บทที่ 2

และที่ทำให้เธอเจ็บใจมากที่สุดคืออีกแค่ไม่กี่วันก็จะได้ค่าดองของดอกแก้วแล้วแท้ๆ ลูกสาวคนโตที่เป็นเหมือนกาฝากของเธอกำลังตกถังข้าวสารได้ไปเป็นสะใภ้ร้านทองในตัวเมือง แต่ดูนังลูกไม่รักดีกลับทำตัวเหลวแหลกทั้งๆ ที่เธออุตส่าห์หาผัวดีๆ รวยๆ ให้แต่กลับถวายตัวให้ผู้ชายที่มาจากไหนก็ไม่รู้

“เกิดอะไรขึ้นแม่” ดุจดาวได้ยินเสียงเอะอะโวยวายจึงรีบเข้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่สภาพที่เห็นก็คงไม่ต้องเดา

“พี่มึงนอนกับผู้ชาย” สารภีหันมาตอบคำถามนั้น ซึ่งเสียงที่ดังโวยวายก็ทำให้แขกและคนอื่นๆ พลอยได้ยินไปด้วย

“ว้าย! จริงเหรอแม่” เพราะไม่ชอบพี่สาวต่างพ่อเป็นทุนเดิมอยู่แล้วนั่นยิ่งทำให้ดุจดาวทับถมทุกความผิดที่ดอกแก้วสร้างไว้เสมอ ต่อให้จะเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก็ตามโดยเธอจะสุมไฟให้เป็นเรื่องใหญ่จนพี่สาวถูกลงโทษเสมอ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นตั้งแต่พ่อแท้ๆ ของดอกแก้วเสียหรือพ่อเลี้ยงของเธอ

ยิ่งได้ใจจิกใช้พี่สาวที่อายุห่างเกือบห้าปีราวกับว่าเป็นคนใช้ทุกวันเธอก็ยิ่งมีความสุข รวมไปถึงจะแย่งชิงทุกอย่างที่เป็นของดอกแก้วมาเป็นของตัวเอง แม้จะไม่มากมายแต่ก็ขอสะใจไว้ก่อน

“เออ”

“รู้ถึงไหนอายไปถึงนั่น แบบนี้เราจะเอาหน้าไว้ที่ไหนกันนะแม่” ดุจดาวเย้ยพี่สาวต่างพ่อเต็มที่โดยที่ ดอกแก้วนั้นแก้ต่างอะไรให้ตัวเองไม่ได้เลยและคนที่ก้าวเข้ามาปกป้องเธอคือเจตน์

“ผมแนะนำให้ไว้ที่เดิมครับ”

“ใครถาม” แม้จะชื่นชอบความหล่อของลูกค้าที่ชื่อว่าเจตน์อยู่มาก แต่ดูจากการแต่งเนื้อแต่งตัวโทรมๆ รวมไปถึงรถที่ชายหนุ่มใช้ซึ่งเป็นแค่รถเช่าคันเล็กๆ ขนาดโทรศัพท์มือถือยังรุ่นเก่ากว่าของเธอเสียอีก ก็ทำให้ดุจดาวรู้ได้ทันทีว่าเขาไม่ได้ร่ำรวยอะไร คนแบบเธอต่อให้หล่อแต่ไม่รวยก็ไม่มีวันชายตามองแน่นอน

ดูๆ ไปแล้วพี่สาวของเธอก็ดูเหมาะสมกับเจตน์ไม่น้อย ไม่ใช่กิ่งทองใบหยกไรนั่นหรอกแต่คือขอทานกับยาจกมากกว่า ดูแล้วน่าสมเพช

“ผมขอรับผิดชอบเรื่องนี้เองครับ”

“รับผิดชอบยังไง เงินมีแค่ไหนกันเชียว” ยังไม่ทันไรสารภีก็เอ่ยถึงเรื่องเงินนั่นทำให้ดอกแก้วสะอึกจนน้ำตาเอ่อ

“โอ๊ย ไปถามเรื่องเงินกับคนแบบนี้ คงมีให้แม่หรอกนะ” ดุจดาวเบ้ปากมองลูกค้าอย่างเจตน์ เรียกได้ว่าไล้สายตามาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าคงไม่ผิด ก่อนจะลากแขนมารดาให้ออกไปคุยกันนอกห้อง

“หนูว่าแม่ยกอีนังแก้วให้ผู้ชายคนนั้นไปฟรีๆ เถอะ”

“อะไรนะ” สารภีแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเองว่าจะได้ยินแบบนี้ “ทำไมไม่ให้แม่เรียกค่าเสียหาย ได้สักหมื่นก็ยังดี”

“หนูว่าผู้ชายไม่มีเงินให้แม่หรอก อีกอย่างแม่ยกพี่ให้เขาไปฟรีๆ แบบนั้น มันยิ่งทำให้อีแก้วไร้ค่าไร้ราคา แบบนั้นไม่สะใจกว่ากันเหรอ”

“จริงด้วย ลูกสาวแม่ฉลาดที่หนึ่ง” สารภีเออออกับความคิดของลูกสาว นั่นเพราะเธอวางแผนเฉดหัวดอกแก้วให้ออกไปจากที่นี่อยู่แล้ว โดยใช้เรื่องแต่งงานมาเป็นข้ออ้างเพราะรู้ว่าลูกชายร้านทองว่าที่ลูกเขยเป็นคนพิการติดเตียง ทางนั้นก็อยากหาเมียทาสที่จะอยู่ดูแลลูกชายพอดี ทุกอย่างจึงลงล็อคหวยมาออกที่ดอกแก้ว

