10 | หยามกันมากไป

“อึก...อื้อๆ”เมื่อลีน่าขับรถออกจากคฤหาสน์เพียงไม่กี่ร้อยเมตรเธอก็จอดรถดึงแว่นกันแดดออกจากตาแดงก่ำ และปล่อยโฮที่กักเก็บตั้งแต่ตอนปะทะวาจาอันร้ายกาจใส่กันอย่างไม่มีใครยอมใครแต่เป็นสาวน้อยเสียเองที่ต้องเสียใจ

“ไม่รักกันแล้วหรือยังไง...ฮื้อ”เธอค้ำพวงมาลัยรถด้วยท่อนแขนเล็กทั้งสองเอาไว้ซบหน้าลงร้องไห้อยู่อย่างนั้น เพียงเวลาไม่กี่กี่เดือนทำให้ราฟเปลี่ยนไปขนาดนี้โดยที่เธอเองก็ไม่เข้าใจ

ความทรงจำในวันวานย้อนคืนกลับมาในหัววันที่เขารู้ว่าเธอจะไปเรียนต่อ ชายหนุ่มขอเธอแต่งงานซึ่งตอนนั้นดีใจจนแทบทำอะไรไม่ถูกแต่เมื่อเขารู้ความจริงสีหน้าละรอยยิ้มก็เปลี่ยนไป

‘จะไปไหนก็ไปแล้วไม่ต้องกลับมา’

นั้นคือคำพูดแทงใจดำที่ไม่ว่าลีน่าจะทำอะไรมันก็ยังตามหลอกหลอนเธอไปทุกที่จนอยากจะหนีไปให้พ้น แต่แล้วฟ้าเหมือนกำลังเล่นตลกเมื่อเธอต้องกลับมาเจอเขาและความสัมพันธ์ดั่งเช่นในวันก่อนกลับมา

ความรุนแรงที่เขากระทำกับเธอราวสัตว์ป่าไม่ทะนุถนอมเหมือนดังแต่ก่อนและยังสร้างความอับอายให้เธอโดยการร้องเรียกหาแต่ชายหนุ่มตลอดทั้งคืน

“อย่าอ่อนแออย่าแพ้คนอย่างเขา!”ลีน่าพึมพำกับตัวเองก่อนจะหยิบกระดาษในกระเป๋าแบรนด์ออกมาเช็ดขอบตาของตนอย่างแผ่วเบา เครื่องสำอางที่ถูกแต่งเติมทับร่องรอยความอดสูเมื่อครู่ทำให้เธอสวยเฉี่ยวในพริบตา

รถสปอร์ตหรูถูกกระชากออกสู่ถนนหลักอย่างรวดเร็วตามอารมณ์ของเธอ ห้างสรรพสินค้าชั้นนำที่วันนี้ลีน่ามีการเปิดตัวร้านใหม่ที่เป็นแบรนด์อีกตนอีกหนึ่งแห่งทำให้เธอต้องมาด้วยตัวเอง

นับว่าเป็นความโชคดีที่หญิงสาวติดต่อการเปิดตัวร้านก่อนจะบินมาฝรั่งเศสก่อนหนึ่งเดือนกว่าและวันนี้เป็นวันที่เธอว่างมากที่สุด ลีน่าต้องใส่ชุดนี้เพราะเป็นคอนเลคชั่นใหม่ที่เพิ่งเปิดตัวเมื่ออาทิตย์ก่อนและต้องลบร่องรอยคนใจร้ายที่ตีตราไปทั่วเรือนร่าง

สื่อแฟชั่นมากมายต้องจับจ้องมายังเธอหลังจากเดินเข้ามาในร้านเสื้อผ้าขนาดกว้างถือว่าลีน่าเป็นที่จับตาของดีไซด์เนอร์หลายคนที่อยากร่วมงานด้วย และด้วยอายุกับฝีมือการออกแบบเสื้อผ้าแถมยังทำเครื่องสำอางที่หญิงสาวลงวิจัยด้วยตัวเองนั้นทำให้ชื่อเสียงของเธอเป็นที่โงดังไม่น้อย

