19 | อ้อนเมีย

ลีน่านั่งคุยกับแองจี้เรื่องงานและเรื่องในวงการแฟชั่นต่างๆ หัวเราะคิกคักกันอย่างออกพริกออกขิงกันในห้องนั่งเล่น โดยแองจี้พาเข้าประเด็นการทำงานเพราะเธออยากจะกลับไปอังกฤษเพื่อประสานงานต่อให้เสร็จสรรพ

“ถ้าลีน่ายืนยันและตกลงว่าจะนำคอนเลคชั่นนี้เปิดตัวในเดือนหน้า เดี๋ยวแองจี้จะกลับไปจัดการให้”แองจี้เก็บสมาร์ทโฟนใส่กระเป๋า แบรนด์เนมก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ลีน่า เธออยากจะจัดการงานที่มีหน้าที่ดูแลให้คุ้มกับที่เพื่อนรักนั้นไว้ใจให้ทำ

“จะกลับอังกฤษเลยหรือแองจี้”ลีน่าถามเมื่อเห็นคนตรงหน้าบอกว่าจะกลับไปจัดการงานเปิดตัวแฟชั่นคอนเลคชั่นใหม่ นั่นก็แสดงว่าแองจี้จะกลับอังกฤษเลยเพราะห้องเสื้อที่เธอก่อตั้งขึ้นอยู่ที่นั้น

“จ๊ะ! อยากจะรีบทำให้เสร็จ จะได้กลับมาช้อปปิ้งที่ประเทศบ้านเกิดสักที”เธอเป็นคนฝรั่งเศสแต่ไปเรียนต่อที่อังกฤษ มีความฝันอยากออกแบบเสื้อผ้าและจัดงานแฟชั่นโชว์ที่ใหญ่หรูหราที่สุดในโลก นับว่าเป็นความโชคดีที่ได้พบลีน่าวันนั้นที่สนามบินเริ่มทำความรู้จักกันมากขึ้นเปิดใจคุยในสิ่งที่ตนอยากจะทำและนั่นคือจุดเปลี่ยนของพวกเธอทั้งคู่จนมาไกลได้ทุกวันนี้

“รอกลับพร้อมกันสิแองจี้ อีกสองอาทิตย์ลีน่าก็กลับแล้ว”

“คุณราฟจะให้กลับไปเหรอ เขาออกจะดูรักลีน่าขนาดนั้น”เธอมองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะถามกลับดูท่าทางมาเฟียผู้ทรงอิทธิพลคงจะรักและหวงลีน่ามากมายขนาดนี้ ยิ่งมารู้ว่าลีน่าเคยเป็นอดีตหวานสาวบุญธรรมที่เปลี่ยนสัมพันธ์ให้ลึกซึ้งขึ้นไปอีก แองจี้ยิ่งแน่ใจว่าเจ้าพ่อมาเฟียคงจะไม่ยอมปล่อยลีน่าให้จากเขาไปเป็นหนที่สองแน่

“ยังไงลีน่าก็ต้องกลับไป!”น้ำเสียงเด็ดเดี่ยวบอกแองจี้กุมมือเพื่อนรักเอาไว้มองสบนัยน์ตาเป็นเชิงให้หญิงสาวเชื่อมั่นว่ายังไงซะเธอก็ต้องกลับไปทำหน้าที่ของตนให้สำเร็จลุล่วง

“.....”แองจี้ได้แต่พยักหน้าส่งยิ้มให้ลีน่าหากเพื่อนรักจะกลับอังกฤษพร้อมด้วยเธอก็จะรอ มือที่กุมกันไว้ถูกปล่อยให้เป็นอิสระก่อนที่ลีน่าจะหยิบน้ำส้มให้กับแองจี้

ปัง! ปัง!

