บทที่ ๑๑ รอคิวพบหมอ

เรือนหอน้อยคอยผัวกลับบ้าน ช่างอ้างว้างแลเงียบเหงา ดอกไม้แห้งเฉาที่กำลังกอดเข่ามองหมากินสุกี้ ถอนหายใจเข้าออกแบบซังกะตาย

“นี่แหนะ อีหมาขี้ฟ้อง!” เธอเอาเท้าเขี่ยมันแบบแกล้งๆ จนหมาแสนรู้หันมาแยกเขี้ยวใส่

“อย่ามาทำเป็นซ่า ซื้อมาเผื่อนี่ก็บุญแค่ไหนละ”

คนคิดถึงผัว จนต้องออกไปหาซื้อสุกี้มาประทังความหิว และคลายความคิดถึงผัวลง..ไม่ได้สมปรารถนานัก

ก็ดันคิดถึงเขาหนักกว่าเดิมน่ะสิ!

เธอไม่ทราบหรอกว่า ที่เขาหายจากบ้านไปตั้งแต่ค่ำคืนนั้น...ค่ำคืนที่เขากลับเข้ามานอนหันหลังให้เธอแบบไม่ยอมมองหน้า หลังจากหายเข้าห้องน้ำไปนานแสนนาน

เป็นเพราะเขาจงใจที่จะหลบหลีกหนีหน้า หรือเป็นเพราะว่าติดผ่าตัดด่วน

แอบรู้สึกผิดก็มีบ้าง...แต่แอบเสียดายมากกว่า

“ทำไมถึงไม่โกรธ จนจับเมียกดลงบนเตียง...พร้อมกระแทกใส่ระบายกำหนัดเล่า! ทำไมต้องโกรธแล้วหายออกจากบ้านไปแบบนี้!” เหมือนเสียงบ่นของเธอจะดังไป หมาที่เหมือนจะไม่รู้เรื่องอะไรจ้องหน้าเหมือนตั้งคำถาม

“ฉันไม่ได้คุยกับแก อย่าจุ้น!” คนหันไปแหวหมาตกใจเพียงนิด

“อย่าบอกนะ ว่าฉันเริ่มจะคุยกับแกรู้เรื่องเข้าให้แล้ว โนวๆฉันไม่อยากเรียนภาษาหมาหรอกว้อย!”

“ไม่ทราบว่า จะมาพบแพทย์ที่แผนกไหนคะ?” ณ แผนกลงทะเบียนผู้ป่วย ที่เธอไม่เคยย่างกรายเข้ามาในโรงพยาบาลแห่งนี้มาก่อน

พิลาเรศในชุดเดรสลายเสือสั้นจู๋...เปลือยไหล่เล็กน้อย ผ้าแนบเนื้อดันทรงจนเห็นทรวงอกอวบอึ๋มเด่นชัด ขบคิดเพียงครู่...สามีของเธออยู่ที่แผนกไหนกันเล่า...?

“เอ่อ มาพบแพทย์...ฤๅชัชค่ะ”

“ไม่ทราบว่า ได้นัดไว้มาก่อนไหมคะ?”

“เปล่าค่ะ” คนสวมแว่นตาดำชักเริ่มจะหงุดหงิดกับคำถามที่เธอรู้สึกตอบยาก

ก็คนมันไม่เคยมาหาหมอนี่นะ!

“ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิง มีปัญหาอะไรถึงจะมาพบแพทย์วันนี้เหรอคะ?” ว่าพลางสำรวจท่าทีว่าหญิงผู้นี้ได้มีปัญหาเกี่ยวข้องกับระบบกระดูกและข้อหรือเปล่า

“คือว่า ฉันนอนไม่ค่อยหลับน่ะค่ะ”

“เอ๋ สนใจเป็นแพทย์ท่านอื่นหรือไม่คะ เพราะว่าแพทย์  ฤๅชัช ออกตรวจโรคเกี่ยวกับกระดูกและข้อค่ะ”

