14 คอทองแดง

หลายวันต่อมา

อัญชลิดาทำงานอย่างขะมักเขม้น เธอพยายามเรียนรู้งานทุกอย่างให้เร็วที่สุด และพยายามทำความเข้าใจกับระบบการทำงานของไร่องุ่นแห่งนี้

ในช่วงเย็น เมื่ออัญชลิดาเดินกลับไปที่บ้านพัก เธอรู้สึกเหนื่อยล้า แต่ก็รู้สึกภูมิใจในตัวเอง เธอรู้ว่าเธอได้พิสูจน์ตัวเองให้ทุกคนเห็นแล้วว่าเธอมีความสามารถมากพอที่จะทำงานนี้ได้

เมื่อเธอเดินเข้าไปในบ้านพัก ภาคินัยก็เดินเข้ามาหาเธอ

“วันนี้เป็นยังไงบ้างน้องอัญ โอเคมั้ย” ภาคินัยถาม

“อื้ม..ก็ดีค่ะ คนงานในไร่น่ารักทุกคน” อัญชลิดากล่าว

“อัญได้เรียนรู้งานหลายอย่างเลยค่ะ”

“ดีแล้วครับน้องอัญ” ภาคินัยกล่าว

“พี่เชื่อว่าอัญจะทำงานนี้ได้ดี” อัญชลิดายิ้มให้เขา

“ขอบคุณค่ะพี่ภีม”

“น้องอัญ!!! พี่มีอะไรจะให้ดู” ภาคินัยกล่าว

เขาเดินไปหยิบกล่องสีดำออกมาจากลิ้นชักโต๊ะทำงาน และยื่นให้เธอ อัญชลิดาเปิดกล่องออก และต้องตกใจกับสิ่งที่เธอเขาซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่ให้เธอ

“พี่ภีมคะ นี่มัน...” เธอเอ่ยเสียงสั่น

“พี่เห็นเครื่องเก่าสภาพมันแย่แล้ว จอก็แตก” ภาคินัยกล่าว

“จะได้สะดวกเวลาทำงาน” อัญชลิดาลังเล เธอไม่รู้ว่าจะรับของขวัญนี้หรือไม่

“รับไว้เถอะครับ”

“ถือว่าเป็นของขวัญที่พี่ขอบคุณอัญที่มาทำงานที่นี่” อัญชลิดายิ้มให้เขา

“ขอบคุณค่ะพี่ภีม”

เดือนต่อมา

เช้านี้บรรยากาศคึกคักเป็นพิเศษ เพราะเป็นวันแข่งขันเก็บองุ่นประจำปีของไร่ ภาคินัยยืนอยู่บนเวทีที่จัดเตรียมไว้ พร้อมไมโครโฟนในมือ

“วันนี้เป็นวันสำคัญของพวกเราทุกคน วันที่เราจะได้ร่วมสนุกและแข่งขันกันเก็บองุ่น เพื่อชิงรางวัลชนะเลิศ” เสียงปรบมือดังกระหึ่มจากเหล่าคนงานที่มารวมตัวกัน อัญชลิดายืนอยู่ข้างๆ ภาคินัย เธอมองดูบรรยากาศรอบๆ ด้วยความตื่นเต้น

“วันนี้เราจะแบ่งทีมออกเป็น 4 ทีม” ภาคินัยกล่าวต่อ

“แต่ละทีมจะต้องเก็บองุ่นให้ได้มากที่สุดภายในเวลา 1 ชั่วโมง ทีมที่เก็บได้มากที่สุดจะเป็นผู้ชนะ” เสียงเชียร์ดังกระหึ่มอีกครั้ง ภาคินัยเริ่มแบ่งทีมและอธิบายกติกาการแข่งขัน อัญชลิดาได้รับมอบหมายให้เป็นหัวหน้าทีมของกลุ่มตัวเอง

“เอาล่ะทุกคน” อัญชลิดาบอกกับลูกทีม

“เรามาวางแผนกันก่อนดีกว่า” ทีมของอัญชลิดาเริ่มวางแผนการเก็บองุ่น พวกเขาแบ่งหน้าที่กันอย่างชัดเจน และวางแผนการเคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว เมื่อสัญญาณเริ่มต้นการแข่งขันดังขึ้น ทุกทีมก็เริ่มลงมือเก็บองุ่นอย่างรวดเร็ว

อัญชลิดาและทีมของเธอทำงานกันอย่างเข้าขา พวกเขาเก็บองุ่นได้อย่างรวดเร็วและมีประสิทธิภาพ แต่ทีมของนายชิดก็ไม่ยอมแพ้ พวกเขาทำงานกันอย่างแข็งขัน และเก็บองุ่นได้ในปริมาณที่น่าประทับใจ การแข่งขันดำเนินไปอย่างดุเดือด

