05 | เข้าใจผิด Nc

11.45 PM

ลีน่าลงมาจากห้องนอนของตนหลังจากนอนพลิกตัวไปมาเพื่อข่มตาหลับ แต่ไม่สามารถจะหลับตาลงได้เลยสักนิด จึงเดินลงมาหาน้ำเปล่าดื่มเพื่อดับความกระหาย ร่างสะโอดสะองจับราวบันไดคลำทางไปเรื่อยๆ เพราะหนทางมืดสลัวมีเพียงไฟห้องครัวเท่านั้นที่เปิดให้ความสว่างแต่ไม่ถึงกับสว่างมาก

คนตัวเล็กเปิดตู้เย็นออกกว้างทำให้แสงภายในตู้ส่องแสงสว่างจนทำให้เห็นของกิน เธอเลือกหยิบน้ำส้มที่แม่บ้านคั้นเอาไว้ออกมาและรินใส่แก้วดื่มได้เพียงครึ่งแก้วสายตาหวานก็พลันมองออกไปนอกครัวเห็นเงาตะคุ่มๆ จึงลองเพ่งสายตามองดูดีๆ จึงแน่ชัดว่ามีคนอยู่ในคฤหาสน์

“ใครน่ะ”หญิงสาวใจกล้าตะโกนถามออกไปอาจจะเป็นการ์ดที่เฝ้าอยู่ภายนอกก็ได้ แต่เมื่อไม่มีเสียงตอบรับทำให้แน่ใจแล้วว่าไม่ใช่คนที่อยู่ในคฤหาสน์นี้ชัวร์ ลีน่าค่อยๆ เดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ ก่อนจะเหลือบไปเห็นมีดที่แขวนอยู่จึงจะเอาไว้ป้องกันตัว

หมับ!!

“กรี๊ด!...อื้อ”ลีน่าตกใจเมื่อกำลังจะเขย่งปลายเท้าหยิบมีดแต่ถูกคว้าหมับที่เอวคอดกิ่ว จึงกรีดร้องด้วยสุดเสียงแต่ทว่าถูกฝ่ามือหนาปิดปากเอาไว้แน่นจนไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา มีเพียงเสียงอู้อี้ในลำคอเท่านั้น

“ชู่ว...พี่เองลีน่า!”สุรเสียงทุ้มกระซิบบอกที่ข้างหูจนเธอพยักหน้าอย่างรับรู้ ราฟจับสาวน้อยให้หันกลับมาเผชิญหน้าจดจ้องดวงหน้างามที่เห่อแดงด้วยความตกใจ ดวงตากลมโตแดงก่ำด้วยความหวาดกลัว ปากบางสั่นระริกเหมือนกำลังจะร้องไห้

ตุ้บ! ตุ้บ!

กำปั้นน้อยระดมทุบที่อกแกร่งอย่างแรงหลายครั้ง เสียงสูดน้ำมูกดังฟืดฟาดจนทำให้เขารู้ว่าเธอคงจะกลัวกับเหตุการณ์เมื่อครู่ ชายหนุ่มทำได้เพียงหลุบตาลงต่ำจ้องมองการกระทำของเธออย่างไม่วางตา

“อึก...รู้ไหมว่ากลัว รู้บ้างไหม...ฮื้อ”บอกเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือหากไม่ใช่เขาแต่เป็นคนร้ายที่บุกเข้ามาในคฤหาสน์จะทำยังไง ถึงมีจะมีบอดี้การ์ดยืนรอบอยู่เต็มอาณาบริเวณก็เถอะ

“ลงมาทำอะไร!”น้ำเสียงเย็นยะเยือกเอ่ยถามรวบข้อมือบางที่ยังไม่หยุดบริภาษเขาด้วยกำปั้นเล็กด้วยมือเพียงข้างเดียว ถึงแม้ว่าแรงอันน้อยนิดจะทำอะไรกับอกแกร่งดังหินผาได้แต่ถูกจุดเดิมหลายๆ ครั้งก็ทำให้จุกได้เช่นกัน

“ก็แค่ลงมากินน้ำ อึก....ไม่ได้หรือ”ลีน่ามองคนใจร้ายทั้งน้ำตาเขาจะไม่ให้เธอแตะต้องอะไรในบ้านหลังนี้เลยใช่ไหม แล้วจะให้นอนที่นี่ทำไมกันทั้งที่ชายหนุ่มปฏิเสธแม่เบลก็ได้

“แล้วร้องไห้ทำไม ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย”ราฟพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงแต่ใบหน้ายังเคร่งขรึมไปยังเธอ มองลึกผ่านชุดนอนตัวบางที่เป็นแบบสวมแบบเนื้อผ้าซาตินสั้นแสนเซ็กซี่อยากจะจับและสัมผัสมันเหมือนดั่งแต่ก่อนนัก!

“ตกใจ...กลัวถ้าเป็นโจรจะทำยังไง...อุ้บ!”พูดไม่ทันจบประโยคปากหยักหนาก็ประทับจูบลงมาอย่างรุนแรง จนคนที่ไม่ทันตั้งตัวถึงกับตาเบิกกว้างถึงแม้มันจะพร่าเบลอเพราะน้ำตาเกาะพริ้มที่หน่วยตาก็ตาม

“อืม....”ราฟครางลึกในลำคอเมื่อได้สัมผัสกับความหอมหวานที่ไม่ได้เชยชิมมานานหลายเดือน มือหนาจับเข้าที่ท้ายทอยจับล็อคให้เธอยอมจำนนรับจุมพิตอันร้อนแรงของเขา