“กรี๊ด!!! เพล้ง!!”เสียงปืนดังสะนั่นทั่วคฤหาสน์จนคนที่กำลังยกน้ำส้มกระดกเข้าปากกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจเผลอปล่อยแก้วลงพื้นจนแตกกระจาย แองจี้และลีน่าใช้นิ้วปิดหูทั้งสองตัวเองเอาไว้

“เสียงปืนดังจากไหนอ่ะลีน่า”แองจี้ถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเสียงปืนดังเสียจนรับรู้ได้ว่ามันดังจากข้างนอก เธอคิดไปต่างๆ นาๆ ว่าไม่แน่อาจจะมีการบุกเข้ามาลอบฆ่ามาเฟียอย่างเหมือนในหนังที่เธอเคยดู

“ลีน่ารู้แล้ว....”เธอรู้ว่าเสียงมันจากไหนก็ก่อนที่ราฟจะจากไปเขาบอกว่าจะไปยิงปืนกับไรเดอร์ และแน่นอนว่าเสียงที่ดังจากข้างนอกคงจะไม่มีใครลั่นไกปืนส่งเสียงดังขนาดนี้ได้นอกจากเจ้าของคฤหาสน์

ลีน่าผุดลุกจากโซฟาตัวใหญ่ด้วยอาการหัวเสียอย่างรุนแรงโดยมีแองจี้เดินตามประกบหลังทั้งที่ยังคงใช้มือปิดหูเอาไว้อยู่ หญิงสาวเดินมายังหน้าคฤหาสน์มองคนที่กำลังกระหน่ำยิงปืนใส่ลูกน้องราวกับเด็กที่เพิ่งจับปืน

“ไรเดอร์ยิงสวนมันสิ!”เสียงเข้มตะโกนสั่งลูกน้องมือขวาให้ยิงใส่ฝั่งตรงข้ามโดยที่ตนกำลังยืนหลบอยู่ตรงบ่อน้ำผุใหญ่ราคาหลายล้าน ราฟกำลังหาอะไรสนุกฆ่าเวลาและนี่คือวิธีที่ดีที่สุดคือการให้ลูกน้องของตนสวมชุดเกาะแบ่งทีมราวกับกำลังต่อสู้กันในสนามรบ

“พี่ราฟ...”คนตัวเล็กยืนกอดอกมองคนที่กำลังหลบภัยคมกระสุนจากลูกน้องตัวเองโดยที่เธอก็ไม่กล้าออกไปไกลกว่าหน้าประตูคฤหาสน์เช่นกัน

“เฮ้ย...หยุดยิงก่อน!”เมื่อได้ยินเสียงเมียตัวน้อยเรียกเขาจึงสั่งลูกน้องนับสิบหยุดยิงปืนเพราะกลัวลีน่าโดนลูกหลง ถอดชุดเกาะที่ตนสวมใส่โยนให้ไรเดอร์และเดินไปหาคนตัวเล็กด้วยรอยยิ้ม

“ทำอะไรคะเสียงดังลั่นเชียว”คิ้วเรียวสวยขมวดเป็นปมถามคนตัวโตที่เดินเข้ามาหาตน มองใบหน้าหล่อที่เปียกโชกไปด้วยเหงื่อที่ผุดออกจากรูขุมขน

“ก็ยิงปืนเล่นไงคะ”ราฟตอบตามความจริงอย่างสบายอารมณ์นานแล้วที่เขาไม่ได้ยิงปืน แต่หารู้ไม่ว่าลีน่ากำลังไม่พอใจเขาอยู่เพราะเสียงที่ดังลั่นคฤหาสน์จนคนใช้ในบ้านแตกตื่นและแถมยังหาเรื่องเจ็บตัวให้ลูกน้องอีกนับสิบชีวิตอีก

“พี่ราฟอายุเท่าไหร่คะ แล้วนี่อะไรเอาลูกน้องมายิงเล่นบ้าหรือเปล่า ถ้าเกิดลูกหลงมาจริงๆ อาจตายได้เลยนะ”เธอแหวใส่เขาจนคนฟังแทบสำนึกตามไม่ทันได้แต่เกาหัวตัวเองฟังเมียตัวเองบริภาษเป็นทำนองแร็ป

“โธ่~ ก็พี่เหงานิเห็นลีน่าคุยกับเพื่อนพี่ก็ไม่อยากรบกวนไงจ๊ะ”เขาพูดด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอดออดอ้อนพลางรวบเอวบางเข้ามากอดวางคางแหลมไว้บนบ่าเล็กราวกับแมวน้อยขี้อ้อน

“ไม่อยู่ด้วยกันสักชั่วโมงไม่ตายหรอกค่ะ!”