ทุกทีมต่างพยายามกันอย่างเต็มที่ เพื่อที่จะเป็นผู้ชนะ เมื่อเวลาใกล้หมดลง อัญชลิดาและทีมของเธอก็รีบเร่งมือ พวกเขารู้ว่าต้องเก็บองุ่นให้ได้มากที่สุด เพื่อที่จะเอาชนะทีมของนายชิด และในที่สุดสัญญาณหมดเวลาก็ดังขึ้น ทุกทีมหยุดการเก็บองุ่น และนำตะกร้าองุ่นไปชั่งน้ำหนัก เมื่อผลการแข่งขันประกาศออกมา ทีมของอัญชลิดาเป็นผู้ชนะ พวกเขาเก็บองุ่นได้มากที่สุด เสียงเชียร์ดังกระหึ่มจากทีมของอัญชลิดา พวกเขากระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ ภาคินัยเดินเข้ามาหาอัญชลิดา แสดงความดีใจกับเธอ ทำให้กลุ่มนายชิดมีสีหน้าไม่ค่อยพอใจ

“เก่งมากครับน้องอัญ” ภาคินัยกล่าว “ทีมของอัญทำได้ดีมากทุกคนเลย” ภาคินัยกล่าวชมลูกทีมของเธอ

“ขอบคุณค่ะพี่ภีม” อัญชลิดากล่าว

ค่ำคืนแห่งการเฉลิมฉลองเริ่มต้นขึ้นท่ามกลางเสียงเพลงและเสียงหัวเราะ นายชิด หัวหน้าคนงานผู้มากประสบการณ์ ประกาศท้าดวลกะแช่กับอัญชลิดา ผู้จัดการไร่คนใหม่ที่ดูบอบบางแต่แฝงไปด้วยความมั่นใจ

“ผมชอบกิจกรรมแบบนี้ จัดทุกปีก็สนุกทุกปี เอ้าพวกเราชน!” นายชิดเอ่ยเสียงดังสุดในวงผู้ชาย ก่อนจะยกแก้วกะแช่ขึ้นชนกับเพื่อนร่วมงาน

“คืนนี้ตามสบายนะทุกคน ใครจะกินไวน์ก็ตามสบาย” ภาคินัยกล่าวด้วยรอยยิ้ม เขาตั้งใจจะกลับที่พัก

“ขอบคุณครับพ่อเลี้ยง แต่พวกผมมันเหมาะกับกะแช่มากกว่า ไวน์มันอ่อนไป จริงมั้ยครับ คุณอัญ” นายชิดหันมาขอบคุณเ่จ้านาย ก่อนหันมาแขวะอัญชลิดาที่นั่งจิบไวน์กับกลุ่มคนงานและแม่บ้านผู้หญิง

“ว่าไงครับคุณอัญ ถ้าจะนั่งดื่มต่อกับพวกผมมั้ย ดวลกะแช่กันสักแก้วสองแก้ว รับรองว่าคุณได้ใจคนงานแน่ๆ” อัญชลิดาหันไปมองภาคินัย เขาพยักหน้าให้เธออยู่ต่ออย่างไม่แคร์ ตั้งแต่มาที่นี่เขาก็ยังไม่เคยเปิดตัวว่าเธอเป็นแฟนเขาเลยแม้แต่น้อย แถมเธอก็ยังพักอยู่ที่ไร่ตามลำพัง อัญชลิดาคิดว่าค่ำคืนที่กินหมูกระทะคงไม่มีความหมายสำหรับเขาหรอก

“งั้นก็ได้ค่ะ” อัญชลิดาตอบรับคำท้าด้วยรอยยิ้ม

“ไอ้ชิดกูว่ามึงต่อให้คุณอัญเค้าดีมั้ย มึงคอแข็งนี่หว่า” คนงานคนหนึ่งแซว

“ไม่เป็นไรค่ะ แฟร์ ๆ ไปเลย แก้วต่อแก้ว” อัญชลิดาตอบกลับอย่างมั่นใจ

“เฮ้ยมึงจะกลัวทำไม...ผู้หญิงตัวเล็กๆ” นายชิดหัวเราะ

“มึงอยู่ฝั่งไหนกันไอ้คำแปง มึงจะเชียร์กูหรือเชียร์คุณอัญ”

“เออกูอยู่ฝั่งมึงนี่แหละ โอ้โหเฮ้ยๆ แหมปากดีเหลือเกิน” ทุกคนครึกครื้นสนุกเฮฮากันใหญ่

“งั้นพวกเราผู้หญิงอยู่ฝั่งเดียวกับคุณอัญ” กลุ่มแม่บ้านและคนงานผู้หญิงส่งเสียงเชียร์อัญชลิดา

“แหม่!! อีนี่..ถ้าเป็นผู้ชายนะกูจะเตะให้ฟันร่วง” นายชิดกล่าวอย่างท้าทาย เมื่อคำผายื่นหน้ายื่นตาใส่เขา

“กะแช่เพียวๆ นะคุณอัญ ไหวเหรอคะ” คำเอื้อยหันมาถามเจ้านาย เพราะถูกภาคินัยกำชับมาให้คอยดูแลเธอ

