ตอนที่ 5

สายตาของณวัตที่จับจ้องรุ่นน้องทำให้หล่อนรู้สึกเสียววูบวาบและปั่นป่วนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ชวนฝันเริ่มมีอาการแปลก ๆ นับตั้งแต่ณวัตมาขอนั่งด้วยนั่นแล้ว และพอต้องเจอกับสายตาของเขาทำเอาหล่อนหายใจขัด หายใจไม่ทั่วท้องไปเลยทีเดียว แต่แล้วชวนฝันก็ต้องรีบเรียกสติของหล่อนกลับคืนโดยการหรุบตามองต่ำ ใจหนึ่งก็เขิน กลัวว่าเขาจะเห็นแก้มหล่อนที่มันร้อนผะผ่าว และณวัตก็เห็นว่าแก้มของหล่อนเป็นสีแดงระเรื่อขึ้นจริงๆ

แต่...ให้ตายไปซี๊...ณวัตเอ๊ย...ที่จริงใจเขาไม่ปกติตั้งแต่แรกเห็นน้องรหัสคนสวยเข้าให้แล้ว ชวนฝันเป็นรุ่นน้องปีหนึ่งที่เพิ่งเข้ามา เป็นเด็กสาวหน้าตาดี แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขาหวั่นไหวมากเท่ากับความอ่อนหวานของหล่อน รุ่นพี่หนุ่มยอมรับกับตัวเองว่าเขาหวั่นไหวเวลาอยู่ใกล้ แต่ด้วยนิสัยขี้อาย ไม่กล้าเปิดเผยความในใจทำให้เขาได้แต่แสดงไมตรีด้วยการเป็นรุ่นพี่ที่ต้องดูแลน้องรหัสของตัวเอง สักครู่เขาก็ดึงหูฟังออกและแกล้งพูดกลบเกลื่อนว่า

“อืม...เพลงเพราะดีนะจูน”

“แล้วพี่ณวัตไม่ฟังต่อเหรอคะ”

“ไม่ล่ะ...ให้จูนฟังคนเดียวดีกว่า ไม่อยากแย่งน้อง”

“ไม่เป็นไรหรอกนะคะ ฟังด้วยกันก็ดีนี่คะ เพลงเพราะดี จูนว่าเพลงหวานแบบนี้พี่ณวัตต้องชอบแน่เลย”

“จูนรู้เหรอว่าพี่ชอบเพลงแบบนี้”

“รู้ซีคะ ดูจากนิสัยก็เดาถูกแล้วล่ะค่ะว่าพี่ณวัตชอบเพลงแบบไหน”

“นิสัยพี่เป็นยังไง”

“ก็...พี่ณวัตขี้อายไงคะ จูนเห็นไม่ค่อยพูด แล้วก็...พี่ณวัตหน้าแดงบ่อยๆ”

“จูนนี่รู้ดีจังนะ...ใช่...พี่ขี้อาย ในเอกเดียวกันพี่จะนั่งหลังห้อง และก็...จะพรีเซนต์งานหลังพื่อนทุกครั้ง มันเป็นนิสัยที่ไม่ดีเลยนะ”

“แต่จูนว่าผู้ชายขี้อายก็น่ารักไปอีกแบบนะคะ”

“แล้วจูนชอบไหม...ผู้ชายขี้อาย”

พอถูกถามอย่างนั้นทำให้หญิงสาวถึงกับอึ้งไป หล่อนไม่ได้รู้สึกไม่ชอบแต่หน้าร้อนผ่าวจนรู้สึกได้ ชวนฝันหรุบตามองต่ำและอมยิ้ม มันทำให้คนถามก็แอบเขินตามไป