บทที่ 1 หวานละมุน

1 | หวานละมุน

"พี่วา การเรียนของโยช่วงนี้เป็นไงบ้างอะ โยรู้สึกไม่ค่อยดีเลย รู้สึกเหนื่อย ท้อ หมดไฟ" วาโยเอ่ยกับคนเป็นพี่ด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายขณะที่นั่งอยู่ในห้องชมรมก่อนจะเอนหลังพิงกับเก้าอี้นุ่ม

"อืม...ไพ่ JUDGEMENT" วารีหยิบไพ่ตรงหน้าขึ้นมาหนึ่งใบและมองสลับกับน้องสาวด้วยสายตาครุ่นคิด

"ทำไมอะพี่วา โยตื่นเต้นนะ!" เมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบไปกลับเป็นเธอแทนที่ร้อนรน

"ช่วงนี้มีเรื่องให้กังวลนะ อย่าคิดว่าที่ผ่านมาทำได้ดีแล้วจะปล่อยปะละเลยได้ ตอนนี้ขึ้นอยู่กับตัวเรา ตัวเราเป็นผู้กำหนดว่าจะให้มันออกมาในรูปแบบไหน..." วารีเอ่ยก่อนจะเงียบไปอีกครั้งพร้อมกับเปิดไพ่ตรงหน้าอีกใบ

"...จะมีงานชิ้นใหญ่เข้ามา ช่วงนี้จะมีอุปสรรค มีเรื่องให้คิด เพราะฉะนั้นจงตั้งใจ แล้วเดี๋ยวมันจะผ่านไปเอง"

"เห้อ...อุปสรรคงั้นเหรอ...แค่คิดโยก็เหนื่อยแล้ว" หญิงสาวถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะฟุบใบหน้าลงกับโต๊ะทำให้วารีเอื้อมมือมาจับที่แขนของเธอเบาๆ

"เอาน่า แม่สาววิศวะฯ น้องสาวพี่เก่งอยู่แล้ว"

วาโยที่กำลังก้มหน้าฟุบกับโต๊ะตัวยาวกลับต้องเงยหน้าขึ้นเมื่อเสียงประตูดังขึ้นตามด้วยร่างสูงของพิภพที่เดินเข้ามาด้านในพร้อมกับไวน์เพื่อนสนิทของเธอ

"อ้าวพี่ภพ ไวน์ ทำไมถึงมาด้วยกันได้ล่ะ" วารีเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มพรางเก็บไพ่ยิปซีตรงหน้าเข้ากระเป๋าดังเดิม

ไวน์มักจะแวะเวียนมาหาวาโยที่ห้องชมรมอยู่บ่อยๆ หลังจากที่ได้รับอนุญาตให้มาที่นี่ได้ตามคำเชิญของเตโช ซึ่งทุกคนก็ยินดีและเอ็นดูไม่ต่างจากน้องสาวแท้ๆ คนหนึ่ง

"เอ่อ...บังเอิญเจอกันที่หน้าตึกน่ะค่ะ" หญิงสาวตอบกลับเสียงเบาก่อนจะเดินเข้าไปหาเพื่อนสนิทที่ตอนนี้กำลังทำหน้าบอกบุญไม่รับ

"แล้วพี่เตไปไหนเนี่ย ไม่มาสักที" วาโยบ่นอุบพรางผ่อนลมหายใจออกมาอีกครั้ง

"เป็นอะไรไปโย ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ" ไวน์เอ่ยถามเพื่อนสนิทอย่างนึกเป็นห่วง

"ช่วงนี้ฉันเหนื่อยๆ งานก็เยอะ เห้อ!"

"จริงสิ ฉันเห็นประกาศที่หน้าคณะวิศวะฯ โยต้องทำโปรเจกต์จัดนิทรรศการกับรุ่นพี่ปีสามใช่ไหม"

"นั่นแหละงานหินของจริงเลย แต่คิดก็เหนื่อยแล้ว!"

"สู้ๆ นะโย เธอทำได้แน่นอน^^"

"ไวน์! เย็นนี้เราไปดูหนังกันไหม"

"ไม่ได้" เสียงเข้มของพิภพเอ่ยตอบกลับมาแทนก่อนที่สายตาคมจะเงยขึ้นมองหน้าหญิงสาวที่ตอนนี้ทำตาโตราวกับมีอะไรบางอย่างปกปิดไว้

"โยไม่ได้ชวนพี่ภพสักหน่อยโยชวนไวน์ต่างหาก"

"นั่นแหละ ไม่ได้" พิภพตอบย้ำกลับมาอีกครั้งด้วยความเรียบนิ่งผิดกับหญิงสาวที่ตอนนี้ตื่นตระหนกนั่งแทบไม่ติดเก้าอี้

"ทำไมจะไม่ได้" วาโยเลิกคิ้วมองคนตัวโตที่เต็มไปด้วยคำถาม แล้วทำไมเธอถึงจะชวนเพื่อนสนิทอย่างไวน์ไปดูหนังด้วยกันไม่ได้?

