บทที่ 4 จูบที่คิดถึง

4 | จูบที่คิดถึง

"เอาอีกเหรอไวน์ เธอดื่มไปเยอะแล้วนะ" วาโยมองหน้าเพื่อนสนิทที่ตอนนี้ใบหน้าของเธอเริ่มออกสีแดงระเรื่อจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ได้ดื่มเข้าไปหลายแก้ว

ตหลังจากที่ไวน์ขอตัวกลับมาที่โต๊ะของตัวเองเธอก็สั่งเครื่องดื่มไม่หยุด โดยที่ไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักคำ แก้วแล้วแก้วเล่าที่เธอได้ดื่มเข้าไปล้วนแต่เป็นภาพความทรงจำระหว่างเธอและพิภพในอดีต อีกทั้งการพบเจอเขาเมื่อครู่มันยังทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดกับคำพูดเลิกลาที่เขาได้เอ่ยกับเธอเมื่อสามปีก่อน

"เอามาอีกแก้ว" เสียงเล็กที่ตอนนี้สั่นเครือเอ่ยกับพนักงานที่ยืนอยู่ไม่ไกลก่อนที่เธอจะหยิบแก้วตรงหน้าขึ้นมาดื่มอีกครั้งจนหมดภายในอึกเดียว พลันทำให้เพื่อนสนิทที่โต๊ะรีบคว้ามือเธอไปแทบไม่ทัน

"ไวน์มันเป็นอะไรอะโย ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้"

"เห้อ...คิดถูกหรือคิดผิดวะเนี่ย" วาโยผ่อนลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อนึกบ่นกับตัวเอง เธอเป็นคนวางแผนกับเตโชเพื่อให้พิภพและไวน์ได้มาเจอกัน แต่ก็ไม่คิดเลยว่าจะทำให้เพื่อนสนิทเสียใจและมีอาการอย่างที่เห็น

"อึก..."

ฟุบ!

"เห้ย! ไวน์!" ทุกคนในโต๊ะต่างร้องด้วยความตกใจเมื่อคนตัวเล็กฟุบใบหน้าลงกับโต๊ะด้วยความมึนเมาจนไม่ได้สติไปแล้ว

ใบหน้าหวานแดงก่ำจากฤทธิ์แอลกอฮอล์พลางหลับตาพริ้มไม่ได้สติพลันทำให้วาโยต้องรีบลุกไปพยุงเพื่อนสาวเอาไว้ในอ้อมแขน

"ไวน์ ไวน์! เธอโอเคไหม"

"อื้อ~ อีกแก้ว~" เสียงเล็กเอ่ยในลำคอแผ่วเบาและปัดป่ายมือไปทั่วจนทำให้เพื่อนอีกสามคนต้องรีบเข้ามาช่วยจับตัวเธอเอาไว้

"ไม่ต้องแล้ว ไม่ให้กินแล้วยัยไวน์"

"เป็นลูกเจ้าของโรงไวน์ประสาอะไรเนี่ยทำไมถึงได้คออ่อนแบบนี้"

"อย่าเพิ่งบ่น มาช่วยฉันก่อน" วาโยเอ่ยก่อนจะประคองตัวของไวน์เอาไว์อย่างทุลักทุเล ด้วยความที่ตัวของเธอก็ไม่ได้ใหญ่จนสามารถพยุงเพื่อนสนิทได้อย่างง่ายดายเหมือนผู้ชายอีกทั้งเพื่อนๆ คนอื่นก็เป็นผู้หญิงทั้งหมดเลยทำให้การพยุงตัวของไวน์ออกจากโต๊ะได้นั้นค่อยข้างวุ่นวายมาก

"อื้อ~ ไปหนาย ม่ายปาย~"

"โอ๊ย ไวน์เธอตั้งสติก่อน ถ้าพี่ชายของเธอมาเห็นสภาพนี้มีหวังพวกเราโดนด่าแน่" เพื่อนอีกคนบ่นอุบพร้อมกับทำหน้ากังวลใจเมื่อนึกถึงสีหน้าของแชมเปญพี่ชายของไวน์ที่หวงน้องสาวยิ่งกว่าอะไรหากมาเห็นน้องสาวแบบนี้คงโดนเฉ่งเป็นแน่

