2. เฝ้ารอ (ต่อ)

*** ทักทายคร้า ***

ร่างสูงสง่ายังคงนิ่งฟังไม่แสดงอาการใดๆ ออกมา แต่ใจนั้นซีมมานคนสนิทรู้ดีว่าร้อนรุ่มเพียงใด เพราะท่านหญิงองค์เล็กของชวาลาคนนี้อยู่ในหัวใจของชีคหนุ่มแห่งวังหลวงอัจมาร์ดีน มานาน และเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ทำให้เสือร้ายแห่งทะเลทรายโซมาดีนเสียเวลาเรื่องผู้หญิง

“บอกโอมานตามเรื่องนี้ให้ด้วย”

“เรื่องไหนครับ” ซีมมานแกล้งแหย่อารมณ์คงตรงหน้า

“วันนี้ถ้าไม่มีนัดกินข้าวกับแม่ที่วัง นายกับฉันคงต้องวางมวยกันสักยกแน่ไอ้เพื่อนยาก” มาริคเดินมาตบไหล่ ก่อนจะเดินพ้นประตูออกไปจากห้องทำงาน

ซีมมานหัวเราะเบาๆ แล้วเดินตามหลังไปอย่างรวดเร็ว

“เอ่อ โอมานยังบอกอีกว่าท่านหญิงน้อยเลือกเดินทางมาอัจมาร์ดีนทางรถยนต์ครับชีค”

ร่างสูงใหญ่ของมาริคหยุดกึก หันกลับมาถามทันทีที่ได้ยิน ใบหน้าคมเคร่งเครียดขึ้นกว่าเดิม

“อะไรนะ”

“โอมานบอกว่าท่านหญิงจะเดินทางมาร่วมประชุมทางรถยนต์เพื่อเยี่ยมชาวเมืองไปด้วย และเข้าอัจมาร์ดีนที่นาดูมฟ์ครับ”

“ชีคอิศราไม่รู้เหรอว่านาดูมฟ์เป็นหมู่บ้านติดชายแดนของเราที่ใกล้กองกำลังโจรบารัสมากที่สุด” มาริคถามอย่างหัวเสีย รู้สึกห่วงความปลอดภัยของมิรันตรีขึ้นมา

“ทราบครับ แต่เส้นทางนี้ถือว่าใกล้ที่สุด และอีกอย่างชีคอิศราส่งเบนนิชหัวหน้าองครักษ์ตามอารักขาด้วย บวกกับฝีมือการต่อสู้ของท่านหญิงน้อยคงไม่มีปัญหาอะไร”

“นั่นล่ะปัญหาใหญ่ของเราซีมมาน ผู้หญิงถึงจะเก่งกาจแค่ไหนก็เป็นผู้หญิงอยู่วันยังค่ำ สั่งคนของเราไปอารักขาขบวนรถอยู่ห่างๆ ฉันคิดว่าบารัสคงรู้ข่าวเหมือนกัน” มาริคสั่งการอย่างรวดเร็ว พร้อมก้าวขึ้นรถทางด้านหลัง ใบหน้าคมเข้มยังคงเคร่งขรึม ในใจร้อนรุ่มด้วยความเป็นห่วงคนที่เฝ้ารอมานาน

ซีมมานก้าวเข้าไปนั่งที่เบาะด้านหน้า แล้วองครักษ์ที่ทำหน้าที่สารถีก็ขับรถออกไป

อีกฟากฝั่งทะเลทรายโกบี ภายในวังหลวงของรัฐชวาลา เด็กหญิงหน้าตาน่ารักน่าชังเหมือนตุ๊กตาฝรั่ง ดวงตากลมใสมองร่างบอบบางของมิรันตรีที่เดินเข้ามาในห้อง หนูน้อยดิ้นลงจากตักมารดาเพื่อไปหาอาสาว

“หารัน หารัน” หนูน้อยเมรีเดินเตาะแตะไปหาอ้อมแขนกลมกลึงที่กางออกรอรับ รอยยิ้มหวานยิ้มให้อย่างเอ็นดูในความน่ารักของหลานสาว

“ไงคะเมรีคนสวยของอารัน” มิรันตรีรับร่างน้อยเข้ามากอด วางแฟ้มงานที่นำติดตัวมาข้างๆ อณิมาที่กำลังนั่งยิ้มให้บุตรสาว

“พอเห็นอารันทีไรทิ้งแม่แบบนี้ทุกทีเลยนะเมรี” อณิมาบอกลูกสาวยิ้มๆ หนูน้อยหันมายิ้มเห็นฟันซี่หน้าอย่างน่ารัก

“ไม่ทิ้ง ไม่ทิ้ง”

