บทที่ ๑๔ เข้าได้เข้าเข็ม! NC25+

ฤๅชัชเดินออกมาจากห้องน้ำ ด้วยการใส่ชุดนอนออกมาอย่างเรียบร้อยมิดชิด...แต่ในมือยังคงถือผ้าเช็ดผมที่สระมาหมาดๆออกมาด้วย

คนตั้งตาคอยสามีอย่างใจจดจ่อ ต้องสกัดกลั้นความหิวโหยที่พร้อมกระโจนเข้าใส่เขาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ให้สงบนิ่งอยู่ภายใต้ชุดนอนเซ็กซี่...โดยไม่แสดงกิริยาใดๆอย่างที่เคย

“นอนก่อนได้นะ เปิดไฟนอนได้หรือเปล่า”

ได้ผล! เขาที่ไม่เคยจะมาสนใจอะไรเธอมาแต่ไหนแต่ไร...เหอะ พอเธอทำเป็นเงียบเข้าหน่อย มีการเปิดปากถาม

“ได้สิ ลือจะทำอะไรก่อนเหรอ?”

“ว่าจะนั่งอ่านหนังสือสักหน่อย การ์ตูนเล่มโปรดเพิ่งออกใหม่มา ไม่มีเวลาได้อ่านบ้างเลย” เธอพยักหน้าให้เชิงเข้าใจ เธออยากจะบอกให้โลกรู้มากๆว่า พวกหมอชอบอ่านอะไรแบบนี้แหละ...การ์ตูนที่มันใช้ความคิดซับซ้อนซ่อนเงื่อน และมีเชิงอยู่ในที

มาลุ้นกัน...ว่าเชิงแบบซับซ้อน มันจะมาสู้มายาที่ซุกซ่อนได้ยังไง เหอะ!

ฟึบ! ปฏิบัติการเสแสร้งนอนหันหลังให้เขา พร้อมเอาผ้าห่มคลุมศีรษะนอนทันที

คนที่บอกว่าจะอ่านหนังสือ...มองกิริยานั้นด้วยหางตาแบบไม่ได้สนใจ หากแต่กำลังเงี่ยหูฟังจังหวะหายใจของเธออยู่

แปลก...ชิงนอนก่อนแบบไม่น่าไว้ใจ

นายแพทย์หนุ่มผู้ชอบจับสังเกตเหมือนการ์ตูนที่ชอบอ่าน เริ่มอยากจะระวังตัวมากขึ้น

ฟึบ! เมื่อการ์ตูนเล่มใหม่ที่เขาอ่านไปได้สองตอน...ได้จบลง เขาก็ตัดสินใจที่หลับตามภรรยาไปบ้าง เสียงลมหายใจสม่ำเสมอของเธอ ทำเอาเขาเริ่มวางใจขึ้น

“สงสัยจะเหนื่อยสิ หลับเป็นตายเลย”

ด้วยความเป็นห่วงที่ว่าเธอจะตายเข้าให้จริงๆ เขาจึงช่วยสงเคราะห์เคลื่อนผ้าห่มออกจากใบหน้าที่หลับแน่นิ่ง

พิลาเรศผู้แกล้งหลับจนลืมขยับลมหายใจ อยากจะสูดอากาศเข้าให้เต็มปอด อึดอัดเกือบจะขาดใจตาย!

“เวลาหลับใหล ก็น่ารักดีอยู่หรอก” อยู่ๆเขาก็เอ่ยชมขึ้นพร้อมยิ้มมุมปาก คนแกล้งหลับเกือบหลุดยิ้ม...หากแต่ก็แก้สถานการณ์ด้วยการพลิกร่างหันมาหาเขา แบบคนหลับไม่รู้เรื่อง

เสียงปากแจ๊บๆที่เธอแกล้งทำ ทำเอาเขาตกใจ...หากแต่ก็เข้าใจในเวลาต่อมา

“เหมือนเด็กตัวเล็กๆ ที่ไม่ได้มีพิษภัย” คนเข้าใจว่าเธอหลับ ก็ว่าไปพร้อมไม่ยอมที่จะละสายตา

ฝ่ามือใหญ่ที่ขาวเนียนไม่ต่างจากเธอ...ค่อยๆปัดใบหน้าระผมที่เกิดจากการพลิกตัวของเธอเมื่อสักครู่ คนเริ่มแก้มร้อนอยากจะร้องเร่าออกมาจนสุดเสียง!

