บทที่ ๖ ลวนลามผัว

“น้ำเย็นไปหรือเปล่า” คนลองเอามือแตะที่น้ำอุ่นในอ่าง เอ่ยทำลายความคิดเพลินๆของคนที่กำลังจุดเทียนหอมอโรม่าสร้างบรรยากาศผ่อนคลายให้สามี

“หือ ถ้าอุ่นกว่านี้..ก็ลวกไข่สุกได้เลยนะ” เธอว่าพร้อมมองไปที่ผ้าเช็ดตัวผืนสีขาวห่อพันเอาไว้แบบหมิ่นเหม่

“ทะลึ่ง!” คนมองตามสายตาหื่นกามอยู่เป็นนิจไปสิ้นสุดที่เจ้าน้องชายของตน จนต้องหนีบขาเข้าหาตัวอัตโนมัติ

“อะไร หมายถึงไข่ไก่อ่ะ.. ไม่เชื่อเอาไข่มาโยนลงไปสัก 10 นาที นี่ปอกเปลือกกินได้เลยนะ”

คนเฉไฉก็ยิ้มกริ่มให้แบบเอาตัวรอดไปอย่างนั้น เขาผู้เหนื่อยจนอยากจะพักผ่อนในอ่างน้ำอุ่นๆเต็มที ขี้เกียจที่จะต่อล้อกับเธอ

เลยตัดบทจ้วงขาลงน้ำรวดเร็ว ก่อนเปลื้องผ้าเช็ดตัวผืนนั้น...ลอยละลิ่วไปคลุมหน้าศรีภรรยาอย่างพอดิบพอดี

“หื้อ...หอมจัง” เธอดึงผ้าออกจากศีรษะพร้อมจับมาสูดดมโชว์เขาราวกับเป็นโรคจิต จนเขาหมั่นไส้ในความชอบทำใส่เขานั้น...ด้วยการกวักน้ำสาดใส่เหมือนเด็กขี้แกล้ง

“แน๊ อยากจะให้เมียลงไปอาบด้วยก็ไม่บอก” หุ่นเพรียวสวยที่ห่อหุ้มด้วยชุดคลุมอาบน้ำ จับปมเสื้อหมายจะคลายออกเพื่อเปลื้องทิ้ง

“หยุด! ให้ฉันอาบเสร็จก่อน...เธอค่อยมาอาบ” เขาว่าแบบไม่ยอมมองหน้า ก็จะอะไรล่ะ...เขาไม่อยากจะเห็นทรวงอกใหญ่โตล้นทะลักของเธอตอนนี้น่ะสิ

“ทำไมล่ะ...พิกช่วยสระผมให้ลือได้นะคะ” เมื่อเห็นหูสามีเริ่มแดง แถมยังไม่ยอมสบตา...เธอก็รู้สึกสนุกขึ้นมา ไม่ได้สนใจคำห้ามปรามจากเขา

บัดนี้...ร่างขาวโพลนที่ยังพอมีผ้าขนหนูผืนสั้นห่อหุ้ม ก็ปรากฏแก่สายตาคนที่เบิกโพลงกว้างทันใด

ผู้ชายก็ยังเป็นผู้ชายอยู่วันยังค่ำ!

“ไม่ต้อง!” เขาแทบจะคว้ามือตามผ้าเช็ดตัวผืนเล็กที่บัดนี้ได้ร่วงลงสู่แทบเท้าแม่สาวจอมยั่ว

“อื้อ...น้า พิกอยากทำให้ลือจริงๆนะ” แม้น้ำเสียงจะเหมือนอ้อนขอ หากแต่การกระทำตอนนี้ของเธอมันไม่ต่างอะไรจากมัดมือชกสักนิด

จ๋อม! ร่างขาวโพลนที่ฤๅชัชมองอย่างไม่เต็มตา เข้าไปซ้อนบริเวณหลังเขาในอ่างเป็นที่เรียบร้อย

“ฉันบอกว่าอย่าไง...” น้ำเสียงห้ามแบบไม่เต็มที่นั้น ทำเอาเธออมยิ้มอย่างรู้ทัน

“ลือหลับตานะ...เดี๋ยวพิกบีบชมพูใส่ให้” น้ำเสียงหวานๆราดรดลงไปพร้อมกับแชมพูกลิ่นหอมคลุ้งฉบับผู้ชาย มือเรียวบางชอนไชเข้าไปยังกลุ่มผมเปียกลู่ สร้างฟองสีขาวเต็มศีรษะอย่างเบามือ

“แสบตา” เขาปิดตาแน่น เมื่อฟองสีขาวย้อยลงด้านหน้า

“ไหนคะ...เดี๋ยวพิกดูให้นะ” คนนึกสนุก...หันเขาเข้ามาเผชิญหน้า จนตอนนี้เธอเกยขึ้นไปนั่งบนตักเขา...จนน้องสาวเกยประทับพญานาคสงบที่นอนอยู่ใต้ถ้ำ

