ep2

ชายหนุ่มหันกลับมายิ้มให้อย่างอ่อนโยน ผิดกับใบหน้าที่รกไปด้วยเคราขึ้นครึ้ม เขาหันมายิ้มก่อนจะหันกลับไปเพ่งมองกระจกหน้าที่เม็ดฝนพร่างพราวราวกับเริงระบำให้คนทั้งคู่ดู

“ฉะ..ฉันขอโทษ ฉันนึกว่าเพื่อนของฉันมารับ”

พิรุณทิพย์ยกมือไหว้ขอโทษ ขยับตัวละล้าละลัง ก่อนจะควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋า

“ไม่เป็นไรครับ แล้วคุณก็ไม่ต้องโทรศัพท์หรอก ฝนตกขนาดนี้สัญญาณคงล่มไปแล้ว ที่สำคัญทางข้างหน้าขาด ผมว่าเพื่อนคุณน่าจะเข้ามาไม่ได้”

“ทางขาด...แล้วคุณมาได้ยังไง” เธอตั้งข้อสงสัย

“ผมเป็นคนพื้นที่ ทางขาดผมก็มาอีกทาง เป็นทางลูกรังลุยเข้ามา ข้างนอกฝนตกหนักแล้วตกไล่หลังผมมา”

“เอ่อ...แล้วคุณกำลังจะไปไหนคะ”

พิรุณทิพย์เริ่มรู้สึกผิด เพราะเชื่อว่าเขากำลังจะกลับบ้านหรือไปที่ไหนสักแห่ง แต่ต้องมารับเธอแล้วกำลังจะพาเธอออกไป

“ผมก็....กำลังจะไปในที่ที่คุณมานั่นละครับ”

“งานแต่ง...หรือคะ?”

“ครับ”

ชายหนุ่มตอบแล้วนิ่งไป เขาจ้องมองหญิงสาวในความมืด ก่อนจะตัดสินใจเปิดไฟในรถเพื่อพูดคุยกันระหว่างติดฝน ทันทีที่เขาได้เห็นใบหน้างดงามราวรูปสลักของเธอ ก็ทำให้เขาหายใจติดขัดขึ้นมาทันที

“เอ่อ..ฉันขอโทษ ฉันเลยเป็นต้นเหตุทำให้คุณไม่ได้ไปงาน”

“ช่างมันเถอะครับ ขาดผมไปสักคน งานเขาก็ยังจัดกันได้นี่ครับ”

เขาหัวเราะเบาๆ ทำให้เธอคลายกังวลลงได้

“ว่าแต่ ทำไมคุณถึงออกมาจากงานแต่ง มีธุระรีบร้อนหรือครับ หรือว่า...มีอะไรทำให้ไม่พอใจ”

“งานแต่งของแม่ฉันเองค่ะ”

พิรุณทิพย์ตอบเบาๆ คำตอบแค่นั้น คงทำให้เขาเข้าใจได้ทุกอย่างกระมัง เธอช้อนสายตามองที่ใบหน้าของชายหนุ่มผู้ใจดี แม้แววตาของเขาจะดูดุไปบ้าง เขามีผมหยักศกที่ปล่อยละต้นคอ ใบหน้าหล่อคมเข้มแม้ถูกพรางด้วยหนวดเครา แววตาจริงจังและดูเคร่งเครียด ทว่ารอยยิ้มของเขาสดใส ทำให้เธออุ่นใจว่าเขาไว้ใจได้

“อ้อ...” ชายหนุ่มนิ่งงันไป ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องถามชื่อของเธอ

“ผมชื่ออัฒกร เรียกผมว่าอัฒเฉยๆ ก็ได้ คุณละครับชื่ออะไร”

“พิรุณทิพย์ค่ะ เรียกฝนว่าฝนก็ได้ค่ะ”

“ดีนะครับ ผมได้รู้จักคุณฝน พร้อมกับในที่เทกระหน่ำลงมาแบบนี้ นับว่าเป็นบุพเพเลยนะครับ” เขาลองหยอดเธอดู

