Ep.3

ร่างระหงตวัดดวงตาแข็งกร้าวมองร่างสูงทันที เขารู้จักชื่อเต็มๆ ของเธอได้อย่างไร หรือว่าเขาไปสืบเรื่องของเธอมาหมดแล้วอย่างนั้นหรือ ผู้ชายคนนี้ช่างน่ากลัวนัก

“ฉันไม่มีเบอร์แม่ของฉันจริงๆ”

“ก็ได้ ไม่ยอมโทร.ใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ก็ไม่ต้องออกไปจากห้อง และนับจากพรุ่งนี้เป็นต้นไปก็ยอมรับชะตากรรมของตนเองก็แล้วกัน”

“ไม่ได้นะ ฉันจำเป็นต้องใช้เงิน คุณจะมากักขังฉันเอาไว้แบบนี้ไม่ได้นะ” หล่อนแหวใส่เสียงดัง แค่คืนนี้เธอก็ขาดรายได้ไปตั้งมากมายแล้ว ถ้าหากเขายังขัดขวางการทำมาหากินของเธออีก เธอจะทำอย่างไรดี

“ถ้าไม่อยากให้ผมขังคุณเอาไว้ในห้องนี้กับลูกน้องที่ทั้งโหดและหื่นของผมละก็ รีบทำตามที่ผมสั่งสิ แล้วผมจะปล่อยคุณไป”

“ก็บอกแล้วไงว่า ฉันไม่มีเบอร์โทร.ของแม่ฉันน่ะ หูหนวกหรืออย่างไร” เอมฤทัยขึ้นเสียงดังมากขึ้นจนบลิซเซิร์ดก็เริ่มที่จะมีอารมณ์มากขึ้นแล้วเหมือนกัน หล่อนเป็นใคร บังอาจมาตวาดใส่หน้าเขาแบบนี้ มือกร้านจึงบีบเข้าที่ปลายคางเล็กแรงๆ ก่อนที่จะจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตที่กำลังเบิกกว้างมองเขาอย่างหวั่นๆ ด้วยนัยน์ตาสีอำพันเข้มเป็นประกายวาวโรจน์

“คุณมันก็แค่ลูกนางโลมชั้นต่ำ อย่ามาเสียงดังใส่ผม” ตะคอกใส่หน้าหญิงสาวจบก็ปล่อยมือออก

เผียะ!

“แม่ของฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายตัว” ร่างเพรียวระหงหอบหายใจสะท้อนถี่ด้วยความโมโหสุดขีดจนหน้าอกกระเพื่อมไหวขึ้นลงอย่างเห็นได้ชัด ใครดูถูกเธอเธอยังทนได้ แต่ถ้าดูถูกแม่ของเธอเมื่อไรได้เห็นดีกันแน่!

และก็เพราะอารมณ์โมโหอีกนั่นแหละที่ทำให้ร่างสูงใหญ่เดือดดาลจนเลือดขึ้นหน้า ก้าวเข้ามาหาลูกเจี๊ยบในกำมืออย่างคุกคามและกระชั้นชิด คิดอยากจะเด็ดปีกถอนขนหล่อนให้กระจุย คิดพลางวงแขนแข็งแรงก็ตวัดร่างนุ่มเข้ามาปะทะอกแกร่งดุจหินผาอย่างแรงพร้อมกับก้มหน้าลงมาบดขยี้เรียวปากนุ่มสีกุหลาบอย่างไม่ปราณี ลืมไปเลยว่า เธอคือผู้หญิงชั้นต่ำที่เขาไม่คิดอยากจะแตะต้อง

สาวน้อยแทบช็อกเมื่ออยู่ๆ ผู้ชายที่บอกว่า ไม่คิดที่จะแตะต้องผู้หญิงอย่างเธอกลับมากระทำต่อเธออย่างจาบจ้วงหยาบคาย หญิงสาวยืนนิ่งเป็นหุ่นให้ซาตานร้ายจุ่มจ้วงลิ้นร้อนๆ ซอกซอนเข้าไปในโพรงปากแสนหวานของเธออย่างอุกอาจนานหลายวินาที พอเริ่มมีสติก็พยายามออกแรงผลักดันอกแกร่งออกสุดแรง

