บทที่4. จบตอน

“โอว คุณเยี่ยมมากริต้า อา อย่างนั้นดีมาก” ชายหนุ่มร้องเสียงหลงแล้วพลิกกายขึ้นทาบทับร่างงามของเธอแทนเมื่อไม่สามารถทนได้อีกต่อไป และเขาก็ไม่ยอมเสียเชิงชายอย่างแน่นอน เดม่อนเข้าแทรกกลางระหว่างเรียวขาเสลาที่อ้าออกกว้างอย่างรู้งานแล้วก้มลงหาดงดอกไม้ที่ส่งกลิ่นยั่วน้ำลายอย่างหิวกระหายไม่แพ้กันและทันทีที่ลิ้นหนาแตะลงบนกลีบกุหลาบชุ่มฉ่ำ พริมรตาก็ครางเสียงดังด้วยความเสียวซ่านรัญจวน...แล้วบทรักอันเร่าร้อนของหนุ่มสาวก็ดำเนินต่อไปอย่างไม่มีทีท่าว่าหยุดลงง่ายๆ

“นี่คุณเลิกเดินไปเดินมาเสียทีเถอะ ผมเวียนหัว”

คุณอนันต์ติงภรรยาอย่างหัวเสียทั้งหงุดหงิดที่ไม่สามารถติดต่อลูกเลี้ยงคนสวยได้ หงุดหงิดที่เสียพนัน และยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นเมือคุณพริ้งบ่นเป็นหมีกินผึ้ง เดินวนไปวนมาอยู่ตรงหน้านานนับชั่วโมง

“นี่คุณอนันต์ คุณก็ได้แต่นั่งเป็นบื้อเป็นใบ้ ไม่ช่วยฉันคิดบ้างเลยว่าจะแก้ปัญหากันอย่างไรดี นี่ก็ใกล้วันใช้หนี้เขาแล้วนะคุณ ลูกรตาก็ไปไหนเสียก็ไม่รู้ ดีนะที่นังมดมันยอมไปแทน แล้วเขาก็ยอมให้มันอยู่แทนลูกรตาของฉัน คุณชาคริตเลยไม่ทวงเงินคืน เฮ้อ ทำไมคุณไม่ช่วยฉันหาเงินหาทองมาใช้หนี้เขาบ้างนะคุณอนันต์”

นางบ่นอย่างเสียไม่ได้ จริงอยู่แม้ว่านางจะให้รติมาไปรับหน้าที่แทนพริมรตาแล้ว แต่การที่อยู่ๆ พริมรตาก็หายออกไปจากบ้านหลายๆ วันแบบนี้ก็ทำให้นางเริ่มวิตกกังวลทั้งห่วงบุตรสาว และคิดจะให้พริมรตามาช่วยเจรจาต่อรอง การชำระหนี้กับเจ้าหนี้หนึ่งในหลายรายที่กำลังจะมาทวงถามในอีกไม่กี่วันนี้นั่นเอง

เงินสิบล้านที่นางได้มาจากชาคริตนั้นตอนนี้ไม่มีเหลือแล้ว เพราะนางเอาไปใช้หนี้หมด หนี้สินที่ทั้งนางสร้างเองและที่คุณอนันต์แอบไปหยิบยืมมาโดยอ้างว่าจะเอาเงินไปทำบุญสร้างศาลาให้วัดในชนบทที่ห่างไกล ทีละหลายๆ หมื่น หรือบางครั้งก็เป็นแสน

คุณพริ้งถอนหายใจอย่างอึดอัด ทั้งยังรู้สึกปวดหัวจนแทบระเบิด ร่างกายที่เคยงดงามเริ่มผ่ายผอมเพราะคิดมากเมื่อนึกถึงหนี้สินก้อนโตและบุตรสาว นางไม่รู้ว่าบุตรสาวใช้วิธีไหนต่อรองแต่เจ้าหนี้ทุกรายที่พริมรตาไปเจรจาต่างก็พากันยกหนี้ให้

“แล้วคุณจะให้ผมช่วยอย่างไรละคุณ ไอ้ผมน่ะก็รู้แค่เรื่องธรรมมะ ไม่ได้มีความรู้เรื่องธุรกิจอะไร วันๆ คุณก็รู้ว่าผมไปแต่วัด ทำบุญทำทาน ไม่ได้มีความรู้เรื่องทางโลกนักหรอก”

“ก็ใช่ไง ก็คุณมันมัวแต่งมงายทำบุญอยู่นั่นแหละ ดูสิเอาเงินไปสร้างอะไรต่อมิอะไรเสียมากมาย ฉันไม่เห็นว่าจะได้อะไรกลับมาเลย เสียเงินเปล่าๆ ปลี้ๆ”

คุณพริ้งค้อนให้สามีซึ่งนางหลงเชื่อและคิดว่าเขาเป็นคนดีธรรมมะ ธรรมโม และทุกๆ ครั้งที่คุณอนันต์มาขอให้นางช่วยทำบุญและสร้างอะไรต่อมิอะไรมากมายถวายวัด นางก็ไม่เคยขัดด้วยว่านางรักคุณอนันต์มากนั่นเอง และไม่ว่าคุณอนันต์จะพูดอะไรนางก็เชื่อ เพราะท่าทางสงบเสงี่ยมเจียมตัว และอยู่อย่างสมถะอย่างที่นางเห็นนั้น ทำให้คุณพริ้งหลงเชื่อหมดใจว่าสามีของนางนั้นเป็นคนดี

