บทที่ 6

“ที่มาวันนี้ ฉันไม่ได้มาพูดเรื่องเงินหรอกนะกมล” เจ้าของเงินออกตัวไว้ก่อน เพราะกลัวเพื่อนจะคิดมาก

“ต่อให้ราเมสมาด้วยเหตุผลนี้ ฉันก็คงไม่มีสิทธิ์ห้ามหรอก”

“เราเป็นเพื่อนกันมานาน มีอะไรที่พอจะช่วยเหลือได้ก็ช่วยกันไป ว่าไหม” ใช่ว่าราเมสจะไม่เคยมีปัญหาเรื่องเงิน แต่ที่ผ่านมาได้ก็เพราะมีเพื่อนคอยช่วยเหลือเช่นกัน จึงเข้าใจความรู้สึกของกมลในตอนนี้ดี

“ขอบใจมาก”

“ไม่เป็นไร งั้น...เข้าเรื่องเลยแล้วกัน เหตุผลสำคัญที่ฉันมาวันนี้ก็คือ ฉันอยากขอลูกสาวกมลไปเป็นสะใภ้สักคน” ในที่สุดราเมสก็เอ่ยบอกถึงเหตุผลที่มาขอพบ แต่กมลกลับตกใจที่ได้ยินเช่นนี้ ตกใจมากกว่าการที่ราเมสจะมาทวงเงินคืนเสียด้วยซ้ำ

“อะไรนะ ขอลูกสาวฉันอย่างนั้นเหรอ”

“ใช่...ฉันเองก็มีลูกชายอยู่คนเดียว จนป่านนี้ยังไม่แต่งงาน วันๆ ทำแต่งาน ฉันอยากเห็นหน้าหลานใจจะขาด ก็เลยจะจัดการเรื่องงานแต่งงานให้ตาเจฟกับลูกสาวกมล” ราเมสมีว่าที่สะใภ้ให้เลือกอีกหลายคน เพราะบรรดาเพื่อนๆ ที่สนิทสนมหลายครอบครัวต่างก็มีบุตรสาว แต่เพราะเห็นความมุ่งมั่น ขยัน อดทนของกมล ทำให้ราเมสคิดเองว่าบุตรสาวของเพื่อนคนนี้คงมีนิสัยไม่ต่างจากผู้เป็นบิดามากนัก หากได้มาเป็นสะใภ้คงดีไม่น้อย

หนำซ้ำในอดีตเขายังถูกตาต้องใจกับบุตรสาวของกมลในครั้งที่มาเยี่ยม ความน่ารักน่าชังของเด็กน้อยในวัยเยาว์ทำให้เขาอดคิดถึงไม่ได้

“แต่เด็กทั้งสองยังไม่เคยรู้จักหรือเห็นหน้ากันมาก่อน ฉันกลัวว่า...” กมลจงใจจะบ่ายเบี่ยง เพราะทัดดาวนั้นยังเด็กอยู่มาก

“ไม่ต้องกลัวไป ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นหรอก ลูกชายฉันขยันทำงาน ไม่ได้เจ้าชู้ประตูดิน ส่วนลูกสาวกมลเองก็คงขยัน แข็งแกร่งทั้งกายใจเหมือนกมลว่าไหม” เพราะอยากให้กมลตอบตกลง ราเมสจึงพยายามเอ่ยถึงบุตรชายในทางที่ดีเข้าไว้ นั่นทำให้คนฟังอึกอักไม่น้อย

“เอ่อ...”

“ฉันขอลูกสาวกมลมาเป็นสะใภ้นะไม่ได้ขอไปทิ้งขว้าง ยกให้ฉันเถอะ หรือกมลรังเกียจฉันกับลูก”

“เปล่าหรอก ฉันไม่ได้รังเกียจราเมสกับลูกเลย แต่กลัวว่าลูกสาวฉันจะไม่ยอมน่ะสิ เพราะแกยังเรียนไม่จบ อยู่ๆ ก็ถูกพ่อจับแต่งงาน” ต่อให้ไม่ใช่เหตุผลเรื่องเรียน แต่ใจจริงของกมลก็ไม่อยากให้ทัดดาวแต่งงานกับเจฟอยู่แล้ว เขาอยากให้ลูกแต่งงานกับคนที่ชอบ ไม่ใช่เพราะถูกพ่อคลุมถุงชนเช่นนี้

“อย่าคิดมาก สมัยนี้แต่งงานแล้วเรียนต่อมีออกถมไป”

“แต่ฉันว่า...”

