พันธะร้าย พ่ายเสน่หา

ค่ำคืนบนถนนสีลม

ค่ำคืนนี้ ถนนสีลมยังคงเต็มไปด้วยชีวิต

แสงไฟนีออนวูบไหวตามจังหวะดนตรีจากผับบาร์เรียงราย

เสียงเพลงกระแทกหู กระตุ้นอารมณ์ของนักท่องราตรีจากทุกมุมโลก

ท่ามกลางความวุ่นวายนั้น…

รถเฟอร์รารี่สีแดงสดคันหรูแล่นมาจอดเทียบฟุตบาทช้าๆ

เรียกสายตาผู้คนให้หยุดลงแทบพร้อมกัน

ประตูรถเปิดออกอย่างเนิบช้า

ก่อนที่ร่างของหญิงสาวสี่คนจะก้าวลงทีละคน…

งดงามราวฉากเปิดตัวของนางพญาในโลกกลางคืน

ดาวิกา

สาวเปรี้ยวร้อนแรงในชุดเกาะอกหนังสีดำรัดรูป

ผิวเนียนละเอียดตัดกับผ้าสีดำที่แทบกลืนหายไปกับค่ำคืน

หน้าอกกลมกลึงแทบทะลักออกมา พร้อมท่าทางมั่นใจที่ทำให้หนุ่มๆ ต้องกลืนน้ำลาย

ลลิชา

สาวหมวยตัวเล็กแต่สะโพกแน่นอย่างไม่น่าเชื่อ

เดรสสีดำผ่าหน้าท้าทายทุกสายตา

เธอยิ้มขำเบาๆ ยักไหล่ตามประสาคนที่คุ้นชินกับการเป็นจุดสนใจ

อันนา

ผิวขาวประหนึ่งกระเบื้องเคลือบ

เดรสสีแดงสดเว้าหลังเผยให้เห็นแผ่นหลังน่าสัมผัส

นัยน์ตาคู่สวยคล้ายจะไม่สนใจใคร แต่แท้จริงแล้ว...เธออ่านทุกความเคลื่อนไหว

นิรินทร์

สาวหน้าหวานในชุดลูกไม้สีขาว

สั้นเหนือเข่า เผยไหล่ขาวเนียนและเรียวขาอ่อนนุ่ม

แม้จะดูน่าทะนุถนอม แต่ในแววตานั้น...มีประกายกล้าไม่แพ้ใคร

พวกเธอเดินเรียงแถวเข้าไปใน ซูซี่ปาร์ตี้ผับ

ร้านที่เปรียบเสมือนรังลับแห่งความสุขของสาวๆ

โต๊ะมุมซ้ายถูกจองไว้แล้ว — บริกรหนุ่มหน้าตาดีรีบเดินนำอย่างนอบน้อม

ก่อนจะหายไปและกลับมาพร้อมเครื่องดื่มจัดเต็ม

“คืนนี้...ดูท่าจะสนุก” ดาวิกากล่าวเสียงหวาน

พลางยกแก้วขึ้นชนกับลลิชา

“เล็งเป้าหมายแล้วก็ลุยเลยสิจ๊ะ” ลลิชายิ้มเจ้าเล่ห์

ก่อนจะส่งแก้วอีกใบให้นิรินทร์

“ลองสักนิดมั้ย?”

“อย่านะ แกก็รู้ว่านิรินทร์แพ้เหล้า” อันนาส่ายหน้าแล้วคว้าแก้วไปจิบเอง

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ กินยาไว้แล้ว ลองนิดเดียวเอง”

นิรินทร์ยิ้ม ก่อนจะจิบเบาๆ และทำหน้าเหยเกเล็กน้อย

“อย่าห้าวนัก เดี๋ยวได้หามไปโรงพยาบาลอีกหรอก” ดาวิกาหรี่ตามองอย่างรู้ทัน

หนึ่งชั่วโมงต่อมา...