แต่ยิ่งออกแรงผลักแรงเท่าไร อ้อมกอดแข็งแรงดุจปลอกเหล็กของชายหนุ่มก็ยิ่งรัดร่างนุ่มของเธอแน่นขึ้นมากเท่านั้นจนแทบจะหายใจไม่ออก เขาจุมพิตเธอราวกับจะสูบวิญญาณออกจากร่าง ขโมยลมหายใจของเธอไปจนเกือบหมด แทบจะไม่มีแรงต้านทาน คงได้แต่ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดร้อนระอุอย่างคนหมดหนทางสู้

บลิซเซิร์ดรู้สึกแปลกใจนักว่า ทำไมจุมพิตของผู้หญิงชั้นต่ำอย่างเอมฤทัยถึงได้หอมหวานนัก ยิ่งได้สัมผัสก็ยิ่งติดใจอยากจะลิ้มรสของหล่อนเรื่อยๆ อย่างไม่รู้จักอิ่ม ไม่อยากจะเชื่อจริงๆ ว่า ผู้หญิงที่ผ่านมือชายมามากมายจะยังคงหอมหวานปานน้ำผึ้งเช่นนี้ แต่เธอคือลูกสาวของผู้หญิงแพศยาคนนั้น ไม่มีวันที่เขาจะหลงเสน่ห์เธอง่ายๆ หรอก

อยู่ๆ จุมพิตที่แสนดูดดื่มร้อนแรงก็หยุดลงพร้อมกับร่างหนาที่ผละริมฝีปากหยักลึกได้รูปออกอย่างรวดเร็ว สร้างความมึนงงให้กับสาวน้อยยิ่งนัก เธอกำลังมึนเมากับจูบแรกในชีวิต แต่ก็พยายามที่จะทรงตัวให้กลับมายืนอย่างมั่นคงอีกครั้ง และรวบรวมสมาธิขึ้นมาได้ในที่สุด ก่อนที่แววตาพราวระยับไปด้วยม่านน้ำตาจะตวัดมองคนตัวโตตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง เธอกัดริมฝีปากที่สั่นระริกแน่นก่อนที่จะเงื้อมือขึ้นสูงแล้วฟาดลงมาสุดแรง

“โอ๊ย!”

บลิซเซิร์ดรู้ทัน จับแขนเรียวกลมกลึงเอาไว้มั่นและบีบมันแน่นจนหญิงสาวต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด ชายหนุ่มจ้องลึกเข้าไปในดวงตาตื่นๆ ของลูกเจี๊ยบแสนสวยด้วยสายตาวาววับอย่างโกรธจัดเช่นกัน

“แค่จูบเดียวมันยังไม่พอใช่ไหม อยากได้อีกหนึ่งจูบหรืออย่างไร ทูนหัว”

“ไอ้คนเลว หยาบคาย ฉันเกลียดคุณ!” ดวงตาคู่สวยสีน้ำตาลเข้มวาวโรจน์อย่างโกรธจัด เขาเป็นใครกันบังอาจมาทำแบบนี้กับเธอ ป่าเถื่อนสิ้นดี

“ผมยังเลวกว่านี้ได้อีกนะ ถ้าคุณไม่ทำตามที่ผมสั่ง รีบโทร.ไปหาแม่ของคุณเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นผมจะทำให้คุณกลายเป็นลูกไก่ที่ถูกเด็ดปีกสวยๆ ออก เป็นเพียงโสเภณีไร้ค่า โดยไม่ได้ราคาแม้แต่บาทเดียวในคืนนี้” บลิซเซิร์ดสั่งพร้อมกับส่งรอยยิ้มคล้ายจะเย้ยหยันมาให้หญิงสาวจนเธอหน้าชาไปหมด

“ทำไม คิดว่าฉันกลัวคุณอย่างนั้นหรือ ไหนๆ ก็เสียจูบให้คุณไปแล้วนี้ จะเสียอย่างอื่นอีกนิดๆ หน่อยๆ จะเป็นไรไป” เอมฤทัยมองผู้ชายตัวโตตรงหน้าอย่างท้าทาย ความหวาดกลัวหายไปสิ้น เมื่อเขาดูถูกแม่ผู้ให้กำเนิดของเธอ และดูถูกเธอ อีกอย่างบ้านเมืองมีกฎหมาย เรื่องอะไรเธอจะกลัวคำขู่ของเขา และเธอก็เชื่อในเรื่องเวรเรื่องกรรม เชื่อว่าคนทำดีก็ต้องได้ดี ทำชั่วก็ต้องได้ชั่ว และที่ผ่านมาเอมฤทัยก็มั่นใจว่า เธอทำดีมาโดยตลอด ไอ้ผู้ชายปากสุนัขไม่รับประทานคนนี้ทำอะไรเธอไม่ได้ง่ายๆ หรอก