"เอ่อ...วันนี้ฉันไม่ว่างน่ะโย" เป็นฝ่ายไวน์ที่พูดแทรกออกไปด้วยน้ำเสียงสั่น คนตัวเล็กหันไปมองร่างสูงด้วยสายตาคาดโทษก่อนจะหันไปหาเพื่อนสนิทอีกครั้ง

"ทำไมอะ ช่วงนี้เธอไม่ว่างบ่อยจัง" วาโยมองเพื่อนสนิทอย่างจับผิดแต่กลับได้รับรอยยิ้มหวานๆ มาแทนพลันทำให้อารมณ์ที่กำลังคุกรุ่นหายวับไปกับตา

"ไว้วันหลังแล้วกันเนอะ^^"

"แอบมีแฟนแล้วไม่บอกฉันรึเปล่าเนี่ย"

"บะ...บ้าเหรอ ไม่มีสักหน่อย..." ไวน์รีบหลบสายตาลงแม้ว่าวาโยจะพูดหยอกล้อไม่ได้จริงจังก็ตาม

"ก็พี่นี่ไง"

"พี่ภพ!" ไวน์รีบถลึงตาใส่คนตัวโตที่มองหน้าเธอไม่สะทกสะท้านแถมยังยักคิ้วกวนๆ ส่งให้เธออีก

"ว่าไงนะ!?" วาโยมองหน้าเพื่อนสนิทกับรุ่นพี่หนุ่มสลับไปมาอย่างเอาคำตอบ

"พี่นี่ไงแฟนของไวน์"

"พะ พี่ภพ..."

"สักที! ไม่รู้จะปิดบังกันทำไม" วารีเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจนักเพราะเธอจับสังเกตของสองคนได้มาสักพักแล้วเพียงแต่ไม่พูดออกมาเท่านั้น

"ฮะ!? ไปคบกันตอนไหนเนี่ยทำไมโยไม่รู้ล่ะ"

"เอ่อ...คือฉัน..."

"หนึ่งเดือน" พิภพตอบกลับไปก่อนจะเดินเข้าไปหาหญิงสาวและจับข้อมือของเธอเอาไว้

"หนึ่งเดือน! อะไรเนี่ยแล้วทำไมเธอไม่บอกฉันเลย ไปสปาร์คกันตอนไหนบอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ"

"ไม่ต้องยุ่งเลยยัยตัวแสบ วันนี้ไวน์ไม่ว่างเพราะพี่จองตัวไว้แล้ว" คนตัวโตโอบเอวบางเอาไว้พลันทำให้คนตัวเล็กก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย เธอไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังแต่เธอไม่รู้ว่าจะบอกกับทุกคนยังไง

นับตั้งแต่วันแรกที่เธอและพิภพได้เจอกันทั้งสองคนก็มีความรู้สึกดีๆ ต่อกันจนกระทั่งพิภพเอ่ยปากพูดกับหญิงสาวและคบหากันในที่สุด เธอยังจดจำคำพูดของพิภพได้เป็นอย่างดี ในวันที่เขาบอกความรู้สึกกับเธอบนรถขณะที่กำลังจอดติดไฟแดงหลังจากที่เขาอาสาไปส่งเธอที่บ้านหลังเลิกเรียน

'คบกันไหมไวน์' เสียงเข้มเอ่ยขณะที่สายตายังจดจ้องกับทางข้างหน้าพลันทำให้คนข้างกายถึงกับหันขวับไปมองใบหน้าหล่อเหลาด้วยความแปลกใจ

'คะ?'