“แม่” คนมารยาร้อยเล่มเกวียน เลื่อนมือไขว่คว้าร่างเขา...พร้อมเอ่ยคำที่เธอคิดว่าเขาจะต้องใจอ่อนแน่ๆ

“พิกคิดถึงแม่จังเลยค่ะ” นายแพทย์หนุ่ม ที่รู้ไม่เท่าทันแพศยาหญิง ขืนตัวเพียงนิด...ก่อนสวมกอดเธอตอบแบบปลอบประโลม

วันที่เกิดอุบัติเหตุรุนแรงกับแม่เธอ...เขาไปร่วมงานด้วย หากแต่เธอไม่ได้เข้ามาพูดคุยแบบที่ควรจะเป็น นั่นเป็นการพบเจอกันครั้งแรก...เมื่อสามปีก่อน

เธอร้องไห้เหมือนใจจะขาดแทบจะทั้งงาน...เหมือนคนตกอยู่ในสภาวะสูญเสีย ปฏิเสธทุกสภาวะ...ซึ่งนับแต่วันนั้นเขาก็เริ่มศึกษาเรื่องของเธอ

เพราะพ่อของเขาขอร้องว่า...ไม่ให้เขาถอนหมั้นอย่างเด็ดขาด!

หากแต่ประวัติชีวิตของเธอที่เขาศึกษาเจอ...กลับทำให้เขาทำใจสงสารจริงจังไม่ได้เลยสักครั้ง ยิ่งกิริยาแรกพบที่เธอกระทำกับเขาแบบอุกอาจ และสูญสิ้นแล้วซึ่งความเป็นสตรีผู้เพียบพร้อม

หาได้มีไม่!

“อ๊ะ...แม่ขา แม่อย่าทิ้งพิกไป” เธอโอบกอดเขาแน่น พร้อมโน้มใบหน้าของเขาเข้ามาใกล้ริมฝีปาก หลับตาพริ้มคร่ำครวญหาแม่อย่างน่าสงสาร

คนจิตใจดีขี้สงสารเป็นทุนเดิม...ไม่ได้ผลักเธอออกแบบที่เคยทำมา

หึ รู้งี้...ใช้มารยานิ่มๆแบบนี้ไปนานละ!

คนน้ำตาสั่งได้ พร้อมไซร้ใบหน้าเปื้อนน้ำใสไปตามซอกคอขาวแกร่ง ทำเอาคนใจอ่อนวาบหวาม...

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์ของยำหอยนางรม หรือออส่วน ที่ทำให้เขามองว่าริมฝีปากบางไร้สีแต้ม ที่กำลังเรื่ออยู่ตอนนี้...น่าจุมพิตปลอบโยนอย่างล้นเหลือ

“อื้อ...” น้ำเสียงพึงพอใจ ครางออกมาทันทีที่ริมฝีปากอมชมพูอย่างเป็นธรรมชาติของคนผิวขาว ประทับลงไปอย่างเชื่องช้า

บางเบาดุจปุยนุ่นที่ใครเขาว่า...ไล้อยู่ตรงหน้าแค่นี้! ถึงเธอจะหื่นกามแค่ไหน ปรารถนาเกินบ้านเกินเมือง...แต่พอได้มาสัมผัสเข้าจริงๆ ใจก็สั่นจนแทบจะเต้นออกมานอกอกเสียให้ได้

คุณหมอคะ! ปล้ำหนูที...เอ้ย ปั๊มหัวใจให้ที จะหยุดเต้นลงแผ่วรวยระรินเต็มทีแล้ว!

