บทที่ 3 พรหมลิขิต

เมื่อก้าวเข้ามาด้านในผับหรูสองสาวก็ตกเป็นที่สนใจของหนุ่มๆ กรรัมภาสวมชุดเดรสเข้ารูปสีดำด้านหน้าปิดมิดชิดแต่ด้านหลังเปิดเผยแผ่นหลังขาวเนียน ส่วนชญานีสวมเดรสสั้นสีแดงมีโบว์อยู่บริเวณต้นคอดูน่ารักและเซ็กซี่ ด้วยความที่เป็นเดรสตัวสั้นเลยทำให้เป็นการอวดเรียวขาขาวเนียนในเวลาเดียวกัน กรรัมภายิ้มพอใจที่มีหนุ่มๆมาส่งยิ้มให้ทั้งเธอและเพื่อนสาว

“เห็นม่ะว่ามีหนุ่มๆส่งยิ้มให้แกเต็มเลย คนอย่างแกถ้าจะหาลูกเขยให้ป้าทิพย์สักคนก็ไม่ใช่เรื่องยากหรอกนะยัยพรีน”

“คนแถวนี้จะไว้ใจได้แค่ไหนกันแก เช้ามาก็จำไม่ได้แล้วมั้งว่าใครเป็นใคร”

“ฮ่าๆแกก็แรงเกิน แต่ละคนที่จะเข้ามาที่นี่ได้ไม่ธรรมดาหรอกนะ”

“แล้วแกกับฉันไม่ธรรมดาตรงไหน”

“นั่นน่ะสิ” ชญานีทำหน้าครุ่นคิดอย่างหนัก

“เห็นไหมว่าพอมีเงินก็เข้ามาด้านในนี้ได้แล้ว บางคนอาจจะเก็บเงินเพื่อเข้ามาเที่ยวเลยก็ได้นะ”

“โอเคๆฉันเข้าใจแล้วค่ะคุณเพื่อน เราไปนั่งมุมนู้นกันดีกว่านะ”

“ไปสิ” สองสามเดินตามกันไปนั่งที่มุมหนึ่งซึ่งสามารถมองเห็นบนเวทีชัดเจนและไม่ไกลกันก็เป็นบาร์เครื่องดื่ม อีกมุมหนึ่งปริญนั่งอยู่บริเวณชั้นสองเป็นโซนวีไอพีที่ลูกน้องของเขาทำการจองเอาไว้ล่วงหน้าแล้วซึ่งมุมนี้มองลงไปเห็นเวทีด้านล่างอย่างชัดเจน

“วันนี้คนเยอะมากเลยนะครับบอส คงเป็นเพราะวันนี้บอสมาด้วยแน่ๆ”

“ไม่ขนาดนั้นหรอกมั้งครับ”

“ผมขอบคุณบอสมากเลยนะครับที่ให้เกียรติมาร่วมงานเลี้ยงส่งของผม แค่บอสมอบโบนัสพิเศษให้ผมก็ดีใจแล้วครับ”

“ใครทำงานได้ดีก็สมควรแล้วนี่ครับที่จะได้อะไรตอบแทนกลับไป ถ้าใครอยากได้โบนัสก็ตั้งใจทำงานให้ผมแล้วกันนะครับ” ประโยคหลังเขาหันไปบอกลูกน้องคนอื่นๆ บริษัทจะดำเนินต่อไปได้ก็เพราะคนในองค์กรที่ช่วยกันผลักดันให้ก้าวเดินไปข้างหน้านี่แหละถึงจะถูกต้อง

"พวกเราจะตั้งใจทำงานค่ะบอส วันนี้แอนนี่ดีใจมากเลยนะคะที่ได้มาฉลองกับบอส ให้เกียรติดื่มกับแอนนี่สักแก้วนะคะ"

"ได้ครับ" ชายหนุ่มตอบกลับยิ้มๆแล้วก็รับแก้วเครื่องดื่มมาจากสาวประชาสัมพันธ์หุ่นแซ่บของบริษัท แอนนี่ยิ้มอย่างพอใจที่แผนการของตัวเองสำเร็จ วันนี้หล่อนหวังจะรวบหัวรวบหางท่านประธานเพื่อเป็นบันไดไต่ไปถึงความสะดวกสบายในอนาคต หลังจากที่ปริญดื่มเครื่องดื่มไปสามแก้วเขาก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำเพราะเริ่มรู้สึกไม่สบายตัว เมื่อมาถึงห้องน้ำก็รีบทำธุระของตนเองแต่หูดันไปได้ยินเรื่องที่ไม่ชอบมาพากลเรื่องหนึ่งเข้า ใจความที่เขาได้รู้คือผู้ชายที่ห้องข้างๆกำลังจะมอมเหล้าผู้หญิงคนหนึ่ง เขาไม่อยากให้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นจึงสะกดรอยตามผู้ชายคนนั้นไปเงียบๆ

"น้องพรีน"

