บทที่ 6

ภายในไนท์คลับไม่ว่านีรชาจะมองไปทางไหนก็เห็นแต่บรรดาสุภาพตรีดีกรีสูงทั้งนั้น ผู้ชายในงานน้อยจนแทบจะนับคนได้ แต่คนที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อย่างเธอกลับถูกเข้าใจผิดคิดว่าเป็นบรรดาสาวๆ ที่จะถูกพชรหอมแก้มตามเกมที่เล่นไปเมื่อครู่ซึ่งนักแสดงหนุ่มนั้นแพ้ และคนแพ้ก็ต้องปิดตาแล้วไล่หอมแก้มทุกคนที่คว้าตัวได้ นีรชาได้ยินเสียงวี๊ดว๊ายชอบใจของสาวๆ ในงานก็ชวนให้แสบแก้วหู ผิดกับเอมี่ที่ไม่พอใจมากแต่ยังยืนฝืนยิ้มสร้างภาพได้อยู่

ภาพที่เห็นทำให้นีรชาถึงกับหันหลังให้ทันที เพราะไม่ชอบพฤติกรรมแบบนั้นของพชรสักเท่าไหร่ แต่พิกัดที่นีรชากำลังยืนรอปานวาดซึ่งเดินไปหยิบเครื่องดื่มนั้นกลับเป็นพิกัดที่พชรกำลังเดินมาพอดี ด้วยความที่ถูกปิดตาชายหนุ่มจึงต้องกวัดแกว่งมือคลำทางเพื่อไปหาสุภาพสตรีผู้โชคดีรายต่อไปที่จะได้รับการหอมแก้มจากเขาซึ่งเป็นผู้พ่ายแพ้ กระทั่งมือของพชรคว้าใครได้คนหนึ่ง รูปร่างนุ่มนิ่ม ลำแขนกลมกลึงเล็กๆ ที่ได้สัมผัสนี้ต้องเป็นผู้หญิงเป็นแน่ นีรชาหันขวับมายังคนที่อยู่ๆ ก็เข้ามาคว้าตัวเธอไว้ มือชายหนุ่มปัดป่ายไปทั่วแขนราวกับสำรวจ ก่อนจะหยุดตรงลำคอ แต่ยังไม่ทันจะได้อ้าปากประท้วงพชรก็รั้งใบหน้าเธอเข้าไปหา พร้อมกับจรดกึ่งปากกึ่งจมูกลงบนแก้มนวลที่ทุกคนจะต้องเอียงให้เขามอบรางวัลให้

แต่ครั้งนี้ทุกอย่างกลับผิดพลาดเพราะนีรชาไม่รู้กฎ เธอยืนนิ่งงันและทุกอย่างก็เกิดขึ้นเร็วมาก เมื่อพชรประทับริมฝีปากลงบนปากอิ่มของเธออย่างพอดิบพอดีทุกอย่างราวกับจะหยุดนิ่ง พชรเองก็ตกใจแต่ความหอมหวานและนุ่มนวลของริมฝีปากผู้หญิงปริศนาที่ไร้ลิปสติกเติมแต่งกลับทำให้ชายหนุ่มจงใจสัมผัสมากขึ้น ริมฝีปากหยักทำหน้าที่สำรวจปากอิ่มได้รูป เลาะเล็มราวกับกลัวริมฝีปากเธอจะบอบช้ำ ด้วยความตกใจกับจูบที่ไม่ต้องการนีรชาจึงยืนตัวแข็งทื่อเธอทำอะไรไม่ถูก ร่างกายไร้ซึ่งเรี่ยวแรงที่จะขัดขืน หัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ สติเริ่มลางเลือน

“ตายแล้ว!!” ปานวาดถึงกับยกมือขึ้นทาบอกกับภาพที่เห็น รวมถึงบรรดาแขกทุกคนในงานที่ตาโตตกใจกับสิ่งที่ได้เห็น บางคนถึงกับร้องกรี๊ดออกมาอย่างริษยานีรชาที่ได้รับจูบจากพชร

“พี่โอม!” เอมี่ทำท่าจะปรี่เข้าไปดึงตัวคนทั้งสองให้ออกจากกัน หอมแก้มเธอยังพอทนได้แต่นี่จูบกันต่อหน้าต่อตาแบบนี้ใครจะยอมทน แต่ทว่าปานวาดกลับก้าวเข้าไปขวางเอมี่เสียก่อน

“เธอกำลังทำผิดกฏิกานะโอม” เสียงของใครคนหนึ่งที่ดังขึ้นข้างๆ ตัวทำให้นีรชาหลุดออกจากภวังค์ รวมถึงพชรด้วยเช่นกัน ชายหนุ่มยอมคลายวงแขนลง นีรชารู้สึกว่าสายตาทุกคู่จับจ้องเธออยู่ พอสบตากับปานวาดใบหน้าหญิงสาวถึงกับร้อนผ่าว เพราะเพื่อนรุ่นพี่คือเจ้าของเสียงเมื่อครู่ เธอยอมให้พชรจูบต่อหน้าทุกคนอยู่นานแค่ไหนก็ไม่รู้ก่อนจะหมุนตัวออกไป จุดหมายคือห้องน้ำ

