บทที่ 2 ชะตากำหนด (2/4)

เวลาผ่านไปนานเกือบสองเดือน บัวชมพูคิดว่าการที่เธอห่างเหินจากภควัฒน์ มันจะทำให้ทั้งคู่ไม่ต้องมีใจให้แก่กัน แต่เธอกลับคิดผิด

และเหมือนว่าชะตาเล่นตลกกับเธอ ยิ่งเธอห่างเหินและทำเหมือนไม่สนใจเขา แต่มันกลับดึงดูดภควัฒน์ให้สนใจเธอ และมุ่งหน้าจีบเธอเอง

“วันนี้เราไปทานข้าวมันไก่กันไหม ผมมีร้านเด็ดอยากแนะนำ ไปกันหลายคนนะ พี่แต้มกับพี่หนิงก็ไป” เขาชวนเธอไปทานอาหารกลางวันด้วยกันกับเขา

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่ชวน พอดีว่าฉันห่อข้าวกล่องมาจากบ้านค่ะ” เธอปฏิเสธเขาอย่างสุภาพในตอนนั้น

ภควัฒน์จึงไม่ได้เซ้าซี้ชวนเธอ แต่ขากลับเขาซื้อเครื่องดื่มมาฝากเธอ ทำให้สาวๆในสำนักงานอิจฉาเธอกันเป็นแถว

“ขอบคุณค่ะ” เธอรับเอาไว้ด้วยความเกรงใจ อีกทั้งหากปฏิเสธมากไปก็เกรงจะเสียมารยาทและถูกมองว่าหยิ่ง

ในวันต่อมาภควัฒน์ชวนเธอไปทานอาหารกลางวันพร้อมกับเขาอีกครั้ง แต่เธอก็ปฏิเสธด้วยเหตุผลเดิม

“ผมไม่ได้ชวนออกไปทานข้างนอก ผมก็ห่อข้าวมาเหมือนกัน เราไปนั่งทานในครัวกันเถอะ” เขาชวนเธอด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มและมีเสน่ห์

บัวชมพูพยายามไม่มองรอยยิ้มที่ทรงเสน่ห์ของเขา เธอพยักหน้ารับเบาๆแล้วเดินไปเอาอาหารที่เธอแช่ตู้เย็นไว้ออกมาอุ่นในเตาไมโครเวฟ

พนักงานที่นำอาหารมาทานที่บริษัทก็นั่งร่วมโต๊ะด้วยกัน แลกเปลี่ยนกับข้าวกันทานอย่างเอร็ดอร่อย โดยมีภควัฒน์ตักอาหารเอาใจบัวชมพูดอยู่ไม่ห่าง

ด้วยความรักที่มีให้อดีตสามีในอนาคต หรืออนาคตสามีในอดีต หรือสถานะอะไรก็แล้วแต่ที่เธอนึกสถานะเขาไม่ออก ถึงเธอจะโกรธเขามาก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ารักเขามากเช่นกัน เพียงแต่ต้องห้ามใจเอาไว้ไม่กลับไปเจ็บปวดซ้ำสอง

‘ทำไมต้องจีบเราออกหน้าออกตาขนาดนี้นะ ทั้งๆที่หัวใจของคุณก็ยังมีผู้หญิงคนนั้นอยู่ อีกสี่ห้าปีเธอก็จะหย่ากับสามีแล้วกลับมาหาคุณ ถึงตอนนั้นคนคั่นเวลาอย่างฉันก็ต้องเจ็บปวดอยู่คนเดียว ฉันไม่มีวันทำให้ตัวเองตกอยู่ในสภาพนั้นแน่’

“นี่จีบบัวอยู่เหรอคะ” เพื่อนร่วมงานที่ร่วมโต๊ะอาหารคนหนึ่งถามเขาขึ้นมาตรงๆ

“ชัดขนาดนั้นเลยเหรอครับ” เขาถามเสียงเบาแล้วหันมายิ้มให้กับเธอ

เธอพยายามสลัดความรู้สึกใจเต้นโครมครามยามที่เขาเอาอกเอาใจเธอออกไป แต่รอยยิ้มที่มีเสน่ห์ประกอบกับความเป็นสุภาพบุรุษของเขาที่ยอมรับตามตรงว่าตามจีบเธออยู่ ก็ทำเอาเธอแทบละลายไปเสียให้ได้

“แล้วบัวว่าไงล่ะ”

“บัวไม่ทราบเลยค่ะ คุณวัฒน์อย่าล้อเล่นแบบนี้สิคะ เดี๋ยวสาวๆในออฟฟิศรู้ก็มาแหกอกฉันพอดี” เธอตอบเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่แล้วหันไปพูดกับเขา ทำเหมือนไม่เชื่อว่าเขาตามจีบเธออยู่

