ความจริงคืออะไร

ตอนที่ 6

ความจริงคืออะไร

“ไหนคุณบอกว่าจะมีหุ้นส่วนเดินทางมาจากกรุงเทพฯไม่ทราบว่าเขามาหรือยังคะ”

นาเดียรอคอยที่จะแนะนำตัวให้เจ้านายอีกคนของเธอรู้จักแต่นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้วยังไม่เห็นว่าทางนาวินจะพาใครมาแนะนำเลย

“เขาเลื่อนการเดินทางออกไปน่าจะมาสิ้นเดือนเลยแหละ”

เจ้านายตอบด้วยเสียงตะกุกตะกักเพราะไม่คิดว่าวิศวกรสาวจะถามถึงวายุขึ้นมาแบบนี้

นาเดียถึงแม้จะรู้สึกแปลกใจกับท่าทางของเจ้านายแต่เธอก็แค่คิดว่าน่าจะไม่มีอะไร ตลอดการทำงานที่นี่ถึงแม้จะผ่านมายังไม่ถึงเดือนแต่เธอก็รู้สึกมีความสุขเพราะนาวินกับเธอก็รุ่นราวคราวเดียวกันการพูดคุยต่างๆก็เข้าใจง่ายไม่เหมือนการทำงานกับชาวต่างชาติ

“วันนี้ขอกลับบ้านไวหน่อยนะคะพอดีมีธุระ”

หญิงสาวขอตัวกลับบ้านก่อนเวลาเกือบครึ่งชั่วโมง ไม่ใช่เพราะเธอมีธุระแต่เป็นเพราะนาเดียสังเกตว่าหลายวันมานี้เธอรู้สึกคุ้นรถคันหนึ่งที่เหมือนกำลังขับตามเธอตั้งแต่ไปรับลูกที่โรงเรียนจนถึงที่บ้าน การออกจากที่ทำงานเร็วกว่ากำหนดก็เพียงแค่ต้องการอยากรู้ว่าถ้าเธอไม่ได้ออกตามเวลาจะยังพบเจอรถคันนั้นอยู่ไหม

“คุณเป็นใคร”

วิศวกรสาวจอดรถที่หน้าโรงเรียนของลูกแต่เธอยังไม่ได้เดินเข้าไปรับวาโยแต่กลับเดินอ้อมออกด้านข้างเพื่อต้องการมาสังเกตรถต้องสงสัยที่วันนี้ก็ยังคงขับตามเธออยู่ นาเดียตัดสินใจเดินไปเคาะกระจกเพราะต้องการคุยกับรถคันนั้นให้รู้เรื่อง

“วายุ”

นาเดียเรียกชื่อเพื่อนสนิทแล้วทำท่าจะวิ่งหนีแต่ต้องเปลี่ยนใจเมื่อได้ยินถ้อยคำที่วายุตะโกนบอกเธอ

“อย่าหนีเราเลยวาโยเป็นลูกของเราใช่ไหม”

หญิงสาวเดินกลับมาที่รถอีกครั้งคราวนี้เธอเปิดประตูขึ้นมานั่งที่เบาะข้างๆคนขับ เธอจะไม่มีวันให้วายุเข้าใจแบบนี้เด็ดขาด เธอกับเขาต้องคุยกันให้รู้เรื่องก่อนที่วายุกับวาโยจะมีโอกาสได้เจอกัน

“เราไม่รู้หรอกนะว่านายตามเรามาที่นี่เพราะอะไรแต่ถ้านายกำลังคิดว่าวาโยเป็นลูกของนายขอให้เข้าใจเสียใหม่เรามีอะไรกันแค่ครั้งเดียวมันไม่ท้องหรอก หลังจากวันนั้นเราก็ไปมีแฟนอีกตั้งหลายคน วาโยคือลูกของแฟนใหม่เรา หวังว่าการเจอกันครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย เราไม่อยากรู้จักอะไรกับนายอีก เราเบื่อแล้วกับการที่เป็นเพื่อน ตอนนี้เราอยากทำหน้าที่แม่.....อย่าตามเรามาอีกนะ”

นาเดียกำลังจะเปิดประตูรถแต่ถูกคนขับจับมือของเธอไว้ ทั้งคู่หันมาสบตากันมันมีคำพูดมากมายอยู่ในแววตาที่แทบจะไม่สามารถเรียบเรียงออกมาเป็นคำพูดได้ บรรยากาศในรถเงียบสงบเหมือนเวลากำลังหยุดหมุนแค่เพียงมองตามันก็เหมือนเข้าใจกันแต่มันอาจจะเป็นเพียงแค่ความเข้าใจที่ผิด