ชายหนุ่มกอดรัดร่างแน่งน้อยเอาไว้ด้วยความคิดถึงดันสะโพกงามงอนเข้าหากายแกร่งผ่านกางเกงเนื้อผ้าซาตินที่เขาสวมใส่อยู่ ฝ่ามือหนาลูบไล้ก้นกลมมนอย่างหักห้ามใจอยู่ก่อนจะสอดเข้าไปภายในลูบไล้มันผ่านแพนตี้ตัวจิ๋ว

จูบอันแสนช่ำชองของเขาทำให้เธออ่อนระทวยไปทั้งตัวนานมากแล้วกับสัมผัสที่โหยหาเช่นนี้ ลีน่าหลับตาลงรับความสุขตรงหน้าอย่างเต็มอกเต็มใจรับรู้ได้ถึงความร้อนจากฝ่ามือหนาที่ลากผ่านเนินสามเหลี่ยมของตน

“อื้อ...อย่านะ”เมื่อปากว่างเธอจึงเอ่ยปากห้ามปรามทั้งที่ร่างกายกำลังเสนอสนองเขา ราฟไล้ปากขบเม้มเนินอกทั้งที่มีชุดนอนและบราเซียกางกั้นเอาไว้แต่นั้นไม่ใช่อุปสรรคสำหรับเขาเลยสักนิด

“อย่าช้าใช่ไหม!”เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกระเส่าทั้งที่เขาแค่จะมาดูเฉยๆ ว่าลีน่าลงมาทำอะไร เพราะเขาเองก็นอนไม่หลับเช่นกันเมื่อห้องนอนอยู่ติดกันแต่ทำได้เพียงมองกำแพงห้องที่ขวางเขาและเธอเพียงเส้นดายเท่านั้น

ไฟปรารถนาถูกปลุกขึ้นเพียงเคยได้กลิ่นกายหอมอ่อนของเจ้าหล่อนลอยคละคลุ้งในโสตประสาท ราฟถกชุดนอนที่หญิงสาวสวมใส่ขึ้นไปกองไว้บนเนินอกสล้างมองภาพตรงหน้าอย่างหลงใหล แสงไฟในครัวถึงแม้จะสลัวแต่สามารถทำให้เห็นกายขาวนวลได้อย่างชัดเจน

“อย่ามอง ลีน่าอาย!”สองแขนยกขึ้นปิดของสงวนบนและล่างอย่างอัตโนมัติ เมื่อถูกโลมเลียด้วยสายตาที่ยากจะอ่านออกว่าเขากำลังคิดอะไร

คนที่กำลังมองความอวบอัดถึงกับหงุดหงิดขึ้นมาทันควันเมื่อเธอพยายามจะปัดป้องของสงวนให้พ้นจากสายตาของเขา ราฟดึงชุดสวยออกจนมันหล่นไปกองที่พื้นดึงบราที่เธอสวมใส่รั้งลงมาใต้ราวทรวงจนเม็ดทับทิมสีสวยดีดผึงออกมา

“ทำไมมันใหญ่แบบนี้ หืม!...บอกมาสิ”ปลายจมูกโด่งเป็นสันสูดดมความหอมที่ร่องอกอวบใหญ่พลางเอ่ยถาม ก่อนจะครอบครองมันเข้าไปในอุ้งปากร้อนตวัดลิ้นดูดดึงจนเกิดเสียง

จ๊วบ! แพร่บ!

“อ๊ะ!...ไม่รู้ค่ะ”เธอคิดว่ามันเป็นขนาดปกติตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่เมื่อเขาถามหญิงสาวจึงบอกไปตามความจริง หัวสมองปั่นป่วนซาบซ่านไปทั่วเรือนร่างจนกายสาวผลิตน้ำหวานจนเปียกชุ่มซับในไปหมด

“หรือร่านไปให้ใครมันเสียบมา”ความคิดอกุศลผุดขึ้นมาในหัวสมองทำให้ราฟต้องผละออกจากหน้าอกอวบใหญ่อย่างแสนเสียดาย มองดูหน้างามที่แหงนเงยขึ้นมองเขาแต่เธอไม่ตอบคำถามใดๆ

อาจจะเป็นไปได้ว่าลีน่าอาจจะให้ใครคนอื่นทับรอยเขาไปแล้วก็เป็นได้ ถ้าไม่เช่นนั้นเจ้าหล่อนคงติดต่อกลับมาหาเขาตั้งนานแล้ว อีกใจหนึ่งที่คิดลีน่าขี้เหล่สะเมื่อไหร่ทรวดทรงองค์เอวก็น่าจับกระแทกขนาดนี้

“อ๊ะ!....”เมื่อคิดได้เช่นนั้นอารมณ์ขุ่นมัวก็ก่อเกิดขึ้นมาทันที ราฟจับร่างของลีน่าให้หันหลังใช้ฝ่ามือกดหน้างามลงกับเคาว์เตอร์ ดึงแพนตี้ที่ปกปิดกายงามเอาไว้ออกจากสะโพกมน ชายหนุ่มลอบกลืนน้ำลายลงคอเมื่อเห็นกลีบกุหลาบงามอาบชโลมไปด้วยน้ำผึ้งแสนหวาน

เขาไม่มีเวลามากพอที่จะใช้ปลายลิ้นสัมผัสมันเมื่อความต้องการอย่างขีดสุดจนปวดร้าวไปทั่วแก่นกายแข็งขึงไปหมด ราฟปลดกางเกงลงก่อนจะใช้ปลายนิ้วถูส่วนปลายให้ขยายใหญ่มากขึ้นจ่อปลายหัวหยักตรงช่องทางรักที่ยังไม่พักพร้อม

“อย่าเพิ่งเข้ามา ลีน่ายังไม่พะ....กรี๊ด!”