“เอาน่าคุณ ค่อยๆ คิด เราอย่าด่วนตีตนไปก่อนไข้ เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมไปนอนก่อนนะ คุณก็ควรจะนอนเอาแรงบ้าง ผมเชื่อว่าน้องรตาน่ะ ไม่เป็นอะไรหรอกเธอเก่งและฉลาด อาจจะกำลังไปเที่ยวกับเพื่อนอยู่ก็ได้”

“ค่ะ ฉันก็หวังว่าอย่างนั้น คุณไปนอนก่อนเถอะ”

นางกล่าวอย่างค่อยคลายความร้อนรนในอกลง เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่อ่อนโยนของสามี เพราะคุณอนันต์เป็นคนอ่อนโยนแบบนี้นี่เอง นางจึงหลงรักเขา และยอมให้ผู้ชายที่มีแต่ตัวอย่างคุณอนันต์มาเป็นสามี แม้นางจะเกลียดอานนท์ ลูกติดของคุณอนันต์มากก็ตาม

ชายซึ่งคุณพริ้งคิดว่าเขาเป็นคนดีซ้ำยังเป็นคนที่นางรักอย่างหัวปักหัวปำนั้นชำเลืองมองแผ่นหลังที่งองุ้มของนางอย่างสมเพช อนันต์ อดีตเพลย์บอยและนักต้มตุ๋นตัวยงซึ่งยังคงมีเขี้ยวเล็บแพรวพรายยิ้มหยันคนเขลาอย่างสาแก่ใจ พลางนึกหาวิธีการหลอกเอาสมบัติทุกอย่าง ที่คุณพริ้งมีให้ได้มากที่สุดก่อนจะตีจากเมื่อเห็นว่าสมบัติที่นางมีเริ่มจะร่อยหรอ แม้จะนึกเสียดายเนื้อหวานๆ ของลูกเลี้ยงคนสวยอย่างพริมรตาก็ตาม...

เสียงกุกกักและเสียงฝีเท้าของคนเดินเบาๆ ดังเข้ามารบกวนนิทรารมย์ทำให้รติมาลืมตาขึ้นทันที แล้วผุดลุกนั่งอย่างรวดเร็วพลางกวาดตามองรอบๆ ห้องด้วยความกังวล

“ตายล่ะ น้องมดเธอตื่นสายหรือนี่ แล้วคุณชาคริตล่ะ...”

หญิงสาวรีบเก็บที่นอนเข้าตู้ไม้ตัวเตี้ยมุมห้องอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที เมื่อได้ยินเสียงของหล่นพร้อมกับเสียงสบถของชาคริตดังลั่น

“บ้าเอ๊ย บัดซบ...”

“ตายแล้วคุณคริสคะ มาค่ะน้องมดช่วย”

“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ถอยออกไป”

เขาสะบัดตัวจากมือนุ่มของเธอซึ่งเข้ามาช่วยพยุงให้เขาลุกขึ้น มือหนายังควานหาแปรงสีฟันที่เขาเผลอทำหล่นพร้อมกับยาสีฟัน รติมามองดูคนตัวโตที่ร่างกายมีเพียงผ้าขนหนูผืนโตพันรอบเอวหนา กำลังก้มๆ เงยๆ หาข้าวของที่หล่นอยู่ด้วยความรู้สึกตีบตันในใจ ความสงสารเห็นอกเห็นใจเขามีมากกว่าความอับอายกับสภาพเกือบเปลือยของเขา ซึ่งทรุดนั่งกับพื้นกระเบื้องเย็นเฉียบของห้องน้ำ

รติมาเข้าไปหยิบแปรงและยาสีฟันมาถือไว้แล้วค่อยๆ นั่งลงใกล้ๆ ร่างใหญ่ ที่แสดงอาการฮึดฮัดไม่สบอารมณ์เพราะไม่สามารถทำอะไรได้ดังใจ แม้ชาคริตจะพยายามทำมันทุกๆ วันตั้งแต่มองไม่เห็น เขาพยายามจะช่วยเหลือตัวเองให้มากที่สุดเพื่อไม่ให้ใครมาสงสารหรือเห็นใจ และที่สำคัญไม่อยากเป็นภาระให้ใคร หรือทำให้ใครๆ มองว่าเขาเป็นภาระ ชาคริตยกมือเสยผมอย่างหงุดหงิดกรามแกร่งบดกันแน่น รู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นเมื่อคิดว่าเขาคงถูกจ้องมองอย่างสมเพชจากหญิงสาวอยู่เป็นแน่

มือน้อยค่อยๆ เอื้อมมาแตะไหล่ที่ไหวน้อยๆ ของเขา อย่างกล้าๆ กลัวๆ แล้วสูดลมหายใจลึกๆ คิดในใจว่า เป็นไงก็เป็นกัน อย่างน้อยๆ เธอก็เลือกทางนี้ด้วยตัวเองแล้ว ก็จะพยายามทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุด ภายในใจของเธอรู้สึกมากกว่าคำว่า หน้าที่ แต่ความรู้สึกนั้นเรียกว่าอะไรเธอเองก็ยังไม่รู้ ตอนนี้เธอรู้แต่เพียงว่า ชาคริตน่าสาร และเขาก็ต้องการคนดูแล ก็เท่านั้นเอง...

“ไม่ได้หรอกค่ะ น้องมดตั้งใจว่าจะมาดูแลคุณคริสแล้ว ก็ไม่คิดจะเบี้ยวหรอกค่ะ มาเถอะค่ะน้องมดจะช่วยนะคะ”