แต่ในเมื่อเขาทำร้ายเธอด้วยคำพูด ด้วยการกระทำและด้วยแววตาก่อน เธอจะยอมถูกรังแกอยู่ฝ่ายเดียวได้อย่างไร แม้ว่าจะเชื่อเรื่องการทำดี แต่เมื่อใครร้ายมาเธอก็ต้องร้ายกลับ เพราะอาชีพนักร้องในผับอย่างเธอจะอ่อนแอไม่ได้ และจะมาทำตัวอินโนเซ้นท์ไร้เดียงสาไม่ได้หรอก ไม่อย่างนั้นเธอจะรอดจากปากเหยี่ยวปากกามาได้อย่างไร

“ฮึ! คิดจะเสนอตัวให้ผมหรือ ถ้ายั่วไม่เก่งจริงก็อย่ามาขายให้ผมเลย ผมไม่ซื้อหรอก”

“ไม่เป็นไร คืนนี้ฉันบริการคุณฟรีๆ ก็ได้ ผู้ชายหล่อๆ เถื่อนๆ อย่างคุณหาง่ายเสียที่ไหน” เธอไม่คิดจะเป็นลูกไก่ในกำมือเขาแล้วรอวันถูกเด็ดปีกถอนขนหรอก เอมฤทัยจึงสวมบทเป็นนางแมวยั่วสวาทในทันที เพื่อความอยู่รอด และเพื่อให้รอดพ้นไปจากซานตานร้ายในคราบของเทพบุตรสุดหล่อที่แสนเย้ายวนใจตรงหน้า

‘สลัดความอายทิ้งไปเอมฤทัย เพื่อตัวเธอและคนที่เธอรัก’ สาวน้อยบอกตนเองในใจก่อนที่จะหลับตาลง แล้วค่อยๆ กระพือขนตางอนงามขึ้นมาช้าๆ ตรงเข้ามาสอดแขนกลมกลึงขึ้นไปโอบรอบลำคอแข็งแรง และโน้มศีรษะสีน้ำตาลเข้มลงมา แล้วเขย่งปลายเท้าขึ้นจุมพิตคางสากระคายเบาๆ อย่างท้าทายเชิญชวน

ดวงตาสวยซึ้งฉ่ำหวานมองที่กระดุมเม็ดแรก ก่อนที่จะปลดมันออกทีละเม็ด ทีละเม็ด จนมันเผยแผงอกกว้างที่เต็มไปด้วยไรขนอ่อนสีทองนุ่มมือ แม้ในใจจะแอบหวั่นไหวในความหล่อเหล่าเย้ายวนใจตรงหน้า แต่เอมฤทัยก็ต้องเดินหน้าต่อไป

“คิดหรือว่า แค่นี้จะทำให้ผมมีอารมณ์อยากจะนอนกับคุณ” พูดจบมือคร้ามก็กลัดกระดุมเข้าที่เดิมทุกเม็ด ไม่ปล่อยให้นางแมวสาวได้ยั่วเขาจนตบะแตก

มหาเศรษฐีหนุ่มลูกครึ่งไทย-อังกฤษยอมรับว่า เอมฤทัยมีเสน่ห์อย่างเหลือล้น เพราะแค่จูบเดียวเมื่อกี้ เขาก็แทบคลั่งแล้ว แต่ผู้หญิงทำงานกลางคืนแบบนี้ แถมมีแม่เลวๆ ที่คิดจะแย่งสามีคนอื่นไปเป็นสามีของตนอย่างหน้าด้านๆ แบบนั้นอีก เขาไม่ยอมลดตัวลงไปฟาดฟันกับหล่อนเด็ดขาด

“โอเค ถ้าคุณไม่อยากจะถอดชุดก่อน ฉันจะเป็นคนถอดเสื้อผ้าของฉันออกก่อนก็ได้ คุณจะได้ดูสินค้าไงคะ เผื่อคุณจะเมตตาให้ฉันสักแสนสองแสนเพื่อไปทำทุน” นางแมวสาวยังคงยิ้มยั่ว ก่อนที่จะลงมือทำในสิ่งที่ตนเองรู้สึกอายสุดชีวิต