ตอนที่ 6 ซาบซึ่งใจ

ตอนนี้ฉันนั่งรถยนต์คันหรูของคุณโดสซึ่งเป็นคนขับและมีคุณเป้นั่งอยู่ที่เบาะข้าง ๆ ส่วนฉันได้นั่งอยู่ที่เบาะหลังด้วยหัวใจที่ร้อนรนกระวนกระวาย รู้สึกเป็นห่วงเหนือมาก ขณะที่คุณเป้มักจะหันมาปลอบใจฉันอยู่ตลอด

"ลูกเธอถึงมือหมอแล้ว คงไม่เป็นอะไรหรอก"เขาคอยพูดจาปลอบใจฉันมาตลอดทาง ทางด้านคุณโดสก็ขับรถไปอย่างเงียบ ๆ แต่ท่าทางเขาก็เร่งรีบให้ฉันอยู่เหมือนกัน

พอรถจอดสนิทฉันก็รีบลงจากรถวิ่งเข้าไปด้านในตึกโดยที่ไม่ได้รอชายหนุ่มทั้งสอง คิดว่าเขาคงไม่โกรธเพราะฉันเป็นห่วงเหนือจริง ๆ ฉันเห็นป้าพิศนั่งอยู่จึงรีบเดินเข้าไปหาทันที

"ป้าพิศ เหนือเป็นอย่างไรบ้าง"ฉันร้อนใจมากมองเข้าไปในห้องตรวจ ปากก็เอ่ยถามอาการของเหนือ ป้าพิศเงยหน้าแล้วลุกขึ้นมองฉันแล้วมองผ่านตัวฉันไปที่ข้างหลัง.เพราะมีชายหนุ่มสองคนกำลังตามติด ๆ

ป้าพิศยังไม่ทันได้ตอบอะไร ฉันก็เห็นคุณหมอออกมาจากห้องตรวจ และฉันก็จำได้ว่าหมอท่านนี้คือหมอที่คอยรักษาเหนืออยู่ ที่ชื่อว่า หมอคิณ ฉันจึงรีบเดินเข้าไปหาทันที แล้วก็มีเสียงคุณโดสพูดตามหลังมา

"หวัดดีครับลุงหมอ"ฉันหันขวับไปที่คนพูดก็เห็นว่าคุณโดสกับคุณเป้ยกมือไหว้คุณหมอ แล้วจึงหันมากลับมาที่หมอ คุณโดสรู้จักคุณหมอคิณด้วยงั้นเหรอ

"อ้าว โดส เป้มาทำอะไร"คุณหมอเอ่ยถาม แต่ทว่าไม่ได้อยากฟังคำตอบ เขาหันมาสนใจที่ฉันราวกับมีเรื่องสำคัญกว่าที่จะคุยกับฉัน

"ลูกเทียนเป็นอย่างไรบ้าง"ฉันเอ่ยถามทันที เพราะตอนนี้สนใจอย่างเดียวคืออาการของเหนือ

"พอดีว่าทางโรงพยาบาลมีเลือดไม่เพียงพอ"คุณหมอหยุดพูดแล้วลอบถอนหายใจเบา ๆ แน่นอนว่าคุณหมอจะต้องรู้ว่าฉันกับเหนือมีกรุ๊ปเลือดที่ไม่ตรงกัน

"เด็กกรุ๊ปเลือดอะไรครับ"เป็นคุณโดสที่เอ่ยถาม

"กรุ๊ป o"คุณหมอตอบกลับไป ซึ่งฉันก็รู้อยู่แล้ว แต่ฉันไม่ได้กรุ๊ปเลือด o เหมือนกับเหนือ

"ผมกรุ๊ป o"

"ผมก็กรุ๊ป o" ฉันหันขวับไปที่คุณโดสและคุณเป้ทันที

"ผมขอบริจาคเลือดให้เด็กครับ"

