บทที่ 1

บ้านไม้หลังเก่าแถบชานเมืองกรุงเทพมหานคร อบอวลไปด้วยเสียงหัวเราะและความสุขเมื่อสามแม่ลูกได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันในวันหยุด ทำอาหารอบขนมด้วยกันจนได้กลิ่นหอมฟุ้งลอยไปไกล

ครอบครัวเล็กๆ ที่ประกอบไปด้วยแม่และลูกสาวสองคนไม่เคยขาดความอบอุ่น แม้ว่าจะขาดเสาหลักของครอบครัวไปอันเนื่องมาจากบิดาประสบอุบัติเหตุรถชนเมื่อหลายปีก่อน แต่พวกเธอก็มีความสุขอย่างเหลือล้นกับสิ่งที่ตัวเองมี แม้ว่าจะไม่ได้มีเงินทองมากมายเหลือเฟือเหมือนใครๆ แต่ความรักความอบอุ่นกลับมากมายมหาศาลอย่างที่ใครบางคนต้องแอบอิจฉา

น้ำขิง หรือเพียงดาว ภูริวัฒน์ สาวออฟฟิศธรรมดา ชนชั้นกลางผู้ใช้แรงงานในห้องแอร์บนตึกสูง เธอไม่เคยรู้สึกน้อยใจกับชะตาชีวิตที่ผกผัน มุ่งมานะทำงานหาเลี้ยงครอบครัวด้วยอาชีพสุจริต แม้ว่าตัวเองจะมีรูปร่างหน้าตาสะสวยที่สามารถหาอาชีพอย่างอื่นทำได้ แต่เธอก็เลือกที่จะเป็นพนักงานบริษัทขายยาธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น ไม่ใฝ่ฝันจะใช้เรือนร่างหากินเหมือนกับอีกหลายๆ คนในโลกนี้

“น้ำชา ห่อเสร็จแล้วก็เอาไปวางให้เป็นระเบียบสิ เอามาวางปนกันมั่วแบบนี้เมื่อไหร่จะเสร็จ” เสียงหวานเอ่ยกับน้องสาวที่วางห่อขนมหวานเรี่ยราดไปทั่วห้องครัว

“พี่น้ำขิงก็เอาไปเก็บให้หน่อยสิจ๊ะ หนูยู้งยุ่งช่วยแม่เก็บของอยู่”

“ยุ่งอะไรละ เห็นเอาแต่ยืนกดโทรศัพท์เล่นอยู่นั่น วางไว้ก่อนได้ไหมเดี๋ยวค่อยไปเล่นต่อ เดี๋ยวหักเงินเดือนเลยนิ”

“โห...เงินอันน้อยนิดยังจะหักอีก ใจร้าย” เด็กสาวเอ่ยกับคนเป็นพี่ ก่อนจะยอมวางมือถือในมือลงเข้าไปเก็บห่อขนมที่จัดการแพ็คเสร็จเรียบร้อยแล้วเอาไปวางเรียงไว้ให้เป็นระเบียบหน้าบ้าน เพื่อรอให้มารดานำไปขายและฝากตามร้ายกาแฟแถวบ้าน

“หยุดทะเลาะกันสักทีทั้งสองคน โตกันขนาดนี้แล้วยังทะเลาะกันเป็นเด็กๆ ไปได้” เพียงใจเอ่ยกับบุตรสาวทั้งสองคนไม่จริงจังนัก เพราะรู้ว่าทั้งคู่ไม่ได้ทะเลาะกันจริงๆ แต่หาเรื่องให้บ้านไม่เงียบสนิทและให้เธอปวดหัวมากกว่า

“แม่ว่าให้พี่น้ำขิงอะ ได้ยินไหม”

“ใช่ที่ไหนละ แม่หมายถึงเธอนั่นแหละน้ำชา”

“พากันไปอาบน้ำได้แล้วไป แล้วลงมาทานข้าว ค่ำแล้วพรุ่งนี้ต้องไปเรียนไปทำงานกันอีก”

“เห็นไหมแม่ไล่พี่น้ำขิงไปอาบน้ำ ไปสิๆ”

“ไล่เธอด้วยนั่นแหละ ไปเลยไป”

สองพี่น้องพากันเดินออกจากห้องครัวพลางทะเลาะกันไปตลอดทาง จนคนเป็นแม่ต้องส่ายหัวกับลูกสาวสองคนที่ไม่ยอมโตสักที ทั้งที่เพียงดาวก็ยี่สิบหกเข้าไปแล้วและเพียงฟ้าก็เรียนมหาวิทยาลัยแล้ว แต่ก็ยังชอบทำตัวเป็นเด็กๆ กันตลอดเวลา

เสียงทะเลาะและหัวเราะกันของลูกสาวทั้งสองทำให้เพียงใจไม่เหงา และมีความสุขทุกครั้งที่อยู่บ้านพร้อมหน้าพร้อมตา แต่เธอก็รู้ว่าวันหนึ่งลูกสาวทั้งสองของเธอต้องออกเรือนไปกับคนที่รัก และวันนั้นเธอคงจะมีความสุขหากคนที่ลูกสาวของเธอรักจะเป็นคนดีและสามารถดูแลแก้วตาดวงใจของเธอได้

เพียงใจแอบมองลูกสาวคนโตที่ออกไปยืนคุยโทรศัพท์กับแฟนหนุ่มหน้าบ้านก่อนจะกลับมานั่งที่เดิม เธอรู้ว่าพีระแฟนหนุ่มของลูกสาวที่เป็นผู้จัดการในบริษัทยาเดียวกันเป็นคนเอาการเอางานและดูท่าทางไว้ใจได้ เธอจึงไม่ห้ามทั้งคู่ที่จะคบกันและปล่อยให้ทั้งคู่ได้ศึกษาใจคอกัน ส่วนเธอก็เป็นเพียงคนที่เฝ้าดูอยู่ห่างๆ และคอยให้คำปรึกษาในเวลาที่ลูกต้องการเท่านั้น แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว

หลังจากทานอาหารค่ำและนั่งดูทีวีด้วยกันจนถึงเวลาอันสมควร แต่ละคนก็แยกย้ายกันกลับห้องนอนของตัวเอง เพื่อพักผ่อนเอาแรงเตรียมตัวสำหรับเช้าวันใหม่ที่กำลังจะมาถึง

มันเป็นวันที่เต็มไปด้วยความสุขเหมือนกับทุกวัน แต่สิ่งแล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันก็มาพัดพรากทั้งหมดนั่นไปจากเธอ...