ตอนที่ 6

ตอนที่ 6

“มีน!” แม่เลี้ยงจันทภาที่ได้ยินเสียงรถจึงเดินออกมาดูก็เห็นว่าลูกสาวคนเล็กลงจากรถได้ก็เดินไปทันที ขณะที่นายอำเภอเพิ่งจะเปิดประตูรถลงมา

“สวัสดีครับแม่เลี้ยง”

“ไหว้พระเถอะจ้ะ แล้วนี่นายอำเภอคุยกับลูกสาวป้าแล้วใช่ไหม”

“คุยได้นิดเดียว มีนก็อาละวาดไม่ยอมฟังครับแล้วแม่เลี้ยง”

“ลูกสาวคนเล็กป้าก็แบบนี้แหละ ดื้อรั้นไม่ฟังใคร นี่ป้าก็ปวดหัวเหมือนกัน” แม่เลี้ยงจันทภาบอกหน้าเครียด ก่อนจะเชิญให้นายอำเภอขึ้นบ้านไปกินอาหารเย็นด้วยกัน พร้อมกับเรียกให้เด็กในบ้านไปตามลูกสาวให้มากินข้าวเย็น แต่ลูกสาวบอกไม่หิว ที่โต๊ะอาหารเย็นวันนี้จึงมีเพียงแม่เลี้ยงจันทภาและนายอำเภอหนุ่มรับประทานอาหารร่วมกันกัน

“เรื่องหนี้สิน แม่เลี้ยงไม่ต้องห่วงนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะไปเคลียร์ให้” หลังจากตัดสินใจแล้วว่าจะจัดการเรื่องนี้โดยไม่ต้องรอความเห็นจากชนัดดา นายอำเภอหนุ่มจึงบอกให้แม่เลี้ยงจันทภารับทราบ แม้จะทักท้วงไปแล้วตั้งแต่นายอำเภอบอกจะยื่นมือเข้าช่วยเรื่องนี้นับตั้งแต่รู้เรื่อง แต่ที่ช้าเพราะต้องการรอให้ทางไร่ขายผลไม้ล็อตใหญ่ได้เสียก่อน แล้วจะได้เคลียร์หนี้ให้จบๆ แต่รถขนของดันเกิดอุบัติเหตุทำให้ข้าวของเสียหายไปทั้งหมด

“ป้าขอบใจนายอำเภอมากนะ ที่ช่วยเหลือครอบครัวของป้า แต่ป้า…”

“แม่เลี้ยงอย่าเกรงใจผมเลยครับ ผมยินดีช่วย ส่วนมีน แม่เลี้ยงไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะพูดกับมีนให้เข้าใจเอง แต่ถ้ามีนยังดื้อ ผมคงต้องขออนุญาตแม่เลี้ยงจัดการหนักหน่อยนะครับ”

“ต้องถึงขนาดนั้นเลยเหรอนายอำเภอ” แม่เลี้ยงจันทภาชักห่วงลูกสาว แต่ก็ห่วงนายอำเภอหนุ่มมากกว่า เพราะไม่รู้จะรับมือกับความดื้อรั้นของชนัดดาได้หรือไม่

“ผมจะไม่ทำอะไรให้มีนเสียหายแน่นอนครับแม่เลี้ยง”

“ป้าเชื่อใจนายอำเภอ แต่ป้าก็ห่วงนายอำเภอเหมือนกัน จะรับมือกับความดื้อของลูกสาวป้าได้หรือเปล่า”

“ผมจัดการได้ครับ แม่เลี้ยงไม่ต้องห่วง”

“ถ้างั้นป้าก็ฝากด้วยแล้วกัน”

“ผมยินดีรับฝากครับ”

แม่เลี้ยงจันทภาที่ดูออกว่านายอำเภอหนุ่มคนนี้คิดอย่างไรกับลูกสาวคนเล็กตนยิ้มเอ็นดู ก่อนจะบอกให้นายอำเภอหนุ่มกินอาหารต่อ และพอจบจากอาหารค่ำแล้วก็อยู่คุยกันต่ออีกเล็กน้อย นายอำเภอหนุ่มก็ขอตัวกลับบ้านพักไปพร้อมตะกร้าผลไม้ ทำให้คนที่เพิ่งเดินกลับมาจะขึ้นบ้าน แต่ยังเห็นรถนายอำเภอจอดอยู่จึงแอบหลบและรอจนนายอำเภอกลับไปแล้ว ถึงได้เดินขึ้นบ้าน

“หายไปไหนมาน่ะเรา” แม่เลี้ยงจันทภาร้องทักลูกสาว

“ไปหาโป๊ปมาจ้ะ”

“แล้วได้เรื่องอะไรบ้างล่ะ”

“ก็ไม่ได้อะไรมากหรอก โป๊ปบอกว่าพอไปถึงคนเจ็บก็ไปโรงพยาบาลหมดแล้ว ตอนนี้ทุกคนปลอดภัยแล้ว”

“เรื่องนี้แม่รู้แล้ว”

“อ้าว! แล้วแม่จะถามมีนทำไม”

“ก็ถามไปงั้นแหละ เพราะแม่จะคุยกับมีน”

“ถ้าแม่จะคุยเรื่องหนี้สิน ที่แม่เคยบอกว่านายอำเภอจะช่วยใช้หนี้ให้ มีนไม่อยากคุย แล้วมีนก็ฝากให้แม่ไปบอกนายอำเภอด้วยว่าอย่ามายุ่งเรื่องในครอบครัวเรา”

“ลูกเป็นอะไร แล้วจะจงเกลียดจงชังนายอำเภออะไรนักหนา เมื่อก่อนไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย” คนเป็นแม่ถามอย่างสงสัย แม้จะรู้ว่าที่ผ่านมาสองคนนี้ไม่ค่อยชอบหน้ากัน แต่เวลาเจอกันก็ทักทายกันได้ ทว่าตอนนี้สิ ลูกสาวของตนดูไม่ชอบและพยายามหนีหน้านายอำเภอ และไม่ว่านายอำเภอจะขอช่วยอะไร ชนัดดาก็ปฏิเสธทุกทาง อีกทั้งก็ขอร้องไม่ให้ต้อนรับนายอำเภอ

“มีนก็ปกติดี แต่วันนี้มีนเหนื่อย มีนขอไปอาบน้ำนอนก่อนนะ” บอกกล่าวแล้วก็รีบเดินหนีไปทันที ส่วนคนเป็นแม่ก็ได้แต่มองตามแล้วก็ส่ายหน้า ไม่เข้าใจลูกสาวคนนี้จริงๆ ส่วนเรื่องหนี้สินคงต้องให้ทางนายอำเภอจัดการให้ เพราะตอนนี้ทางบ้านไม่มีเงินมากพอจะไปจ่ายหนี้ ครั้นจะไปหยิบยืมลูกสาวคนโตก็เกรงใจทางครอบครัวสามีของลูกสาว แล้วที่สำคัญลูกสาวคนเล็กก็ห้ามแล้วว่าอย่าไปรบกวนพี่สาวเด็ดขาด