เสียงเพลงอัดแน่นทั่วฟลอร์เต้นรำ

ร่างของสาวทั้งสี่ขยับโยกย้ายอย่างลื่นไหล

พวกเธอคือดอกไม้พิษกลางแสงสี—งาม ยั่ว และอันตราย

นักล่าที่เลือกเหยื่อเองเท่านั้น

“นา…ดูผู้ชายคนนั้นสิ”

ลลิชากระซิบอันนา พลางพยักเพยิดไปทางชายหนุ่มกล้ามแน่น

“โห...กล้ามแน่นจัด น่ากินชะมัด”

เธอส่งสายตาให้ท่าอย่างจงใจ

และแน่นอน...ฝ่ายชายไม่รอช้า เดินเข้ามาหาทันที

“สวัสดีครับสาวๆ”

ดาวิกาหันมาแทรกก่อนใคร “ขอโทษนะคะ...เรารู้จักกันด้วยเหรอคะ?”

ลลิชาถึงกับหน้าเหวอ

ดาวิกาหันมากระซิบเบาๆ “เล็งแล้วก็อย่าช้า ยิงเลยสิย่ะ”

เธอพูดแล้วก็ลุกเดินออกจากโต๊ะอย่างคนเมาเซๆ

แต่จังหวะทุกก้าวกลับแฝงไว้ด้วยความมั่นใจ เพื่อเป้าหมายที่เล็งไว้เรียบร้อย

ขณะเดินผ่านฝูงชน...ร่างของเธอก็ชนเข้ากับใครบางคนเต็มแรง

“อ๊ะ…ขอโทษค่ะ”

อ้อมแขนแข็งแรงโอบรับเธอไว้ก่อนที่เธอจะล้ม

กลิ่นหอมอ่อนของเขาทำให้เธอเงยหน้าขึ้นช้าๆ

“จะเข้าห้องน้ำเหรอครับ?” เสียงทุ้มถามด้วยแววตารู้ทัน

“เปลี่ยนใจแล้วค่ะ...อยากคุยกับคุณมากกว่า”

เธอยิ้มหวาน ริมฝีปากใกล้แค่คืบจากเขา

“ชื่ออะไรคะ?”

“คริสครับ แล้วคุณล่ะ?”

“ดาด้าค่ะ...”

เธอกระซิบชื่อเบาๆ พร้อมซบหน้าลงบนอกเขาอย่างจงใจ

มือของเธอลากผ่านอกเขาอย่างยั่วเย้า...ก่อนจะค่อยๆ ล้วงต่ำลงโดยไม่ลังเล

“เข้าไปในห้องน้ำดีกว่าไหมครับ?” เสียงเขาแหบพร่า

เธอเพียงพยักหน้ารอยยิ้มเจ้าเล่ห์เล่นอยู่ที่มุมปาก

ห้องน้ำ...พื้นที่ต้องห้าม

แสงไฟสีเหลืองสลัวชโลมผิวขาวของเธอให้ยิ่งน่าหลงใหล

ชาคริตผลักประตูปิด ก่อนจะโน้มใบหน้าลงจูบซอกคอของเธออย่างช้าๆ

มือของเขาเลื่อนไปปลดเกาะอก เผยความงามที่ไม่มีสิ่งใดกั้นขวาง

ริมฝีปากเขาดูดกลืนยอดอกที่แข็งขืนอย่างหิวกระหาย

ขณะที่มืออีกข้างค่อยๆ ลูบไล้ลงด้านล่าง

นิ้วของเขาสอดเข้าไปในความชุ่มชื้นอุ่นนุ่ม

ร่างของเธอสั่นสะท้านอย่างแทบยืนไม่อยู่

เธอครางเสียงพร่า ขณะที่เขาดึงเธอมานั่งตัก

ฝาชักโครกกลายเป็นแท่นพิธีแห่งความปรารถนา

“มือผมเปียกหมดแล้วนะครับ...คุณอยากมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“แน่นอนสิคะ ไม่งั้นฉันคงไม่ตามคุณเข้ามาแบบนี้หรอก…”

เขาประคองสะโพกเธอแล้วขยับเข้าหา

จังหวะรุนแรงและเร่าร้อน ราวกับเปลวเพลิงที่ราดน้ำมัน

เสียงครางและลมหายใจถี่กระชั้นประสานเป็นจังหวะต้องห้าม

เธอจิกเล็บลงบนไหล่เขาแน่น ร่างกายสั่นเทาในอ้อมแขนที่เธอไม่มีวันลืม