บทที่ 3 กลับบ้านเกิด

ย้อนไปเมื่อช่วงเช้า

ฟรอสต์ที่เดินเข้ามาในห้องเรียนไม่ทันตั้งตัว ทว่ากับถูกพาทิศเพื่อนร่วมห้องซัดหมัดเข้าหน้าหล่อๆ ของเขาเข้าเต็มๆ

!! ผลั๊วะ !!

!! ผลั๊วะ !! แต่นั้นใช่ว่าฟรอสต์จะยอมให้พาทิศได้เปรียบเพียงฝ่ายเดียวหมัดแลกหมัด ทั้งสองหนุ่มกระชากคอเสื้อสวนหมัดเข้าหากันอย่างไม่มีใครยอมใคร

“ไอ้เชี่ยฟรอสต์ มึง”

“เป็นห่าไรของมัน ไอ้เชี่ยพา” ฟรอสต์ตะเบ่งเสียงด้วยอารมณ์เดือดจัด

“ผลั๊วะ ผลั๊วะ” ทั้งสองหนุ่มยังหมัดแลกหมัดสวนกันไปมา

“เชี่ย...ไอ้พาทิศ ไอ้ฟรอสต์ พวกมึงเป็นห่าอะไรกันวะ” มาคัส อาร์เอ็ม ดรีม เพื่อนร่วมคลาสที่ตามมาทีหลัง รวมถึงนักศึกษาอีกหลายคนที่เห็นเหตุการณ์ถึงกับตกใจไปตามๆ กัน

“หยุด พวกมึงสองตัวเป็นหมาหรือไง กัดกันไม่เลิก” มาคัส อาร์เอ็มวิ่งมาแยกฟรอสต์พาทิศออกจากกัน แต่นั้นใช่ว่าคนหัวร้อนจะยอมฟรอส์ พาทิศยังคงวิ่งเข้าหา

“มึง ทำไรน้องกู” พาทิศ ตะเบ่งเสียงด้วยความโกรธจัด

“กูทำไร...” ฟรอสต์ขมวดคิ้วด้วยสีหน้าสงสัย

“น้องกูท้อง”

“เกี่ยวไรกับกู กูไม่ได้เอาน้องมึง” ฟรอสต์สวนกลับพาทิศอย่างไม่ยอม

“มึง จะไม่รับ...”

“น้องมึง ต่างหากที่วางยากู แต่โทษทีวะกูไม่รับ และไม่ได้เอากับน้องมึง ไม่เชื่อถามน้องมึงดู”

“พิมพ์ฐา คืนนั้นเกิดอะไรขึ้น บอกพี่ชายหน้าโง่เธอหน่อย” ฟรอสต์เอ่ยจบก็เดินออกจากห้องเรียน ด้วยท่าทีโกรธโมโหจัด ยัยนั้นแค่จัดฉากให้ผมรับลูกของเธอ ไม่ได้เอาจะรับยังไง บ้าเหรอ

“พี่พาทิศ...ฉันขอโทษ” พิมพ์ฐา นักศึกษาปี 1 เอ่ยกับพี่ชายของเธอ ที่เธอกุเรื่องขึ้นมา ถึงพาทิศจะเข้าใจฟรอสต์ผิด แต่นั้นใช่ว่าจะขอโทษ เพราะเขาไม่ชอบหน้าฟรอสต์เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่นั้นฟรอสต์ก็ยังสงสัย ใครนำเรื่องนี้มาบอกกับมารดาของตน

~ 1 เดือนต่อมา ~

@สนามบิน BKK

ทั้งสองครอบครัว เจนิส ริว มิวา อคิณ รวมทั้งไทม์ ภีมภพ มาส่งสองหนุ่ม ฟรอสต์ และมาคัสไปเรียนซัมเมอร์ที่ออสเตรเลีย ด้านฟรอสต์การไปครั้งนี้ใช่ว่าตนจะยอมไปคนเดียว ก็ปั่นป้ามิวา ลุงอคิณ ส่งมาคัสไปเป็นคู่หู

“เรียนให้สนุกนะลูกรัก” เจนิสเอ่ยกับลูกชาย

“น้าเจ แค่ส่งมึงไปเรียน มึงทำหน้ายังกับไปออกรบ” ไทม์ว่าให้กับฟรอสต์ แค่ไปเรียนมันทำหน้าเหมือนจะไปตายห่างั้นแหละ

“มึงไปกับกูปะละ” ฟรอสต์เอ่ยชวนไทม์

“ไม่อะ กูเก่งแล้ว ไม่ต้องไปซัมเมอร์ไกลให้เปลืองตัง” ไทม์ยักไหล่

“โชคดี เว้ย...พวกมึง” ภีมภพเอ่ยกับมาคัส และฟรอสต์ ครั้งนี้น้าเจเอาจริงใจเด็ด ส่งลูกชายไปเรียน ไปดัดนิสัย ดูมันทำหน้าเข้า ทั้งเห็นใจคนไม่อยากไป อดแข่งรถไปอีกหลายเดือน