“เกลียดเรามากใช่ไหม”

วายุไม่รู้เหมือนกันทำไมเขาเลือกที่จะพูดคำพูดนี้ออกมา ทั้งที่ความจริงเขาควรจะขอโทษหรือควรจะอธิบายว่าตอนนี้เขากำลังรู้สึกอย่างไร

“เราจะไปเกลียดนายเรื่องอะไร ถ้าเรื่องคืนนั้นช่างมันเถอะเราไม่ได้ถือสา นายก็ไม่ได้ข่มขืนเราซะหน่อยเราก็เต็มใจ ตอนนี้เราต่างก็โตแล้วก็แค่แยกกันไปมีเส้นทางเดินของตัวเอง นายเองก็มีชีวิตที่ดีเราเองก็มีครอบครัวที่มีความสุข การที่เรามานั่งอยู่บนรถนายแบบนี้บางทีถ้าแฟนเรามาเห็นเขาอาจจะไม่พอใจก็ได้”

นาเดียคิดคำโกหกขึ้นมาแบบทันเวลาหญิงสาวคิดว่าถ้าวายุเข้าใจว่าตอนนี้เขามีสามีแล้วชายหนุ่มคงจะเลิกยุ่งกับเธอและลูกไปเอง

“ไม่ต้องมาโกหกอะไรทั้งนั้นเรารู้เรื่องราวของเธอหมดแล้วตอบเราได้ไหมวาโยคือลูกของเราใช่ไหมนาเดีย”

คนฟังหลบสายตาทันที นาเดียรู้ดีว่าไม่ว่าเธอจะพยายามโกหกเท่าไหร่แต่แววตาของเธอมันทรยศเสมอ เธอจึงเลือกที่จะหันหน้าไปทางอื่น

“ตลกแล้ววายุเรานอนกันแค่ครั้งเดียว อยู่ดีๆนายก็จะมาตู่ว่าลูกของเราเป็นลูกนายแบบนั้นหรือ ถามจริงๆเถอะเป็นหมันหรือไงถึงได้อยากจะมาเอาลูกเราไปเป็นลูกนาย เอาเป็นว่าเราขอบอกนายตรงนี้เลยนะวาโยเป็นลูกของเรากับแฟนใหม่ ตอนนี้เรามีครอบครัวแล้ว....เราให้อภัยนายในทุกเรื่อง เราลืมทุกอย่างแล้วจริงๆ”

คนตอบหลับตาตั้งสติก่อนจะหันไปยิ้มอย่างเข้มแข็งเพื่อให้คำตอบของเธอดูน่าเชื่อถือแต่มันไม่ทำให้คนฟังเชื่อเลยสักนิด

“ไม่เป็นไรถ้าวันนี้เธอยังไม่พร้อมจะยอมรับความจริงแต่ขอให้รู้ไว้นะตั้งแต่คืนนั้นไม่เคยมีวันไหนเลยที่เราจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นได้”

“ นายไม่ลืมก็เรื่องของนายแต่เราลืมหมดแล้ว”

นาเดียพูดจบก็รีบฉวยโอกาสช่วงที่วายุเผลอกระชากแขนของเธอออกจากมือของเขาและเปิดประตูเดินเข้าโรงเรียนไปหญิงสาวรอจนกว่าแน่ใจว่าไม่เห็นรถของชายหนุ่มจอดอยู่ เธอจึงพาวาโยเดินมาขึ้นรถและขับรถกลับบ้าน

ตลอดทางวิศวกรสาวคุณแม่ที่พยายามทำตัวเข้มแข็งหันมามองหน้าลูกชายทีไรเธอก็อยากจะร้องไห้ตลอดเวลาหลายปีที่เธออยู่กับลูกมา ความลำบากที่ต้องพบเจอ ความอับอายที่เธอต้องรับมันอยู่ฝ่ายเดียว ทำให้หัวใจบอกกับตัวเองว่าในเมื่อวันนั้นเขาเลือกเป็นเพื่อนสนิทกับเธอนับจากนี้ไปเธอกับเขาก็จะเป็นเพียงแค่คนเคยรู้จักวาโยเป็นเพียงแค่เด็กน้อยที่ไม่มีพ่อแล้วเธอก็เป็นเพียงแค่ผู้หญิงใจง่ายที่ท้องไม่มีสามีก็เท่านั้น