ตอนที่ 5

ตอนที่ 5

“ทำไมจะแทนไม่ได้ แต่นายอำเภออย่ามานอกเรื่องเลย รีบพูดธุระมา”

อริย์ธัชนึกอยากจับคนบางคนตีก้นนัก ที่พูดจาห้วนๆ ไม่เหมาะกับหน้าตา แล้วเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไปทำอะไรให้ไม่พอใจตอนไหน สาวเจ้าถึงได้คอยหลบหน้าหลบตา

“ถ้าไม่พูด งั้นฉันกลับ” ชนัดดาที่เบื่อหน่ายกับการต้องอยู่ตามลำพังกับนายอำเภอพูดขึ้น ก่อนหันมาจะเปิดประตู แต่นายอำเภอหนุ่มคว้ามือเอาไว้

“คุยกันก่อน แล้วก็ใช้เหตุผลคุยกันด้วย”

“ปล่อย!” สั่งจบแล้วก็ส่งสายตาเขียวปั๊ดมองไปที่มือหนา

อริย์ธัชมองตามสายตา ก่อนจะยอมปล่อยมือ แล้วก็เริ่มพูดเรื่องที่หญิงสาวไปกู้เงินมาเพื่อขยับขยายไร่และซื้อผลผลิตจากชาวบ้าน หวังจะเป็นตัวแทนไปขายให้ แต่ก็ไม่เป็นอย่างหวังเลยกลายเป็นหนี้เป็นสินและตอนนี้เจ้าหน้าก็ตามทวง

ชนัดดาฟังจบแล้วก็เลือกจะนิ่งไปพักหนึ่ง แล้วเหลียวมองคนถาม แล้วตอบกลับไปเสียงเรียบๆ “นายอำเภอไม่ใช่คนในครอบครัวฉัน ไม่ต้องมายุ่ง”

“แต่แม่เลี้ยงเอ็นดูผมเหมือนลูกชายคนหนึ่ง ทำไมผมจะยุ่งไม่ได้ แล้วที่ผมต้องมายุ่งก็เพราะผมเป็นห่วง”

“ขอบคุณ แต่ไม่ต้องมาห่วงหรอก พวกเราดูแลกันได้”

“ทำไมดื้อแบบนี้”

“ไม่ได้ดื้อ แต่นี่เป็นเรื่องภายในครอบครัวฉัน นายอำเภอไม่เกี่ยว ไม่ต้องมายุ่ง” ชนัดดายังยืนกรานจะจัดการกับปัญหาที่จวนตัวเข้ามาทุกทีด้วยตัวเอง แม้ตอนนี้ยังมืดแปดอยู่ก็เถอะ แต่เธอเชื่อว่าจะต้องหาทางออกได้แน่ๆ และก่อนครบกำหนดสามวันเธอจะต้องเงินมีก้อนไปจ่ายหนี้

“จะไปไหน” อริย์ธัชที่กำลังเหนื่อยใจกับคำตอบและความดื้อรั้นของคนตัวเล็กเอ่ยถาม เมื่อคนตัวเล็กทำท่าจะเปิดประตูลงจากรถ

“กลับน่ะสิ”

“เดี๋ยวไปส่ง”

“ไม่ต้องลำบากหรอก” ชนัดดาหันไปจะเปิดประตู แต่โดนนายอำเภอหนุ่มกระชากมือออกไปอย่างแรง

“นั่งอยู่เฉยๆ จะพาไปส่งบ้าน” นายอำเภอหนุ่มอ่อนใจจึงเลิกที่จะคุยเรื่องหนี้สินที่บ้านแม่เลี้ยงกำลังเผชิญ ที่เขาก็เพิ่งได้รู้เรื่องจากแม่เลี้ยงไม่นาน หลังจากลาพักร้อนกลับไปดูแลมารดาที่กรุงเทพฯ ที่พอเขาทราบเรื่องจากแม่เลี้ยงว่าลูกสาวแอบไปกู้เงินกับเสี่ยคนหนึ่งในอีกหมู่บ้านมาเป็นล้าน ก็ทำเอาเขาอยากจับลูกสาวคนเล็กแม่เลี้ยงฟาดสักทีสองที ที่แอบไปทำอะไรโดยไม่บอกกล่าวผู้ใหญ่ แม้กระทั่งแม่ตัวเอง

“บอกให้ปล่อย!” ชนัดดดาตะโกนบอกนายอำเภอหนุ่ม ที่จับมือเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ขณะกำลังจะหันไปขับรถ

“แล้วจะอยู่นิ่งๆ ไหม”

“นิ่งก็ได้ แต่ยังไม่ต้องไปส่งบ้าน ฉันจะไปดูที่เกิดเหตุ”

“ไปก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก กลับบ้านไปอยู่กับแม่เลี้ยงนั่นแหละดีแล้ว แล้วอย่าก่อเรื่องอะไรขึ้นมาอีก”

“นายอำเภอไม่ใช่พ่อ มีสิทธิ์อะไรมาสั่ง”

อริย์ธัชเหลียวมองคนดื้อรั้นแล้วส่ายหน้า ก่อนจะสั่งให้อีกฝ่ายนั่งเฉยๆ แล้วจะพากลับบ้าน ด้านชนัดดาที่อยากกลับเต็มทนแล้วเหมือนกันเลยยอมสงบศึกและเงียบมาตลอดทาง กระทั่งถึงบ้าน เธอไม่กล่าวคำขอบคุณสักนิดแต่เปิดประตูเดินไปหาโป๊ปที่บ้านพัก หลังเห็นรถที่เธอให้โป๊ปพาขับไปดูที่เกิดเหตุกลับมาจอดอยู่โรงรถ