“ราศรีหนุ่มนักเรียนนอกจับโว้ย ลูกพี่ฟรอสต์ของกู” ไทม์แซวฟรอสต์

“กูไม่อยากไป” ฟรอสต์เอ่ยกับสองหนุ่ม น้าเจ ส่งไอ้ฟรอสต์ไปคู่กับไอ้มาคัส บันเทิงละงานนี้ ภีมภพยิ้มอ่อนๆ ให้กับสองหนุ่ม

“ช่วยไม่ได้ มึงสร้างเรื่องเอง”

“ใครบอก เจ้เจนิสส่งกูไปเรียน แม่ส่งกูไปดัดนิสัยต่างหาก เห้ย...ไปละ” ฟรอสต์ยอมตามใจมารดา ไปเรียนซัมเมอร์ไกลถึงออสเตรเลีย ก็ตามยัยฟร้อนท์น้องสาวไปเลยสิ ลืมบอกไป ออสเตรเลียคือบ้านเกิดของผม ผมเกิดที่นั่น เหมือนกลับบ้านเกิดตัวเองเลยวุ้ย จากนั้นทั้งสองหนุ่ม ฟรอสต์มาคัส ก็เดินโบกมือ หายเข้าไปในเกท

9 ชั่วโมงต่อมา

@ซิดนีย์ นครในออสเตรเลีย

ฮัลโหลซิดนีย์ ด้านฟรอสต์ร่างสูงในชุดเสื้อโค้ทสีเข้ม ใบหน้าอันหล่อเหลาสวมทับด้วยแว่นสีชา เข็นกระเป๋าเดินทาง มืออีกข้างล้วงกระเป๋า มาถึงก็เจอกับ ฟร้อนท์น้องสาวสุดที่รักยัยเด็กแสบที่มีป้ายไฟ ยกรอต้อนรับเขา

“พี่ฟรอสต์ พี่ชาย ยินดีต้อนรับสู่บ้านเกิดค่ะ” จากนั้นร่างบางใบหน้าจิ้มลิ้มก็วิ่งมากอดพี่ชายด้วยความคิดถึง

“เวอร์ทำไรของเรา ยัยฟร้อนท์ ป้ายไฟ เอาลงได้แล้ว อายคนมาก” ฟรอสต์เอ่ยเสียงเข้มดุน้องสาว ที่ต้อนรับตนด้วยป้าายไฟ ราวกับเขาเป็นคนดังก็ไม่ปาน คนโดนพี่ดุถึงกับหน้ามุ้ย

“พี่มาคัส สวัสดีค่ะ”

“ดีครับ คนสวย ทักทายฉบับสาวออสซี่” มาคัสกางแขนหวังจะกอดฟร้อนท์ทว่ากับโดนคนหวงน้องกระทุ้งศอกเข้าช่วงเอว

“อ่าส์...จุกชิบหายกู” ฟร้อนท์ได้แต่ยืนขำสองหนุ่ม

“ยินดีต้อนรับ สู่ซิดนีย์ค่ะพี่ชาย” ฟร้อนท์ฉีกยิ้มหวานดีใจสุดๆ ในที่สุดพี่ชายสุดหล่อของเธอก็ยอมใจอ่อนมาซัมเมอร์ที่นี่

“น้อยๆ หน่อยยัยฟร้อนท์ พี่ไม่ได้อยากมาที่นี่หรอกนะโว้ย จะบอกให้”

“ทำไงได้ หม่ามี้ส่งพี่ชายมาแล้ว สู้ๆ นะคะพี่ชายทั้งสองของฟร้อนท์” ฟร้อมระบายยิ้มหวานให้กับสองหนุ่ม ฉีกยิ้มกว้างอย่างมีความสุข ไม่ดูสีหน้าพี่ชายของเธอเอาซะเลยต่างกันโดยสิ้นเชิง

“แหม พี่ฟรอสต์ ก็แค่ 3 เดือนเอง พี่ชายฟร้อนท์เก่งอยู่แล้ว” น้องสาวเอ่ยให้กำลังใจ จากนั้นก็จูงมือพี่ชายออกจากสนามบิน

ด้านฟรอสต์ขณะที่เดินไปยังรถที่นั่งเข้าเมืองซิดนีย์ทว่ากับรู้สึกปวดฉี่ขึ้นมา จึงขอตัวไปห้องน้ำ

“ฟร้อนท์ แป๊บนะ” เอ่ยจบฟรอสต์ก็แยกกับมาคัสและฟร้อนท์ออกไป

อีกด้านของภายในสนามบิน ด้านปาลิน ร่างบาง ใบหน้าสวยหวาน ผิวขาวเนียนละเอียด ใบหน้าจิ้มลิ้มรับกับริมฝีปากเรียวเล็กอมชมพู ในชุดเสื้อโค้ทยาวสีน้ำตาลเข้มตัดกับสีผิว เดินลากกระเป๋าเดินทางออกจากสนามบินประตูทางออกด้วยความเร่งรีบ ขณะที่ยังก้มหน้าพิมพ์ไลน์ตอบ สายตาไม่มองทาง

!! ตึก !! ชนเข้ากับร่างสูงด้วยความแรง ทำให้สมาร์ทโฟนในมือล่วงลงบนพื้น

!! เคล้ง !!

!! เคล้ง !!

“ซอรี่.../ซอรี่”