ปุยนุ่นละมุนนั้น...ค่อยๆบรรจงน้ำหนักลงทีละนิดแบบไม่แน่ใจ หากแต่ริมฝีปากบางที่พรั่งพร้อม...ก็เผยอรับแบบเชื้อเชิญ ความสั่นระริกที่เหมือนกลัวอะไรบางอย่างของเธอ ทำเอาเขาไม่ลังเลเลยสักนิด

ที่จะส่งเรียวลิ้นนุ่มอุ่น...เข้าไปปลอบโยนความเย็นซ่านของคนน่าสงสาร

หารู้ไม่เลยว่า...หล่อนไม่ได้สั่นเพราะกลัวสิ่งใด หากแต่หล่อนกำลังสั่นใส่ สั่นสู้ อยู่ต่างหาก!

เรียวลิ้นไม่รู้ประสาที่อยากจะรู้ประสาเต็มที ค่อยๆแตะปลายลิ้นอุ่นที่คืบคลานเข้าไปอย่างเชื่องช้า เธอจงใจดูดดื่มเขาแบบหนักหน่วงหากแต่ก็ไม่จาบจ้วงเกินไป

ฤทธิ์หอยนางรมหรือเปล่า ที่ทำให้เขารู้สึกตื่นเต็ม!

“อื้อ...” แรงดูดจากริมฝีปากอมชมพูของเขา พร้อมทั้งตวัดเรียวลิ้นสู้เธอแบบไม่รีรอ ทำเอาแม่เสือสาวชักจะเริ่มหวั่น

“ฮืม...” เขาครางในลำคอราวกับกำลังดุร้าย ในสมองน้อยๆของพิลาเรศเริ่มพร่างพรายไปด้วยเมฆหมอกไม่รู้ชื่อ

มันไม่มืด แต่มันช่างมัว แลตอนนี้เธอแทบจะไม่ได้ยิน ไม่ได้กลิ่น ไม่ได้รส ของรูปธรรมหรือนามธรรมของสิ่งใด

ฝ่ามือเล็กที่ปัดป่ายไปตามสัญชาตญาณ ไม่อาจเร่าร้อนได้อย่างที่เคยแสดงออกมาตลอด

ทฤษฎีกับภาคปฏิบัติมันช่างแตกต่างกันลิบลับ!

ผู้ชายก็คือผู้ชาย! ฤๅชัช...ผู้เต็มพร้อมแล้วซึ่งความต้องการ ค่อยๆเคลื่อนฝ่ามือไปตามไหล่บอบบางที่ตอนนี้กำลังสั่นไหว จากอารมณ์ความรู้สึกใดเขาเองก็ไม่ทราบ!

สายเดี่ยวของชุดนอนยั่วเย้า..หลุดไปกองอยู่เหนือทรวงอกสล้างขนาดใหญ่ ที่กระเพื่อมด้วยจังหวะไม่คงที่

“อาห์...” เธอครวญออกมา...เมื่อเขาไม่ยอมปลดปล่อยลมหายใจของเธอให้เป็นอิสระ

เขาดูจืดชืด ไร้น้ำยา ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ขึ้น...ในสายตาเธอมาตลอด

แต่มาบัดนี้...เธออยากจะลืมตาขึ้นดูเสียจริงๆเลยว่า หอยนางรมองค์ไหนที่มาประทับร่างเขา!

“ต้องการแบบนี้มาตลอดไม่ใช่เหรอ” เขาเอ่ยถามชิดริมฝีปาก หลังจากปลดปล่อยให้เป็นอิสระเพียงครู่ ก่อนเคลื่อนต่ำลงมาสู่ซอกคอขาว ที่แอ่นขึ้นรับความเร่าร้อนจากเขาแบบไม่ทัดทานใดๆ

ผ้านิ่มบนเรือนกายเธอ ถูกรื้อจนมากองที่ใต้ทรวงอกนุ่มหยุ่น เขาซบใบหน้าจมลงไปบนความนุ่มแต่ทว่าเด้งดึ๋งนั้น...ราวกับว่ากำลังอยู่บนลานลูกโป่งพันสี