'คบกันเถอะ'

'พะ...พี่'

'พี่ชอบไวน์ ไวน์ล่ะชอบพี่ไหม' ประโยคนั้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเธอจนถึงวันนี้ หญิงสาวบอกความรู้สึกของตัวเองว่าเธอนั้นก็รู้สึกเช่นเดียวกันกับเขา

"ไปกันเถอะ เบื่อหน้าสองพี่น้อง" พิภพเอ่ยก่อนจะจับข้อมือเล็กให้เดินตามเขาออกไปจากห้องโดยมีเสียงเล็กของวารีและวาโยตะโกนไล่หลังมาไม่หยุด

"อะไรเนี่ย ไม่ประชุมแล้วเหรอพี่ภพ"

"วาจะฟ้องพี่เตว่าพี่ภพติดสาว"

"เชิญ" พิภพหันกลับมายักคิ้วและไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจก่อนจะออกแรงดึงข้อมือเล็กให้เดินตามเขาไป

ขาเล็กก้าวฉับๆ ตามคนตัวโตที่เพียงก้าวเล็กของเขาก็กลับทำให้เธอหอบเหนื่อยได้ ใบหน้าหวานที่ออกสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอายบวกกับความเหน็ดเหนื่อยที่ต้องเดินตามพิภพต้อยๆ ราวกับลูกแมวตัวน้อยไม่มีผิด

"พี่ภพเดินช้าๆ หน่อยสิคะ" เสียงเล็กเอ่ยออกไปพร้อมกับกระตุกแขนเสื้อนักศึกษาของคนตัวโตเอาไว้

"ขาสั้น" ร่างสูงหันกลับมามองคนตัวเล็กพรางหัวเราะออกมาเมื่อเห็นหญิงสาวที่มีเม็ดเหงื่อผุดออกมาตามขมับและแก้มแดงๆ เหมือนกับเด็กน้อย

"ว่าไวน์อีกแล้ว เดี๋ยวเถอะ!"

"บอกกี่รอบแล้วว่าขู่แบบนี้มันไม่ได้ทำให้พี่กลัวเลยนะ" พิภพวางมือลงบนศีรษะของไวน์ก่อนจะออกแรงโยกเบาๆ อย่างนึกเอ็นดู

"อื้อ! พี่ภพ! นิสัยไม่ดีแกล้งไวน์อีกแล้ว"

"หึ เด็กน้อยเอ้ย ตามมาไวๆ ถ้าเดินตามไม่ทันพี่จะอุ้มแทนนะ"

"ถ้าอย่างนั้นก็อุ้มเลยค่ะ คนขาสั้นอย่างไวน์เดินตามพี่ภพไม่ทันหรอก" หญิงสาวกอดอกมองคนตัวโตอย่างนึกโมโห ไม่รู้ว่าเขาตั้งใจแกล้งเธอหรือเปล่าทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าส่วนสูงของเธอกับเขานั้นแตกต่างกันมากอย่างเห็นได้ชัด

พิภพยกยิ้มที่มุมปากมองคนตัวเล็กที่ทำท่าทางฟึดฟัดจนมันเขี้ยว ในใจก็นึกสนุกอย่างแกล้งเธอขึ้นมา ยิ่งเห็นคนตัวเล็กมีน้ำโหทีไรเขายิ่งอยากแกล้งเธอมากทุกที

"ว้าย! พี่ภพทำอะไรเนี่ย!" วงแขนเล็กรีบคล้องคอของร่างสูงเอาไว้เมื่อพิภพช้อนร่างของเธอไว้ในอ้อมแขนจนร่างของเธอลอยหวือเหนือพื้น

"ก็อุ้มไง บอกให้พี่อุัมไม่ใช่เหรอ" พิภพตอบอย่างตาเฉยก่อนจะอุ้มร่างของเธอไปยังลานจอดรถด้านหลังตึกคณะ

"พี่ภพปล่อยไวน์เดี๋ยวนี้เลย เห็นไหมคนมองหมดแล้ว" มือเล็กทุบกำปั้นน้อยที่อกแกร่งเมื่อเห็นสายตาของเหล่านักศึกษาที่กำลังมองมาทางเธอเป็นสายตาเดียว คนตัวเล็กรีบก้มหน้าลงเพื่อปกปิดใบหน้าของตัวเองเอาไว้เนื่องจากกลัวว่าคนอื่นจะเห็น

พิภพนั้นเป็นคนดังมีชื่อเสียงในมหาวิทยาลัยซึ่งนี้ก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่เธอไม่อยากเปิดตัวหรือทำตัวโดดเด่นให้คนอื่นรับรู้ในสถานะของเธอและเขา

"ก็มองไปสิ" เสียงทุ้มเอ่ยพรางยกยิ้มอย่างพึงพอใจ นอกจากเขาจะอยากแกล้งเธอแล้วพิภพนั้นตั้งใจที่จะเปิดตัวให้คนอื่นรับรู้ว่าเขานั้นมีแฟนที่สวยและน่ารักขนาดนี้

