บทที่ ๑๓ ถูกผัวชมครั้งแรก

“เลือกเมนูได้หรือยัง?” คุณครูนวลอนงค์ค่ำลงแล้วจะไปไหนของพิลาเรศ ขยับแว่นให้เข้าที่...เมื่อเพ่งพิศไปยังวัตถุดิบในการเตรียมสำหรับทำอาหารของลูกศิษย์

ว่ามีอะไรที่พอจะดูเป็นเมนูอาหารชั้นยอดได้บ้าง!

“ได้แล้วค่ะ” ท่าทีแป้นแล้นจนเกินงาม แถมมั่นใจจนเกินพอดี ทำเอาผู้เป็นครูต้องเหนื่อยหน่าย

“ว่ามาสิ จะทำเมนูอะไร?” ว่าแล้วก็จับวัตถุดิบขึ้นมาพิจารณา

“ยำหอยนางรม ออส่วน ไข่ลวก ส่วนผลไม้ก็แตงโมค่ะ” นวลอนงค์หรี่ตามองอย่างไม่ใคร่จะแน่ใจ เพราะใบหน้าที่สุดแสนจะภูมิใจในเมนูที่เลือกนี้

ไม่น่าไว้ใจ!

“ทำไมถึงเลือกเมนูนี้”

“หนูลืมไปค่ะ ว่าคุณครูคงจะไม่ทราบว่า...เมนูที่หนูเลือกมาเนี่ย เป็นเมนูสำหรับพ่อบ้าน...ที่จะทำให้ปึ๋งปั๋งขึ้น”

“ตาเถร! พูดได้ไม่อายปาก”

“ไม่พูดไม่ได้นะคะ ถึงจะไม่อายแต่อด...โอ๊ย!” ต้นแขนขาวที่รอยช้ำยังไม่ทันจะได้จาง ก็เกิดรอยใหม่ขึ้นอีกจนได้

พิลาเรศลูบส่วนนั้นป้อยๆ ก่อนก้มหน้างุดอย่างจำยอมสำนึกผิด

“ลูกผู้หญิงเนี่ย มันต้องงามตลอดเวลา...ต่อให้หล่อนจะแต่งงานมีสามีหรือไม่มี หล่อนก็จะต้องเพียบพร้อมด้วยความงามอยู่เสมอ”

“หนูก็ว่า...หนูก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหล่ปล่อยเนื้อปล่อยตัวแม้สักนิดเลยนะคะ” 

“ฉันหมายถึงกิริยามารยาท!”

“มารยาทที่ดี ต้องไม่มีท่าทางแข็งกร้าวแลขึงขัง คุณครูสอนหนูมาแบบนี้ หนูจำได้เจ้าค่ะ!” คนช่างย้อนว่าให้แบบหน้าตาย จนคุณครูผู้กำลังหงอกสั่นได้ที่ ต้องสูดลมหายใจเข้าลึกๆอยู่หลายหน

“ลงมือทำของหล่อนไป เสร็จแล้วฉันจะเข้ามาตรวจ”

“นอนหลับละวันนี้ ทำเอาหงอกคุณครูนวลอนงค์ค่ำลงแล้วจะไปไหน สั่นได้ ฮ่าๆ”

“เป็นไง รสชาติถูกใจไหม...ไอ้หมาขี้ฟ้อง” คนที่เริ่มรู้สึกเอ็นดูหมาน้อยแสนรักของสามี แบ่งออส่วนที่เธอทำเหมือนว่าทำมาเพื่อให้สามีโดยเฉพาะแบ่งมันอย่างมีเมตตา

“ถามแต่หมาใช่ไหม” คนตั้งใจกินไม่ยอมพูดจา อยู่ๆก็โพล่งขึ้น คนแอบซ่อนแผนร้ายลึกๆแกล้งเมินเขาไปอย่างนั้นเพื่อให้เขาตายใจไปก่อน

“อือ”

คนเขี่ยออส่วนไปมา หันไปตักยำหอยนางรมขึ้นมาชิมบ้างราวกับเชื้อเชิญเขา

“ทำเองจริงเหรอ” คนเอื้อมมือมาตักยำหอยนางรมแบบเธอบ้าง ให้ความสนใจจริงจังแบบไม่อยากจะเชื่อ

“โทรไปถามครูนวลอนงค์ค่ำลงแล้วจะไปไหนดูสิ”

“หลบหลู่ครูบาอาจารย์ขนาดนี้ ไม่น่าจะทำอะไรได้สำเร็จ” เขาปรามาสจนเธอทำปากยื่นใส่

หน็อยแน่...ตั้งแต่วันที่โดนเธอลอบเผด็จศึกจนครวญครางไม่หยุดปาก ก็ถอยห่างเธอหลายเมตรมาตลอด