“เร็วๆสิ” เขาบ่น เมื่อเธอไม่ยอมเอาน้ำล้างให้สักที

“ชอบแบบเสร็จเร็วเหรอ?” เธอแกล้งว่า...และเริ่มขยับสะโพกไปมาอยู่ใต้น้ำ

“หื้อ เร็วเข้า” เขาคำราม พร้อมจับสะโพกแสนซนให้อยู่กับที่

“อ๊า...ขอบดหน่อยได้ไหม” น้ำเสียงพร่าจากแม่เสือสาว ทำเอาพญานาคผู้ได้ยิน...ชูคอขึ้นหมายจะชะเง้อมอง

“เอาน้ำมา!” เขาสั่ง พร้อมเริ่มควานหาสิ่งช่วยเหลือตัวเอง เมื่อรู้ว่าเธอไม่น่าจะตั้งใจช่วยเขาโดยดีตั้งแต่แรก

“ใจร้อนจัง”

น้ำดื่มที่ใช้เอาไว้ล้างหน้าที่อยู่ขอบอ่าง...ถูกราดรดลงมาตรงหน้า ระหว่างใบหน้าของเธอกับเขา

แม่สาวร้อนสวาท...มิอาจให้ตัวเองพลาดโอกาสสำคัญนี้ เธอจ่อริมฝีปากไปจรดริมฝีปากของเขาที่ตอนนี้น้ำกำลังราดรดลงมาด้วยฝีมือเธอ

เธอใช้ริมฝีปาก...ลูบไล้ฟองนั้นออกไปจากใบหน้าเขาเชื่องช้า ลมหายใจอุ่นของคนที่พญานาคกำลังไม่ฟังเสียงของหัวใจ เริ่มติดขัด

“ออกหมดยัง” เขาถามเมื่อยังไม่กล้าลืมตา

“หมดแล้ว”

“ออกไปได้ละ เดี๋ยวทำเอง” เขาจะยกเธอออกจากตัก หากแต่คนรอคอยโอกาสที่จะเห็นพญานาคเขาตื่นแบบมีสติแบบนี้ มีหรือจะยอมพลาด

“อ๊ะ...พิกอยากทำให้” เสียงอ่อนทำเอาคนใจสั่นไหวเริ่มหวั่น

“ไม่ต้อง!” แสร้งเสียงแข็งใส่ไปอย่างนั้น

“อ๊า...” เธอครางออกมา เมื่อเจ้าพญานาคของเขาชูชันขึ้นมาเบียดทับส่วนกลางสาวที่พรั่งพร้อม

“ทุเรศ!” คนหน้าแดงกร่ำด้วยอารมณ์ปนเปผลักเธอออกจากตักแบบไม่ปราณี

“โอ๊ย! พิกเจ็บนะคะ” เธอตกใจเมื่อถูกผลักจนชนเข้ากับขอบอ่างเล็ก

“ถอยไป!”

“ไม่ถอย!” โกรธที่ถูกทำให้เจ็บ จนตัดสินใจหมายเข้าขย้ำอีกหน 

“ปล่อย ยัยบ้าเอ้ย!” แม้เขาจะปากเสียใส่เธอมาตลอดแค่ไหน หากแต่ก็ไม่เคยคิดจะทำร้ายร่างกายให้บอบช้ำ

แต่ครั้งนี้...เขาไม่อาจควบคุมอารมณ์ปะทุจากกำหนัดของตัวเองได้ ถ้าเขาปล่อยให้เธอแนบชิดมากกว่านี้

เขาจะทนไม่ได้!

“โอ๊ย!!” คนถูกจับโยนออกจากอ่าง ร้องครางลั่น...เมื่อข้อเท้าที่หลุดพ้นจากอ่างเพียงนิด กระแทกเข้าอย่างจังจนเจ็บปวด

“บอกแล้วไงว่าให้ปล่อย” คนแอบรู้สึกผิด แววตาไหววูบเมื่อเห็นร่างขาวโพลน เปลือยเปล่า กุมปลายเท้าเอาไว้แบบเจ็บปวด

“โอ๊ย...ขยับข้อเท้าไม่ได้เลย” เธอว่าแบบไม่มีร่องรอยของความเสแสร้ง จนเขาต้องโยนผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่เข้าไปคลุมร่างเธอเอาเสียก่อน

“ไหนมาดูสิ” นายแพทย์หนุ่มผู้ดูแลผู้ป่วยของเขาด้วยกิริยาสุภาพมาแต่หนไหน สงวนความกระด้างนี้ไว้ใช้กับเธอเพียงแต่ผู้เดียว

“โอ๊ยๆ เบาๆสิ...พิกเจ็บนะ” น้ำตาใสเริ่มคลอ เมื่อเริ่มรู้ตัวว่าข้อเท้าเธออาจจะหักไปแล้วก็ได้

“เตือนแล้วไม่รู้จักเชื่อ” คนบ่นอุบแต่หากแต่ก็ไม่ได้ไร้ความรับผิดชอบ พันร่างเปลือยให้คลุมมิดชิด...ก่อนตักร่างเธอเข้ามาในวงแขน

ศรีภรรยาผู้ไม่คาดคิด...เบิกตากว้างขึ้นมองเสี้ยวหน้าที่มีแววตาสีอ่อนลงอย่างไม่อยากจะเชื่อ

วงแขนนี้น่ะเหรอ...ที่จะโอบกอดเธอขึ้นมาจากความโหดร้าย แม้ว่าความโหดร้ายนั้นมันจะมาจากฝีมือเขาก็เถอะ!