“ถ้ากมลอ้ำอึ้งไม่ยอมยกลูกสาวให้ฉันแบบนี้ ฉันก็คงต้องใจร้าย ทวงเงินทั้งหมดคืน” ในเมื่อขอกันดีๆ กมลไม่ยอม ราเมสจำต้องหยิบเอาเรื่องเงินมาพูดข่มขู่

“ราเมส!”

“กลับไปคิดดูอีกทีแล้วกัน ว่าจะหาเงินมาใช้หนี้ฉันทั้งหมดหรือจะยอมยกลูกสาวให้มาแต่งงานกับลูกชายฉัน วันมะรืนฉันจะเข้ามาเอาคำตอบ” พูดจบราเมสก็ลุกขึ้นแล้วก้าวออกไปจากห้องทำงานของกมลทันที ลึกๆ รู้สึกไม่สบายใจที่ต้องพูดข่มขู่เพื่อนออกไปแบบนั้น แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วเช่นกัน เพราะเวลาสำหรับการได้อยู่บนโลกใบนี้สำหรับเขามันเหลือน้อยลงไปทุกขณะ

การมาของราเมสทำให้กมลเครียดถึงขั้นนอนไม่หลับ ต้องลุกขึ้นไปสูบบุหรี่มวนแล้วมวนเล่าจนสายฝนเอะใจ เดินออกมาดู

“คุณ...เครียดเรื่องอะไรกันคะ ถึงสูบบุหรี่หนักแบบนี้” เพราะไม่เห็นกมลสูบบุหรี่มานานแล้ว ทำให้สายฝนสงสัย

“คุณฝน...ผมมีเรื่องจะปรึกษา”

“เรื่องอะไรคะ” สีหน้าของกมลแสดงออกว่ากำลังเคร่งเครียดอย่างหนัก นั่นพลอยทำให้สายฝนเป็นกังวลไปด้วยอีกคน

“คือ...เพื่อนผมเอ่ยปากขอลูกเราไปเป็นสะใภ้”

“อะไรนะ!” สายฝนอุทานเสียงสูง

“คุณใจเย็นๆ แล้วฟังเหตุผลของผมก่อนได้ไหม”

“ฉันไม่ฟัง ฉันไม่ยอมหรอกนะคุณ” ยังไม่ทันจะได้ฟังเหตุผล สายฝนก็ปฏิเสธเสียงแข็งเสียแล้ว เธอรักทัดดาวมาก ไม่มีวันยกลูกคนนี้ให้ใครได้ง่ายๆ อย่างแน่นอน

“น้องปลาเป็นลูกฉัน แกยังเด็ก ยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ อยู่ๆ จะให้ไปแต่งงานกับลูกเพื่อนของคุณได้ยังไง หัวเด็ดตีนขาดฉันก็ไม่ยอม” ต่อให้เป็นลูกชายของเพื่อนกมล แต่สายฝนก็ไม่ยอมท่าเดียว

“แต่เพื่อนคนนี้เขามีบุญคุณกับผมมาก” กมลพูดไม่ออกว่าเพื่อนที่เอ่ยถึงคือราเมส คนที่เขาไปหยิบยืมเงินมาหมุนในธุรกิจ

“มีบุญคุณกับคุณแล้วยังไงคะ เราต้องตอบแทนด้วยการยกลูกให้ไปแต่งงานด้วยอย่างนั้นเหรอ” สายฝนถามผู้เป็นสามีกลับ ส่วนกมลได้แต่ยืนฟังอย่างคนน้ำท่วมปาก เพราะเอ่ยถึงเหตุผลจริงๆ ไม่ได้นั่นเอง

“คุณฝน คุณฟังเหตุผลของผมบ้างจะได้ไหม”

“เหตุผลอะไร ต่อให้ดีมากแค่ไหนฉันก็ไม่ฟัง คุณไม่ต้องพูดเรื่องนี้ให้ฉันได้ยินอีกนะ ไม่งั้นเราเห็นดีกันแน่” พูดจบสายฝนก็สะบัดหน้าให้สามีพร้อมกับเดินกระทืบเท้าแรงๆ กลับเข้าห้องนอนไป ไม่สนใจกมลอีกแล้ว ส่วนคนที่ได้ชื่อว่าหัวหน้าครอบครัวกลับยืนถอนหายใจออกมาหนักๆ อย่างกลัดกลุ้ม

คืนนั้นกมลไม่ได้กลับไปยังห้องนอน แต่เลือกที่จะเดินไปยังห้องทำงาน เพราะอารมณ์ชั่ววูบคิดหาหนทางในการแก้ปัญหาไม่ได้ จึงคิดสั้นด้วยการฆ่าตัวตาย กมลกินยานอนหลับไปหมดกระปุก ไม่นานก็นอนแน่นิ่ง หลับสนิทไปตลอดกาล