เริ่มกลับมาปากดีด้วยแบบนี้แล้ว...เห็นทีแผนที่จะเริ่มปฏิบัติการรุกครานี้ น่าจะไม่พลาดเป้าไป

“ก็ตามใจ” เขาหรี่ตาแบบไม่วางใจนัก เธอวันนี้ดูไม่ได้มีทีท่าจะออดอ้อนเขา หรือพูดจาเกาะแกะแบบที่เคยๆเป็น

หรือว่าหล่อนท้อถอยกับการจะเอาชนะใจเขาไปเสียแล้ว

แทนที่จะรู้สึกดีใจ...กลับไม่เป็นแบบนั้น

“เมนูเลือกเอง หรือว่าคุณครูบังคับ” เขาไม่ยอมรับหรอก...ว่าทนไม่ได้ที่จะถูกเธอเมินกลับบ้าง

“ไม่ใช่ทั้งสองอย่าง ก็แค่หอยนางรมที่บ้านคุณพ่อคุณแม่เหลือเยอะ...ก็เลยเอามาทำกันกินไปอย่างนั้นแหละ” คนโกหกเก่งว่าให้ฟังอย่างแนบเนียน รางวัลโนเบลสาขาสตอร์เบอรี่ลูกใหญ่ เธอจะไม่มีวันยอม ให้มันเป็นของใครอื่นไปไม่ได้!

แท้จริงน่ะเหรอ...เธอซื้อมาทั้งนั้นแหละ เพราะออส่วนและยำหอยนางรมที่เธอตั้งใจทำนั้น มีหน้าตาน่ารับประทานเหลือเกิน

แต่รสชาติห่วย! จนเธอต้องทำลายหลักฐานตั้งแต่ยังมาไม่ถึงบ้าน

เท่านั้นยังไม่พอ...เธอยังไม่ยอมให้ใครมาชิมอีกด้วย อ้างว่าจะเก็บมาให้เขารับประทานเพียงคนเดียวเท่านั้น

สงสัยคุณครูอาจจะเหนื่อย ก็เลยยินยอมให้เธอผ่านโดยที่ไม่ได้ชิมตามปกติ ก็เข้าทางโจรเลยสิจ้ะ!

“ก็ดี ที่รู้จักพัฒนาฝีมือ” คนกินยำที่แสนอร่อยจนแทบจะหมดจาน เอ่ยชมแบบไว้เชิง...จนเธออมยิ้มขำ

“ไหนล่ะรางวัลของคนทำดี?”

“ทำดีเขาไม่ให้หวังผล”

“เรื่องของคนอื่นสิ นี่ใคร...พิกชี้ฟ้าผู้แสบสัน ถ้าไม่หวังผลไม่ทำแน่ๆ!”

“ดูจะภูมิใจมากนะ กับความแสบของตัวเองเนี่ย”

“ก็ดีกว่า คนที่ไม่มีอะไรให้ภูมิใจในตัวเองเลยนะ”

“กินเหอะ ยิ่งพูดยิ่งดูแย่” เขาส่ายหัวให้พร้อมส่งยำหอยนางรมคำสุดท้ายเข้าปากไป

“นี่แตงโมเย็นๆ เอาไว้ดับราคะ...เอ้ยดับกลิ่นคาวของหอย”

“ขอบใจ”

นี่เขาไม่รู้จริงๆหรือ ว่าอาหารที่เขากำลังกลืนกินเข้าไปอยู่นี้ ล้วนมีสรรพคุณเสริมสมรรถภาพทั้งสิ้น...เขาเป็นเขาหมอเขาควรจะต้องทราบบ้างสิ!

หรือว่า...เขาจะทราบดีถึงดีที่สุด

และแกล้งตีเนียนกินเงียบๆ

“มองหน้าทำไม?” คนคิดในใจหากแต่แสดงออกทางสีหน้าและแววตาแจ่มชัด ต้องสะดุดความคิดลงทันใด พร้อมลูบผมแก้เก้อ

เจ้าหมาแสนรู้ กระดิกหางยิ้มแฉ่งมองเหมือนกำลังล้อเลียนเธออยู่ซะอย่างนั้น

“ภูมิใจไง ภูมิใจที่ฝีมือตัวเอง...อร๊อยอร่อย จนสามีและหมากินกันจนเกลี้ยงเลย”

“อือ อร่อยจริง”

พิลาเรศฉีกยิ้มกริ่ม เหอะ! เหมือนวันนี้เธอจะได้คะแนนไปเต็มๆด้วยแฮะ