“แต่คงไม่ใช่บุพเพสันนิวาสหรอกค่ะ เป็นบุพเพอาละวาดมากกว่า”

อัฒกรยิ้มรับ เขาชวนเธอคุยไปเรื่อยๆ เพื่อสร้างความคุ้นเคยกับเธอ โดยเปิดเผยเรื่องของเขาก่อน เขาบอกกับเธอว่าเขาเป็นอดีตผู้จัดการรีสอร์ตแห่งหนึ่ง ตอนนี้เปลี่ยนไปทำร้านอาหารหลายแห่งในเมืองกาญจนบุรี และรับรู้ว่าเธอเป็นครูอาสาอยู่ภาคใต้ สองคนคุยกันอย่างถูกคอ กระทั่งฝนเริ่มซาเม็ด ทำให้อัฒกรเริ่มเคลื่อนรถออกจากบริเวณนั้น

“คงต้องไปอีกทางรนะครับ เส้นทางแย่หน่อยแต่ก็พอไปได้ บริเวณนี้อาจจะน่ากลัวสำหรับคนที่ไม่เคยมา แต่สำหรับผมไม่มีปัญหา”

“ยังไงก็ได้ค่ะ ขอแค่ฝนกลับไปตัวเมืองได้”

“ยินดีช่วยเหลือครับ”

อัฒกรหันกลับมาก้มศีรษะให้ราวกับรับคำสั่งจากเจ้าหญิง ทำให้พิรุณทิพย์อดอมยิ้มไม่ได้

“ทางลำบากหน่อยนะครับ เป็นทางลูกรัง แต่ไม่ต้องห่วงเพราะรถผมลุยได้”

อัฒกรหันไปแสดงความมั่นใจในศักยภาพรถของเขา เพื่อให้เพื่อนร่วมทางมีความสบายใจ แม้ว่าเส้นทางที่ขับเข้าไปนั้น ทั้งมืดและเปลี่ยวมาก แถนนถนนหนทางก็ขรุขระและเจิ่งนองไปด้วยน้ำขัง ขณะที่ฝนก็ยังตกพรำ อย่างไม่ขาดระยะ การเสี่ยงเดินทางในเส้นทางนี้ จึงไม่น่าจะดีไปกว่าถนนลาดยางที่วิ่งผ่านมาเมื่อครู่ แต่เมื่อมันจำเป็นทำให้เขาหลีกเลี่ยงไม่ได้

โอ๊ะ!...

เสียงอุทานอย่างตกใจของอัฒกร พร้อมๆกับแรงเหวี่ยงของรถที่ทำให้ศีรษะของหญิงสาวโขกเข้ากับกระจกหน้ารถ แล้วหน้ารถก็ตกลงไปในร่องหลุมกว้างเพราะล้อหน้าซ้ายลงไปติดอยู่ในหล่ม

“ขอโทษครับ คุณฝนเป็นอะไรมากหรือเปล่า?”

“หัวโนนิดหน่อยค่ะ ยังดีที่ไม่แตก”

พิรุณทิพย์หันมายิ้มกับเขาพร้อมยกมือคลำศีรษะ ก่อนรายงานผลจากการที่หัวโขกกระจกเมื่อครู่ รอยยิ้มของเธอทำให้เขารับรู้ได้ว่าเธอไม่โกรธและยังไหว

อัฒกรพยายามเร่งเครื่องให้ขึ้นจากหลุม แต่หลุ่มกว้างเกินไปทำให้ล้อฟรี เขาพยายามอยู่หลานหนจนในที่สุดก็ต้องควานหาไฟฉายลงจากรถไปเพื่อดูให้แน่ใจว่าสถารการณ์เป็นอย่างไรกันแน่

ชั่วครู่...อัฒกรที่กลับขึ้นมาบนรถพร้อมร่างที่ชื้นฝน เขาลูบน้ำฝนออกจากใบหน้าที่เคร่งเครียด ก่อนจะหันไปยิ้มแห้งๆ กับหญิงสาวที่พามาด้วย