"ไม่มีทางเห็นหรอกน่า พวกเธอมาช่วยฉันพยุงยัยไวน์หน่อยเร็ว"

"ได้ๆ เดี๋ยวฉันพยุงฝั่งซ้ายนะ"

"จะไปไหนกัน แล้วทำไม..." ไม่ทันที่วาโยจะพยุงร่างของไวน์ออกไปได้ไกลเสียงของพิภพก็ดังขึ้นพร้อมกับมองคนตัวเล็กตรงหน้า

"เมาดิพี่ภพ ปกติก็คออ่อนอยู่แล้วด้วย" วาโยเอ่ยอย่างหนักใจเมื่อเห็นสภาพของเพื่อนสนิทที่ตอนนี้กำลังเมาไม่รู้เรื่องราว

"แล้วทำไมถึงปล่อยให้เมาแบบนี้" พิภพมองอย่างตำหนิกับวาโยก่อนจะตรงเข้าไปช่วยประคองคนตัวเล็กเอาไว้

"อย่าเพิ่งดุโยสิ ช่วยพายัยไวน์ไปที่รถโยก่อน"

"เดินนำไป" พิภพพเยิดหน้าและจัดการช้อนร่างของไวน์เอาไว้ในวงแขนแกร่งก่อนที่เขาจะเดินตามวาโยออกไปตามทาง

ร่างสูงเดินไปยังลานจอดรถด้านหลังคลับโดยที่วาโยรีบวิ่งไปเปิดประตูรถฝั่งข้างคนขับของตัวเองทำให้พิภพวางเธอลงบนเบาะอย่างเบามือ

"อื้อ~" ทันทีที่ร่างกายเป็นอิสระคนตัวเล็กก็รีบซุกเข้าหาเบาะนุ่มพลางเอ่ยอู้อี้ในลำคอเมื่อรู้สึกไม่สบายตัว

"เด็กขี้เมา" พิภพเอ่ยกับหญิงสาวที่กำลังหลับตาพริ้มไม่ได้สติก่อนจะยืดตัวหันกลับไปมองวาโยด้วยสายตาคาดโทษ

"พี่ภพ อย่ามองโยแบบนั้นสิ" เมื่อถูกสายตาดุของพิภพจับจ้องวาโยก็ถึงกับต้องเสียวสันหลังวาบ

"ทำไมถึงปล่อยให้เมาขนาดนี้โย"

"ยัยไวน์กินเองต่างหาก โยไม่ได้บังคับสักหน่อย" เธอไม่ได้เป็นคนคะยั้นคะยอให้ไวน์กินสักหน่อย พอเจ้าตัวกลับมาที่โต๊ะก็เล่นสั่งเอาสั่งเอาแบบนั้นใครบ้างจะห้ามทัน

"แต่..."

"ไม่ต้องดุโยเลยนะพี่ภพ โทษตัวเองเลยที่ไวน์เมาก็เพราะพี่ภพนั้นแหละ ไวน์คงจะเสียใจมากถึงได้ดื่มหนักแบบนี้" หากจะโทษก็ควรโทษพิภพที่ทิ้งความทรงจำอันแสนเจ็บปวดให้กับเธอ พอเจอหน้ากันเลยทำให้ดื่มหนักจนเมามายไม่ได้สติแบบนี้

พิภพเงียบไปพลางหันไปมองใบหน้าหวานที่ตอนนี้หลับไม่รู้เรื่องราวอยู่บนรถ เขาเองก็เจ็บปวดไม่แพ้เธอเลย แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขานั้นก็คิดถึงและโหยหาเธอมากกว่าสิ่งใด

"พี่จะตามไปส่ง"

"ฮะ!? ตามไปไหน?"