"ผมก็ด้วยครับ"ทั้งคู่พูดเหมือนกันแล้วหันหน้ามองกัน

"งั้นตามลุงมา..ทั้งสองคนนั้นแหละ"คุณหมอคิณพูดจบแล้วเดินนำหน้าไป

"ขอบคุณนะคะ คุณโดส คุณเป้"ฉันยกมือขึ้นไหว้ทั้งคู่ด้วยความตื้นตันใจ และดีใจมาก ๆ

"ผมจะช่วยลูกเธอเอง"คุณเป้พูดแล้วยื่นแขนมาจับมือฉันเพื่อให้กำลังใจ ซึ่งมีคุณโดสยืนเอามือล้วงกระเป๋าจ้องมองอยู่

"รีบตามลุงหมอไปเถอะ"เขาเอ่ยน้ำเสียงเรียบก่อนที่จะเดินไป คุณเป้ปล่อยมือแล้วยิ้มให้ฉันก่อนที่จะรีบเดืนตามคุณโดสไป

"ไม่ต้องกังวลไป เจ้าเหนือไม่เป็นอะไรหรอก"ป้าพิศเดินเข้ามาลูบที่แขนของฉัน

ประมาณยี่สิบนาที คุณโดสก็เดินออกมาฉันจึงรีบเดินไปหาเขา

"เป็นอย่างไรบ้างคะ"

"ฉันบริจาคไม่ได้ เพราะพักผ่อนไม่เพียงพอ แต่ไม่ต้องห่วงไอ้เป้บริจาคได้"เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบแล้วเท้าเอวหลวม ๆ หันไปมองที่ห้องตรวจ

"ขอบคุณนะคะที่ช่วยลูกของเทียน"คุณโดสหันมาที่ฉันแล้วผงกหัวให้

ร่วมชั่วโมงคุณเป้ก็เดินออกมา ทุกคนลุกขึ้นแล้วเดินไปหาเขา

"ลูกเธอปลอดภัยแล้วนะ"คุณเป้เอ่ยพร้อมกับคลี่ยิ้มให้ ฉันน้ำตาคลอเบ้ารู้สึกดีใจมาก และก็เห็นคุณหมอเดินออกมา

"เทียนเข้าไปหาลูกได้หรือยังคะ"คุณหมอคิณยิ้มพร้อมพยักหน้าให้

"เข้าไปสิ."

"โดสแกมาได้ยังไง แล้วรู้จักกับแม่ของเด็ก?"คุณหมอบอกฉัน แล้วหันไปคุยกับคุณโดส

"เทียนมาทำงานให้ผม"คุณโดสตอบกลับ ฉันเห็นคุณหมอขมวดคิ้ว

"เทียนเป็นแม่บ้านให้คุณโดสค่ะ"ฉันจึงบอกงานที่ทำ คุณหมอคิณผงกหัว

"เอาไว้ค่อยคุยกันนะ วันนี้คนไข้เยอะ"คุณหมอคิณตบบ่าคุณโดสเบา ๆ

"ขอบใจนะเป้"แล้วหันไปพูดกับคุณเป้ก่อนที่จะเดินไป จากนั้นเราทั้งหมดก็เข้าไปในห้องที่เหนือพักฟื้นอยู่

พอเข้าไปก็เห็นเหนือนอนหลับนิ่ง ใบหน้าซีด ที่หัวเข่ามีผ้าก็อตพันอยู่ และมีสายระโยงระยางมีทั้งน้ำเกลือและถุงเลือด

ฉันเดินเข้าไปที่ข้างเตียงพร้อมกับคุณโดส คุณเป้

"หน้าตาดีนะเนี่ย"คุณเป้พูดขึ้น แล้วก็คลี่ยิ้มมองเหนือที่นอนอยู่อย่างเอ็นดู ในขณะที่คุณโดสยืนเอามือล้วงกระเป๋ามองเหนือแล้วอมยิ้มบาง ๆ ดูแล้วเขาคงจะเป็นคนชอบเด็ก

"ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะที่ช่วยเหนือ"ฉันหันไปพูดแล้วยกมือไหว้คุณเป้อีกครั้งอย่างซาบซึ้งในน้ำใจของเขา

"ไม่ต้องไหว้แล้ว..มันรู้สึกว่าตัวเองแก่ ยังไงไม่รู้"คุณเป้ยกมือเกาท้ายทอยขณะที่พูดไปด้วย

