บทที่ 4 - ด้านหน้าหมอผู้เพียบพร้อม

เมษาแต่งตัวมิดชิดถึงต้นคอเหมือนทุกวันที่มาสอนนักเรียน และเป็นปกติของหล่อนที่ทุกคนจะชินกับลุคเรียบร้อยและใบหน้าสวยที่ไม่แต่งแต้มทาแค่ลิปสติกมันตัวเดียว และก็มีแว่นตาหนาประดับไว้ หล่อนไม่ได้สายตาสั้นแต่เธอใส่เพื่อให้ลุคตัวเองดูดีเหมือนครูมากขึ้น

“คุณครูครับวันนี้อาของผมฝากขนมมาให้คุณครูครับ” เด็กชายตัวน้อยนักเรียนชั้น ป.2 ที่เธอเป็นครูประจำชั้นอยู่วิ่งเข้ามาหาพร้อมกับยื่นกล่องขนมมาให้เธอ

“ฝากขอบคุณคุณอาของน้องแทนด้วยนะครับ”

เมษายิ้มให้นักเรียกในปกครองของตนพร้อมกับรับกล่องขนมน่ารักๆ มาไว้ในมือ เป็นประจำและแทบจะทุกวันที่อาหนุ่มของเด็กชายตัวน้อยจะฝากขนมมาให้ เมษารู้ว่าอาของหนูน้อยจีบแต่เธอก็ไม่อาจรับความรู้สึกนั้นไว้ได้ เพราะในใจของเธอมีใครอีกคนอยู่ก่อนแล้ว

“ครับคุณครู ตอนเย็นคุณอาจะมารับผมด้วยนะครับ คุณอาบอกว่าอยากเจอคุณครูครับ”

“หืม! งั้นเหรอจ๊ะ แต่ตอนนี้น้องแทนไปเรียนก่อนนะครับ เดี๋ยวคุณครูจะเริ่มสอนแล้วนะจ๊ะหนุ่มน้อย”

“ครับคุณครู”

เมษามองตามหลังเด็กนักเรียนในชั้นของตนแล้วอดยิ้มขำไม่ได้ หล่อนรู้จักกับอาหนุ่มของเด็กน้อยดี และก็รู้สึกเกรงใจเขาทุกครั้งที่ต้องรับข้าวของจากเขา พอจะปฏิเสธก็กลัวว่าอีกฝ่ายจะเสียใจ เมื่อเด็กน้อยและนักเรียนทุกคนเริ่มนั่งประจำที่เธอก็เอากล่องขนมในมือวางไว้แล้วเริ่มทำการสอนของวันนี้

พันแสงกลับมาทำงานที่คอนโดของตัวเองกับเมษาที่เขาซื้อให้หล่อน เขาทำงานแล้วเผลอนอนหลับไปจนตอนนี้ตื่นมาก็เป็นเวลาบ่ายสามโมงกว่าจึงไปล้างหน้าล้างตาเพื่อจะออกไปรับเมษาที่โรงเรียน แต่พอล้างหน้าล้างตาเสร็จก็ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องเข้ามา เขาจึงยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าสาวเจ้ากลับมาแล้ว แต่ทำไมกลับมาไวกว่าปกติ เพราะนี่เพิ่งบ่ายสามโมงกว่าเอง

“มาแล้วเหรอษา”

ด้านเมษาที่กลับมาก่อนเวลาที่เคยกลับก็แปลกใจที่เห็นเขารอตนเองอยู่ในห้อง ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่มผู้เป็นรักแรกรักเดียวของตนตลอดไป

“ค่ะพัน พอดีวันนี้ษาออกมาทำธุระที่แบงค์ พอเสร็จแล้วเลยกลับมาคอนโดเลยค่ะ” หล่อนออกมาข้างนอกไปโอนเงินให้พ่อกับแม่ที่ต่างจังหวัดไว้ใช้สอยในชีวิตประจำวัน เมื่อโอนเงินเสร็จก็กลับมาคอนโดโดยไม่ย้อนกลับไปยังโรงเรียนอีก เพราะกลับไปกลับมาก็ใช้เวลานานอยู่