ในความมืดของห้องที่ไร้แสงจันทร์สาดส่อง..เขาหลับตาเห็นแสงมากมายที่ไม่เคยเห็น ฝ่ามือเล็กรู้งาน...ปฏิบัติการลูบไล้กลุ่มผมนุ่มของเขาอย่างมันส์มือ

“อาห์...” คนอารมณ์พุ่งสูง ไม่รอช้าที่จะเคลื่อนใบหน้าลงต่ำมาตามความเนียนขาวของเอวบางเรื่อยๆ

ริมฝีปากหนักหน่วง...ไม่ลืมที่จะหยอกล้อแบบจาบจ้วงมาตามไหล่เขาแบนราบ

ตอนนี้เธอเป็นเหมือนคลื่นใหญ่กลางมหาสมุทร ที่พลิ้วไหวใหญ่หลวงระลอกแล้วระลอกเล่า

เรียวขาขาวถูกผลักออก...ทั้งๆที่ยังมีชั้นในตัวเล็กจิ๋วติดอยู่กึ่งกลางกาย

“โอ๊ว...” เธอไม่อยากจะเชื่อว่า...หนุ่มอนามัยแบบเขา จะซบใบหน้าลงไปสูดความหอมสะอาดของเธอแบบไร้ซึ่งความรังเกียจรังงอน

“ขอตรวจภายในดูสิ...ว่ายังเหลือเยื่อพรหมจารีจริงไหม?” เขาเข้าใจว่าเธอยังกึ่งหลับกึ่งฝัน ก็เลยพูดไปแบบนั้น

“อ๊า...” เธอจงใจร่ำร้องยั่วเย้า...พร้อมเปิดรับอำนวยความสะดวกให้คุณหมอ ถ้าไม่ติดว่าต้องสงวนทีท่าให้เขาตายใจ เธอจะแอ่นสะโพกใส่ให้ติดหน้าไปเลย!

ความอวบอูมที่ปิดสนิทอยู่...ทำเอาคนเห็นของผู้คนมามากชะงักเล็กน้อย ความตั้งใจที่อยากจะโลมไล้แล้วหยุด...เริ่มควบคุมให้มันเป็นแบบนั้นยากขึ้นไปอีก

ฝ่ามืออ่อนโยน...ค่อยๆเปิดทิวทัศน์สำรวจจากภายนอกเชื่องช้า คนถูกแตะต้องบิดกายไปมาแบบเสียวซ่าน

ไม่เหมือนที่จินตนาการเอาไว้สักนิด...สะโพกแน่นขยับขึ้นลงเป็นจังหวะ เมื่อเขาเริ่มลุกล้ำเข้ามายังส่วนสงบภายใน หากแต่รูที่ปิดสนิทแนบแน่น...สวยพอดี ทำเอาเขาเริ่มจะเชื่อว่า...เยื่อพรหมจารีคงจะยังอยู่

“แฉะได้ที่ซะด้วย”

ผู้ชายก็คือผู้ชาย จะเรียบร้อยฉันไหน...บนเตียงก็หยาบคายได้คนละขั้วฉันนั้น!

แล้วชุดที่เขาตั้งใจสวมมาจนปกป้องตัวเองจากเธอจนมิดชิด บัดนี้...เป็นเขาเองนั่นแหละ ที่ต้องปลดเปลื้องมันออกไปแบบรีบร้อน

ท่านพญานาคชูคอออกมามองเธอแบบเต็มตา แถมยังมาแบบใหญ่โต...พิลาเรศลืมตาขึ้นมามองความแข็งกร้าวนั้นพร้อมกลืนน้ำลาย

เธอไม่ได้ปรารถนา...แต่เริ่มจะกลัวมันขึ้นมาเสียแล้ว!