"ก็ตามไปส่งที่บ้านไง"

"โยไม่ได้จะกลับบ้าน โยจะนอนที่คอนโด ขืนกลับไปสภาพนี้แม่ด่าโยจนหูดับแน่" วาโยส่ายหน้าพัลวันเมื่อนึกถึงหน้าคนเป็นแม่ หากมาเห็นสภาพลูกสาวแต่งตัวแบบนี้อีกทั้งยังพาเพื่อนสนิทอย่างไวน์เมากลับมาอีกมีหวังเธอโดนบ่นตั้งแต่เช้าจนถึงเย็นแน่

"นั้นแหละ พี่จะตามไปส่ง"

"ไม่ต้อง เดี๋ยวโยไปส่งเอง"

"แบกไปไหวรึไง" พิภพกอดอกมองวาโยด้วยสายตาเรียบนิ่งพลางหันไปมองคนตัวเล็กในรถ

"เอ่อ...ก็จริง งั้นพี่ภพก็ขับตามโยมาแล้วกัน"

"อืม" พิภพพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะเดินตรงไปยังรถยนต์คันหรูที่จอดอยู่ไม่ไกลจากรถของวาโยมากนัก

อย่างน้อยๆ หากไปเขาได้ไปส่งคนตัวเล็กถึงที่หมายอย่างปลอดภัยก็คงจะทำให้เขาสบายใจขึ้นได้บ้าง

รถยนต์คันหรูสองคันขับมาจอดที่ลานจอดรถของคอนโดฯ ก่อนที่พิภพจะรีบตรงไปช้อนร่างบางเอาไว้ในอ้อมแขนโดยมีวาโยเดินนำไปที่ห้องของตัวเองที่อยู่ชั้นยี่สิบห้า

ทันทีที่วาโยเปิดประตูพิภพก็เดินเข้าไปอย่างถือวิสาสะก่อนจะวางคนตัวเล็กลงบนเตียงนุ่มอย่างเบามือ

"ไวน์เอ้ย ถ้าแม่กับพี่ชายเธอมาเห็นมีหวังฉันหัวขาดแน่" วาโยถอนหายใจออกมาด้วยความหนักใจที่เห็นสภาพของเพื่อนสนิท เธอรู้ดีว่าแม่และพี่ชายของเธอนั้นหวงมากแค่ไหนหากรู้ว่าการมาเลี้ยงฉลองเรียนจบในครั้งนี้เธอมีสภาพเมามายแบบนี้มีหวังเธอโอกาสต่อไปหญิงสาวคงไม่ได้มาด้วยแน่ๆ

ครืด...ครืด...

เสียงโทรศัพท์ของวาโยดังทำให้เธอหยิบมันออกมาจากกระเป๋า แต่ทว่าเมื่อหยิบมันออกมาก็ถึงกับต้องเบิกตากว้างราวกับล่วงรู้ความคิดของเธอ

"โอ้ มาย ก๊อต! ฮือออ พี่ภพ! ดูสิ พูดถึงก็โทรมาเลย" วาโยโชว์โทรศัพท์ให้พิภพดูซึ่งสายที่โทรเข้ามานั้นก็คือแชมเปญพี่ชายของไวน์

"มันหวงน้องขนาดนี้เลยเหรอ" พิภพเอ่ยถามพลางมองสลับกับคนตัวเล็กที่นอนหลับอยู่บนเตียง

"มาก! นี่พี่ภพไม่รู้เลยเหรอ คบกันประสาอะไรเนี่ย" วาโยบ่นอุบอย่างนึกแปลกใจ มีอย่างที่ไหนตอนคบกันถึงไม่รู้จักนิสัยขี้หวงของพี่ชายคนเป็นแฟนสาว

"ก็พอรู้ แต่ไม่คิดว่าจะหวงขนาดนี้" พิภพตอบไปตามความจริง

อายุของพิภพและแชมเปญพี่ชายของไวน์นั้นเท่ากันและทั้งสองคนเป็นเพื่อนกันตอนเรียนมหาวิทยาลัย แม้ว่าจะไม่ได้เรียนคณะเดียวกันหรืออยู่กลุ่มเดียวกันแต่พวกเขาก็รู้จักกันในฐานะเพื่อนที่ชอบเตะบอลด้วยกันบ่อยๆ