“สวัสดีค่ะพี่คาร่า”เธอเอ่ยทักทายเป็นภาษาฝรั่งเศสก่อนที่สาวสวยวัยยี่สิบแปดจะหันมาส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้ คาร่าคือผู้จัดการสาขาที่ฝรั่งเศสผ่านการทำงานกับแฟชั่นมาสิบปีนั้นทำให้เธอมั่นใจว่าต้องบริหารงานได้ดีพอ

“น้องลีน่ามาพอดี ป่ะ! สื่อรออยู่เต็มเลย”คาร่าบอกพร้อมกันผายมือให้เธอเดินเข้าไปก่อน

นานร่วมชั่วโมงกว่าการเปิดร้านเสื้อผ้าแบรนด์ LILA DABAIN จะเสร็จสิ้นลงเพราะดีไซด์เนอร์เมืองแห่งแฟชั่นอย่างปารีสอยากร่วมงานด้วย และลีน่ายังคงต้องขอผลัดไปก่อนเธอเพียงอยากทำตามความฝันก็เท่านั้น

ขาเรียวเสลาก้าวเดินด้วยความมั่นใจในมือถือถุงเครื่องประดับฉลองการเติบโตไปอีกขึ้นของตน สมาร์ทโฟนในกระเป๋าถือดังขึ้นจนทำให้หญิงสาวหยุดเดินและควานหาเครื่องมือสื่อสารแต่พอเมื่อเปิดดูเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นจึงทำให้เธอละความสนใจ

ตุ้บ!!!

“ว้าย!....”ร่างเล็กถูกเดินกระทบด้วยร่างบึกบึนของใครคนหนึ่งจนเธอทรงตัวไม่อยู่แทบลงไปกองที่พื้น แต่มือหนาคว้าเข้าที่เอวคอดไว้มั่นลีน่ามองหน้าคนที่เดินไม่ระมัดระวังอย่างก่นด่าในใจแต่เมื่อได้เห็นหน้าคนที่ชนเธอเมื่อครู่ต้องตกใจ

“คะ....เคน!”

“ลีน่า!”ใช่ว่าลีน่าจะตกใจเพียงฝ่ายเดียวเคนก็เช่นกัน หลังจากวันนั้นวันที่เธอบอกเขาว่าหลงรักผู้เป็นลุงและเลิกรากันไป หลายเดือนแล้วที่ไม่ได้เจอหญิงสาวเลยได้ข่าวแต่เพียงว่าเธอไปต่อที่อังกฤษ

“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่!”เคนถามขึ้นพร้อมกับมองสีหน้าที่ยังตกตะลึงของคนตรงหน้า ลีน่าดูเปลี่ยนไปมากเธอสวยโฉบเฉี่ยวต่างจากลีน่าคนเดิมผู้น่ารักและแสนเรียบร้อย

“เพิ่งถึงเมื่อวานนี้อ่ะ”เธอตอบพลางกำกระเป๋าถือของตัวเองไว้แน่น หวั่นไหวภายในใจแปลกๆ เคนคือผู้ชายที่ดีที่สุดคนหนึ่งแต่เธอกับทิ้งเขาไป

“อ๋อ! แล้วนี่จะไปไหน”

“ก็เดินเล่นไปเรื่อยแหละ”

“งั้นไปหาที่นั่งคุยกันเถอะ!”ชายหนุ่มเอ่ยชวนก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อลีน่าพนักหน้าแทนคำตอบ เขาให้เกียรติผู้หญิงเดินนำไปและค่อยเดินตามอย่างที่เคยทำ

“เคนสบายดีรึเปล่า”ลีน่าเปิดประเด็นหลังจากเข้ามานั่งในร้านอาหารอเมริกัน รอพนักงานเอาเมนูมาให้

