Ep.4

บลิซเซิร์ดเหยียดยิ้ม ดวงตาสีอำพันเข้มจดจ้องลูกเจี๊ยบที่กำลังผลัดขน จะสวยสักแค่ไหนเชียว อย่างมากหล่อนก็คงจะสวยแค่หน้าตาเท่านั้น ภายใต้เสื้อผ้าเนื้อนุ่มก็คงจะเละไม่เหลืออะไรดีแล้ว สีสันความสวยงามของดอกไม้ก็คงจะมัวหมองโรยราไม่น่าดู ชายหนุ่มไม่มีทางเชื่อหรอกว่า ร่างกายของหล่อนจะสวยไปกว่าคู่นอนที่เขาเคยผ่านมา ขนาดนางแบบสาวชื่อดังก้องโลกที่เขาเคยนอนด้วยก็ยังไม่สวยถูกใจเขาเท่าไรนักเลย

เอมฤทัยหันหลังให้ชายหนุ่ม ก่อนที่จะค่อยๆ ปลดเปลื้องอาภรณ์ของเธอทีละชิ้นทีละชิ้นช้าๆ อย่างใจเย็น จนกระทั่งเหลือเพียงบราเซียลายลูกไม้สีหวาน กับผ้าลูกไม้ผืนเล็กที่ปกปิดส่วนที่เป็นหญิงของเธอแค่สองชิ้นเท่านั้น

บลิซเซิร์ดที่ในใจคิดดูถูกนักร้องสาวตลอดเวลา ต้องตะลึงมองความสวยงามผุดผ่องเย้ายวนใจตรงหน้า อย่างเผลอไผลและแอบชื่นชมเรือนร่างของนางแมวยั่วสวาทสาวโดยไม่รู้ตัว

‘โอ้พระเจ้า ขนาดบั้นท้ายของหล่อนยังเต็มตึงงามงอนขนาดนี้’

แต่ชายหนุ่มก็พยายามคิดว่า มันก็คงจะสวยแค่เพียงด้านหลังเท่านั้นแหละ ด้านหน้าของหล่อนคงไม่น่าดูหรอก หล่อนอาจจะหน้าท้องลาย หน้าอกอาจจะหย่อนคล้อยไม่น่าปรารถนาก็เป็นได้ แต่ทว่าหัวใจของเขาตอนนี้กลับเต้นรัวราวกับกลองศึกที่เต้นระทึกลุ้นไปกับสิ่งที่กำลังจะได้เห็นตรงหน้า

แล้วหัวใจของชายหนุ่มก็กระตุกวาบ เมื่อบราเซียผืนเล็กหลุดออกจากร่างขาวผ่องนวลเนียนนั้น บลิซเซิร์ดแทบลืมหายใจ เมื่อร่างระหงที่เปลือยท่อนบนค่อยๆ หมุนร่างกลับมาทางเขาช้าๆ ร่างสูงใหญ่ก็เหมือนจะถูกสาปให้ยืนนิ่งอยู่กับที่ เมื่อดวงตาคมกล้าเต็มไปด้วยเพลิงปรารถนาจ้องมองไปยังปทุมถันคู่งามเย้ายวนใจมากที่สุดตรงหน้า

บลิซเซิร์ดแทบจะไม่รู้สึกตัวเลยว่า ถูกนางแมวสาวผลักร่างของเขาลงเตียงกว้างตั้งแต่เมื่อไร เพราะชายหนุ่มมัวแต่มองรูปร่างผุดผาดงดงามไร้ที่ตินั้นไม่วางตา กระทั่งร่างเกือบเปลือยมานั่งทับอยู่บนกลางกายของเขา แล้วโน้มทรวงอกอวบอิ่มเข้ามาใกล้ เบียดความนุ่มเข้ากับความแกร่งอย่างยั่วยวน หัวใจของผู้ชายที่คิดว่า จะไม่มีวันเกลือกกลั้วกับผู้หญิงชั้นต่ำตรงหน้าคงต้องกลืนน้ำลายตัวเองหลายอึกทีเดียว เมื่อบางสิ่งบางอย่างในร่างกายของเขากำลังปวดหนึบเรียกร้องต้องการเธอ

“คุณจะไม่ลองชิมดูหรือคะ เอาแต่จ้องมองแบบนี้ จะรู้หรือคะว่า มันจะหวานสักแค่ไหน” หญิงสาวจงใจพูดยั่วทั้งน้ำเสียงทั้งแววตา ก่อนที่จะดึงร่างหนาให้ขึ้นมาเกยทับร่างของตนเองที่พลิกตัวนอนหงายรอรับสัมผัสจากเขา