ระหว่างที่พิภพและไวน์คบกันนั้นแชมเปญรับรู้ตลอดและเขาก็ได้รับการสนับสนุนจากแชมเปญเนื่องจากพิภพนั้นไม่ใช่คนเจ้าชู้และไม่ได้มีประวัติเสียหายในเรื่องผู้หญิง ซึ่งแน่นอนว่าการที่น้องสาวได้คบคนดีๆ แชมเปญก็ย่อมสนับสนุนอยู่แล้ว

"ก็ตอนคบกันมันก็เห็นจะหวงอะไร"

"ก็ลองให้พี่แชมป์รู้คำบอกเลิกของพี่สิ โยรับรองว่าพี่แชมป์ตามมาต่อยพี่ถึงคอนโดฯ แน่!" จริงอยู่ที่เรื่องความรักของพิภพและไวน์จะไม่ได้ถูกขัดขวางแถมยังได้รับการสนับสนุนแต่ถ้าหากแชมเปญได้รู้ว่าพิภพนั้นเป็นคนทิ้งคำพูดอันแสนเจ็บปวดให้กับคนเป็นน้องสาว มีเหรอที่คนเป็นพี่ชายอย่างแชมเปญจะทนได้

"รู้ด้วยเหรอ"

"เหอะ! รู้ไหมตอนที่พี่บอกเลิกไวน์น่ะ ไวน์ร้องไห้เสียใจสุดๆ เลยนะ แล้วขอบอกเลยว่าเมากว่าตอนนี้อีก" เธอจำได้เป็นอย่างดี วันที่พิภพบอกเลิกเพื่อนสนิททำให้วาโยได้เห็นน้ำตาของไวน์เป็นครั้งแรก

ไวน์ชวนเธอออกไปดื่มจนเมาหนักมากถึงขั้นที่ต้องเรียกให้เพื่อนผู้ชายมาช่วยกันพยุงเลยทีเดียว

"ฮือออ โทรมาอีกแล้ว!" วาโยตั้งใจที่จะไม่รับสายของแชมเปญแต่ทว่าปลายสายก็โทรหาเธอไม่หยุด

"ไปรับสาย ถ้าปล่อยไว้มีหวังได้ตามมาถึงที่นี่แน่" วาโยมองอย่างชั่งใจชั่วครู่ก่อนที่เธอจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

"เห้อ! เดี๋ยวโยมานะขอไปคิดคำโกหกก่อน" วาโยเอ่ยก่อนจะเดินออกจากห้องนอนไปรับสายที่ด้านนอกเหลือเพียงพิภพและไวน์ที่อยู่ในห้องเท่านั้น

คนตัวโตผ่อนลมหายใจก่อนจะนั่งลงบนเตียงข้างกายหญิงสาว มือหนาลูบที่เรือนผมนุ่มแผ่วเบาสายตาคมเรียบนิ่งทอดมองใบหน้าหวานด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

"คำพูดของพี่ทำให้หนูไวน์เจ็บปวดขนาดนั้นเลยเหรอ"

"อือ" เสียงเล็กเอ่ยในลำคอและขยับตัวเล็กน้อยเมื่อรู้สึกไม่สบายตัว

"พี่ขอโทษ" เสียงทุ้มเอ่ยด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มีพลางลูบที่แก้มใสเบาๆ สัมผัสที่เขาโหยหามานาน ในวันนี้คนที่เขาคิดถึงมาตลอดได้อยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว

"อือ...พี่ภพ..." ดวงตากลมโตค่อยๆ ลืมขึ้นก่อนที่เธอจะจ้องมองคนตัวโตตรงหน้า

"ถ้าเมาก็นอน" พิภพเอ่ยเสียงเรียบพลางปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อนที่เขาจะเหยียดกายลุกขึ้นจากเตียง

แต่ทว่า...

หมับ!

ไวน์ลุกขึ้นนั่งก่อนที่มือเล็กรีบคว้าแขนแกร่งเอาไว้เมื่อเห็นว่าคนตัวโตจะเดินหนีเธอไป ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้เธอไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังทำอะไรลงไป

"พี่ภพ" เสียงหวานเอ่ยเรียกร่างสูงอีกครั้งพลันทำให้พิภพหันมามองคนตัวเล็กด้วยความโหยหา

หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงดึงเธอเข้ามากอดไว้แล้ว...

