บทที่2:ค่ำคืนบนสวรรค์...และรุ่งเช้าบนโลกจริง

ค่ำคืนบนสวรรค์...และรุ่งเช้าบนโลกจริง

ดาวิกากลับมาที่โต๊ะด้วยท่าทีอิ่มเอม

ริมฝีปากสีแดงสดยกยิ้มบาง ราวกับเพิ่งได้ชิมรสปรารถนาที่หลอมละลายหัวใจ

“ไปเข้าห้องน้ำที่ไหนยะ หายหัวไปเป็นชั่วโมง! นึกว่าหนีกลับบ้านแล้ว”

อันนาแกล้งบ่นเสียงสูง เมื่อเห็นเพื่อนสาวเดินมาด้วยสภาพ ‘อิ่มสุข’

“ก็...ห้องน้ำบนสวรรค์ชั้นเจ็ดน่ะสิ”

ดาวิกาหัวเราะเบาๆ พลางทิ้งตัวนั่งลงอย่างแสนพอใจ

“ใครกัน?” นิรินทร์ถามตาโต เสียงเต็มไปด้วยความอยากรู้

“ก็เจอกันหน้าห้องน้ำ แล้ว...ก็ต่อกันในห้องน้ำนั่นแหละ”

คำตอบตรงไปตรงมาของดาวิกาทำเอาเพื่อนทั้งโต๊ะส่ายหน้าแทบพร้อมกัน

“แล้วลิชาไปไหนล่ะ?” เธอกวาดตามองรอบโต๊ะที่ยังเว้นที่นั่งอีกหนึ่ง

“ตามหนุ่มกล้ามแน่นไปแล้วล่ะ หายไปพักใหญ่เหมือนกัน”

อันนายกแก้วขึ้นดื่ม พร้อมยักคิ้วแบบรู้กัน

ดาวิกาพยักหน้าช้าๆ พร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “อืม...คงกำลังอยู่บนสวรรค์อีกใบเหมือนกัน”

ที่โรงแรมหรูใจกลางเมือง...

ลลิชา สาวหมวยร่างเล็กแต่เปี่ยมเสน่ห์ในทุกอิริยาบถ

เดินตามชายหนุ่มมาดเข้มเข้าโรงแรมโดยไม่ลังเล

ลิฟต์เคลื่อนตัวขึ้นอย่างเงียบงัน จนหยุดลงที่ชั้นสูงสุด

ประตูห้องสวีทเปิดออก—หรูหรา อบอุ่น และเย้ายวน

“จะอาบน้ำก่อนไหมครับ?”

เสียงทุ้มนุ่มของผู้กองภาณุดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มสุภาพ

“ก็ดีค่ะ...”

เธอตอบพร้อมค่อยๆ ปลดเสื้อผ้าอย่างอ้อยอิ่ง สายตาไม่ละจากเขา

ร่างเปลือยเปล่าของเธอก้าวเข้าไปใกล้

ก่อนจะนั่งลงบนตักเขาที่นั่งรออยู่ปลายเตียง

แขนเรียวคล้องคอ กายบางแนบแน่นกับอกกว้าง

“ไปอาบน้ำด้วยกันนะคะ...ลิชากลัว ไม่อยากอาบคนเดียว”

เสียงกระซิบซนๆ เคล้าด้วยแววตาที่ออดอ้อน

“ไม่ต้องกลัวครับ ผมอยู่นี่แล้ว”

เขายิ้ม รับมือกับเสน่ห์ของเธออย่างเต็มใจ

ก่อนจะประทับจูบล้ำลึก จนเธอแทบลืมหายใจ

แต่ก่อนที่ไฟราคะจะลุกไหม้ไปไกลกว่านั้น

ลลิชากระซิบข้างหู “อาบน้ำก่อนนะคะ...แล้วค่อยว่ากัน”

เขายอมปล่อย ยืนให้นางแมวตัวน้อยช่วยปลดกระดุมเสื้อ

เผยกล้ามเนื้อแน่นสลักเหมือนรูปสลักจากหินอ่อน

เธอแทบจะกลืนน้ำลายมองอย่างกลั้นหายใจ

ในห้องน้ำ กลิ่นเทียนหอมบางเบาแต่งแต้มบรรยากาศ

ทั้งสองลงไปในอ่างอาบน้ำฟองสบู่ล้อมรอบ

มือของเขานวดไล้ผ่านแผ่นหลังบาง แล้วเลื่อนมาด้านหน้า

สัมผัสเบาๆ ที่หน้าอกกลมกลึง ขณะจูบลงที่ต้นคออย่างแผ่วเบา

“รีบอาบเถอะค่ะ ไม่งั้นลิชาจะอดใจไม่ไหว”

เธอกระซิบ ก่อนจะโดนเขาดึงขึ้นยืนแนบชิด

ร่างเปลือยเปล่าของทั้งสองเสียดสีจนหายใจไม่ทั่วท้อง

ผู้กองภาณุดันเธอแนบผนัง จูบเธออย่างลึกซึ้ง

ปลายลิ้นไล้ผ่านผิวเนียนจนเธอเผลอครางออกมา

“ไปที่เตียงดีกว่านะคะ...” เธอกระซิบเบา

“สักนาทีก็รอไม่ไหวแล้ว”

เขากระซิบตอบ ก่อนจะปลดปล่อยความต้องการทันทีในห้องน้ำ...

