พิศวาสชวนฝัน

ชวนฝันเงยหน้าจากหนังสือในมือเมื่อใครคนหนึ่งเดินเข้ามาแล้ววางกล่องขนมลงบนโต๊ะตรงหน้าหล่อน นักศึกษาสาววัยใสปีหนึ่งปิดหนังสือและเอ่ยขึ้นว่า

“พี่ณวัต...วันนี้ไม่มีเรียนเหรอคะ?”

“พี่แอบว่างนิดนึง เลยซื้อขนมมาให้”

“พี่รู้ได้ไงคะว่าจูนชอบกินบราวนี่”

นักศึกษาสาวปีหนึ่งรูปร่างบอบบาง ผมยาวสลวยและใบหน้าสวยเก๋หยิบขนมในก่องขึ้นดูและอมยิ้ม คำถามของหล่อนทำให้ ณวัต หนุ่มรุ่นพี่ปีสี่ซึ่งเป็นพี่รหัสยิ้มตามไปด้วยเช่นกัน

“พี่แอบเห็นน้องจูนซื้อกินวันก่อน พี่เอาว่าน้องจูนคงชอบขนมแบบนี้”

“พี่ณวัตนี่แอบบ่อยจัง เดี๋ยวก็แอบว่าง แล้วยังแอบรู้ว่าจูนชอบขนมนี่ด้วย”

“ทำไงได้ ก็จูนเป็นน้องรหัสของพี่นี่นา พี่ก็ต้องคอยดูแลน้องหน่อย”

“พี่ณวัตน่ารักจังเลยค่ะ ไม่น่าเชื่อเลยนะคะว่าพี่รหัสของจูนทั้งหล่อและน่ารักขนาดนี้แต่ยังไม่มีแฟนกับเขาเลย”

“พี่ไม่ค่อยพูดกระมัง สาว ๆ ก็เลยคิดว่าพี่ไม่จริงจังเลยหันไปหาคนพูดเก่งๆ กันหมด”

“ที่ไหนล่ะคะ ผู้ชายไม่ค่อยพูดน่ะมีเสน่ห์จะแย่ไป แล้วพี่ณวัตกินอะไรหรือยังคะ จูนแบ่งบราวนี่ให้ไหม”

“ขอบใจนะ แต่ที่มาหาจูนเพราะจะมาบอกเรื่องที่ชมรมรักษ์ธรรมชาติของพี่จัดท่องเที่ยวอบรมน้อง ๆ เชิงอนุรักษ์ช่วงวันหยุดสัปดาห์หน้า พี่เลยจะแวะมาถามว่าจูน...เอ้อ...มีเวลาว่างไปด้วยไหม”

“จริงเหรอคะ...จูนชอบนะคะจัดท่องเที่ยวป่า ชมธรรมชาติอะไรอย่างนั้นใช่ไหมคะ?”

“ใช่ๆ...พี่แค่จะมาถามว่า...จูนจะมีเวลาว่างหรือเปล่า”

“ไปซีคะ...ถ้าพี่ณวัตไป จูนก็อยากไป”

พอได้ยินคำตอบทำให้หนุ่มรุ่นพี่มีสีหน้าแช่มชื่นขึ้นมาทันที แต่เขาก็พยายามกลบเกลื่อนท่าทีตื่นเต้นมากกว่าปกติเอาไว้ ณวัตยิ้มกับรุ่นน้อง

“ถ้าอย่างนั้นจูนตอบรับพี่แล้วนะ จะได้ใส่ชื่อว่าไปร่วมโครงการของชมรมด้วย”

“ณวัต...มาอยู่ที่นี่เองเหรอ”

เสียงที่ดังขึ้นทำให้การสนทนาของรุ่นพี่หนุ่มปีสี่และรุ่นน้องปีหนึ่งต้องหยุดชะงัก ณวัตหันไปและเมื่อเห็นว่าเป็นใครจึงเอ่ยขึ้น

“อ้าว...ต้องตา...มีอะไรเหรอ?”

“ต้องก็ตามหาวัตอยู่น่ะซี แอบมานั่งคุยกับน้อง...เอ้อ...”

“ก็นี่น้องจูน...น้องรหัสของฉันเอง ต้องจำไม่ได้เหรอ”