วัยกำลังแซ่บ

โรมันขับรถพาเด็กแสบประจำตัวของเขามาส่งถึงที่บ้าน รถคันหรูจอดไม่ทันสนิทผู้เป็นพ่อก็เดินขึงขังออกมาจากบ้านทันที

            "มิลินลูกไปไหนมาพ่อโทรไปก็ไม่ติด"

            "หนูเปิดโหมดห้ามรบกวนไว้ลืมปิดน่ะค่ะ" มิลินยิ้มก่อนจะทำหน้ารู้สึกผิด เธอชอบเปิดโหมดห้ามรบกวนเวลานอนพอตื่นมาก็ลืมปิดเป็นประจำ

            "พ่อเป็นห่วงแทบแย่" มอร์แกนรีบจับตัวลูกสาวคนสวยหมุนซ้ายหมุนขวาดูว่ามีรอยขีดข่วนหรือเปล่า

            "หนูเอาขนมไปให้อาโรมมาค่ะไม่ได้ไปไหนเสียหน่อย" มอร์แกนรีบหันขวับมองหน้าคนที่ลูกสาวพูดถึงจนโรมันรู้สึกขนลุกซู่

            "นี่แกแอบล่อลวงลูกสาวฉันใช่มั้ย"

            "อะไรครับนาย?" โรมันถึงกลับเครียดในความหวงลูกสาวของผู้เป็นนาย

            "โอ๊ย!..อ๊าก! เมียจ๋าหยิกทำไม" คนตัวโตร้องเสียงดังเมื่อโดนมือพิฆาตหยิกเข้าที่สีข้างของตัวเอง

            "คุณมอร์แกนคะหวงลูกได้แต่ให้มันน้อยๆ หน่อยค่ะคุณโรมกับมิลินก็สนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ นะคะ" กุลธิดาคุณแม่ยังสวยเดินมาปรามสามีของตนเองที่นับวันชักจะเข้าขั้นประสาทจนเธอปวดหัว

            "ก็ลูกเราโตเป็นสาวแถมยังสวยอีกนี่นา" มอร์แกนกลัวคนอื่นจะพากันพูดไม่ดีหากเห็นมิลินอยู่กับโรมันบ่อยๆ

            "โตแล้วก็ควรปล่อยลูกได้แล้วค่ะ!" มอร์แกนถึงกับหน้าเจื่อนเมื่อโดนภรรยาดุ จากคนที่แข็งกร้าวกลายเป็นเชื่อฟังในทันทีเมื่อเจออำนาจเมีย

            "แต่ที่รัก.."

            "เงียบไปเลยค่ะ คุณโรมเข้าบ้านก่อนสิคะมากินข้าวกลางวันพร้อมกันเลย" หันไปดุสามีก่อนจะหันไปถามเสียงหวานกับอีกคนจนมอร์แกนได้แต่ทำตาปริบๆ

            "ขอบคุณครับแต่ผมต้องรีบกลับไปทำงานน่ะครับแค่แวะพามิลินมาส่งเท่านั้นครับ" มอร์แกนปฏิเสธอย่างมีมารยาท กุลธิดาคือนายหญิงแสนอ่อนโยนกับทุกคนยกเว้นกับมอร์แกน

            "น่าเสียดายจังนะคะ ไว้ครั้งหน้าแล้วกันนะคะ"

            "ครับนายหญิง" โรมันก็ยังคงเรียกมอร์แกนกับกุลธิดาดังเดิมเพราะทั้งคู่คือผู้มีพระคุณของเขา

            "ขับรถดีนะคะอาโรม" โรมันพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะออกรถไปทันที มิลินยืนโบกมือทำหน้าน่ารักจนรถคันหนูพ้นรั่วหน้าบ้านออกไป

            "เข้าบ้านกันเถอะลูกไปกินข้าวเที่ยงกัน ปล่อยพ่อเขายืนอยู่ตรงนั้นแหละ" กุลธิดาเดินจูงมือลูกสาวคนโตเข้าบ้านโดยไม่สนใจสามีแม้แต่น้อย