"เหอะ"คุณโดสหันไปที่เพื่อนแล้วกลั้วหัวเราะออกมา

เป็นจังหวะที่เหนือตื่นพอดี เขามองหน้าฉัน

"แม่"แล้วหันไปมองที่คุณโดส

"คุณลุงใจดี"เหนือจำคุณโดสได้ เพราะเขาเคยช่วยเหนือที่ห้าง

"มึงเคยเจอลูกเทียน?..."คุณเป้หันมาถาม

"อืม"คุณโดสตอบกลับสั้น ๆ แล้วเอามือออกจากกระเป๋ากางเกงยกไปลูบหัวเหนืออย่างเอ็นดู

"ไงครับคนเก่ง"เป็นคุณเป้ที่เอ่ยทักทายเหนือ

"คนนี้คุณลุงเป้ ส่วนคุณลุงใจดีชื่อว่าลุงโดส"ฉันเห็นเหนือมองมาที่ฉันด้วยความสงสัย จึงแนะนำให้เขารู้จัก จะจำได้หรือเปล่าค่อยว่ากันอีกที

"อาก็พอ ลุงมันดูแก่ไป"คุณเป้พูดออกมาแล้วแค่นหัวเราะในลำคอ

"อาเป้ อาโดส"เป็นเหนือที่พูดขึ้นเอง ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะรู้เรื่องด้วย ทำให้ชายหนุ่มทั้งสองฉีกยิ้มหน้าบาน

ทั้งคุณโดสและคุณเป้ต่างพากันพูดเล่นกับเหนือ แต่ส่วนใหญ่จะเป็นคุณเป้ที่เล่นกับเหนือซะมากกว่า คุณโดสจะนิ่ง ๆ ยิ้มบ้างนิดหน่อย แต่สายตาดูอ่อนโยนมาก จนพยาบาลเข้ามาตรวจร่างกายเหนืออีกรอบ ทั้งคู่จึงผละออกมา ให้พยาบาลทำหน้าที่

คุณโดสเดินมาที่ฉันซึ่งนั่งคุยกับป้าพิศอยู่

"ลูกหายแล้วค่อยไปทำงานล่ะกัน"คุณโดสพูดขึ้น

"ค่ะ"ฉันตอบรับสั้น ๆ เสียงโทรศัพท์ของคุณโดสดังขึ้นเขาจึงล้วงไปในกระเป๋าหยิบขึ้นมาดู

"พ่อ?"เขาพึมพำเบา ๆ ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องเพื่อไปคุยโทรศัพท์ ส่วนคุณเป้ก็ยังนั่งอยู่กับฉัน

ไม่นานคุณโดสก็เปิดประตูเข้ามา พยาบาลก็ตรวจเสร็จพอดี แล้วเดินสวนออกไป

"ไอ้เป้ กูต้องไปแล้ว พ่อมีงานด่วนให้กูไปทำ"คุณโดสพูดจบก็หันมาที่ฉัน

"ฉันกลับก่อนนะ"แล้วก็ผงกหัวคำนับป้าพิศ

"ผมไปก่อนนะ เดี๋ยวจะมาเยี่ยมใหม่"คุณเป้พูดพร้อมลุกขึ้น

"ค่ะ"ทั้งคู่ก็เดินออกไป ฉันก็เดินไปที่ข้างเตียงเหนือ พอพยาบาลตรวจร่างกายเสร็จเขาก็หลับเลย

"ป้ากลับก่อนนะ"ฉันหันไปที่คนพูด

"จ๊ะ ขอบคุณนะคะ"ฉันกล่าวพร้อมกับยกมือไหว้ แล้วป้าพิศก็เดินออกไป

ฉันนั่งมองเหนือที่นอนหลับแล้วยกมือลูบที่หัวเขาเบา ๆ ในหัวก็นึกถึงเงินในบัญชีซึ่งมันมีอยู่น้อยนิดมาก งานก็เพิ่งจะทำครั้นจะเบิกคุณโดสล่วงหน้าก็ไม่กล้า เพิ่งจะทำได้แค่สองวันเอง เฮ้อ..ฉันพ่นลมหายใจออกมาหนัก ๆ

???????????