เด็กคนนั้นที่ชื่อเหมือนเรา

ตอนที่ 5

เด็กคนนั้นที่ชื่อเหมือนเรา

“ผมต้องการมาสอบถามข้อมูลอยากพาลูกมาเรียนที่โรงเรียนนี้ครับ”

วายุตัดสินใจขับรถมาที่โรงเรียนที่เป็นเนอสเซอรี่สำหรับเด็กที่ยังมีอายุไม่ถึงที่จะเข้าโรงเรียนตามกำหนดเพื่อสอบถามเหมือนว่าเขาตั้งใจจะพาลูกมาเรียนที่นี่ซึ่งระหว่างที่กำลังคุยกับทางโรงเรียนวายุก็พยายามมองหาเด็กคนนั้นเพราะโรงเรียนไม่ได้ใหญ่มากจึงทำให้เขาสามารถเห็นเด็กเกือบทุกคนที่อยู่ในนั้นซึ่งก็น่าจะมีไม่ถึง 50 คน

“ ผมขอเดินดูรอบๆโรงเรียนได้ไหมครับอยากเห็นเวลาที่เด็กๆได้อยู่ที่นี่ด้วย”

ทางโรงเรียนอนุญาตให้วายุได้เดินสำรวจรอบๆและดู การเรียนการสอนที่คุณครูกำลังทำกับเด็กๆโดยคิดว่าผู้ปกครองคงต้องการเห็นทุกอย่างเพื่อตัดสินใจในการพาลูกมาเรียนที่นี่โดยไม่รู้เลยว่าตอนนี้วายุกำลังจับจ้องไปที่เด็กชายน้อยคนหนึ่งที่เขาคิดว่าหน้าตาคล้ายกับเด็กที่นาเดียจูงมือในวันนั้น

“หนุ่มน้อยคนนั้นชื่อวาโยค่ะแม่ของเธอเป็นวิศวกรมาเรียนที่นี่ตั้งแต่อายุ ขวบกว่า พัฒนาการล้ำหน้ากว่าเพื่อนๆเยอะเลย นะคะ”

คุณครูเห็นว่าวายุกำลังให้ความสนใจกับหนุ่มน้อยที่กำลังนั่งปั้นดินน้ำมัน คุณครูจึงรีบให้ข้อมูลเพื่อที่ว่าวายุจะได้ใช้ประกอบการตัดสินใจเมื่อเขาได้เห็นพัฒนาการของหนุ่มน้อยที่มีอายุเพียงแค่ 2 ขวบกว่าๆ ตรงหน้า

“ยังเด็กอยู่เลยนะครับแปลว่าคุณแม่เขาพามาฝากตั้งแต่ยังเล็กๆเลยใช่ไหม”

“ใช่ค่ะทางโรงเรียนเรารับตั้งแต่ 1 ขวบโดยจะมีพี่เลี้ยงแยกกันดูแลแต่ถ้าอายุ 2 ขวบกว่าๆขึ้นมาก็จะเรียนรวมกันเป็น กลุ่มย่อยแบบนี้”

อีกครั้งที่คุณครูรู้ไม่เท่าทันวายุ ชายหนุ่มจึงรีบใช้โอกาสนี้เดินเข้าไปใกล้หนุ่มน้อยที่กำลังนั่งเล่นอยู่จนได้เห็นใบหน้าของวาโยอย่างชัดเจนแล้วมันก็ให้ความรู้สึกเหมือนกับเขากำลังเห็นตัวเองตอนเด็กๆ

“แต่ว่าไปวาโยกับคุณก็หน้าตาคล้ายๆกันเลยนะคะ”

คุณครูพูดทีเล่นทีจริงแต่มันยิ่งตอกย้ำความรู้สึกของวายุจนเขาเริ่มรู้สึกปั่นป่วนในหัวใจไปหมดมันสับสนจนอดคิดไม่ได้ว่าบางทีเด็กน้อยคนนี้อาจจะเป็นลูกของเขากับนาเดียและความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นในค่ำคืนนั้นถ้านับเวลามาถึงตอนนี้มันก็น่าจะเท่ากับอายุของ เด็กน้อยตรงหน้า

วายุขับรถออกมาจากโรงเรียนแต่เขายังตัดสินใจที่จะไม่เข้าไปที่บริษัทเพราะก็ไม่อยากไปหลบๆซ่อนๆไม่ให้นาเดียเห็น จึงตัดสินใจที่จะขับรถมายังบ้านของหญิงสาวเผื่อะว่าจะหาสืบข้อมูลที่พอจะทำให้รู้ว่าตอนนี้นาเดียมีครอบครัวแล้วหรือยัง

“ผมขอถามอะไรหน่อยนะครับผมเคยมีเพื่อนอยู่แถวนี้แต่จำไม่ได้ว่าบ้านเธอหลังไหน”