“อ๊ะ!” คนตั้งใจจะหุบฉับลงไป ก็ถูกจับเขาแยกเอาไว้แบบมั่นคงกว่า เหมือนว่าตอนนี้...ท่านพญานาคจะถูกฤทธิ์หอยนางรมทำพิษ แถมยังเสริมแรงด้วยแตงโมอีกต่างหาก

เห็นทีว่า...พิลาเรศจะต้องต้อนรับหอยนางรมด้วยหอยขมของเธอเสียแล้ว

“อื้อ!” ใบหน้าเหยเก กำผ้าปูไว้ในมือจนแน่น...เมื่อความใหญ่โตของพญานาคหนุ่ม กำลังจ่อมาที่ปากถ้ำสาว

“เจ็บไหม?” เธอเอ่ยปากถามเขาเหมือนคนที่ตื่นดี ไม่ได้หลับใหลเหมือนทีแรก

“จะกลัวทำไม ต้องการแบบนี้มานานแล้วไม่ใช่เหรอ” เสียงทุ้มตอบแบบไม่เห็นใจ อยู่ๆเขาก็อยากจะแกล้งเธอขึ้นมา

ก็นานๆจะได้เห็นคนเลิกอวดเก่งสักที!

“ต้องการ แต่ต้องการแบบ...นุ่มนวล อ๊า!” เขาค่อยๆเคลื่อนไหวเขาไปแบบเร่งความเร็วเล็กน้อย ก่อนหยุด...เพราะอยากจะให้ส่วนปลายของเขา ทำความคุ้นชินกับปากทางของเธอ

“แรกๆ เจ็บทุกคนแหละ” เขาว่าทั้งๆที่กำลังปวดหนึบไม่ต่าง ทางรักคับแคบของเธอ...สร้างความทรมานให้กับเขา

“โอ๊ย...เบาๆ” เธอร้องลั่น พร้อมส่ายหน้ากับหมอนไปมา

“อ๊ะ...” เขาขยับอีกรอบ...หากแต่ครานี้ ปราการบางอย่างทำให้เขาต้องเน้นน้ำหนักแรงขึ้น

“โอ้ย!!!” คนที่ไม่คิดมาก่อนว่ามันจะเจ็บขนาดนี้ ทั้งๆที่ทางรักของเธอก็แสนจะชุ่มแฉะ

ไอ้เด็กพลุแตกแกโกหก! แกบอกไม่เจ็บ...แกบอกว่าฟินไง!!

“อื้อ...” หากแต่ความเจ็บปวด ก็ทุเลาลง...เมื่อเขาไม่ได้เคลื่อนไหวต่อ พญานาคอบอุ่นนอนแน่นิ่งอยู่ในถ้ำคับแคบ แต่โพรงลิ้นร้อนก็นำพาความหวานมาเยือนริมฝีปากบางอีกหน

“หายเจ็บยัง” เขาเอ่ยถามเมื่อเริ่มออกแรงขยับ

“อาห์...” ความเจ็บยังอยู่ หากแต่ความเสียซ่านเริ่มแทรกเข้ามาด้วย

“อย่าเกร็งนะ...” เขาบอกด้วยน้ำเสียงอุ่น ก่อนส่งจังหวะเชื่องช้าเข้าไปหา จนน้ำหวานจากทางรักเริ่มเอ่อ...

“เสียว...” เธอบอกเขาไปตามตรง จนคนที่ถูกบีบรัดแน่นทรมานจนอยากจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ทรมานหนักกว่าเดิม

“ต้องเอาออกก่อน!” เขาดึงท่านพญานาคออกมาพาดผ่านหน้าท้องนวลเนียน เพื่อปลดปล่อยพิษ...ป้องกันการตั้งครรภ์แบบพื้นฐาน แม้จะไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ก็ตาม

คนยังไม่ถึงฝั่งแบบเธอ หายใจได้เต็มที่อีกหน...ความเจ็บปวดทิ้งหลักฐานไว้ให้ดูต่างหน้า จนเธอลืมไปเลยว่าจะต้องถึงจุดสว่างพร่างพรายบนฟ้าดั่งที่นิยายน้ำเน่าบอกยังไง

คนหายใจหอบฟุบลงข้างกาย...พร้อมบอกคำที่เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่า

“ไว้เดี๋ยวจะแก้ตัวให้”