บทที่ 2

“กระเป๋าที่พี่ฝากไว้ยังอยู่ที่บ้านน้ำขิงใช่ไหม”

“กระเป๋า? กระเป๋าไหนคะ”

“ก็กระเป๋าที่ใส่ของขวัญน้องสาวพี่ไง พี่ฝากน้ำขิงไว้ไม่ใช่หรอ”

“อ๋อค่ะ ให้น้ำขิงเอามาให้พรุ่งนี้ไหมคะ”

“ไม่เป็นไรจ๊ะ เดี๋ยวเย็นนี้พี่จะเข้าไปเอาเอง จะได้แวะเข้าไปทักทายแม่น้ำขิงด้วยไง ไม่ได้เข้าไปเยี่ยมท่านหลายวันแล้ว” ชายหนุ่มตอบแฟนสาว

“ค่ะ แม่ก็กำลังถามหาพี่พีอยู่เหมือนกัน แต่น้ำขิงก็บอกไปแล้วนะคะว่าพี่พีติดงาน แม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร” เพียงดาวตอบชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความสุข

แฟน คำนี้คือคำจำกัดความของเขาและเธอ เมื่อเธอตัดสินใจคบกับผู้จัดการหนุ่มไฟแรง หน้าตาดีของบริษัทเกริกไกรฟาร์มาซูติคอล สถานะของเธอกับชายหนุ่มที่เคยเป็นแค่หัวหน้ากับลูกน้อง ก็ขยับมาเป็นคนรู้ใจที่กำลังศึกษาใจคอกันมากกว่าเดิมเพื่ออนาคตที่จะร่วมเดินทางไปด้วยกัน

แต่ถึงอย่างนั้นเขากับเธอก็ไม่เคยมีอะไรไปมากกว่าแค่เดินจับมือ แม้จะเปลี่ยนสถานะและอยู่ในช่วงศึกษาดูใจกัน เธอก็ไม่คิดจะปล่อยเนื้อตัวให้เขาได้เชยชมง่ายๆ ยังคงรักษาระยะห่าง เพียงแต่ไปไหนมาไหนด้วยกันอย่างเปิดเผยและพาไปทำความรู้จักกับแม่ที่บ้าน เพื่อจะได้ไม่มีปัญหาและเกิดข้อครหาที่หลัง เธอไม่อยากให้คนในครอบครัวต้องไม่สบายใจไปกับเรื่องไม่เป็นเรื่องที่เกิดจากเสียงนินทาของคนอื่น

เพียงดาวรีบคว้าราวบันไดรถเมย์โดยสารอย่างรวดเร็ว เมื่อหมายเลขรถที่เธอต้องการจอดเทียบป้ายรถประจำทาง ก่อนจะเหวี่ยงตัวขึ้นไปแออัดกันอยู่บนรถคันนั้นร่วมกับผู้โดยสารคนอื่นๆ เพื่อเดินทางไปยังป้ายต่อไป ซึ่งเป็นจุดหมายที่เธอต้องต่อรถโดยสารคันเล็กๆ อีกทีเพื่อกลับบ้านเป็นประจำทุกวัน

อันที่จริงวันนี้เธอควรจะได้นั่งรถยนต์กลับพร้อมกับพีระแต่จู่ๆ ชายหนุ่มก็ติดธุระ โดยมีเพียงโน้ตใบเล็กๆ แปะไว้บนโต๊ะทำงานเท่านั้น เธอจึงต้องกลับมาอาศัยโหนรถเมย์ตามเดิม ซึ่งกว่าจะถึงที่หมายท้องฟ้าที่เคยสว่างสดใสก็มืดครึ้มไปหมดแล้ว

ความเงียบปกคลุมไปทั่วเมื่อเพียงดาวเปิดประตูรั้วเข้าไปในบ้าน บ้านที่เคยครื้นเครงวันนี้กลับรู้สึกวังเวงทั้งที่ทุกวันจะมีเสียงพูดคุย เสียงทีวี หรือแม้แต่เสียงทำกับข้าวของมารดาให้เธอได้ยินเป็นประจำทุกวัน แต่วันนี้กลับเงียบผิดปกติจนเธอรู้สึกใจคอไม่ดีต้องรีบเดินเข้าไปในบ้านที่เปิดไฟสว่าง แล้วมองหามารดาและน้องสาวที่คงอยู่ที่ไหนสักแห่งในบ้านหลังนี้

แต่ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปในบ้านกลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งก็พุ่งเข้าจมูกของเธอจนแสบไปหมด ความกลัวซึมซับเข้าไปยังโสตประสาททุกส่วนของร่างกายทั้งเนื้อทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้าสั่นไปหมด ใจที่รู้สึกหวิวอยู่แล้วยิ่งเต้นแรงยิ่งเห็นสภาพข้าวของที่ถูกรื้อค้นกระจุยกระจายไปทั่วบ้านร่างกายก็เริ่มสั่นไปทั้งตัวแทบควบคุมอะไรไม่อยู่

“แม่! น้ำชา! อยู่ไหนกันคะ”

เพียงดาวตะโกนเรียกมารดาและน้องสาวดังไปทั่วบ้าน ก่อนจะเดินไปยังห้องครัวหลังบ้านซึ่งเป็นที่ประจำของแม่และน้องสาวที่จะทำอาหารรอเธอทุกวัน แต่กลับไม่พบใครนอกจากอาหารบนโต๊ะ ร่างบางจึงเดินกลับออกมาแล้วรีบขึ้นบันไดไปบนชั้นสองของบ้าน พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นปลายเท้าใครคนหนึ่งยื่นออกมาจากด้านหลังโซฟาในห้องนั่งเล่น เพียงดาวจึงค่อยๆ ก้าวเท้าเข้าไปหาด้วยหัวใจที่เบาหวิวแต่ร่างกายกลับหนักอึ้งเหมือนถูกยืดไว้ด้วยตะกั่ว

“น้ำชา! น้ำชา! ไม่นะ น้ำชา!”

แขนเล็กอุ้มร่างบอบบางของน้องสาวในชุดนักศึกษาเปื้อนเลือดขึ้นมากอดแนบอก น้ำตาดั่งสายน้ำไหลพรากไม่หยุดเมื่อคนในอ้อมกอดสิ้นลมหายใจไปแล้วพร้อมกับเลือดสีแดงข้นเปียกชุ่มไปทั่วตัว