“พันพยุงเอาไว้ก่อน แต่ต้องไปเอ็กซเรย์ดู” มือนุ่มที่พันผ้าพันแผลชนิดผ้ายืดให้เธออย่างเบามือ ไม่มีคราบของคนใจไม้ไส้ระกำก่อนหน้าหลงเหลือ

“อื้อ...” เธอท้วงเมื่อเขาจับเท้าเธอประเมินดูว่าเคลื่อนไหวได้แค่ไหน

“เสื้อผ้าอยู่ตรงไหน”

“หือ?”

“ต้องไปโรงพยาบาล จะเอามาใส่ให้” คนทำเหมือนไม่เต็มใจพูดอย่างไม่เต็มปาก

“ในตู้ไม้สีขาวค่ะ ขอชุดลายเสือนะคะ” เธอแกล้งว่าพลางหัวเราะคิก

“มันน่าปล่อยให้ข้อเท้าหักเดินไม่ได้ไปหลายๆวัน”

“ก็ดีนะ ผัวจะได้คอยอุ้มไปไหนมาไหน”

เขาส่ายหัว ก่อนเปิดประตูตู้เสื้อผ้าของภรรยาที่เขาไม่เคยเปิดดูมาก่อน

“นี่เสื้อผ้าเหรอ นึกว่าเศษผ้า” เขาบ่นพร้อมยอมโยนตัวที่ไม่ผ่านทิ้งจนเกลื่อนพื้น

“หาหมดตู้ก็หาไม่เจอ ชุดสุภาพหรอก” เธอบอกเขาให้เอาบุญ

“แล้วไปเรียนมารยาท ใส่ชุดอะไรไป” ฤๅชัชไม่มีวันเชื่อหรอกว่า...คุณครูนวลอนงค์จะยอมให้เธอใส่ชุดพวกนี้เรียนกับเธอ

“ก็ชุดพวกนี้แหละ แล้วก็สวมผ้าถุงทับเอา...ถึงจะอย่างฉันป้านวลอนงค์ค่ำลงแล้วจะไปไหน ก็บ่นยืดยาวก่อนจะเรียนทุกที” ฉายาที่เธอเติมต่อให้เข้ากับชื่อคุณครูนั้น...หากเธอมาได้ยินเข้าคงลมจับไปสามสี่รอบ

“มันสมควรแล้วไหมล่ะ” เขาส่ายหัวให้แบบระอา

“โดยภาพรวมไม่มีกระดูกแตกหรือร้าวที่ไหน...ที่ขยับเท้าไม่ได้เพราะระบมช้ำครับ มีสามีเป็นศัลยแพทย์กระดูกและข้อทั้งทีหายห่วงเรื่องคนคอยดูแลได้เลยมั้งครับ” นายแพทย์ทศพลศัลยแพทย์กระดูกและข้อผู้อยู่เวรในวันนี้ เอ่ยเชิงแซวเพื่อนไปด้วย

“ขอบคุณนะคะหมอ” เธอยกมือไหว้อย่างอ่อนน้อม ในชุดรุ่มร่ามที่เขาจัดการสวมให้นี้

“อะไรยังไงวะลือ อย่าบอกนะ...ว่าแกจัดท่าพิสดารจนภรรยาได้รับบาดเจ็บน่ะ” ฤๅชัชแทบจะยันเท้าไปถีบเพื่อน

“ดูหนังโป๊เยอะเหรอ” เขาว่า...ก่อนหันไปใช้สายตาปรามแม่คนหัวเราะคิกชอบใจแบบไม่มียางอายสักนิดนั่น

“ก็ใครจะไปรู้วะ เห็นเมียแกใส่ชุดแกมาขนาดนี้...ก็นึกว่าเล่นอะไรกันอยู่” ทศพลขำลั่น...อยู่ในม่านกั้นของห้องฉุกเฉิน

“หุบปากไปซะ” พิลาเรศในชุดเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของเขา ที่ยาวจนทับกางเกงขาสั้นที่เธอใส่มา ยังไม่พอแค่นั้น เขายังเอาผ้าถุงป้ายของเธอ...ห่อส่วนล่างของเธอมาอีกเสียด้วย

ถึงจะขัดใจอย่างไร...หากแต่นึกถึงตอนที่เขาใส่ให้อย่างเบามือ พิลาเรศก็เลยไม่ได้ขัดขืนอะไร