ศัตรูที่คุ้นหน้า-2

“ได้โปรดเถอะค่ะ อย่าจับฉันส่งตำรวจเลยนะคะ จะให้ทำอะไรฉันก็ยอม” น้ำเสียงกระด้างแปรเปลี่ยนเป็นหวานนุ่มนวล

ร่างสูงใหญ่ในชุดคลุมสีขาวยืนนิ่งไม่ขยับ ความร้อนระอุภายในใจมันกลับยิ่งทวีเมื่อหญิงสาวส่งตาอ้อนเป็นลูกแมวเชื่องๆ มาให้เขา ซึ่งเกือบจะเผลอคล้อยตามแล้วโชคดีที่คอฟมันโผล่เข้ามาเสียก่อน รีฮานจึงยังคงควบคุมสติได้อยู่

ทันทีที่เห็นหน้าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นโจร หัวหน้าบอดี้การ์ดหนุ่มก็มีอาการไม่ต่างไปจากรีฮานในตอนแรก ไม่อยากเชื่อว่าคนร้ายจะเป็นผู้หญิง แถมยิ่งสำรวจยังยิ่งรู้สึกคลับคล้ายคลับคลา กระทั่งรีฮานยืนยันด้วยการกระซิบว่าเธอคือผู้หญิงที่เจอในพายุทรายคนนั้น

คอฟมันถึงกับอึ้งไปเล็กน้อย เพราะไม่อยากเชื่อว่าหญิงสาวที่มีท่าทางหวาดระแวงในวันนั้นจะกล้าทำเรื่องเช่นนี้ ซ้ำในตอนนั้นแววตาน่าเห็นใจยังทำให้เขาเชื่อสนิทเรื่องคนร้ายที่สะกดรอยตามเธอ แต่ไฉนวันนี้กลับมาเป็นโจรเสียเอง

“เธอขอเจรจาต่อรองกับฉัน ซึ่งถ้าข้อเสนอน่าสนใจ เรื่องทุกอย่างก็อาจจะเรียบร้อยภายในคืนนี้” รีฮานกล่าวด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ แต่คอฟมันสะดุดในคำพูดจึงมองหน้าคนเป็นนายเหมือนตั้งคำถาม

“ที่ว่าภายในคืนนี้ หมายความว่ายังไงครับ?”

“ไม่ๆๆ ไม่ใช่อย่างนั้นคอฟมัน ฉันหมายถึงว่าเรื่องทุกอย่างอาจจะจบได้ด้วยดีภายในคืนนี้ แล้วก็จบจริงๆ ไม่ใช่จบลงบนเตียงอย่างที่นายคิด” รีฮานรีบชี้แจง ก่อนบอกให้คอฟมันโทรเลื่อนนัดฮันน่าเพราะว่าติดปัญหาด่วน แม้บอดี้การ์ดหนุ่มจะให้เหตุผลว่าฮันน่าเดินทางมาใกล้จะถึงแล้วก็ตาม

“ไม่มีแต่คอฟมัน ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะพบใครทั้งนั้น” รีฮานตัดบท คอฟมันได้แต่รับคำแล้วเดินออกไป

ระหว่างที่สองหนุ่มสนทนากันอยู่นั้น หญิงสาวซึ่งนั่งรออยู่ในห้องนั่งเล่นเริ่มใช้ความคิด ว่าจะทำยังไงให้หลุดพ้นจากบุคคลพวกนี้ ว่าแล้วก็ลองมองออกไปที่ระเบียงซึ่งตอนนั้นอากาศด้านนอกยังขมุกขมัว

หญิงสาวกำลังคิดว่าหากจะปีนหนีลงไปชั้นล่างเหมือนอย่างที่ทำมาแล้วก็ไม่แน่ว่าจะรอดไปได้ อาจพลาดท่าตกลงไปคอหักตายคาต้นปาล์ม แต่ถ้าขืนอยู่ที่นี่ ในห้องสองต่อสองกับผู้ชายที่ดูท่าทางหื่นกามแบบนี้ ก็ไม่แน่ว่าการตัดสินใจอย่างแรกอาจจะนำมาซึ่งทางรอดที่มากกว่าก็เป็นได้ เมื่อคิดได้แล้วก็ลุกเดินไปที่ระเบียง จังหวะที่มือกำลังยื่นไปแตะบานประตู เสียงทุ้มก็ดังก้องขึ้นมาจากด้านหลัง

“คิดจะทำอะไร?!”