วายุขับรถมาจอดที่หน้าร้านก๋วยเตี๋ยวเขาลงไปนั่งกินแล้วแกล้งชวนแม่ค้าพูดคุยโดยทำเหมือนกับว่าเขากำลังตามหาเพื่อน คนหนึ่งโดยการบอกลักษณะรูปร่างให้เหมือนกับนาเดีย

“น่าจะเป็นบ้านหลังนี้แหละแต่เธอเพิ่งย้ายมาอยู่ได้แค่ไม่กี่ปีนะไม่รู้ว่าจะใช่เพื่อนคุณไหม”

แม่ค้าไม่ได้แสดงทีท่าว่าสงสัยอะไรจึงทำให้วายุตัดสินใจที่จะถามลึกลงไปเพื่อให้ได้ข้อมูลมากที่สุด

“แล้วตอนนี้เธออยู่บ้านนี้กับใครล่ะครับนานแล้วที่ผมไม่ได้เจอก็น่าจะมีแฟนมีลูกแล้วใช่ไหม”

“ลูกน่ะมีแล้วแต่มีแฟนหรือเปล่าป้าก็ไม่รู้เพราะตั้งแต่เขาย้ายมาอยู่ป้าก็ไม่เคยเห็นบ้านนี้มีใครมาหาก็เห็นอยู่กันสองคนแม่ลูกนี่ก็ยังไม่รู้ว่าถ้าเจ้าของบ้านเขาไม่ให้เช่าต่อจะไปอยู่ที่ไหนกันเห็นว่าเจ้าของคนเก่าเขาจะกลับมาจากต่างประเทศแล้ว”

วายุตอนแรกรู้สึกดีใจที่ตอนนี้นาเดียน่าจะมีแค่ลูกแต่ยังไม่มีครอบครัวจึงทำให้เขาเริ่มแน่ใจว่าวาโยน่าจะเป็นลูกของเขาด้วยใบหน้าที่เหมือนและชื่อที่คล้ายกันแบบนี้แต่พอมาได้ยินว่าสองคนแม่ลูกไม่ได้อยู่บ้านตัวเองแต่เป็นเพียงแค่บ้านเช่าวายุยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองคือคนที่ผิดถ้าชีวิตของนาเดียต้องเป็นแบบนี้เพราะเขาจริงๆ

แม่ค้าด้วยเป็นคนอัธยาศัยดีและพูดเก่งก็บอกเล่าถึงความลำบากของสองคนแม่ลูกให้วายุได้ฟังเพราะป้าร้านก๋วยเตี๋ยวเคยคุยกับนาเดียอยู่บ่อยๆเพราะวาโยชอบกินหัวไช้เท้าที่ใช้ในการทำน้ำซุปก๋วยเตี๋ยวของร้านนี้มาก

ชายหนุ่มเมื่อได้ข้อมูลที่อยากได้เขาก็ขับรถกลับเพื่อมาจอดที่หน้าบริษัทเพื่อหวังจะขับตามนาเดียอีกครั้งความรู้สึกของเขาตอนนี้มันกำลังสมมุติว่าถ้าเขาคือพ่อของวาโยจริงๆและตลอดเวลาที่นาเดียหนีเข้ามาเธอต้องอุ้มท้องลูกของเขาโดยไม่มีแม้แต่คนเป็นพ่อคอยดูแลชีวิตของนาเดียคงจะลำบากและเขาเองก็ไม่เคยรับรู้เรื่องนี้มัวแต่ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายโดยที่ไม่รู้เลยว่าอารมณ์ชั่ววูบเพียงข้ามคืนเดียวสร้างบาดแผลให้กับคนที่รักเขามากที่สุด

“เด็กคนนั้นใช่ลูกของเราไหม นี่เราทำอะไรลงไปตลอดเวลาที่เราคิดว่าเธอหนีมาเพราะไม่รักเราแล้ว แท้ที่จริงเธอกำลังลำบากเพราะเราอยู่ใช่ไหม”

วายุได้แต่เฝ้าถามตัวเอง เขายังไม่มีคำตอบและก็ยังไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับคำตอบที่แท้จริง เขากลัวว่าถ้าเขาแสดงตัวออกไปนาเดียจะหนีเข้าไปก่อนที่เขาจะรู้ความจริงทั้งหมด ชายหนุ่มพยายามตั้งสติแล้วก็ถามตัวเองว่าการที่เขาตามหานาเดียครั้งนี้เขาต้องการอะไร ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาเคยบอกตัวเองว่าเขาแค่ต้องการอยากจะขอโทษแต่ทำไมเมื่อเขาได้เจอนาเดียเขากลับไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเขารู้สึกไม่อยากเสียเธอไปอีกอยากให้เธออยู่กับเขาเป็นทุกอย่างในชีวิตเขาเหมือนที่เคยผ่านมา