ชายหนุ่มไม่ปฏิเสธ เพราะน้ำแข็งในใจที่เย็นชาได้ละลายลงทีละน้อยด้วยไฟราคะที่สาวน้อยร้ายเดียงสาจงใจจุดเผา เมื่อหล่อนเสนอเขาก็จะสนองให้ ดวงตาสีอำพันเข้มคมกล้าส่องประกายระยับไหว เมื่อเชยชมดอกบัวสองข้างสลับกันไปมา ก่อนที่จะก้มลงงับริมฝีปากร้อนๆ ลงบนยอดถันสีหวานอย่างหลงใหลมึนเมา สองมือคร้ามก็กอบกุมคลึงเคล้นเต้างามเต็มตึงอย่างคลั่งไคล้

เอมฤทัยที่พยายามหักห้ามใจตนเองไม่ให้หลงระเริงไปกับบทพิศวาสของซาตานร้าย ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกวาบหวามรัญจวนใจจนต้องเปล่งเสียงหวานๆ ออกมาเบาๆ กายสาวบิดเร่าไปด้วยไฟปรารถนาที่ชายหนุ่มแปลกหน้าเป็นคนจุดกลับให้ เธอกำลังรอบางอย่างด้วยความทรมานทั้งร่างกายและหัวใจ

“คุณสวยเหมือนกันนะลูกเจี๊ยบ” ใช่แล้ว หล่อนคือลูกเจี๊ยบ ลูกไก่ในกำมือของเขา สำหรับผู้ชายวัยสามสิบต้นๆ อย่างบลิซเซิร์ด ผู้ชายที่ยังไม่เคยเจอสาวใดที่ใบหน้าอยู่ระดับมัธยมแต่นมอยู่ในระดับปริญญาเอก หล่อนสวยซ่อนรูปจริงๆ ผิวพรรณก็ขาวสะพรั่งดั่งดอกไม้แรกแย้ม และเต็มไปด้วยเลือดฝาดสาว เมื่อถูกเขาสัมผัสเพียงเบาๆ เท่านั้น

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ผู้หญิงกร้านโลกคนนี้จะยังคงมีความสวยงามลออตาราวกับดอกกุหลาบแรกแย้มแสนสวยที่ยังไม่เคยมีภุมรินตัวใดมาดูดกลืนน้ำหวานจากยอดเกสร ดอกไม้แสนหวานทั้งสองข้างยังดูสดใหม่ ยั่วยวนใจเขาให้เชยชิมเธออย่างกระหายไม่รู้จักอิ่ม หรือว่าเธอจะมีวิธีทำให้ตนเองสวยและสาวตลอดเวลาอย่างนั้นหรือ

แล้วดอกไม้ดอกอื่นเล่าจะงดงามอย่างเช่นดอกไม้นุ่มละมุนที่อยู่ในอุ้งมือของเขาทั้งสองข้างนี้หรือเปล่า บลิซเซิร์ดคิดขณะที่เลื่อนกายลงมาอย่างอ้อยอิ่งเพื่อจะสำรวจร่างกายสาวตามที่ใจปรารถนา แต่ทว่ายังไปไม่ถึงจุดหมาย ใบหน้าหล่อเหลาคมคายยั่วใจสตรี ก็เงยหน้าขึ้นมาเมื่อรู้สึกว่าบางอย่างในร่างกายของเขากำลังผิดปกติ

ดวงตาที่เปล่งประกายระยับไปด้วยเพลิงพิศวาสเมื่อครู่ดูเบลอๆ เหมือนคนง่วงนอน นิ้วเรียวใหญ่ชี้มาที่ใบหน้าของหญิงสาวเหมือนจะคาดโทษเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้

“นี่คุณ...คุณวางยาผมหรือ เอมฤทัย แล้วเราจะได้เห็นดีกัน ผมไม่ปล่อย คะ...” คำว่า ‘คุณ’ และประโยคถัดมาเลือนหายไปกับพร้อมกับดวงตาสีอำพันเข้มที่ปิดสนิทลง แล้วใบหน้าคมคร้ามนั้นก็ฟุบลงบนหน้าท้องแบนราบ และหลับสนิทลงตรงนั้น

ร่างนุ่มที่ถูกเกยทับครึ่งตัวถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาอย่างโล่งอก เธอลุ้นแทบตายคิดว่า ยานอนหลับที่เธอแอบป้ายเอาไว้รอบยอดปทุมถันทั้งสองข้างจะไม่ออกฤทธิ์เสียแล้ว