"..." กรรัมภาเงยหน้าขึ้นมาจากโต๊ะอัตโนมัติเพราะเสียงเรียกอันคุ้นหู พอรู้ว่าเป็นแฟนเก่าอย่างรณกรก็พูดอะไรไม่ออกไม่คิดว่าจะมาเจอเขาอีก

"พรีนสบายดีไหมครับ พี่ยังคิดถึงพรีนเหมือนเดิมนะครับ"

"หึ พี่มันหน้าตัวเมียยังจะกล้ามายุ่งกับเพื่อนของนีอีกหรอเนี่ยหน้าด้านชะมัด"

"ใจเย็นๆยัยนี อย่าทำให้ต้องหมดสนุกสิ เราไม่ควรไปมีเรื่องกับคนไม่มีค่าหรอกนะ"

"มันจะไม่แรงเกินไปหน่อยหรอครับ"

"แค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ พวกเราไปกันเถอะนี"

"เดี๋ยวสิครับ"

"หลีกทางด้วยค่ะ รีบกลับไปหาภรรยาแล้วก็ลูกของคุณซะ"

"พี่กับเขาเลิกกันแล้วนะครับน้องพรีน พี่กลับมาดูแลน้องพรีนเหมือนเดิมได้แล้วนะครับ"

"แต่ว่าฉันไม่ต้องการค่ะ ขอตัว" กรรัมภาคว้าข้อมือของเพื่อนพากันเดินออกมาจากผับหรูแต่ว่ารณกรก็ยังไม่ยอมปล่อยผ่าน

"ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้นะ"

"พี่ไม่ปล่อยจนกว่าพรีนจะยอมคุยกับพี่ดีๆ พี่ยังรู้สึกดีกับพรีนเหมือนเดิมนะครับ"

"ผู้หญิงเขาไม่อยากยุ่งด้วยทำไมยังไม่ยอมปล่อยมือเธออีกล่ะครับ"

"แกเป็นใครอย่ามายุ่งเรื่องผัวเมียได้ไหม" รณกรตวาดออกไปอย่างอารมณ์เสีย

"พูดให้มันดีๆนะใครเป็นเมียคุณไม่ทราบ"

"หรืออยากจะให้ผมแจ้งตำรวจ"

"เออ ไปก็ได้ว่ะ อย่าให้เจออีกนะโดนดีแน่"

"เฮ้อไปสักที พรีนฉันขอโทษนะมีเคสด่วนฉันต้องไปดูแลเดี๋ยวนี้เลย"

"แกไปเถอะไม่ต้องเป็นห่วงฉัน ฉันไม่ใช่เด็กสามขวบสักหน่อย"

"โอเคๆแล้วเจอกันนะ"

"อืม" หลังจากที่ชญานีผละห่างออกไปกรรัมภาก็หันหน้ามาคุยกับชายหนุ่ม

"ขอบคุณที่ช่วยเหลือเราสองคนนะคะ แต่ฉันว่าตอนนี้คุณกำลัง...อะ เอ่อมีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ"

"ผมก็คิดว่าอย่างนั้นครับ"

"คุณเจ็บปวดตรงไหนหรือเปล่าคะ ไปโรงพยาบาลดีไหม"

"อย่าเลยครับเดี๋ยวก็คงหาย"

"แต่ฉันว่าอาการมันหนักขึ้นเรื่อยๆแล้วนะคะ ให้ฉันช่วยคุณนะคะไหนๆคุณก็ช่วยฉันจากผู้ชายคนนั้นแล้ว"

"งั้นไปส่งผมที่คอนโดหน่อยได้ไหมครับ"

"ฉันไม่มีรถค่ะฉันเองยังต้องกลับรถประจำทางเลย"

"ผมมีรถครับ นั่นไงครับ" กรรัมภาหันไปมองรถยนต์คันหรูแล้วก็รู้สึกทึ่งๆ แต่ก็ช่วยพยุงเขาขึ้นรถได้สำเร็จ เมื่อขับมาถึงคอนโดก็ยิ่งแปลกใจเพราะคอนโดหรูอย่างนี้ผู้อาศัยก็ต้องมีฐานะ

"คุณอยู่ที่นี่หรอคะ"

"ใช่ครับ คอนโดที่บริษัทให้อยู่น่ะครับมันเป็นสวัสดิการ"

"บริษัทใจปล้ำจังเลยนะคะแล้วอย่างรถคันนี้ละคะ"

"ผมเป็นผู้จัดการเลยมีรถประจำตำแหน่งครับ"

"เยี่ยมไปเลยค่ะ บริษัทชื่อว่าอะไรคะเผื่อว่าฉันจะได้ไปสมัครบ้าง"

"บอกไม่ได้หรอกนะครับมันเป็นความลับ"

"ความลับอะไรกันคะ แต่ช่างเถอะค่ะ ถึงที่หมายของคุณแล้วฉันก็ควรจะกลับแล้วเหมือนกัน" หญิงสาวยังไม่ทันผละห่างก็โดนคนตัวโตรวบตัวอุ้มในท่าเจ้าสาวหายเข้าไปในคอนโดด้วยกัน