“ก็เรื่อยๆ แหละ ลีน่าล่ะสบายไหม”เขาได้แต่มองหน้าของอดีตแฟนสาวของตนอย่างอธิบายไม่ถูก อยากจะบอกว่าตลอดเวลาที่เลิกรากันไปไม่มีวันไหนที่เขาไม่คิดถึงเธอเลย มิหนำซ้ำก็ยังคงรักลีน่ามากกว่าเดิมถึงแม้จะรู้ว่าหญิงสาวรักลุงผู้อุปถัมภ์เธอเอง

“คุณราฟเป็นยังไงบ้างเขายังรักลีน่าเหมือนเดิมรึเปล่า!”อาจจะเสียมารยาทที่ก้าวก่ายเรื่องของคนสองคนแต่มันอดที่จะสงสัยไม่ได้

“เอ่อ....”

“เมนูอาหารค่ะ”เหมือนดั่งเสียงสวรรค์ช่วยเธอเอาไว้เมื่อลีน่าไม่รู้ว่าจะตอบเคนว่าอย่างไร จะถามว่าความสัมพันธ์เหมือนเดิมไหมเหมือนเดิมทุกอย่าง แต่ถามว่าราฟยังรักเธอดีรึเปล่าเธอไม่รู้ว่าจะตอบเขายังไงดี

ทั้งคู่ต่างพากันสั่งอาหารและลีน่าก็เป็นฝ่ายที่เลี่ยงการสนทนาเกี่ยวกับราฟโดยชวนคุยเรื่องการเรียนและเรื่องทั่วๆ ไป เขาและเธอคงไม่รู้ว่ากำลังมีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องอยู่ตลอดเวลา รูปของเคนกับลีน่าถูกใครคนหนึ่งถ่ายไว้และส่งให้อีกฝ่ายที่สั่งการให้ดูผลงานของตน

อีกฟากหนึ่งคฤหาสน์ดาบิโอ้ราฟได้แต่เดินไปมาอย่างรอคอยการติดต่อกลับมาองไรเดอร์ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าเขาให้คนสะกดรอยตามลีน่าอยากจะรู้ว่าเธอไปไหนทำอะไรทั้งที่เบอร์ติดต่อและน่าจะโทรไปถามมากกว่าให้คนตามติด

ตึง! ตึง! ตึง! ตึง!

เสียงข้อความเข้าทำให้ราฟต้องหยิบขึ้นมาดูเป็นภาพถ่ายที่ไรเดอร์ส่งผ่านสามาร์ทโฟนรูปที่เขาได้รับคือภาพถ่ายลีน่ากับผู้ชายคนอื่นนิ้วเรียวยาวเลื่อนดูภาพอย่างพินิจพิจารณาทุกรูป จนถึงภาพที่ถ่ายเห็นหน้าผู้ชายที่เธอนั่งกินข้าวด้วยอย่างชัดเจน

เขากำเครื่องมือสื่อสารแน่นจนมันแทบหักคามือที่ไม่ใช่ใครที่ไหนอดีตแฟนหนุ่มของเธอที่เขาจำได้ไม่เคยลืม แล้วยิ่งตอนนี้ลีน่าไม่ใช่เด็กหัวอ่อนว่านอนสอนง่ายดั่งเช่นแต่ก่อนยิ่งทำให้เขาหวั่นเกรงกลัวว่าความรักในวันวานของมันกับลีน่าจะรีเทิร์น

“ไม่มีทาง!”ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเองความคิดต่างๆ นาๆ ผุดขึ้นมาในหัวกลัวว่าหลังทานอาหารกันเสร็จจะควงกันขึ้นคอนโดที่ลีน่าเพิ่งซื้อเอาไว้ และก็คงสนุกสนานเริงลมรักกันอิ่มหนำสำราญ

“หยามกันเกินไปแล้ว!”