ผู้ใหญ่ทั้งสองถึงกับหัวเราะในความช่างพูดของเมรี

“ดูสิคะ จะไม่ให้คิดถึงได้ยังไง ขี้อ้อนขนาดนี้ มิน่าแม่ขอเมรีไปอยู่วังขาวทีไรพี่อิลออกอาการงอนแม่ทุกที เมรีน่ารักอย่างนี้นี่เอง” หญิงสาวก้มหน้าซุกไซ้ท้องหลานสาว หนูน้อยดิ้นพลางส่งเสียงหัวเราะร่วนอย่างมีความสุข

“แม่จ๋า ช่วย ช่วย” หนูน้อยร้องเรียกมารดา

มิรันตรีไม่ยอมปล่อย กอดรัดหลานสาวไปมา จนทั้งอาทั้งหลานเหนื่อยไปด้วยกัน

“รันแกล้งหลานอีกแล้วนะลูก” เสียงหวานนุ่มของอินทิราดังมาจากประตู

มิรันตรียิ้มกว้างเมื่อเห็นชีคอัลฟาร์จาผู้เป็นบิดาประคองมารดาเข้ามานั่งบนชุดรับแขกหรู เมรีคลานเข้าไปหาปู่และย่า ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นยืน ยกแขนขึ้นเพื่อให้ผู้เป็นย่าอุ้มไปนั่งบนตัก

“เมรีของย่าวันนี้เป็นเด็กดีไหมจ๊ะ” มือบางยกร่างน้อยขึ้นมานั่งบนตัก ชีคอัลฟาร์จาลูบศีรษะเล็กอย่างเอ็นดู

“ดี ดี จาจาไม่ดี” ปากสีชมพูจิ้มลิ้มช่างพูดเรียกชื่อพี่ชายไม่ชัด ทำเอาผู้ใหญ่ยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู

“แล้วนี่มาร์จาไปไหนจ๊ะ” อินทิราถามหาหลานชายพลางมองไปทางอณิมา

“อยู่กับอิลในห้องทำงานค่ะท่านแม่” อณิมาขยับตัว

มิรันตรีรีบเข้าไปประคองอย่างเป็นห่วงพี่สะใภ้ที่เคยลื่นล้มมาครั้งหนึ่งแล้ว

“ขยันตั้งแต่เล็กเลยหลานปู่คนนี้” อัลฟาร์จาเอ่ยถึงหลานชายคนโตดวงตาเป็นประกาย คิดถึงภาพเมื่อหลายวันก่อนในห้องทำงานของอิศรา ร่างเล็กๆ ป้อมๆ ของมาร์จานั่งอยู่บนตักบิดาในห้องทำงาน จับมือพ่อเขียนงานไม่ยอมวาง พ่อลูกคุยกันเรื่องงานเหมือนจะรู้เรื่องไปด้วยกัน บ้างก็พยักหน้าให้บิดา บ้างก็หัวเราะ สุดท้ายก็หลับคาอกบิดาอยู่ตรงนั้น อิศราเองก็ทั้งรักทั้งหลงลูก มือหนึ่งกอดลูกไว้กับอก มือหนึ่งเซ็นเอกสารไปจนค่ำจึงออกมาพร้อมกัน

ไม่นานอิศราก็อุ้มลูกชายลงบันไดมาจากห้องทำงาน ร่างน้อยเห็นปู่กับย่าก็ดิ้นลงจากอ้อมกอดบิดา ยิ้มโชว์ฟันเล็กน่ารักไม่แพ้น้องสาว แล้วเดินยิ้มน้ำลายยืดมาหาอัลฟาร์จา

“วันนี้ช่วยพ่อทำงานอีกแล้วเหรอ” อัลฟาร์จาอุ้มหลานชายเข้ามากอดแล้วหอมแก้มยุ้ยอย่างเอ็นดู

“ดูสิ พอเห็นปู่กับย่าไม่มาหาอารันเลย น้อยใจแล้วนะจะบอกให้” หญิงสาวที่นั่งอยู่กับพื้นพรมแกล้งทำเสียงงอนๆ ให้หลานชายได้ยิน เจ้าหนูมาร์จาดิ้นลงจากตักผู้เป็นปู่ เข้ามาโอบคออาสาวแล้วหอมแก้มนวลอย่างเอาใจ

“รักรัน รักรัน”

มิรันตรีหัวเราะชอบใจ กอดรัดฟัดเหวี่ยงร่างกลมป้อมอย่างมันเขี้ยว หนูน้อยหัวเราะชอบใจ เมรีก็เข้ามาช่วยพี่ชาย ทำให้ทุกคนหัวเราะกับภาพตะลุมบอนกันของสามอาหลาน เสียงหยอกล้อพร้อมเสียงหัวเราะของนายเหนือหัวทุกคน ทำให้ทหารและคนใกล้ชิดต่างมีความสุขไปด้วย

****