“ผมจีบคุณจริงๆนะครับคุณบัว” เขาพูดออกมากลางวงอย่างนั้น ทำเอาเธอทำตัวไม่ถูก

“เอ่อ ขอโทษนะคะ แต่บัวไม่ได้คิดอะไรกับคุณวัฒน์เลยจริงๆ” เธอปฏิเสธเขาตามตรงเพื่อตัดปัญหา

“ตอนนี้ไม่คิด แต่ผมจะจีบคุณจนกว่าคุณจะใจอ่อนนะครับ ระวังหัวใจคุณเอาไว้ให้ดี เพราะผมไม่ใช่คนที่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ” เขาบอกเธอด้วยรอยยิ้มที่มุ่งมั่น

แววตาของเขาจริงจังจนเธอนั้นกลัวว่าตัวเองจะใจอ่อนกับเขาในสักวัน

และเมื่อวันนั้นมาถึงเธอจะทำอย่างไรกัน เมื่อรู้ว่าจุดจบของตัวเองจะเป็นแบบไหน

‘หรือสิ่งที่เราควรกลับมาแก้ไข ไม่ใช่การถอยห่างจากเขา แต่เราควรกลับมาแก้ไขในสิ่งที่เขาทำให้เราเสียใจอย่างนั้นเหรอ’ เธอนึกในใจเมื่อพยายามหนีเท่าไรแต่พรหมลิขิตก็ยังทำหน้าที่ของมันอยู่เสมอ

**********************

ภควัฒน์เดินหน้าจีบบัวชมพูอย่างจริงจัง เขาปฏิเสธน้ำใจจากสาวๆทุกคนที่เข้ามาอาสาดามหัวใจให้เขา ความรู้สึกของเขาในตอนนี้คือรักบัวชมพูอย่างถอนตัวไม่ขึ้น และไม่รู้ว่าทำไมถึงรักเธอและอยากแต่งงานกับเธอมากขนาดนี้

อาจเป็นเพราะข่าวการแต่งงานของอดีตคนรักที่เขารับรู้ว่า จึงอยากแต่งงานบ้างเพื่อประชดเธอ หรืออาจเป็นเพราะท่าทางของบัวชมพูที่เหมือนพยายามออกห่างจากเขาในขณะที่หญิงสาวคนอื่นพยายามเข้าหา มันท้าทายให้เขาอยากเอาชนะใจเธอขึ้นมา

ภควัฒน์มั่นใจว่าเป็นอย่างหลัง นอกจากจะรู้สึกท้าทายอยากเอาชนะใจเธอแล้ว หัวใจเขายังเต้นแรงทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้เธอ สุขหัวใจทุกครั้งที่เธอยิ้ม อาการแบบนี้อย่างไรมันก็คือความรัก

“ผมซื้อขนมครกมาฝาก” เขายื่นขนมครกให้เธอ

“ขอบคุณนะคะ” เธอรับเอาไว้ด้วยท่าทีที่ไม่ได้แสดงความดีใจอะไรออกมามากนัก

“วันนี้ผมเห็นว่าคุณไม่ได้เอาข้าวกล่องจากที่บ้านมา เราออกไปหาอะไรทานข้างนอกดีไหมครับ” เขาชวนเธอออกไปทานอาหารด้วยกันข้างนอก

“ได้ค่ะ ฉันมีเรื่องอยากคุยกับคุณอยู่เหมือนกัน” เธอรับปากเขา ต้องพูดกับเขาให้เข้าใจ

ความคิดแรกที่ฟื้นมาในร่างเดิมของตนคือเธอจะไม่มีวันกลับไปรักเขาอีก แต่ว่าห้ามหัวใจตัวเองไม่ได้ ประกอบกับการโดนเขาตามตื๊อไม่หยุด ทำให้เธอตกหลุมรักสามีของตนเองอีกครั้งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

เมื่อทั้งสองอยู่กันตามลำพังที่ร้านอาหาร บัวชมพูก็พูดเรื่องธุระของเธอออกมาทันที

“ฉันบอกตรงๆนะคะว่าการที่คุณพึ่งเลิกกับแฟน แล้วมาตามจีบฉันแบบนี้ มันอาจจะเป็นการประชดประชัน ไม่ได้รู้สึกกับฉันอย่างคนรักกัน ถ้าทำอย่างนั้นมันไม่แฟร์เลยกับความรู้สึกของคนที่มาทีหลังอย่างฉัน”

“ผมไม่ได้ทำเพื่อประชดใคร ผมชอบคุณจริงๆ”

“งั้นคุณบล็อกช่องทางการติดต่อกับแฟนเก่าของคุณได้ไหมคะ เปลี่ยนเบอร์โทร เปลี่ยนอีเมลเพื่อไม่ต้องติดต่อกับเธอได้อีกหรือเปล่า ปิดทุกช่องทางการสื่อสารเพื่อไม่ให้เธอติดต่อกลับมาได้ไหม” เธอเลิกคิ้วถามเขา ทำเอาภควัฒน์งุนงงที่เธอเรียกร้องมากขนาดนั้นทั้งๆที่เขาแค่จีบเธอแท้ๆ ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน

“คุณคิดว่าฉันขอมากไปใช่ไหมคะ” เธอถามเขาแล้วยิ้มให้ เดาใจเขาถูกอยู่แล้ว เพราะคบกันมาตั้งเกือบห้าปีก่อนหน้าที่จะย้อนอดีตกลับมา

“เบอร์โทรศัพท์กับอีเมลของผมใช้ติดต่อเรื่องงาน ผมคงไม่สามารถเปลี่ยนได้ ผมไม่เข้าใจว่าคุณทำไมต้องพูดถึงขนาดนี้เพื่อไม่ให้ผมจีบคุณอย่างนั้นเหรอ”

“ถ้าฉันจะบอกคุณว่าฉันเห็นอนาคต คุณจะเชื่อไหมคะ ฉันเห็นว่าตัวเองถูกรถชนตายตอนที่เห็นคุณกับแฟนเก่าจูบกันในเรือนหอของเรา” บัวชมพูพูดขึ้นมา จ้องหน้าเขาอย่างจริงจัง

“คุณไม่ชอบผมก็ไม่จำเป็นต้องพูดถึงขนาดนี้” ภควัฒน์พูดเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มที่จะพูดในสิ่งที่มันไร้สาระขึ้นทุกที

“ฉันรู้ว่าคุณชอบทานกาแฟสูตรไหน ฉันรู้ว่าแกงส้มที่คุณทานต้องไม่ใช่หัวไชท้าว ฉันรู้ว่าคุณอยากมีลูกตอนอายุสามสิบ ตอนนอนคุณไม่ชอบใส่กางเกงชั้นใน กางเกงนอนตัวโปรดของคุณคือกางเกงขายาวสีครีมที่มีช่องด้านหน้าให้ฉี่ ก่อนนอนคุณต้องพ่นสเปรย์น้ำแร่ที่ใบหน้าทุกครั้ง อ๋อ...คุณกลัวความมืดและกลัวผีมากๆ จะตัวสั่นเทาทุกครั้งที่ไฟดับ” เธอพูดทุกอย่างเกี่ยวกับเขาขึ้นมา

ภควัฒน์อึ้งไป เพราะเรื่องบางอย่างเป็นนิสัยส่วนตัวที่เขาไม่เคยบอกใครและไม่มีใครรู้แม้แต่ทาริกาอดีตคนรักของเขา

“ฉันรู้ เพราะฉันมองเห็นอนาคตของตัวเองตอนที่แต่งงานกับคุณไปแล้ว และอนาคตสุดท้ายที่ฉันเห็นภาพตัวเอง คือตอนที่คุณจูบกับเธอในวันครบรอบแต่งงานของเรา” บัวชมพูพูดเสียงสั่นเทาด้วยความโกรธ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์นั้น

“เอาเถอะค่ะ ฉันพูดมาขนาดนี้แล้วหวังว่าคุณคงเข้าใจว่าทำไมฉันถึงไม่ใจอ่อนรับรักคุณง่ายๆ เพราะฉันไม่อยากจบชีวิตลงเพราะคนที่ไม่มั่นคงแบบคุณ ถ้าคิดว่าฉันหาเรื่องพูดเพื่อไล่คุณออกไปจากชีวิตฉันละก็ฉันมีทางเลือกให้คุณสองทาง ทางแรก ปล่อยให้ฉันมีชีวิตที่ดีกว่านี้โดยไม่มีคุณ ทางที่สองตัดแฟนเก่าให้ขาด อย่าแม้แต่จะติดต่อกันอีก ถ้าคุณทำได้ ฉันจะลองเสี่ยงรับรักคุณอีกครั้ง”

ภควัฒน์มองใบหน้าที่จริงจังของเธอ มันบ่งบอกว่าเธอไม่ได้ล้อเล่น สิ่งที่เธอพูดมาทั้งหมดมันมีมูลและจริงจังกับสิ่งที่พูดมาก มากจนเขาขนลุก

“ได้ ผมจะตัดแฟนเก่าให้ขาด จะไม่มีวันใกล้ชิดเธอให้คุณต้องเจ็บปวด”

“ฉันจะรอดูค่ะ” บัวชมพูรู้อยู่แล้วว่าเขาต้องเลือกทางนี้ การได้รักกับเขาและต้องแต่งงานภายในสองปีหลังจากนี้ มันเป็นชะตาที่เธอไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้

‘ถ้าเป็นอย่างนี้ แล้วเราจะหลีกเลี่ยงความตายได้หรือเปล่า หรือการที่เรากลับมาในครั้งนี้ ไม่ได้ส่งเรามาแก้ไขอดีต แต่ส่งเรามาเพื่อให้รู้ว่ายังไงก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงชะตาของตัวเองได้’

**********************