เมื่อยกแรกจบลง...ยังไม่ใช่จุดสิ้นสุด

ผู้กองภาณุยังวนเวียนลูบไล้ไปทั่วร่างลลิชา ปลายลิ้นของเขาไล้จากกลีบเนียนนุ่มลงสู่เม็ดบัวสีชมพูหวานฉ่ำ แล้วดูดกลืนอย่างหลงใหล

มือเลื่อนไปถึงต้นขา ใช้นิ้วสอดเข้าในร่องลึกอย่างช้าๆ พร้อมกระตุ้นให้เธอเสียวซ่าน น้ำรักเอ่อล้นเปียกชุ่ม

เมื่ออารมณ์สุกเต็มที่ เขาเอื้อมไปหยิบถุงยาง...แต่ลลิชาเอ่ยเสียงแผ่ว

“ไม่ใส่ดีกว่าค่ะ...อยากสัมผัสกัน...แบบธรรมชาติ”

เขายิ้ม ก่อนโยนซองนั้นทิ้งไปอย่างไม่ใยดี

“ได้สิครับ ผมจะตามใจคุณทุกอย่างเลย...ทูนหัวของผม”

ทั้งคู่ปล่อยให้เกมรักดำเนินไปอย่างดุเดือด จนฟ้าสว่าง

เช้าวันใหม่

ลลิชาค่อยๆ ลืมตาขึ้น เห็นใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มนอนเคียงข้าง เธอยิ้มบางๆ ขณะสำรวจดวงตา คิ้ว จมูก และคางที่รับกันอย่างลงตัว

“อรุณสวัสดิ์ครับ” เขากระซิบ ก่อนจะจูบเธออีกครั้ง แต่ลลิชาดันตัวออก

“ไม่เอาแล้วค่ะ...ไม่มีแรงแล้วนะคะ” เธอบ่นอุบ

“ก็ใครใช้ให้นอนเปลือยอยู่ข้างๆ ผมล่ะครับ” เขาหัวเราะ แล้วเริ่มรุกเธออีกรอบ

..

ที่บ้านนิรินทร์

“โอ๊ย ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว!” อันนาร้องลั่น ขณะยันตัวลุกจากเตียง

“เมื่อคืนแกเมาหนักเองนี่” นิรินทร์ตอบ ขณะจัดการแต่งหน้าบางๆ

“แล้วใครพากลับมา?”

“ก็ฉันนี่แหละ! แบกทั้งแกทั้งยัยดาด้าแทบไม่ไหว”

ดาวิกาโผล่มาจากห้องน้ำในชุดนอนเบาๆ พร้อมโยนผ้าเช็ดหน้าใส่อันนา “ป้าอำไพเตรียมอาหารเช้าแล้วนะ รีบไปอาบน้ำ”

หลังแต่งตัวเสร็จ ทุกคนลงมาที่ห้องอาหารที่ตกแต่งหรูหราไม่แพ้โรงแรม

“ป้าอำไพคะ นี่เพื่อนที่มหาลัยค่ะ” นิรินทร์แนะนำเพื่อนทั้งสอง

“สวัสดีค่ะ” ดาวิกากับอันนารีบยกมือไหว้อย่างอ่อนน้อม

“สวยน่ารักกันทุกคนเลยนะคะ” ป้าอำไพยิ้มเอ็นดู

“แค่ทาแป้งเด็ก ยังชมขนาดนี้ เขินเลยค่ะ” ดาวิกาหัวเราะร่วน

ขณะกำลังพูดคุยสนุกสนาน ชายหนุ่มวัยกลางคนในชุดสูทสีเข้มเดินเข้ามา รูปร่างสูงสง่า ใบหน้าคมเข้ม และหนวดจางๆ เพิ่มเสน่ห์เฉพาะตัว

“อ้าว คุณพ่อ!” นิรินทร์รีบลุกไปหา

“เพื่อนนิรินทร์เองค่ะ” เธอแนะนำ ก่อนที่สองสาวจะไหว้อย่างสุภาพ

“พ่อไปทำงานก่อนนะ” เขาพยักหน้ารับ และเดินออกไปเงียบๆ

...

ริมสระน้ำ

“นั่นพ่อแกจริงๆ เหรอ?” ดาวิกาถามตาโต

“ฉันกับพ่อหน้าไม่เหมือนกันเลยเนอะ?”

“คล้ายอยู่นะ แต่...พ่อแกยังหล่อมากอะ เห็นแล้วใจละลาย” ดาวิกาทำตาหวาน

“พอเลยย่ะ” อันนาหยิกเพื่อนเบาๆ

“พ่อฉันเลี้ยงฉันคนเดียวมาตลอด ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนอีกเลย” นิรินทร์พูดด้วยน้ำเสียงสั่น

“คุณพ่อเก่งมากจริงๆ” อันนาจับมือเธอแน่น

“แล้ว...พ่อแกอายุเท่าไหร่แล้ว?” ดาวิกายังไม่วายถาม

“สี่สิบสามจ้ะ”

“โอ้โห...แต่งงานเร็วแน่ๆ”

“ใช่...พอแต่งกับแม่ปุ๊บก็มีฉันทันที แล้ว...แม่ก็จากไปเลย ไม่เคยกลับมา”

บรรยากาศเงียบลงชั่วขณะ ก่อนป้าอำไพจะยกของว่างมาให้

พวกเธอจึงหันกลับมาพูดคุยกันอีกครั้ง พร้อมเสียงหัวเราะเบาๆ ที่กลบความเงียบในใจใครบางคน

…

แม้เวลาผ่านไปนานแค่ไหน...บางสิ่งก็ยังฝังอยู่ในความทรงจำ