            "เดี๋ยวคืนนี้จะจัดการเสียให้เข็ดนะจ๊ะเมียจ๋า" มอร์แกนก็ยังเป็นคนหื่นอยู่เหมือนเดิมเอะอะก็มักจะจัดการภรรยาคนสวยเป็นประจำ

            "พูดอะไรอยู่คนเดียวครับพ่อ" มิเกลที่ยืนมองผู้เป็นพ่อพูดคนเดียวอย่างงงๆ ก็อดถามไม่ได้

            "ปะ...เปล่าลูก" มอร์แกนรู้สึกเสียหน้าเมื่อลูกชายมาเห็นเขายืนพูดคนเดียวราวกับคนบ้า สองพ่อลูกพากันเดินเข้าบ้านไปโดยพูดคุยเรื่องของผู้ชายกันไปเรื่อย

            "สัปดาห์หน้าผมนัดกับเพื่อนๆ ว่าจะไปปีนเขาน่ะครับ" มิเกลเอ่ยขึ้นขณะกำลังกินข้าวกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา

            "พี่ไปด้วย" มิลินยกมือขอไปด้วยทันที

            "เพื่อนผมมีแต่ผู้ชายพี่ไปด้วยไม่ได้" มิเกลรีบห้ามขืนพาพี่สาวไปก็ต้องคอยดูแลคอยกันไม่ให้พวกเพื่อนๆ ไปจีบพี่สาวจนหมดสนุกกันพอดี

            "พ่อไม่ให้ไปอยู่แล้วมิลินเป็นผู้หญิงนะลูกไปปีนเขาได้ยังไง"

            "แต่มิเกลไปได้นี่คะ" เธอคิดว่าเธอสามารถปีนเขาได้เธอไม่ได้อ่อนแอเสียหน่อย

            "มันอันตรายเกินไปสำหรับหนูนะ"

            "ก็ได้ค่ะหนูไม่ไปก็ได้" มิลินทำหน้าเศร้าแต่ก็ยอมเชื่อฟัง เธอแค่อยากไปเที่ยวกับคนวัยเดียวกันบ้างเธอไม่มีเพื่อนเลยสักคนไม่เคยไปเที่ยวกับเพื่อนๆ แบบที่น้องชายจะไปเลยสักครั้ง

            "ไว้คราวหน้าเราค่อยไปกันนะลูก"

            "ค่ะพ่อ" ยิ้มหวานให้ผู้เป็นพ่อแต่ในใจนึกน้อยใจเธออยากมีเพื่อนบางสักคนก็ยังดี ปิดเทอมก็ไม่ได้คุยกับใครแม้แต่คนเดียว เธอทำได้แค่เล่นโทรศัพท์ อ่านหนังสือ ทำขนม วนไปจนหมดวัน

            "มิลินไม่โกรธพ่อนะลูก" เมื่อกินข้าวเสร็จคุณแม่คนสวยก็รีบเข้ามาหาลูกสาวทันที

            "หนูไม่ได้โกรธพ่อค่ะ หนูแค่อยากมีเพื่อนไปเที่ยวแบบมิเกลบ้าง"ปัญหาหนักใจที่สุดของมิลินที่ทำให้ผู้เป็นแม่เครียดไปด้วยคือลูกสาวไม่มีเพื่อนแม้แต่คนเดียวตั้งแต่เด็ก มีก็แค่เพื่อนในชั้นที่คอยจะหวังแต่ลอกการบ้านมิลินเท่านั้น

            "แม่เชื่อว่าหนูต้องมีเพื่อนจ้ะ ลูกสาวแม่นิสัยดีแบบนี้ใครๆ ก็อยากเป็นเพื่อนด้วย"

            "จริงเหรอคะแม่" เธอถามแม่ให้แน่ใจแม้จริงๆ จะรู้ว่าไม่ใช่ เพื่อนผู้หญิงไม่คบเธอเพราะคิดว่าเธอชอบทำตัวน่าสงสารเรียกร้องความสนใจส่วนเพื่อนผู้ชายก็ไม่กล้าคุยกับเธอเท่าไหร่ มิลินเลยโดดเดี่ยวไร้เพื่อนสนิทเธอจึงชอบไปหาโรมันที่เป็นเพื่อนคุยสำหรับเธอ