พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ

กลางดึกตีสาม วารุณีลืมตาขึ้นมา

ผู้ชายที่อยู่ข้างกายยังหลับสนิท นอนตะแคง จึงมองรูปลักษณ์ของเขาไม่ชัด

แต่พอนึกถึงเขาที่เอาเธอไปถึงห้าครั้งทั้งคืน ใบหน้าของวารุณีก็ร้อนผ่าวทันที แรงของเขาทำไมถึงได้ดีขนาดนี้นะ？

วารุณีทนกับความเจ็บปวดของร่างกาย กัดฟันออกมาจากห้องชุด ทันใดนั้นร่างหนึ่งก็มาหยุดเธอไว้

“เป็นอย่างไรบ้าง จัดการเสร็จแล้วใช่ไหม？”

นั่นคือน้องสาวต่างแม่ของเธอ——พิชญา

“อือ”วารุณีพยักหน้า

“เธอแน่ใจใช่ไหมว่าเขาไม่เห็นหน้าของเธอ？”พิชญาถามอย่างไม่วางใจเล็กน้อย

ยังไง ผู้ชายคนนี้ก็เป็นคณิน หัวหน้ากรรมการตัดสินของการประกวดแฟชั่นครั้งนี้ คนแก่ที่เกือบจะห้าสิบคนหนึ่ง

เขาแสดงออกอย่างชัดเจนว่า แค่พิชญานอนกับเขาหนึ่งคืน แชมป์การแข่งขันก็จะเป็นของเธอ

แล้ววารุณีไม่มีเงินพอดี เธอเลยให้วารุณีทำแทน

“เงินล่ะเอามาไหม？”วารุณีไม่ตอบ ในใจคิดถึงแต่น้องชายของตัวเองที่ยังรอเงินทำการผ่าตัดอยู่ที่โรงพยาบาล

พิชญาเบะปาก หยิบบัตรเอทีเอ็มใบหนึ่งที่มีเงินเก็บหนึ่งล้านออกมาจากกระเป๋า ยื่นให้วารุณี แล้วแกล้งทำเป็นพูดจาดีใส่

“หวังว่า น้องชายสุดที่รักของเธอจะไม่เป็นไรนะ”

วารุณีรับไปแล้วก็ดูบัตรเอทีเอ็ม ขี้เกียจจะพูดกับเธออีกแล้ว จากนั้นก็หันกลับออกไปเลย

ทั้งหมดก็เพื่อการรักษาน้องชาย！

ส่งวารุณีไป พิชญาก็คลำความมืดเข้ามาในห้อง ถอดเสื้อผ้าทิ้งก่อน จากนั้นจึงปีนขึ้นเตียงแล้วนอนอยู่ข้างชายหนุ่ม

จนตอนที่ฟ้าใกล้สว่าง พิชญาแกล้งทำเป็นผลักผู้ชายข้างๆ พูดเสียงแหบ“ตาบ้านี่ ทำเค้าเขินไปหมดแล้ว”

ในความสลัวๆ ชายหนุ่มลืมตาขึ้นทันที สมองยังมึนเล็กน้อยหลังจากเมาค้าง แต่เขาจำร่างของผู้หญิงคนนั้นอย่างเลือนราง

“ผมจะรับผิดชอบคุณเอง”

เสียงทุ้มหนัก ฟังดูเพราะเป็นพิเศษในห้องที่เงียบสงัด

เสียงนี้！

พิชญานั่งขึ้นมาทันที กดโคมไฟที่หัวเตียงทันที

เห็นแค่ชายหนุ่ม อ่อนเยาว์ หน้าตาไม่ธรรมดาเข้ามาในรูม่านตา！

ไม่ใช่คณินชายแก่ที่ริ้วรอยเต็มใบหน้านั่นเลย！

สตั้นไปสามวิ พิชญาก็จำใบหน้านั้นของชายหนุ่มได้

เขาดันเป็นนัทธี！

ผู้ชายที่มีอำนาจที่สุดในจังหวัดจันทร์ คนที่ทรงพลังสุดๆ

“คุณช่วยผมไว้ ผมจะให้คุณ ทุกอย่างที่คุณอยากได้”พิชญาเสียสติไปทันที นัทธีลุกขึ้น หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องแต่งตัวเสร็จ ก็เดินออกมาจากข้างในอย่างแต่งกายเรียบร้อย ยื่นนามบัตรสีทองให้เธอ“ด้านบนมีเบอร์กับที่อยู่ของผม”

สายตาสีคมเข้ม ริมฝีปากสีซีด ใบหน้าที่สมบูรณ์แบบอย่างมาก ชุดสูทพาดอยู่ที่แขนเขา ใบหน้าแสดงออกอย่างเรียบเฉย

มือที่พิชญาจับผ้าห่มไว้ก็ออกแรง รับนามบัตรมาอย่างงุนงง

ไม่ได้ให้เธอพูดอะไร นัทธีก็ออกไปจากห้องแล้ว

มองนามบัตรในมือ พิชญาตื่นเต้นสุดๆ คิดไม่ถึงว่าวารุณีจะโชคดีได้ขนาดนี้ ได้นอนกับนัทธี

แต่ว่าเธอโชคดีกว่า เพราะว่า นัทธีจำเธอผิด！

อย่าว่าแต่แชมป์การแข่งขันเลย จังหวัดจันทร์ในภายภาคหน้า ก็จะเป็นของเธอหมด！

ในขณะเดียวกัน วารุณีก็อยู่นอกประตูห้องผ่าตัดอย่างร้อนใจ รอคอยอย่างตาแดงๆ คิ้วของเธอขมวด ซ่อนความกังวลเอาไว้

เธอกัดริมฝีปากแน่น ตื่นตระหนกจนจิกนิ้วมือ เหลือบมองไฟที่แสดงสถานะตรงห้องผ่าตัดไป ก็อธิษฐานไปในใจด้วยว่า：พระเจ้าคะ ช่วยให้น้องชายฉันเอาชนะความยากลำบากไปให้ได้ด้วย ……

……

สี่ชั่วโมงถัดมา ในที่สุดประตูห้องผ่าตัดก็ดับลง หมอที่สวมชุดทำงานอยู่ก็เดินออกมาจากด้านใน

วารุณีเข้าไปอย่างร้อนรน“หมอคะ ศรัณย์เขาเป็นอย่างไรบ้างคะ？”

"การผ่าตัดประสบความสำเร็จแแล้ว"

ดวงตาของวารุณีแดงก่ำในทันใด ความพยายามของเธอก็ไม่สูญเปล่า

ในตอนที่เธอกำลังตื่นเต้นอยู่ กลับได้ยินหมอถอนหายใจแล้วพูดขึ้นว่า “แต่ระหว่างการผ่าตัด เราพบว่าร่างกายของน้องชายคุณเกิดสภาพการเปลี่ยนแปลงขั้นวิกฤต”

ทันใดนั้นวารุณีเหมือนโดนฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ พอได้ยิน ร่างกายของเธอสั่นเทาไปหมด ใจที่หนาวเหน็บแผ่ซ่านไปทั่วร่างของเธอ

และในเวลานี้ โทรศัพท์มือถือของเธอสั่น มีข้อความจากหมายเลขที่ไม่คุ้นเคย

“ถ้าคุณต้องการให้น้องชายของคุณรอดล่ะก็ ให้ออกไปจากจังหวัดจันทร์ซะ"