บทที่ 3 คิดจะเล่นงานคนอื่นแต่ไม่ได้ผล

ที่จริงคิดว่าแบบนี้จะยั่วโมโหวารุณี ใครจะไปรู้ว่าวารุณีจะตอบด้วยรอยยิ้ม ตอบกลับไปอย่างมีมารยาทว่า

“ขอบคุณที่ห่วงใย ตอนนี้ครอบครัวพวกเรามีความสุขกันมาก”

พิชญารู้สึกว่าตัวเองจะเล่นงานเธอแต่กลับไม่ได้ผล

ดังนั้น เธอจึงเหน็บแนมอย่างเย็นชาต่อไปว่า“จากคุณหนูเศรษฐีกลายเป็นคนบ้านนอกที่ไม่มีที่อยู่ภายในค่ำคืนเดียว สวมเสื้อผ้าราคาถูกๆ ทำงานธรรมดา เธอยังบอกว่าใช้ชีวิตอย่างมีความสุขดี ใครจะไปเชื่อเหรอ？”

ถึงจะพูดคำเหน็บแนม แต่สายตาพิชญาก็ยังปกปิดความริษยาที่มีต่อวารุณีไม่อยู่

เพราะว่าเธอมองไม่เห็นความตกอับจากตัววารุณีเลยสักนิด ตรงกันข้ามเธอกลับรู้สึกว่าวารุณีมีออร่ามากขึ้นกว่าห้าปีก่อน ใบหน้าไร้เมคอัพ ขาวผ่องเป็นประกาย ตั้งแต่หัวจรดเท้าเต็มเปี่ยมด้วยความสาว สวยใส อ่อนเยาว์ ซึ่งนี่ต้องจ่ายเท่าไหร่ก็แลกมาไม่ได้

และเมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว การแต่งหน้าจัดของเธอดูด้อยไปมาก

เผชิญหน้ากับคำเหน็บแนมของพิชญา

วารุณีหัวเราะ ไม่พูดอะไร

แต่การหัวเราะนี้กลับทำให้พิชญารู้สึกไม่สบาย“เธอหัวเราะอะไร？”

“เปล่า ก็แค่รู้สึกว่าเธอมีเวลามาเห็นใจฉันที่นี่ สู้กลับไปวาดแบบร่างให้มากกว่านี้ไม่ดีกว่าเหรอ”

เกี่ยวกับเรื่องบางอย่างในวงการของพิชญา วารุณีที่อยู่ต่างประเทศก็พอจะได้ยินมาบ้าง

ดังนั้นคำพูดนี้จี้จุดของพิชญา

“แก！”พิชญาโกรธจนมือกำแน่นทันที แต่ขณะเดียวกันน้ำเสียงของเธอก็ถูกเสียงเด็กใสๆเข้ามาปิดไว้

“หม่ามี๊！หม่ามี๊！”

อีกด้านของทางเดิน ทันใดนั้นเองก็ปรากฏเด็กตัวเล็กสองคนที่ดูนุ่มนิ่ม

ได้ยินลูกของตัวเองกำลังเรียกหาตัวเอง วารุณีก็ไม่ยุ่งกับพิชญาอีก แต่เดินผ่านอีกฝ่ายไป แล้วเดินไปหาเด็กสองคน

“หม่ามี๊ แม่บุญธรรมปาจรีย์กำลังหาหม่ามี๊อยู่”ไอริณผู้เป็นน้องโผเข้าหาอ้อมแขนของวารุณีทันที แล้วพูดอย่างออดอ้อน

“ไป พวกเราไปหาแม่บุญธรรมกัน”วารุณีลูบผมฟูๆของลูกสาว แล้วจูงมือออกไป

พิชญาหันหน้ามองไป ก็เห็นในมือวารุณีจูงเด็กสองคนนี้ เธออดไม่ได้ที่จะตกใจ ไม่เจอกันไม่กี่ปี วารุณีมีลูกแล้ว？

ตอนที่พิชญากำลังสงสัย อารัณผู้เป็นพี่กลับหันหัวทันที ดวงตาโตๆที่เป็นประกายมองไปที่พิชญา

ทั้งสองสบตากัน

พิชญาหยุดหายใจทันที

ใบหน้าละเอียดอ่อนเล็กๆนั่น เหมือนนัทธีมาก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งสายตาที่มองคน เหมือนกันมาก

เด็กสองคนนี้คงไม่ใช่ลูกของนัทธีหรอกนะ！

หลังจากมีความคิดเช่นนี้สีหน้าพิชญาซีดลงทันที

เธอคิดไม่ถึงว่าแค่คืนเดียว วารุณีจะตั้งท้องได้

ถ้านี่เป็นจริง งั้นทุกอย่างที่เธอดื่มด่ำมาในห้าปีนี้ไม่ใช่ว่าสูญเปล่าหรอกเหรอ？

ภัยคุกคามที่มองไม่เห็นกำลังจะมาถึงตัวพิชญาอย่างรวดเร็ว

ไม่ได้！

เธอต้องไปถามให้เข้าใจ

“พี่ ในที่สุดฉันก็เจอพี่สักที”

พิชญาบีบกระเป๋าแน่น หันกลับไปอยากไปถามวารุณีเรื่องของลูก แต่พอก้าวออกไป ก็ถูกผู้ชายที่มาหาเธอเรียกไว้

ผู้ช่วยที่เดินเข้ามาสังเกตเห็นสีหน้าซีดขาวของพิชญา ดูผิดปกติเล็กน้อย จึงพูดอย่างเป็นห่วงว่า“พี่ ไม่สบายตรงไหนไหม？”

“ฉันไม่เป็นไร”พิชญาการปฏิเสธอย่างแข็งทื่อ

เธอไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องเมื่อกี๊

เห็นพิชญาไม่พูด ผู้ช่วยก็ตระหนักได้จึงไม่ได้ถามต่อ พูดไปว่า“พี่ตอนเย็นมีงานเลี้ยง ถ้าตอนนี้ไม่ออกเดินทางล่ะก็ น่าจะไปถึงสาย”

จากชานเมืองฝั่งตะวันตกไปเขตเมือง ก็ใช้เวลาเดินทางหนึ่งชั่วโมง

โดนผู้ช่วยออกคำสั่งแบบนี้ พิชญาก็ดูไม่พอใจอย่างมาก“ตารางของฉันขึ้นอยู่กับคุณแต่เมื่อไหร่กัน？”

ผู้ช่วยไม่มีทางเลือกอย่างมาก“พี่ ประธานนัทธีก็อยู่”

“……”พิชญาก็ไม่รู้จะพูดอะไรทันที

พอนึกถึงภาพลักษณ์ห้าปีนี้ที่เธอพยายามรักษาอย่างสุดชีวิตเมื่ออยู่ต่อหน้านัทธี ก็จะล้มเหลวในตอนสุดท้ายไม่ได้เด็ดขาด

หลังจากชั่งน้ำหนักดูแล้ว พิชญาได้แต่แอบกัดฟันแน่นเงียบๆ มองทางที่วารุณีออกไป จากนั้นจึงตามผู้ช่วยออกไปอย่างไม่เต็มใจ