พชรทำท่าจะปลดผ้าปิดตาออกแต่ปานวาดไม่ยอมให้เขาทำแบบนั้นแน่ ปล่อยให้ปริศนาเจ้าของริมฝีปากอิ่มที่นักแสดงหนุ่มได้มอบจูบให้เมื่อครู่เป็นความลับต่อไป ผู้จัดการสาวผลักพชรไปยังกลุ่มสาวๆ เพื่อให้จับตัวมาทำโทษหรือมอบโทษได้ตามสบาย แต่ต้องไม่ใช่นีรชา จากนั้นปานวาดก็รีบเดินไปหาเพื่อนรุ่นน้องของเธอทันที ก่อนจะมองลอดช่องประตูอยู่นานก่อนจะเห็นว่านีรชาอยู่ห้องไหน

“เอ่อ... มิน เรื่องเมื่อกี้พี่ขอโทษแทนโอมด้วยนะ”

“ช่างเถอะค่ะเจ้” แม้ปากจะบอกว่าช่างแต่ใจนั้นไม่มีวันยกโทษให้พชรเป็นแน่ นีรชาใช้หลังมือถูริมฝีปากจนเป็นรอยแดงช้ำไปหมด จูบแรกของเธอกลับถูกผู้ชายเจ้าชู้ประตูดิน เฮงซวย ซังกะบ๊วยอย่างพชรขโมยไปอย่างหน้าด้านๆ ผู้ชายแบบนั้นคู่ควรกับจูบแรกของเธอหรือก็ไม่ คิดแล้วมันน่าเจ็บใจ

“เจ้ขอโทษนะมิน”

“ค่ะ” น้ำเสียงสั่นๆ ของนีรชาขานรับ น้ำตาเริ่มเอ่อล้นขอบตาเพราะความอัดอั้นตันใจที่ทำอะไรพชรไม่ได้ แต่รับรองแค้นนี้ต้องได้ชำระแน่ สิบปีแก้แค้นก็ยังไม่สาย

เมื่อสงบสติอารมณ์ได้แล้วนีรชาก็ยอมเปิดประตูแล้วก้าวออกมา ปานวาดเดินเข้าไปใกล้ๆ รู้ว่ารอยช้ำแดงรอบริมฝีปากของนีรชาเกิดจากอะไร ถ้าเดาไม่ผิดหญิงสาวคงใช้มือถูแล้วถูอีกเพื่อลบรอยจูบของพชรเป็นแน่ นีรชาเปิดน้ำล้างหน้าเน้นถูที่ริมฝีปากเสียส่วนใหญ่ ถูจนปานวาดต้องเอ่ยห้าม

“พอแล้วมิน ปากบวมเจ่อแดงหมดแล้ว”

“เจ้” แววตานิ่งๆ ของนีรชามองปานวาดผ่านกระจกบานใหญ่ของห้องน้ำ

“อะไรจ๊ะ”

“มีน้ำยาบ้วนปากติดกระเป๋าไหม”

“มี”

“ขอ” พูดจบนีรชาก็แบมือไปยังปานวาด ขอน้ำยาบ้วนปากที่ว่าทันที

“โอเค” ผู้จัดการสาวพยักหน้ารับ ก่อนจะหยิบน้ำยาบ้วนปากขวดขนาดพกพาในกระเป๋าออกมาวางบนฝ่ามือของนีรชา เมื่อได้สิ่งที่ต้องการหญิงสาวก็รีบบ้วนปากทันที บ้วนแล้วบ้วนอีก บ้วนจนน้ำยาบ้วนปากหมดขวด สะอาดไปถึงลำคอแต่ทำไมนีรชากลับยังรู้สึกถึงสัมผัสเมื่อครู่ของพชรอยู่เลย มันจะตามหลอกหลอนเธอไปอีกนานแค่ไหนกัน

“ขอตัวกลับเลยนะเจ้ ไม่อยู่แล้วงานบ้าๆ นี่”

“จ้ะๆ เจ้ขอโทษมินอีกทีนะ” ปานวาดเองก็รู้สึกไม่สบายใจที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับนีรชาเหมือนกัน ผู้หญิงในงานมีตั้งมากมายแต่พชรกลับมาคว้าตัวนีรชาซะได้ แถมยังไม่ได้ทำแค่หอมแก้มกลับจูบโชว์คนทั้งงานแบบนี้ นีรชาไม่โกรธก็แปลกแล้ว

แต่เมื่อทั้งคู่เดินออกมาจากห้องน้ำเพื่อจะไปยังประตูของไนท์คลับ สายตาของนีรชาก็มองเห็นนิรัชเข้าพอดี สองพี่น้องมองตากันปริบๆ ต่างก็ตกใจที่เห็นกันและกันที่นี่ ก่อนที่ต่างฝ่ายจะเอ่ยถามด้วยประโยคที่ราวกับก็อปปี้กันมาอีก

“พี่แมนมาที่นี่ได้ยัง / มินมาได้ยังไง”