หญิงสาวดึงร่างของตนเองให้หลุดออกมาจากร่างหนาอย่างว่องไว ก่อนที่จะรีบหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่อีกครั้งให้เรียบร้อย แล้วมองไปทางคนตัวโตที่หมดสภาพอยู่บนเตียงด้วยประกายตายิ้มเยาะ ก่อนที่จะเอาสิ่งของที่มีค่าในตัวชายหนุ่มออกมาจนเกลี้ยง มูลค่าก็คงจะไม่ต่ำกว่าสามสี่แสนบาทเป็นแน่ เอมฤทัยคำนวณอย่างคร่าวๆ ในใจ

“เฮอะ! คนร้ายกาจอย่างคุณสมควรจะโดนแบบนี้แหละ ของนี่ถือเสียว่าเป็นค่าเสียเวลาและค่าสึกหรอของฉันก็แล้วกัน” จบประโยคที่แสนจะสะใจ ร่างระหงก็เดินเอาของมีค่าไปเก็บใส่กระเป๋าใบเล็ก ก่อนที่จะเดินไปสำรวจตนเองหน้ากระจกดูความเรียบร้อยของตนเองแล้วเดินเฉิดฉายออกไปจากห้อง

มาร์คลูกน้องของบลิซเซิร์ดที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตู มองผู้หญิงของเจ้านายด้วยสีหน้าแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไร เพราะคิดว่าเจ้านายของตนเองคงจะจัดการธุระกับเธอเรียบร้อยแล้วจึงได้ปล่อยนักร้องสาวออกมา ร่างสูงเกินสันทัดในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำทั้งชุดยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู กะว่าอีกสักห้านาทีเขาค่อยเข้าไปหาเจ้านายก็แล้วกัน

เอมฤทัยเมื่อได้โอกาสก็รีบกดลิฟต์ และขึ้นแท็กซี่หนีกลับที่พักอย่างรวดเร็ว กลัวว่าผู้ชายบ้าคนนั้นกับลูกน้องของเขาจะตามมาทัน ถึงแม้ว่ายานอนหลับที่เธอป้ายเอาไว้ที่ทรวงอกจะแรง แต่มันก็ถูกชุดชั้นในเสียดสีจนเหลือปริมาณไม่มาก ไม่อย่างนั้นมันคงจะไม่ออกฤทธิ์ช้าแบบนั้น และหญิงสาวก็กลัวว่า ‘ไอ้คนเลว’ นั่นจะตื่นขึ้นมาเอาเรื่องเธอในภายหลัง

สงสัยเธอคงต้องหยุดทำงานสักพัก รีบเอาของมีค่าไปขาย เก็บเงินไปเป็นค่ารักษาพยาบาลให้กับพ่อของเธอ และส่วนที่เหลือก็จะเก็บเอาไปเป็นค่าเดินทางในการตามหาแม่ของเธอ เพื่อไปดูให้เห็นกับตาว่า แม่ของตนเองเป็นอย่างที่ไอ้ผู้ชายปากพล่อยนั่นพูดหรือเปล่า

แต่ก่อนอื่นเธอจะต้องไปหาปิ่นมุกเพื่อนรักกับดลสิทธิ์ที่เป็นเหมือนพี่ชายที่แสนดีของเธอทั้งสองคนเสียก่อน เพื่อจะไปเล่าและปรึกษาปัญหาที่เธอกำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้ให้ทั้งสองคนฟัง เพราะเอมฤทัยมีลางสังหรณ์ใจแปลกๆ ว่า เรื่องร้ายอาจจะเกิดขึ้นกับเธอเร็วๆ นี้ ถ้าหากว่า ผู้ชายนัยน์ตาสีอำพันเข้มนั่นเจอตัวเธอแล้วหาทางกลั่นแกล้งเธอ

คิดได้ดังนั้น เอมฤทัยก็รีบเอาของมีค่าทุกชิ้นที่ริบมาได้จากผู้ชายร้ายกาจคนนั้นไปขายตามร้านที่เขารับซื้อทอง แหวนเพชร และนาฬิกายี่ห้อดัง เมื่อเธอขายได้แล้วก็ลองเอาเงินมารวมกันก็ได้ถึงสามแสนกว่า และมันก็เพียงพอสำหรับค่าผ่าตัดของพ่อเธอที่กำลังนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งพอดี