บทที่ 5 ของฝาก

ร่างสูงโปร่งกับเข้าผมสีดำสนิทอันเดอร์คัตจัดทรงเรียบร้อย สวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวพับขึ้นมาครึ่งแขนเผยรอยสักอันคุ้น ชายเสื้อสวมทับเข้ากางเกงยีนสีดำรับกับรองเท้าผ้าใบขาวดำราคาสูง ขนาดมีระยะห่างกันเป็นฝั่งตรงข้ามเป็นตัดผ่านยังเรียกสายตาได้ขนาดนี้ มีเหรอที่แม่ค้าหรือคนอื่นๆ ผ่านไปมาจะจะไม่มอง

พายัพ เนวนายนต์ หรือเสี่ยพา บุคคลที่ยังคงเป็นหัวข้อน่าสนใจในสัปดาห์ที่ผ่านมา และยังเป็นคนเดียวกันที่มีอิทธิพลล้นในมือไม่ว่าจะเป็นทิศทางใดก็ตาม ชื่อเสียงของคนๆ นี้คนที่ได้เจอสิ่งแรกที่เอ่ยปากขึ้นมาก็คงเป็นความน่าเกรงขาม มีออร่าให้กดคนอื่นตลอดเวลา ถึงจะอายุน้อยทว่าตัวตนของผู้ชายที่ชื่อว่าพายัพไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย เพียงแค่โดนตวัดสายตามองก็เหมือนกับทุกอย่างได้สยบลงฝ่าเท้าได้เป็นที่เรียบร้อย เสี่ยพาเดินขึ้นรถหรูที่ถูกขับออกไปด้วยฝีมือลูกน้องทำให้มีกอดหายใจโล่งออกมาได้ประจวบกับแก้วชาเย็นถูกเข้ามาวางบนโต๊ะ

“เห็นนะ”

“อะไรเล่า”

มีกอดรู้ดีว่าเพื่อนสนิทเห็นทุกอย่างและคงเห็นตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ

“มองขนาดนั้น คิดถึง?”

“เพ้อเจ้อแล้วองุ่น”

“ปฏิเสธเข้าไป ว่าแต่เสี่ยพาหล่อขึ้นทุกวันเลยนะ รูปหล่อ รวย อิทธพลล้นอีกทั้งยังเป็นขวัญใจหญิงสาวทั่วเมืองกาญ ไม่แค่สาววัยรุ่นมียันไปถึงขวัญใจเมียชาวบ้าน มีกอดเพื่อนฉันไม่สนใจอีกครั้งจริงดิ” หากถกเถียงกับองุ่นอีกจะไม่จบสิ้นมีกอดจึงเลือกที่จะไม่ตอบแล้วก้มงับดูดแก้วชาเย็นตรงหน้าเพื่อหลีกเลี่ยงทว่าดูดไม่ถึงสามอึกเสียงเปิดประตูร้านกาแฟก็ดังขึ้นพร้อมกับความเงียบซึ่งผิดปกติของเพื่อนสนิท องุ่นไม่ได้ส่งเสียงต้อนรับลูกค้าแต่เงียบแทน ผิดวิสัยเอามากๆ มีกอดเลือกเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนก็พบว่าถูกจ้องอยู่แล้ว “ไปทำงานก่อนนะ”

“เดี๋ยวสิองุ่น!”

เพื่อนเรียกไม่หันแต่เลือกหันไปยิ้มกับบุคคลมาใหม่

“ตามสบายนะคะเสี่ยพา”

“ครับ” ชาเย็นแก้วตรงหน้าไม่มีความหมายในเมื่อมีบุคคลมาใหม่เข้ามายังร้านกาแฟแห่งนี้ ทุกอย่างมันดูแย่ไปหมดแม้กระทั่งตัวของฉันเองก็ตามและเพียงไม่นานก็มีบุคคลใหม่เข้ามสมทบโดยเลือกยืนข้างกันอย่างเหมาะสม “ยังไม่ได้สั่ง เลือกได้เลยนะ”

“แล้วพาเอาอะไรไหมคะ”

“สั่งให้เลย”

“โอเค”

คนนั้นคือคุณสาลี่ ลูกสาวคนใหญ่คนโตในเมืองกาญเช่นกัน ผู้หญิงที่หวานหยดย้อยด้วยคำพูดจา กริยามารยาทเด่นไปหมดเล่นทำเอามีกอดหายใจติดขัดขึ้นมา จะว่าไปแล้วคุณสาลี่นี้แหละมั้งที่หลายคนต่างคาดว่าจะได้ลงเอยกับเสี่ยพาคนดังของเมืองกาญ

มีกอดยังนั่งนิ่งทว่าสายตามองออกไปนอกร้านก็ยังเห็นลูกน้องของเสี่ยพายืนอยู่ จึงหลบสายตาเข้ามาที่เดิมนั่นก็คือแก้วชาเย็นตรงหน้า ไอ้ความรู้สึกมันได้ตีรวนปนกันไปหมดและแน่นอนหากยังขืนอยู่ก็คงได้เป็นข่าวดังด้วยปากคนอื่นไปทั่วเมืองอีกแน่ๆ การตัดใจยืนขึ้นท่ามกลางสายตาสามคู่เกิดขึ้นเมื่อเสียงเก้าอี้ดังขึ้น

“กลับแล้วเหรอกอด”

“อือ เดี๋ยวมาใหม่นะองุ่น”

“ร้อนนะ ไม่สบายอยู่ด้วย เดี๋ยวได้เข้าโรงบาลอีกหรอก” ใบหน้ามีกอดมึนงงทันทีเมื่อได้ยินประโยคจากเพื่อนสนิทแต่ยังไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาเพื่อนตัวดีมันก็เอ่ยขึ้นอีก “36 องศา ร้อนตับแตก มึงเป็นลมแน่ๆ”

ยัยองุ่นตัวดี

อยู่ใกล้ๆ จะหยิกให้ตัวเขียว

“บ้าเหรอ... เอ่อ... ไม่เป็นไรหรอก กลับล่ะ”

ประตูร้านถูกเปิดด้วยมือของมีกอดแล้วก็เดินแยกออกจากร้านมาตามถนนซึ่งข้างทางยังคงเป็นร้านค้าต่างๆ เมื่อเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวเอ่ยแบบนั้นก็ไม่มีอะไรให้ถกเถียงอีก เดินออกมาเพียงนิดเดียวมีกอดก็แวะเข้าร้านค้าหนึ่งที่ขายของจำพวกขนมธัญพืชต่าง

หากจะใช้เวลาเลือกไม่นานหรอกแต่ที่นานก็คือการหาขนมที่ตัวเองชอบบนชั้นซึ่งมันไม่ได้ถูกจัดวางไว้ที่เดิม มันถูกวางบนชั้นสูงกว่าพอเอื้อมขึ้นด้วยการเขย่งก็ยิ่งคว้าไม่ถึงกระทั่งมีมือหนึ่งเอื้อมหยิบซ้อนจากด้านหลังลงมาให้

มือที่พึ่งเห็นก่อนหน้า รอยสักที่เป็นรอยเดียวกันและก็ใช่อย่างชัดเจนเมื่อมีกอดหันตัวกลับหลัง ทุกอย่างจึงสามารถเป็นคำตอบให้

“เสี่ยพา...”

“…”

“มะ มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“ลูกฝากของขวัญมาให้เธอ”