“แล้วเนี่ยพันเพิ่งมาเหรอคะ” เห็นหน้าตาของอีกฝ่ายที่เปียกชื้นน้ำ

“มาตั้งแต่ประชุมเสร็จแล้วแหละ ผมเหนื่อยๆ เพลียๆ น่ะ ว่าแต่วันนี้ษาจะทำอะไรให้ผมกินครับ คุณพ่อกับคุณแม่ไม่อยู่บ้าน ผมจะมาอยู่กับคุณนะจะได้ไม่ต้องขับรถไปกลับดึกๆ” เขาบอกหล่อนพร้อมยื่นมือไปรับกระเป๋าสมุดการบ้านของนักเรียนของเมษามาถือไว้ในมือแล้วเดินเอาไปเก็บไว้ที่โต๊ะทำงานที่เขานั่งทำงานจนเผลอหลับก่อนหน้านี้ แล้วเดินกลับมาหาคนตัวเล็กกว่าพร้อมยกมือขึ้นถอดแว่นตาหนาๆ ของเจ้าหล่อนออก

“จริงเหรอคะพัน คุณจะมาอยู่ที่นี่กับษา” เธอถามเขาอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง

“จริงสิ เฉพาะตอนนี้เท่านั้น เมื่อไหร่คุณพ่อกับคุณแม่ของผมกลับมาผมค่อยกลับไปค้างบ้าน แต่ระหว่างนี้ผมจะทารุณคุณให้สาสมใจเลยที่รัก” พูดจบก็โน้มลงมาจูบกระหม่อมบางของคนตัวเล็กที่สูงระดับอกของตนเอง

“ษาอยากให้คุณอยู่ด้วยกันตลอดไปเลยค่ะ”

หล่อนโถมเข้าไปสวมกอดคนตัวโตแล้วมองไปยังเตียงนอนที่อยู่ข้างหลังของเขา ที่หัวเตียงทั้งสองข้างมีกุญแจมือที่ล็อกกับหัวเตียงทั้งสองมุม แล้วที่ปลายเตียงก็มีเชือกผูกไว้ ถัดไปจากเตียงมีราวกับแส้แขวนอยู่ และมีตู้เก็บเทียนกับเตียงลงทัณฑ์อีกเตียงขนาดเล็กเหมือนเตียงในโรงพยาบาลที่ปรับนั่งได้นอนได้อีกเตียงที่เขาสั่งซื้อมาไว้ใช้กับเธอ และอีกมุมก็มีราวเล็กไว้จับหล่อนตรึงไว้ใต้ราว ทุกอย่างมันคือความทารุณที่หล่อนชอบและปรารถนาเมื่อผู้กระทำคือพันแสง

“คุณก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ คุณอย่าหวังในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้เลยษา ตอนนี้ผมหิวคุณจะทำอะไรให้ผมกินเย็นนี้ แล้วผมจะกินคุณต่อที่เตียงลงทัณฑ์นั่น” เขาผลักร่างน้อยออกห่างแล้วหันไปมองทางเตียงลงทัณฑ์

“ษาพร้อมให้คุณลงทัณฑ์ค่ะ วันนี้วันศุกร์พรุ่งนี้หยุดษาพร้อมจะเป็นทุกอย่าง เป็นสัตว์เลี้ยง เป็นนางทาส เป็นนางบำเรอของคุณตลอดวันหยุดเลยค่ะพัน” เธอเอ่ยพลางยกมือขึ้นลูบหน้าอกที่อัดแน่นไปด้วยกล้ามของบุรุษ ก่อนจะลดมือลงแล้วแหงนเงยขึ้นส่งยิ้มหวานให้เขา

“ในตู้มีกุ้ง มีไก่ มีหมู และผักค่ะ เดี๋ยวษาทำข้าวผัดรวมมิตรให้คุณกินนะคะพัน และไข่ดาวด้วย”

“อืม ผมไม่ได้กินฝีมือคุณนานเท่าไหร่แล้วเนี่ย”

“ก็มากินข้าวด้วยกันบ่อยๆ สิคะ” เธอบอกเขา

“คุณก็รู้ว่าผมต้องกินข้าวกับพ่อและแม่ทุกวัน รีบไปทำเถอะผมหิวแล้วษา”