“ไหวค่ะ” อัญชลิดาตอบ

“จากสภาพรูปร่างแบบนี้ ไม่น่าจะกินเหล้าเป็น” คนงานหลายคนที่เป็นผู้ชายเริ่มวิจารณ์อัญชลิดา

“เสียใจนะคุณอัญ ที่นี่ไม่มีนมปั่น หรือน้ำส้มแบบที่ปายซะด้วยซิ ฮ่าๆๆ” คนงานบางคนที่เมาก็เอ่ยแซวหญิงสาว

“อย่าคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงแล้วคิดว่าจะดื่มเหล้าไม่เป็น ฉันจบเกษตรมานะ” อัญชลิดาตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้

“อ่าว!! แบบนี้ก็สวย ไอ้ชิตมึงเสร็จแน่ มึงไม่เคยได้ยินนะสิ” คนงานคนหนึ่งรีบบอกนายชิด ก่อนจะเอ่ยท่องเป็นประโยค

“กินเหล้าเมาพับเราไม่นับเป็นลูกเกษตร กินเหล้าเมาทุเรศลูกเกษตรร้อยเปอร์เซ็นต์ ขอจับมือหน่อยครับ ผมจบเกษตรเหมือนกัน แต่ยังตกงานอยู่เลย” คนงานอีกคนเดินมาทักอัญชลิดา

“ได้!!!..พูดแบบนี้ก็แสดงว่าเจ๋ง...คอแข็งว่างั้น” นายชิดถามอัญชลิดากลางวง

“ก็พอตัวค่ะ แล้วคุณกล้าดวนกับฉันหรือเปล่าล่ะ..คุณชิด”

“ถ้าไม่กล้าก็ไปเอาผ้าถุงยายมาใส่ได้เลย” อัญชลิดาเอ่ยปากท้าทายอย่างต่อเนื่อง

“คนละเป๊ก ใครร่วงก่อนคนนั้นแพ้” นายชิดยื่นข้อเสนอ

“แล้วถ้าใครแพ้ จะต้องยอมเป็นเบ้ตลอดหนึ่งปี” อัญชลิดาต่อรอง

“โห่..ยิ้มเลย ผมอยากได้ผู้จัดการมาเป็นลูกน้องอยู่พอดีเลย” นายชิดหัวเราะ

“นี่ไอ้ชิดมึงรับคำท้าโดยมึงไม่คิดว่าตัวเองจะแพ้เลยเหรอรึ” คนงานคนหนึ่งถาม

“เฮ้ย!!!..เดี๋ยวจะสอนเด็กให้มันรู้ว่ากินเหล้า อ่ะเค้ากินกันยังไง” นายชิดตอบอย่างมั่นใจ แล้วการแข่งขันก็ได้เริ่มต้นขึ้น ท่ามกลางเสียงเชียร์และเสียงหัวเราะ นายชิดยกกะแช่ขึ้นดื่มอย่างรวดเร็ว ส่วนอัญชลิดาก็ยกแก้วขึ้นดื่มตามอย่างไม่ยอมแพ้ ทั้งสองคนดื่มกันไปหลายแก้ว แต่ก็ยังไม่มีใครยอมแพ้

“เป็นไงบ้างคุณอัญ เริ่มจะมึนหรือยัง” นายชิดถาม

“ยังค่ะคุณชิด” อัญชลิดาตอบอย่างมั่นใจ

“งั้นเรามาเพิ่มความเร็วกันหน่อยดีกว่า” นายชิดกล่าว เขาเริ่มรินกะแช่ใส่แก้วอย่างรวดเร็ว และยกแก้วขึ้นดื่ม อัญชลิดาก็ยกแก้วขึ้นดื่มตามอย่างไม่ลดละ

เมื่อดื่มไปได้สักพัก นายชิดก็เริ่มออกอาการมึนเมา เขาเริ่มพูดจาไม่รู้เรื่อง และเดินโซเซก่อนจะรีบขอตัวไปห้องน้ำ

“ผม...ผมไม่ไหวแล้ว” นายชิดกล่าว ก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้นทั้งที่ยังเดินไม่ถึงห้องน้ำ เสียงเฮดังกระหึ่มจากเหล่าคนงาน ที่ตัดสินให้อัญชลิดาเป็นฝ่ายชนะการแข่งขัน นายชิดสลบเมือดด้วยฤทธิ์กะแช่

“เป็นไงคะคุณชิด” อัญชลิดาเขาไปกระซิบใกล้ ๆ

“ยอมเป็นเบ้ให้ฉันหรือยัง”

“ยอมแล้วครับคุณอัญ” นายชิดตอบด้วยเสียงยานคาง เหล่าคนงานต่างหัวเราะและปรบมือให้กับชัยชนะของอัญชลิดา พวกเขาเริ่มมองเธอด้วยความเคารพและชื่นชม