พันธะรักเมียแต่ง - 5

ลัลนารู้ว่าเขาโกรธ เพราะสายตาและคำพูดของเขามันชัดเจนว่าไม่พอใจในตัวเธอ จะว่าไปเขาไม่พอใจตั้งแต่รู้ว่าต้องแต่งงานกับเธอแล้วแหละ

“คนางค์พาพี่นาไปข้างนอก แม่จะคุยกับพี่ชายเรา”

คนางค์พาพี่สะใภ้เดินออกจากห้องนั่งเล่น ตอนนี้เธอสงสารพี่สะใภ้ที่ต้องมาทนกับพี่ชายตัวเอง คนางค์รู้ว่าพี่ชายยังมีใจกับเจติยาอยู่และคงใช้เวลานานหรืออาจจะนานตลอดชีวิตก็ได้ที่พี่ชายจะลืมผู้หญิงตอแหลคนนั้น

เผียะ!

ทันทีที่ลูกสะใภ้กับลูกสาวเดินพ้นห้องนั่งเล่น สร้อยก็ลุกขึ้นตวัดมือฟาดใส่หน้าคมสากของลูกชายทันทีด้วยความโมโหเดือดดาล

“มันน่าโมโหนักไอ้ลูกเวร! เผียะ!” แล้วนางก็ฟาดตบหน้าลูกชายข้างเดิมซ้ำอีกเมื่อลูกชายหันหน้ามาสบตาตนเอง

“ทิ้งผู้หญิงดีๆ ไปหาผู้หญิงร้อยมารยาอย่างยัยนั่น แล้วครั้งนี้ฆ่าตัวตายด้วยวิธีไหนอีกล่ะ” แม้ลูกชายไม่บอกว่าไปหาหล่อนจริงไหมและหล่อนพยายามฆ่าตัวตายไหม นางก็พอรู้เดาออก เพราะมีแค่หล่อนที่ทำให้ลูกชายไปหาได้

“ผมรู้ว่าแม่สร้อยไม่ชอบแจน และผมรู้ว่าผมทำไม่ถูกที่ทิ้งนาไว้ในคืนเข้าหอ แต่ผมต้องไป แจนต้องการผม ถ้าผมไปไม่ทันแจนอาจตายได้” เขายกมือขึ้นลูบแก้มสากตัวเองด้วยความเจ็บชาหน้า

“แล้วมันกี่ครั้งแล้วล่ะที่มันฆ่าตัวตาย แล้วมันตายสักครั้งไหม? เลิกโง่ได้แล้วคริษฐ์ รู้ไหมว่ายัยนั่นมันก็แค่เรียกร้องความสนใจจากลูกคริษฐ์ ตอนนี้ลูกควรจะโฟกัสกับหนูนา หนูนาเป็นเมียลูก ลูกแต่งงานแล้วและรีบมีหลานให้แม่ได้แล้วคริษฐ์”

“แม่ก็รู้ว่าผมกับแจนคบกันมานานแค่ไหน และเป็นแม่ที่ไม่ยอมให้ผมแต่งงานกับแจน อีกอย่างที่แจนต้องเป็นแบบนี้เพราะผม เพราะผมทิ้งเธอมาแต่งงานกับคนที่พ่อกับแม่เลือกไว้ให้ ถ้าผมจะโง่ก็ให้ผมโง่เถอะครับ ผม ‘รัก’ แจน” เขาบอกท่าน

“ใฝ่ต่ำ! เลิกยุ่งกับสองแม่ลูกนั่นได้แล้ว ถ้ามันอยากตายนักก็ให้มันตายไป ตอนนี้ลูกควรใส่ใจหนูนาไม่ใช่ยัยแจนนั่น อีกอย่างแม่ก็แก่มากแล้ว แม่อยากเห็นหลานก่อนตาย พ่อเราก็จากไปแล้ว หรือต้องให้แม่จากไปอีกคน ลูกถึงจะพอใจ ใช่สิ ถ้าไม่มีแม่ ลูกคงติดปีกบินไปเสวยสุขกับยัยผู้หญิงร้อยเล่มเกวียนนั่นแล้วสินะคริษฐ์” นางล่ะเหลือทนกับลูกชายเหลือเกิน เลือกคนดีๆ ให้แล้วยังตัดผู้หญิงร้อยมารยาอย่างเจติยาไม่ได้อีก

“แม่สร้อยก็พูดไป แม่สร้อยต้องอยู่กับผมนานๆ สิ ถ้าด่วนจากไป ใครจะช่วยผมเลี้ยงลูกล่ะ” คริษฐ์เสียงอ่อนลงแล้วเดินมาสวมกอดแม่ แต่ท่านก็ผลักไสเขาออกห่างอย่างแง่งอน

“หึ! เลี้ยงหลานเหรอ หลานแม่ต้องคลอดจากหนูนาเท่านั้น ถ้าคลอดจากท้องยัยผู้หญิงมารยาคนนั้นไม่ใช่หลานแม่ และวันนั้นลูกก็ไม่ใช่ลูกชายแม่เหมือนกัน ไปขอโทษหนูนาซะ อย่าให้แม่ได้ยินเรื่องพวกนี้อีกเข้าใจไหมคริษฐ์” นางสั่งลูกชายเด็ดขาด

“ผมทำอะไรผิดแม่สร้อย” เขายังไม่รู้ตัวว่าตนผิดอะไร ลัลนาต่างหากผิดที่มาฟ้องท่านจนเขาถูกท่านตำหนิและตบหน้าหัน

“แม่ตบหน้าและว่าขนาดนี้คริษฐ์ยังไม่รู้อีกเหรอว่าผิดอะไร ไอ้ลูกโง่! หรือจงใจไม่สนใจกันแน่คริษฐ์”

คริษฐ์รู้ว่าตนผิดที่ทิ้งลัลนาไว้ในคืนเข้าหอเพียงลำพัง แต่เขาไม่อาจทิ้งอีกคนที่กำลังใกล้ตายได้

“ผมจะขอโทษนา”

“ตอนนี้ และหัดใส่ใจน้องด้วย น้องแต่งงานมาอยู่ที่บ้านไร่กับเรา ห่างพ่อห่างแม่ ที่นี่ก็มีแค่เราเป็นครอบครัวเพราะคริษฐ์คือ ‘สามี’ ของน้องเข้าใจไหม”

“ครับ” เขาตอบรับเพื่อให้มารดาที่รักสบายใจ

ลัลนารู้ว่าคริษฐ์ไม่เต็มใจพูด ‘ขอโทษ’ ตน แต่ที่ต้องพูดคำนี้ออกมาเพราะแม่ของเขาบังคับ เธอมองหน้าสามีตีทะเบียนสมรสตนเองด้วยแววตาเศร้าสร้อย ตอนอยู่บ้านใหญ่เขาพูดคุยกับเธอดี แต่พอกลับมายังบ้านของตนและเขาที่เป็นเรือนหอ เขากลับเฉยเมยต่อเธอและพูดจาเย็นชา ยามมองมายังเธอก็แข็งกระด้าง ชีวิตแต่งงานที่เคยวาดฝันตอนนี้มันกลับไม่เป็นดั่งฝัน