ยังดีหน่อยที่สามีของเธอหรือพ่อของดอกแก้วชิงตายไปแล้ว ถ้ายังอยู่ก็คงขัดขวางไม่จบไม่สิ้น อีกอย่างผัวใหม่ของเธอก็มีท่าทีสนใจดอกแก้วด้วยเหมือนกัน เธอจึงต้องรีบตัดไฟเสียแต่ต้นลมตอนที่เทิดไม่อยู่บ้าน

หลังจากออกไปคุยกันอยู่ครู่หนึ่ง สารภีก็กลับเข้ามาพร้อมดุจดาว เธอยืนอกมองไปยังดอกแก้วด้วยแววตาสมเพชก่อนจะมองเลยมายังเจตน์

“ฉันไม่เอาสินสอด แต่ช่วยพากันออกไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้ ไปแล้วไม่ต้องกลับมาเหยียบที่นี่อีก ต่อให้ฉันตายก็ไม่ต้องกลับมาเผา” สารภีจ้องมองมาที่ดอกแก้ว

“แม่”

“เลิกเรียกฉันมาแม่ๆ เสียที รำคาญหูจะแย่แล้ว” คำพูดของสารภีทำให้เจตน์คิ้วขมวด เพราะมั่นใจว่าทั้งสองเป็นแม่ลูกกันมาตลอด แต่พอมาคิดๆ ดูแล้วแม่ลูกคู่ไหนจะทำกันแบบนี้ได้ลงคอ

“แต่ว่าที่นี่พ่อแก้วสร้างมา แล้วก็…” ยังไม่ทันที่ดอกแก้วจะเอ่ยจบประโยคสารภีก็ชิงพูดแทรกขึ้น

“แล้วก็อะไร ต่อให้พ่อแกสร้างไว้คิดเหรอว่าจะมีสิทธิ์ได้ ตลกเกินไปหรือเปล่า” สารภีไหวหัวไหล่เบาๆ ก่อนจะพูดให้ดอกแก้วตาสว่าง “รู้ไว้ซะว่าเงินทุกบาทที่เอามาสร้างรีสอร์ตกึ่งโฮมสเตย์เล็กๆ นี่ฉันเป็นคนให้พ่อเธอเอง”

“แต่ที่ตรงนี้คือที่ของพ่อแก้ว” ดอกแก้วแย้งด้วยความเจ็บปวดกับความจริงอีกหลายๆ อย่างที่ได้รู้ บางอย่างมันก็อยู่นอกเหนือจากที่คิดไว้มาก

ตั้งแต่พ่อพาสารภีกับลูกติดเข้ามาทุกอย่างก็เปลี่ยนไป พ่อหลงเมียใหม่มากกว่าที่เธอคิด ให้ท้ายทุกอย่างไม่เว้นแม้แต่เรื่องรังแกเธอ พอรู้ว่าพ่อเสียดอกแก้วทั้งโล่งอกและเสียใจแต่หลังจากนั้นสารภีก็ยิ่งทำตัวเลวร้ายกับเธอ รวมถึงดุจดาวลูกติดของสารภีเองก็เช่นกัน ทั้งสองคนแท็คทีมรังแกเธอ

“แล้วไง ในเมื่อก่อนจะตายพ่อแกเคยรับปากว่าจะยกที่นี่ให้ฉัน ถ้าไม่เชื่อก็ลองฟังนี่ดู” เอ่ยจบสารภีก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดคลิปเสียงขณะที่เทิดเอ่ยปากว่าจะยกทุกอย่างที่นี่ให้เธอ ไม่รู้วันนั้นเธอเอะใจอะไรถึงหลอกถามพร้อมกับหยิบมือถือขึ้นมาแอบอัดเสียงไว้

“น้าสารภีหลอกให้พ่อพูดใช่ไหม”

“อย่ามาใส่ความฉัน รีบๆ ออกไปจากที่นี่กันได้แล้ว ไป” เสียงตะคอกดังมาจากสารภีนั่นทำให้ดอกแก้วสะดุ้งเล็กน้อย ส่วนเจตน์ยืนฟังอยู่เงียบๆ เพราะหาจังหวะแทรกไม่ได้

“ถ้ายังไม่ไปก็โพนทะนาให้ทั่วเลยแม่ ว่ามันใจง่ายนอนกับผู้ชายไม่เลือกหน้า ดูสิว่าจะหน้าด้านอยู่ที่นี่ต่อไหม” ดุจดาวมองพี่สาวต่างพ่อด้วยสายตาเกลียดชังและเหยียดหยาม ก่อนที่สองแม่ลูกจะสะบัดหน้ากลับออกไป

เมื่ออยู่กันตามลำพัง คำถามมากมายผุดเข้ามาในหัวของเจตน์ ทั้งเรื่องเมื่อคืนทั้งเรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับคนในครอบครัวที่ดูซับซ้อน แต่มันคงไม่ใช่เวลาที่เขาจะถามแล้วให้เธอตอบในตอนนี้