ตอนที่ 4

แล้วก็ถึงวันที่หล่อนติดตามพวกรุ่นพี่ในชมรมรักษ์สิ่งแวดล้อมไปท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ เมื่อไปถึงจุดนัดพบที่ประตูหน้ามหาวิทยาลัย มีรถบัสจอดรออยู่ หล่อนเห็นมีเพื่อนร่วมรุ่นเดียวกันแต่คนละคณะไปกันประมาณสิบกว่าคน ที่เหลือเป็นรุ่นพี่ปีสี่ รวมณวัต พี่รหัสของหล่อนที่เขาคอยแจกน้ำและขนมให้รุ่นน้องและเพื่อน ๆ ก่อนขึ้นรถบัสคันใหญ่ ชวนฝันขึ้นไปนั่งบนรถบัส ที่นั่งของหล่อนอยู่ด้านหลังสุด หญิงสาวนึกในใจ หล่อนคิดว่าเพื่อน ๆ จะมากันเยอะ ที่ไหนได้มากันสิบกว่าคน ที่เหลือเป็นรุ่นพี่ที่คอยช่วยกันดูแลที่นั่งให้รุ่นน้อง ดุแล้วก็อบอุ่นดี ชวนฝันหยิบหูฟังต่อกับสมาร์ทโฟนฟังเพลงไปพลาง ๆ กระทั่งใกล้เวลารถออกนั่นเองก็ได้ยินเสียงดังขึ้นใกล้ๆ

“น้องจูน...พี่นั่งด้วยคนนะ”

“อ้าว...พี่ณวัต...นั่งซีคะ”

เด็กสาวปีหนึ่งดึงหูฟังออกและเชิญให้รุ่นพี่นั่งลงข้าง ๆ ดูเหมือนว่าบนเบาะด้านหลังตอนนี้มีหล่อนกับณวัตและเพื่อนหนุ่มรุ่นเดียวกันอีกคนแต่นั่งอยู่ชิดหน้าต่างอีกด้านแถมยังหลับตั้งแต่รถยังไม่ทันเคลื่อนออกด้วยซ้ำ ชวนฝันเริ่มเกิดความรู้สึกแปลก ๆ ทันทีที่รุ่นพี่หนุ่มนั่งลงข้างๆ และเอ่ยขึ้นว่า

“ขอโทษทีนะจูนที่พี่ต้องมานั่งตรงนี้ ข้างหน้าเพื่อนพี่นั่งกันเต็มเลย”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ดีเสียอีก จะได้ไม่อึดอัดไงคะ พี่ณวัตฟังเพลงไหมคะ”

ชวนฝันยื่นหูฟังให้แต่ณวัตส่ายหน้าแถมยิ้มเผล่

“จะฟังรู้เรื่องไหมเนี่ย เพื่อนพี่มันร้องเพลงเสียงดังกันอยู่ข้างหน้า จูนเก่งนะ ขนาดดังแบบนี้ยังฟังเพลงได้อีก”

“จูนชินแล้วค่ะ คิดเสียว่าเสียงนกเสียงกา”

“พี่ไม่ไหวหรอก...แต่ว่า...จูนทำได้ไง หรือว่าพี่จะลองทำอย่างจูนว่า”

“ลองดูสิคะ เผื่อว่าฝึกไว้เวลาอยู่ในที่เสียงดังมาก ๆ มันทำให้เราใจเย็นได้ด้วยนะคะ”

รุ่นน้องสาวยื่นหูฟังข้างหนึ่งให้รุ่นพี่ ณวัตรับไปและจุกไว้ในรูหู เสียงเพลงเย็น ๆ หวาน ๆ ดังชัดเจนแต่เขาก็ยังได้ยินเสียงเพื่อน ๆ ร้องเพลงอย่างมีความสุขด้านหน้าใกล้คนขับ แต่แล้ว ณ ขณะนั้น ณวัตก็สบตากับรุ่นน้องสาวโดยไม่ได้ตั้งใจ และเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ชวนฝันหันมาทางเขาพอดี สายตาทั้งสองจึงสบประสานกันตั้งนาน แถมหนุ่มสาวนั่งติดกัน ไหล่ชนกัน แขนเสียดสีกันขณะที่หนุ่มรุ่นเดียวกับชวนฝันที่นั่งอีกด้านก็หลับเป็นตาย แถมยังกรนอีกต่างหาก