“ทำไมลีน่าพูดแบบนั้นล่ะคะ แค่สามวิที่พี่ราฟไม่ได้อยู่ใกล้ก็ใจจะขาดนะ”ว่าพลางผละหน้าออกจากบ่าบางพรหมจูบทั่วดวงหน้างามอย่างเอาอกเอาใจไม่สนใจสายตาของแองจี้ที่มองอยู่และเบือนหนี

“ชิ! ไม่ต้องมาพูดเลย”ลีน่าทำเสียงไม่พอใจใส่ก่อนจะดันแผงอกกว้างให้ออกห่าง หันมองคนด้านหลังที่เดินตามออกมาทว่าพบแต่ความว่างเปล่า แองจี้หายไปไหนลีน่าหันกลับมาสบตากับชายหนุ่มพลางถามแต่ส่ายหน้าปฏิเสธ

“แองจี้ไปไหนนะ พี่ราฟปล่อยลีน่าก่อนค่ะ”หญิงสาวเดินหาเพื่อนรักของตนก่อนจะเห็นร่างเล็กที่กลับมานั่งข้างในตรงโซฟาตัวใหญ่โดยมีราฟโอบเอวบางเอาไว้ ลีน่าได้แต่ดึงวงแขนแกร่งที่โอบรัดรอบเอวเธอออกและเดินไปหาเพื่อนสนิท

“ลีน่าเดี๋ยวแองจี้จะกลับล่ะนะ มีอะไรก็แชทมานะ”เมื่อเห็นลีน่าเดินเข้ามาภายในคฤหาสน์กับมาเฟียหนุ่มเธอจึงเอ่ยลาเพราะดูท่าว่าอยากจะมีเวลาอยู่ด้วยกันสองคนมากกว่า

“อ้าว...กลับเร็วจังงั้นลีน่าไปส่งนะ”ลีน่าเอ่ยถามเพื่อนสาวเพราะแองจี้เพิ่งมาได้ไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำและเธอยังอยากคุยกับเพื่อนรักอยู่จึงอาสาไปส่งแต่แองจี้ยกมือปรามเอาไว้ก่อน

“ไม่เป็นไรลีน่าแองจี้กลับเองได้ ลานะคะคุณราฟ”แองจี้หันไปเอ่ยลาคนที่นั่งอยู่ข้างกายลีน่าอย่างไม่ให้เสียมารยาท ก่อนที่ชายหนุ่มจะพยักหน้ารับและเดินเลี่ยงออกมา แต่สุรเสียงเข้มอันทรงพลังของมาเฟียหนุ่มที่ตะโกนเรียกลูกน้องของตนดังลั่นทำให้เธอหยุดชะงัก

"ไรเดอร์ส่งแขก!"อีตาบ้านี่อีกแล้วเหรอ! แองจี้ได้แต่สบถในใจเห็นร่างสูงของบอดี้การ์ดที่ตนไม่ชอบขี้หน้าตั้งแต่แรกเห็นเดินเข้ามาโค้งศีรษะเล็กน้อยให้กับผู้เป็นนาย ก่อนจะหรี่ตาลงต่ำจ้องมองเธออยู่อย่างนั้นฝ่ามือหนาผายเชิญไปที่ทางเข้าและทางออกคฤหาสน์

“ลีน่าจ๋า...วันนี้อากาศร้อนเนอะว่าไหม”ราฟเรียกคนตัวเล็กที่กำลังเปิดนิตยสารแฟชั่นด้วยเสียงอ่อนเสียงหวานก่อนจะเขย่าปกเสื้อเชิร์ตสีขาวของตนราวกับว่าวันนี้อากาศร้อนมากจริงๆ

“ก็ไม่ได้ร้อนมากนิคะ!”เธอตอบโดยไม่ได้สนใจเขามากนักวันนี้อากาศกำลังดีไม่ร้อนหรือหนาวเกินไป แต่เมื่อเจ้าหล่อนบอกเขาไปเช่นนั้นราฟก็รวบตัวเธอขึ้นในท่าเจ้าสาวจนลีน่ากรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ

“ว๊าย!! ปล่อยนะ”

“วันนี้อากาศร้อน ไปเล่นน้ำในสระกันนะทูนหัว”ไม่ว่าเปล่ายังอุ้มร่างแน่งน้อยขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อลงมาเล่นน้ำในสระขนาดใหญ่ เพราะอยู่ๆ เขาก็อยากจะเสียน้ำเฮ้ยเล่นน้ำขึ้นมาเสียแล้ว.....