ขอทำหน้าที่พ่อสักครั้ง

ตอนที่ 7

ขอทำหน้าที่พ่อสักครั้ง

“มีอะไร..ทำไมเธอรีบร้อนออกไปแบบนั้น”

วายุที่ทำงานอยู่ที่ห้องสำนักงานเห็นนาเดียวิ่งออกไปจากโครงการก่อสร้างและขับรถออกไปเหมือนมีอะไรรีบร้อนจึงรีบเดินมาถามนาวิน

“ลูกชายของเธอประสบอุบัติเหตุเห็นว่าหัวกระแทกพื้นก็เลยจะรีบพาลูกไปหาหมอ”

ชายหนุ่มได้ยินเพื่อนตอบแบบนั้นยังไม่ทันที่จะได้ฟังอะไรต่อเขาก็รีบวิ่งไปที่รถและขับรถตามหญิงสาวออกไปทันที

“อะไรของมันวะ”

นาวินมองเพื่อนที่กำลังขับรถตามวิศวกรของเขาออกไปด้วยความไม่เข้าใจและคิดว่าทั้งคู่ต้องมีอะไรมากกว่าที่เขาคาดการณ์ไว้แน่

วายุขับรถตามจนตอนนี้รถของทั้งคู่แทบจะติดกัน ทันทีที่นาเดียจอดรถที่หน้าโรงเรียนวายุก็วิ่งตามหญิงสาวเข้าไป

“จะตามเรามาทำไมบอกแล้วเลิกยุ่งกับชีวิตเราสักที”

นาเดียไม่มีเวลามากเธอจึงหันมาตวาดและรีบวิ่งเข้าไปในโรงเรียนเพราะตอนนี้เธอรู้สึกเป็นห่วงลูกชายมาก

“น้องเล่นกับเพื่อนแล้วก็ก็ล้มหัวกระแทกพื้น ตอนนี้น้องมีอาการอาเจียนค่ะ”

“คุณตามผมมา”

วายุตัดสินใจอุ้มเด็กน้อยพาดบ่าแล้วรีบเดินกึ่งวิ่งมาที่รถ ทันที นาเดียที่กำลังทำอะไรไม่ถูกจึงทำได้แค่วิ่งตาม

“ขึ้นไปนั่งแล้วอุ้มลูกไว้ คุณรู้ไหมว่าอาการแบบนี้ไม่ใช่เรื่องเล่นเลย ลูกอาจจะมีเลือดคั่งในสมองอย่าเพิ่งมาพูดจาอะไรกับผมตอนนี้ เราทั้งคู่ต่างก็ห่วงลูกด้วยกันทั้งนั้น”

นาเดียอยากจะพูดขึ้นมาว่าวาโยไม่ใช่ลูกของเขาแต่สิ่งที่ ชายหนุ่มพูดทำให้เธอรู้สึกเป็นห่วงลูกจนเลือกที่จะเงียบดีกว่า อย่างน้อยในเวลานี้เธอเองก็ต้องการคนอยู่ข้างๆช่วยกันแก้ปัญหา ด้วยความตกใจตอนนี้เธอแทบจะคิดอะไรไม่ออก จนไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าจะสามารถขับรถพาลูกไปโรงพยาบาลได้ไหม

“ส่งลูกมานี่”

วายุส่งกุญแจรถให้นาเดียเอารถเข้าไปจอดส่วนเขารีบอุ้มลูกเดินเข้าโรงพยาบาลเอกชนที่อยู่ใกล้ที่สุดอย่างเร่งด่วน

นาเดียทำอะไรแทบไม่ถูกตอนนี้เธอรู้สึกเลยว่าถ้าเธอจะต้องอยู่ตัวคนเดียวยังไม่รู้ว่าจะพาลูกไปรักษาที่ไหน เงินเก็บของเธอก็มีไม่มาก ถ้าไปโรงพยาบาลรัฐบาลเธอก็เป็นห่วงว่าทุกอย่างจะช้าเกินไป

“ลูกเป็นยังไงบ้างคะไม่ใช่เราหมายถึงวาโยลูกของเราคนเดียว”

หญิงสาวพูดผิดพูดถูกเมื่อรีบจอดรถแล้วก็วิ่งมาที่ห้องฉุกเฉินที่ตอนนี้มีวายุนั่งอยู่ด้านหน้าส่วนลูกชายของเธอถูกพาเข้าไปรักษาตัวในห้องแล้ว

“คุณหมอคิดว่าบางทีลูกเราอาจจะได้รับความกระทบกระเทือนอาจจะมีเลือดคั่งในสมองหรือมีอะไรผิดปกติตอนนี้กำลังส่งไปตรวจอย่างละเอียด”

ชายหนุ่มจับมือหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าก่อนที่เขาจะดึงตัวเธอเข้ามากอดเมื่อรู้ว่าเวลานี้นาเดียไม่ได้เข้มแข็งเหมือนอย่างที่เธอพยายามแสดงออก

“ลูกจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

สาวน้อยร่างบางร้องไห้ตัวสั่นเทา ความเข้มแข็งในหัวใจของเธอหมดแล้ว เธอพร้อมจะอ่อนแอต่อหน้าเขา ไม่ว่าตอนนี้วายุจะเรียกวาโยว่าลูกหรือเขาจะแสดงว่าตัวเองเป็นพ่อแค่ไหนนาเดียก็ได้แต่ปล่อยให้เลยตามเลยเพราะถ้าไม่มีเขาอยู่ตอนนี้เวลานี้เธอคงมืดแปดด้านไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนก่อนในการที่จะพาลูกมารักษา

ทั้งพ่อและแม่นั่งอยู่ที่ห้องฉุกเฉินตลอดจนผลเอกซเรย์ออกและทุกอย่างก็เป็นไปอย่างที่วายุคาดการณ์คุณหมอต้องทำการรักษาโดยเร่งด่วนซึ่งมันก็ใช้ค่าใช้จ่ายมากเนื่องจากโรงพยาบาลนี้เป็นโรงพยาบาลเอกชน

“ทางเราจะผ่าตัดแต่ก็ค่อนข้างจะมีค่าใช้จ่ายสูงก็เลยอยากจะให้ทางญาติคนไข้ตัดสินใจ”

“ค่าใช้จ่ายประมาณเท่าไหร่คะ”

“ผ่าตัดเลยครับผมเป็นพ่อจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดเองขอเพียงแค่ให้ลูกของผมปลอดภัย”

นาเดียหันมามองสบตาชายหนุ่มที่กำลังยืนจับมือเธออยู่ก่อนที่จะรู้สึกหมดแรงค่อยๆทรุดลงไปนั่งกับพื้นเวลานี้เธอรู้สึกเหมือนเธอเป็นแม่ที่แย่ไม่มีแม้กระทั่งเงินจะหามารักษาลูก เธอตั้งใจว่าจะไม่ขอพึ่งอะไรจากคนเป็นพ่อที่ไม่เคยเหลียวแลหรือรับผิดชอบใดแต่วันนี้เธอกลับต้องยอมรับเงินที่เขาจะใช้จ่ายในเป็นค่ารักษาเพียงแค่ต้องการให้ลูกของเธอปลอดภัยเท่านั้น

“เราเป็นแม่ที่แย่มาก เราไม่อยากได้เงินของนายเลย ในเมื่อนายไม่เคยคิดที่จะรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น นายไม่รักเร านายก็ไม่จำเป็นต้องรักลูกเรา”

นาเดียร้องไห้โกรธตัวเอง เธอต้องการให้วาโยรู้แค่เพียงว่าเป็นลูกของเธอแต่ทำไมฟ้าดินถึงเล่นตลกทำให้วันนี้ต้องเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นในที่สุดเธอก็ต้องยอมให้พ่อได้มีโอกาสดูแลลูก

วายุโอบกอดคนตัวเล็กไว้เขาไม่รู้สึกโกรธหรือเสียใจที่นาเดียคิดกับเขาแบบนี้เพราะชายหนุ่มรู้จากแม่ค้าที่อยู่หน้าบ้านของเธอว่าหญิงสาวลำบากแค่ไหนกับการที่ต้องเลี้ยงลูกเพียงคนเดียว เธอมาเช่าบ้านหลังที่อยู่ตั้งแต่เธอท้องแล้วก็เลี้ยงลูกเล็กๆมาเพียงคนเดียวตลอด มันคงเป็นความผิดที่ไม่ว่าจะใช้เงินหรือใช้เวลาหรือใช้อะไรก็ไม่สามารถทำให้วายุชดเชยให้เธอได้

คุณหมอใช้เวลาผ่าตัดหลายชั่วโมงก่อนจะออกมาแจ้งกับพ่อและแม่ว่าตอนนี้วาโยพ้นขีดอันตรายแล้ว คุณหมอจึงขอให้พ่อและแม่ไปพักก่อนก่อนเพื่อที่เด็กน้อยฟื้นขึ้นมาจะได้มีแรงดูแลกันต่อไป

“กลับบ้านก่อนนะจะได้ไปเก็บเสื้อผ้ามาเฝ้าลูกด้วย”

วายุขับรถพานาเดียกลับมาที่บ้านของเธอ ชายหนุ่มมองไปรอบๆบ้านข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างยิ่งตอกย้ำให้วายุรู้ว่านาเดียลำบากแค่ไหน ความผิดที่เขาก่อเพียงอารมณ์คืนเดีย ถึงแม้เขาจะรู้สึกผิดและคิดถึงเธอมากเท่าไหร่แต่เขาก็ไม่เคยตามหาเธอแบบจริงจัง มันช่างเป็นความผิดที่เขาก็ไม่อยากให้อภัยตัวเอง ในเมื่อวันนี้เขารู้แล้วว่าหัวใจทั้งสองดวงของเขาอยู่ที่นี่ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ไม่ว่าเธอจะให้เขาทำอะไร ชายหนุ่มก็เพร้อมจะทำตามขอเพียงแค่ชดใช้กับความผิดทั้งหมดที่เขาได้ก่อไว้ก็พอ