ร่างบางชักมือกลับแทบไม่ทัน เมื่อหันมายังที่มาของเสียงก็เห็นคนตัวสูงยืนตระหง่านอยู่หน้าโซฟา แม้เสียงไม่ดุดันแต่ดูมีอำนาจ ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหรือท่าทางที่องอาจ หญิงสาวยอมรับว่าเขาดูสง่างามไม่น้อย แม้อยากจะชื่นชม แต่นั่นคงไม่ใช่เวลานี้

“เอ่อ เปล่าค่ะ ฉันก็แค่เดินมาดูว่าพายุสงบรึยัง” หญิงสาวหาทางพูดหลบหลีกไปเรื่อย

แน่นอนว่าพายุทรายด้านนอกกำลังจะผ่านพ้นไป แต่พายุปรารถนาภายในใจของรีฮานกำลังโหม ตอนนั้นสายตาของหญิงสาวเหลือบไปเห็นปืนในมือของชายหนุ่ม เขาพกติดตัวไว้ไม่ห่าง ซึ่งนั่นหมายความว่าเขาพร้อมที่จะปลิดชีพเธอได้ตลอดเวลาหากไม่พอใจ

“เรามาตกลงกันดีๆ มองหน้าฉันและบอกสิว่าเธอทำงานให้ใคร? เข้ามาที่นี่เพราะต้องการอะไร?” ชายหนุ่มเปลี่ยนท่าทีเป็นถามอย่างใจเย็น

อีกฝ่ายชี้แจงว่าเธอไม่ได้เจตนาเข้ามาในห้องของเขา แต่แค่ต้องการจะขออาศัยผ่านออกไปข้างนอกเท่านั้น คนฟังถึงเลิกคิ้ว ดวงตาสีน้ำตาลเพ่งพินิจราวกับจะจับผิด

“เดี๋ยว อาศัยห้องฉันเป็นทางผ่านเนี่ยนะ” ฟังยังไงก็ฟังไม่ขึ้น

ด้านฝ่ายหญิงก็ยืนยันด้วยการส่งสายตาวิงวอน แต่สุดท้ายชายหนุ่มก็ยังไม่ปักใจเชื่อ ซ้ำขู่ว่าจะส่งเธอให้ทางการหากไม่ยอมเปิดปากบอกชื่อคนที่จ้างวาน

“อาลีส่งเธอมาใช่มั้ย?” เขาซัก ซึ่งเธอก็ส่ายหน้าบอกว่าไม่รู้จักคนชื่อนี้มาก่อน

“ได้โปรดเถอะค่ะ ฉันยอมแล้ว จะให้ฉันทำอะไรก็ได้แต่อย่าส่งฉันให้ตำรวจ” สาเหตุที่กลัวเพราะเธอเป็นคนต่างชาติ รู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้างหากถูกจับเข้าคุก เธอรู้ เขาเองก็รู้ดีในข้อนี้ คนได้เปรียบเริ่มฉายยิ้ม

“ให้ทำอะไรก็ยอมงั้นเหรอ?...ทุกอย่างเลยเหรอ?” ขณะตั้งคำถาม ดวงตาคมเข้มก็จับจ้องมาที่เรือนร่างของหญิงสาวอย่างสำรวจ ซึ่งนั่นก็ทำเอาอีกฝ่ายถึงกับใจหายวาบ รู้สึกได้ถึงความหื่นกระหายและพลุ่งพล่านในแววตาคู่นั้น เธอเดาได้ว่าเขาต้องการสิ่งใด ซึ่งแน่นอนว่าเธอไม่มีทางยอม

“เอ่อ ไม่ค่ะ ไม่ดีกว่า” หญิงสาวเอ่ยปฏิเสธโดยไม่ลังเล เธอยินดีถูกจับเข้าคุก แม้รีฮานจะขู่ต่างๆ นานาว่าข้อหาโจรกรรมของที่นี่ค่อนข้างจะหนักหนาเอาการ แต่เธอก็เถียง

“แล้วอะไรในห้องคุณหายบ้างรึเปล่า? ถ้าไม่ นั่นแสดงว่าฉันไม่ได้เป็นขโมย ฉันไม่ได้โจรกรรมของของคุณ”

“แต่ถ้าฉันแจ้งข้อหาบุกรุก เธอก็ปฏิเสธไม่ได้อยู่ดี” รีฮานยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

คนถูกใส่ร้ายตวัดสายตามองเขาด้วยแววตากร้าว เขาพยายามยัดเยียดข้อหาให้เธออย่างเห็นๆ เขาต่างหากที่ควรจะได้ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ร้าย

“เอ...ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ฉันว่าฉันส่งเธอให้ลูกน้องฉันจัดการดีกว่า ไอ้พวกนั้นมันยิ่งกลัดมันอยู่ด้วย ท่าจะสนุก การส่งเธอให้ทางการมันเป็นสิ่งที่สมควรก็จริง แต่มันไม่สะใจ” เขาเลิกคิ้วแล้วเหยียดยิ้มด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยเลศนัย อีกฝ่ายถึงกำมือแน่น โพล่งใส่หน้าเขาทั้งแววตาและน้ำเสียงที่รังเกียจเดียดฉันท์

“เลว เลวที่สุด! คุณมันไม่ใช่คน!”