"ฮือออ พี่ภพแกล้งไวน์อีกแล้ว ไวน์โกรธพี่ภพจริงๆ นะคะ" พิภพไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเขาก้าวฉับๆ ไปยังรถยนต์คันหรูของตัวเองก่อนจะเปิดประตูฝั่งข้างคนขับและวางคนตัวเล็กลงบนเบาะนุ่ม

พลันเมื่อร่างกายเป็นอิสระร่างบางก็รีบขยับตัวหันหนีใบหน้าหล่อเหล่าก่อนจะทำหน้าบูดบึ้งราวกับเด็กน้อยสามขวบที่ถูกแย่งลูกอมไม่มีผิด

"เด็กดื้อ" เมื่อร่างสูงประจำที่นั่งคนขับมือหนาก็ดันศีรษะเล็กเบาๆ ที่กำลังฟุบลงข้างเบาะ

"พี่ภพนิสัยไม่ดี" เสียงเล็กเอ่ยอู้อี้ในลำคอเมื่อใบหน้ายังคงซบกับพนักเบาะหนัง

คนตัวโตนึกสนุกขึ้นมาอีกครั้งเขาขยับตัวไปหาหญิงสาวและโน้มใบหน้าใกล้ชิดกับเรือนผมนุ่มทำให้ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากกายสาวจนแทบไม่อยากละจากเธอแม้แต่วินาทีเดียว

แต่ทว่า...

พรึ่บ!

ร่างบางหันกลับมาทำให้ริมฝีปากของเธอชนเข้ากับแก้มของเขาอย่างจัง แววตาหวานเบิกกว้างรีบยกมือขึ้นปกปากตัวเองไว้ทันควันพร้อมกับขยับตัวออกห่าง

"อะไรกัน ขโมยหอมพี่เหรอ" พิภพเต้นเสียงขำและยกยิ้มออกมาเมื่อถูกขโมยหอมโดยไม่ทันตั้งตัว

"ปะ...เปล่านะ! มะ ไม่ใช่นะคะ"

"อยากหอมแก้มพี่ก็ไม่บอก ไม่เห็นต้องฉวยโอกาสแบบนี้เลย" ใบหน้าหล่อเหลาเคลื่อนเข้าใกล้คนตัวเล็กทำให้รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นที่เป่ารดเบาๆ

"มะ ไม่ใช่สักหน่อย ไวน์ไม่ได้ตั้งใจนะคะ" เสียงเล็กเอ่ยอ้อมแอ้มพรางก้มหน้าลง เธอทั้งเขินทั้งอายจนไม่กล้าสู้สายตาของคนตัวโต เธอเพียงแค่จะขยับตัวหันไปมองพิภพเท่านั้นแต่ไม่คิดเลยว่าจะกลับกลายเป็นหอมแก้มของเขาเสียได้

"เหรอ?" พิภพเลิกคิ้วมองใบหน้าหวานด้วยสายตาเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความรู้สึกมากมาย

"จริงๆ นะคะ ไวน์แต่จะขยับตัวหันไปแต่...อื้อ!!!" และแล้วคำพูดของเธอต้องถูกกลืนกลับเข้าไปไว้ดังเดิมเมื่อใบหน้าหล่อเหลาโน้มเข้ามาใกล้ชิดเธออีกครั้งก่อนที่ริมฝีปากได้รูปจะทาบทับที่ริมฝีปากของเธออย่างอ่อนโยน

สัมผัสอ่อนโยนและลึกซึ้งพลันทำให้คนตัวเล็กหลับตาลงตอบรับสัมผัสของพิภพแต่โดยดี เสียงหัวใจที่เต้นระส่ำกับรสจูบครั้งแรกของหญิงสาวไร้เดียงสาผู้น้อยประสบการณ์ในเรื่องความรัก

"แต่จูบนี้พี่ตั้งใจ" เสียงทุ้มเอ่ยแผ่วเบาข้างแก้มใสเมื่อริมฝีปากหนาค่อยๆ ผละออกจากความหอมหวานอย่างอ้อยอิ่ง แม้ว่าในใจจะเรียกร้องไม่ให้หยุดตักตวงสัมผัสหวานนุ่มจากคนตัวเล็กแต่เขากลับต้องหักห้ามใจตัวเองเอาไว้

เป็นสัมผัสแรกที่เขาและเธอมีต่อกัน หากเป็นไปได้เขาไม่อยากจะหยุดมันเลย อยากจะดื่มไวน์ตรงหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า จะดูดกลืนไม่ให้เธอแม่แต่หยดเดียว

ไม่รู้ทำไมไวน์ขวดนี้ถึงได้หวานละมุนเหลือเกิน...