“อ้อ ถูกแล้วค่ะไม่ผิดเลย พอดีว่า...ดิฉันนอนไม่หลับเพราะปวดข้อเท้าน่ะค่ะ เคยประสบอุบัติเหตุข้อเท้าระบมมาก่อนหน้านี้ เลยอยากจะมาให้หมอตรวจให้ละเอียดอีกหน” คนแก้สถานการณ์เก่งรีบว่ารวดเร็ว จนเจ้าหน้าที่ฝ่ายแผนกทะเบียนฟังแทบจะไม่ทัน

“อ๋อ เดี๋ยวรอสักครู่หนึ่งนะคะ...แต่ว่าคุณหมอที่เคยดูคุณผู้หญิงครั้งนั้นคือคุณหมอทศพลนะคะ”

พิลาเรศจะไม่ยอมทนกับคำถามมากความนี้อีกต่อไป

“ดิฉัน...พิลาเรศ โอสถเสนา ต้องการที่จะพบแพทย์ฤๅชัชค่ะ” เจ้าหน้าที่ถึงบางอ้อ เธอลืมมองนามสกุลคุณผู้หญิงท่านนี้ไปเสียสนิท

“ได้ค่ะ เดี๋ยวดิฉันเช็คคิวคุณหมอให้นะคะ”

“ขอบคุณค่ะ” คนที่ไม่ได้ตั้งใจจะประกาศตัวว่าตัวเองเป็นใคร ยิ้มเยือนก่อนสวมแว่นดำอำพลางตัวอีกหน

ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ได้เป็นที่รู้จักในแวดวงโรงพยาบาลนี้เท่าไหร่

นอกจากจะเป็นภรรยาที่ได้รับจดทะเบียนตีตราเขาตามกฎหมายแล้ว สิ่งที่น่าน้อยเนื้อต่ำใจอีกอย่างก็คือ แม่ย่าผู้แสนจะจงรักจงชังเธออย่างมากที่สุด

ไม่ยอมให้มีงานแต่งงานเกิดขึ้น!

ไม่แน่หรอกว่า...อาจจะไม่มีใครในโรงพยาบาลนี้ทราบเลยก็ได้ ว่าเขาแต่งงานแล้ว นอกจากคนที่สนิทกับเขาจริงๆ

“วันนี้คิวของคุณหมอว่างอยู่แค่คิวสุดท้าย เกือบบ่ายสามโมงค่ะ ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงสะดวกที่จะรอ...หรือว่าจะนัดเป็นวันอื่นดีคะ?” นี่ขนาดนามสกุลเดียวกับเขา ก็ยังไม่ได้รับอภิสิทธิใดๆเลยงั้นหรือ

“รอได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ”

“เดี๋ยวคุณผู้หญิงเดินไปตามผังนี้นะคะ” คนทำตามหน้าที่ไม่ได้บกพร่องปฏิบัติต่อเธอ แบบผู้มารับบริการรายอื่นปกติ

เธอยิ้มรับ ก่อนเดินฉับจากมา...ด้วยส้นสูงหนาที่แหลมหากแต่เธอก็เดินได้อย่างคล่องแคล่ว จนใครๆก็ต้องมองตามในความสง่าระคนเซ็กซี่นั้น

“ใครเหรอพี่?” คนในแผนกที่แอบมองอยู่ก่อน รีบกรูกันเข้ามาถามเจ้าหน้าที่คนนั้นทันใด

“น่าจะเป็นญาติหมอลือนะ เห็นนามสกุลเดียวกัน”

“หรือว่าจะเป็นภรรยาของหมอลือ ที่ได้ข่าวว่า...เขาไปแต่งงานลับๆมา”

“ไม่ใช่หรอกมั้ง คนที่แต่งงานลับๆน่าจะไม่ได้ใช้นามสกุลด้วยขนาดนี้ อาจจะเก็บไว้บำเรอก็พอ” ความเห็นต่างๆนานาเดากันไปอย่างไม่ได้รับข้อสรุป