“ฮึ่!” รีฮานทำเสียงขึ้นจมูก คำพูดของเธอมันทำให้เขาโกรธจนพลั้งมือบีบคางเรียวและเชิดขึ้น

คนตรงหน้าสะบัดหนีแถมเริ่มต่อสู้ขัดขืน ปัดมือเขาออกและหลีกหนีการสัมผัสจากมือหยาบ รีฮานต้องใช้อาวุธในการสยบท่าทีอันแข็งกร้าวนั่น ซึ่งมันก็ได้ผล เธอสงบนิ่งลงไปสักพัก ก่อนหาจังหวะที่เขาเผลอตบปืนกระเด็นออกจากมือ

การต่อสู้ระหว่างคนทั้งสองจึงเริ่มขึ้น ซึ่งนั่นไม่ใช่ทางเลือกที่ดีเลยสำหรับผู้หญิงร่างบอบบาง มันโง่มากที่เลือกจะสู้ แต่ก็ดีกว่าที่จะยอมตกเป็นเบี้ยล่างให้คนต่างชาติต่างศาสนามาข่มเหงรังแก สู้ยอมตายเสียดีกว่าอยู่อย่างไร้เกียรติและศักดิ์ศรี

แควก!

ชุดสีดำของหญิงสาวถูกระชากขาดติดมือ แต่โชคดีที่ยังมีเสื้อเชิ้ตสีขาวเข้ารูปอยู่ด้านใน ความตกใจทำให้เธอกรีดร้องและดีดดิ้นสุดกำลังที่มี คิดผิดจริงๆ ที่เลือกจะสู้ แต่การถูกส่งตัวไปให้ลูกน้องของเขามันก็ไม่ต่างไปจากการที่ยอมกระโดดลงไปคอหักตายข้างล่าง

วินาทีนั้นร่างบางเหลือบไปเห็นกระบอกปืนตกอยู่ใต้โต๊ะกระจก จึงฉวยจังหวะเข้าตะครุบและแย่งชิงมันจากผู้เป็นเจ้าของที่กำลังก้มลงเก็บมันเช่นกัน ด้วยการยื้อยุดก็ปรากฏว่าปืนเกิดลั่น นั่นทำให้กระสุนพุ่งเข้าใส่รีฮานทันที

ปัง!

สิ้นเสียงปืน ด้านนอกก็เกิดความโกลาหล ก่อนที่ประตูห้องจะถูกกระชากเปิดออก คอฟมันวิ่งมาถึงตัวรีฮานก่อนใคร ตามมาด้วยเหล่าบอดี้การ์ดของเขา ขณะที่คนยิงได้แต่ยืนนิ่งตัวสั่นเทาเพราะความตกใจ หญิงสาวมองหนุ่มเจ้าของห้องล้มไปนั่งที่โซฟา สีหน้ารีฮานแสดงถึงความเจ็บปวดเพียงเล็กน้อย ไม่มีเสียงร้องโอดครวญใดๆ มีแต่เลือดสีแดงที่ค่อยๆ ไหลซึมเปรอะเสื้อคลุมสีขาวที่เขาสวม

คนเจ็บตะโกนสั่งให้จับตัวเธอไว้ ตอนนั้นหญิงสาวขัดขืนแต่สู้แรงจับกุมของผู้ชายถึงสองคนไม่ไหว เธอถูกลากเข้าไปขังไว้ในห้องนอน โดยมีชายร่างใหญ่ในชุดสากลสีดำยืนคุมอยู่ด้านในคนหนึ่ง

ไม่มีทางหนีรอดออกไปได้แน่ เธอเริ่มหมดหวัง ยิ่งเห็นแววตาดุดันของชายที่ยืนกอดอกนิ่งอยู่หน้าประตู สีหน้าเขาเหมือนคนไร้ความรู้สึก ภายใต้ใบหน้าเคร่งขรึมที่ถูกบดบังด้วยหนวดเคราครึ้มแบบชาวอาหรับ ไม่มีประโยชน์ที่จะเรียกร้องหรือต่อรองใดๆ ในเมื่อเธอเพิ่งจะทำร้ายเจ้านายของเขาไปหยกๆ