ep1

เสียงเพลงแห่งความรักแว่วมากับสายลม ขณะที่สองเท้าย่ำย่างอยู่บนถนนโรยกรวด สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้ร่มครึ้ม มีสายฝนบาหลีระโยงรยางค์ ยามเมื่อลมพัดแผ่ว ใบไหวโยก ก็เกิดเงื้อมเงาราวมือปีศาจที่กำลังไขว่คว้าหาผู้โชคร้าย ขณะเดียวกันสายในก็โปรยปรายพร่างพรมลงมาราวกับพรมน้ำมนต์ให้กับคนทั้งคู่ที่กำลังสุขสันต์อยู่ในงานเลี้ยง

พิรุณทิพย์หรือฝน ในชุดราตรีสั้น เร่งฝีเท้าก้าวเร็วขึ้นอีก อีกไม่ไกลก็จะถึงถนนใหญ่แล้ว รถของเพื่อนที่โทรศัพท์ให้มารับคงใกล้ถึงในเวลาไล่เลี่ยกับที่เธอเดินออกมาจากงานเลี้ยงนั่น....เสียดายที่ไม่ได้ติดร่มมาสักคัน เธอน่าจะรู้ว่าฝนกำลังจะตกและมันก็ตกลงมาจริงๆ

งานเลี้ยงฉลองพิธีวิวาห์ระหว่างพ่อหม้ายกับแม่หม้ายที่ใครต่อใครต่างก็บอกเป็นเสียงเดียวกันว่าเหมาะสมราวกับกิ่งทองใบหยก เป็นที่กล่าวขานกันไปทั้งสังคม เจ้าบ่าวร่ำรวยมากถึงกับปิดรีสอร์ตจัดงานฉลอง เชิญแขกเหรื่อทั่วทุกสารทิศเข้ามายินดี พิรุณทิพย์ไม่เคยรู้มาก่อนว่าเธอจะถูกเซอร์ไพรส์จากคนเป็นแม่ด้วยพิธีนี้

พิรุณทิพย์ถูกเรียกตัวมาจากสงขลา โดยมีคนไปรับที่สนามบินแล้วพามาที่รีสอร์ตในจังหวัดติดชายแดนอย่างกาญจนบุรี นึกสงสัยว่าแม่มีอะไรเร่งด่วนจึงให้เธอรีบมาหา ถึงกับซื้อตั๋วเครื่องบินให้พร้อมที่พักสวยหรูติดกับธรรมชาติ มีลำธารสายเล็กๆ ข้างบ้านพักที่โรยกรวดกลมใหญ่ให้ย่ำเท้าเล่นเพื่อออกกำลังกายนวดฝ่าเท้า ภาพที่แม่ส่งมาให้ดูนั้น กระตุ้นความสนใจใคร่รู้ แต่เพียรถามเท่าไหร่ แม่ก็ไม่บอกเธอ

สายทิพย์ แม่ของเธอเป็นไฮโซที่อาศัยความร่ำรวยของสามีที่เสียชีวิตไปแล้วออกงานสังคมฟุ้งเฟ้อ ขณะที่ลูกสาวยอมอุทิศตนลงไปเป็นครูอาสาที่ภาคใต้ เสี่ยงต่อลูกปืนลูกระเบิด แม่ให้เหตุผลว่าอยากให้เธอมาพักผ่อนและมีข่าวดีจะบอก พิรุณทิพย์เคลียร์งานแล้วรีบขึ้นเรื่องมาทันที เพราะอยากเจอแม่และอยากรู้ว่าข่าวดีที่แม่บอกนั้นคืออะไร

แต่ทันทีที่พิรุณทิพย์ก้าวเข้ามาในรีสอร์ต กลับพบว่าข่าวดีของแม่คือ การแต่งงานใหม่กับพ่อหม้ายลูกติดหย่าภรรยา สายทิพย์แนะนำให้เธอรู้กับกับคุณอรรณพ เทพวรา สามีใหม่ด้วยท่านทางชื่นชมและหลงรัก หากแต่พิรุณทิพย์เสียใจเหมือนกับถูกสายฟ้าฟาด

ประสบการณ์ของเธอ ทำให้เธอเก็บความรู้สึกไว้ภายใน ยิ้มให้คนทั้งคู่แล้วแสดงความยินดีอย่างที่คนเป็นลูกควรกระทำ แม้ในใจของเธอบอบช้ำขนาดหนักกับการที่แม่ไม่รักษาสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อ ไหนแม่เคยบอกว่าจะมีพ่อเพียงคนเดียว

พิรุณทิพย์เก็บตัวอยู่ในห้องด้วยความโศกเศร้า เธอไม่มีกะจิตกะใจที่จะอยู่ร่วมงานมงคลที่จัดขึ้นด้วยซ้ำ แต่ก็ฝืนทนเพราะการที่แม่ให้คนขับรถไปรับเธอมาที่นี่ ก็เหมือนบังคับให้เธออยู่ร่วมเป็นสักขีพยานในวันสำคัญอีกวันหนึ่งของนาง

พิรุณทิพย์ติดต่อเพื่อนให้มารับอย่างเร็วก็ค่ำวันนี้ แต่ช่วงนาทีที่เข้าบ่าวเจ้าสาวเดินจูงมือกันขึ้นเวที ทำให้เธอไม่อาจทนดูอยู่ได้ จึงตัดสินใจเดินออกมาจากที่นั่น สายฝนพรมมาเบาๆ พร้อมๆ น้ำตาที่เริ่มเอ่อขึ้นแล้วรินลงมาช้าๆ อย่างกลั้นไม่อยู่ แม่คงไม่รู้ว่าเธอกำลังเสียใจ แม่แนะนำให้รู้จักเจ้าบ่าวคราวพ่อแล้วไม่ได้สนใจลูกสาวอีกเลย

ชั่วครู่...พิรุณทิพย์ที่มายืนอยู่ที่ถนนใหญ่ เส้นทางหลักของอำเภอที่ห่างไกลติดชายแดน มีรถวิ่งเข้ามาแล้วจอดอยู่ตรงหน้าท่ามกลางสายฝนที่เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ เธอก้าวขึ้นรถแทบจะทันทีที่รถจอดเทียบ ก่อนจะปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย

“พาฉันออกไปจากที่นี่เร็วๆ เถอะ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่เลยสักวินาทีเดียว ฮือๆๆๆ”

สารถีนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ คล้ายกับลังเล แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจเคลื่อนรถกลับไปในทิศทางที่ตัวเองขับมา ท่ามกลางเม็ดฝนที่เทลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา ราวกับฟ้ากำลังพิโรธ

ผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กถูกยื่นให้พิรุณทิพย์เงียบๆ เธอรับมาเช็ดพร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นปริ่มว่าจะขาดใจ

“แม่ไม่ควรโกหกฉัน แม่ไม่ควรผิดสัญญา”

รถเคลื่อนตัวได้ช้าลงเพราะฝนที่เทกระหน่ำจนทางข้างหน้าแทบมองไม่เห็น สุดท้ายรถขับเคลื่อนสี่ล้อก็จอดแอบอยู่ข้างทางเพื่อรอให้ฝนชาลงก่อน เสียงถอนหายใจเบาๆ ทำให้พิรุณทิพย์ชะงักแล้วหันกลับมามองคนข้างๆ

“คุณ....นี่คุณไม่ใช่เพื่อนฉันนี่”

“ครับ ไม่ใช่”