"ถ้าหนูไวน์เมาก็นอนเถอะ" พิภพหันหน้าหนีและพยายามข่มอารมณ์ของตัวเองเอาไว้

"รู้ไหมว่าไวน์คิดถึง" ประโยคนั้นทำให้หัวใจที่แกร่งดั่งหินผาอ่อนยวบลงทันตา สายตาคมหันไปมองคนตัวเล็กด้วยความสั่นระริก ถึงแม้ว่าจะรู้ดีว่าสิ่งที่คนตัวเล็กพูดออกมานั้นเกิดจากความเมาแต่เขาก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาเองก็หวั่นไหวกับคำพูดของเธอมากเช่นกัน

"พี่ภพคิดถึงไวน์ไหมคะ" ดวงตาหวานช้อนมองร่างสูงอย่างเอาคำตอบ ใบหน้าเล็กบึ้งตึงเหมือนเด็กน้อยที่กำลังจะร้องไห้เมื่อนึกถึงความสุขในอดีตที่ตอนนี้จะไม่ได้รู้สึกเช่นนั้นอีกแล้ว

"คิดถึง...คิดถึงสิครับ" มือหนาลูบที่แก้มใสแผ่วเบา ร่างสูงนั่งลงบนเตียงแนบอิงกับแก้มนุ่มของเธอไม่ห่าง

"ทิ้งไวน์ไปทำไมคะ"

"พี่ขอโทษ" พิภพคลี่ยิ้มออกมาบางๆ ทว่ารอยยิ้มนั้นกลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวดมากมายที่_ม่สามารถเอ่ยออกมาได้

"ไวน์คิดถึงพี่ภพ คิดถึงพี่ภพตลอดเลย..." หญิงสาวเอ่ยก่อนที่หยาดน้ำตาจะไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เธอก้มหน้าลงพลางเช็ดน้ำตาออกลวกๆ แต่ก็ถูกมือหนาจับคางมนให้เงยขึ้นสบสายตาของเขา

"...ฮึก พี่ภพใจร้าย ไวน์เจ็บ...รู้ไหมคะว่าไวน์ปวดมากแค่ไหน ไวน์อยากลืมพี่ อยากลืม...อื้อ!"

พิภพประกบริมฝีปากทาบทับกับริมฝีปากของเธอเพื่อดูดกลืนคำพูดเหล่านั้นให้หายไป เพียงแค่ได้ยินคำว่าลืมจากปากของคนตัวเล็กกลับทำให้เขารู้สึกเหมือนหัวใจแตกเป็นเสี่ยงๆ ถึงเธอจะลืมได้ แต่เขากลับไม่เคยลืมเธอได้เลย

"อื้อออ" เสียงเล็กร้องขึ้นเมื่อพิภพบดริมฝีปากลงอย่างหนักหน่วงและดูดดึงพลันทำให้อากาศในร่างกายของเริ่มเธอหมดไป สัมผัสดูดดึงเอาแต่ใจของพิภพราวกับจะตอกตรึงความรู้สึกให้กับเธออีกครั้งไม่ให้เลือนหาย

มือหนาที่จับคางมนเริ่มเคลื่อนต่ำลงกดที่ท้ายทอยของเธอเพื่อให้ริมฝีปากประสานกันอย่างแนบแน่น และไม่รู้ว่าสัมผัสนี้เนิ่นนานเพียงใดหญิงสาวน้อมรับและหลับตาพริ้มตอบรับสัมผัสของพิภพด้วยความโหยหาไม่แพ้กัน

เพราะเธอเองก็คิดถึงเขาจนสุดหัวใจ...

"พะ พี่ภพ..." เมื่อพิภพผละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่งเสียงเล็กก็เอ่ยขึ้นด้วยความสั่นเครือ ดวงตาหวานช้อนมองคนตัวโตด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

"ฝันดีนะครับ หนูไวน์ของพี่"