EP18 ชอบความท้าทาย

EP18

.

.

.

"ดีไวน์…ฉะ…ฉันขอคืน" อายแคร์พยายามยื้อแย่งแต่กลับถูกดีไวน์ปาโทรศัพท์ลงพื้นจนกรอบหลังแตกออก สายตาเรียบนิ่งซ่อนไปด้วยความดุร้ายก่อนที่มือหนาจะคว้าหมับเข้าที่ลำคอระหง

"อยู่ดีๆไม่ชอบ?"

"อึก!" ใบหน้าหวานเบ้ด้วยความเจ็บ มือบางพยายามแกะนิ้วแกร่งดั่งคีบเหล็กออก เธอหายใจติดขัด

"ชอบท้าทายว่างั้น" ดีไวน์พยักหน้าเข้าใจพร้อมกับลมหายใจหนักหน่วงที่เป่ารดผิวแก้มเนียนก่อนจะยื่นปากเข้าไปกระซิบ "ฉันจะสนองให้"

สิ้นเสียงพูดก็สะบัดหน้าอายแคร์ออกอย่างแรง ทำให้ใบหน้าเบ้สะบัดตามแรง ร่างเล็กทิ้งตัวลงนอนบนเตียงหมดเรี่ยวแรงปลายนิ้วลูบลำคอตนเองเบาๆ

สายตาสัั่นระริกมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินไปหยิบเชือกสีแดงออกออกมาจากลิ้นชักแล้วปิดมันเสียงดัง อายแคร์ที่มองอยู่จึงขยับตัวหนีขึ้นชิดกับหัวเตียงเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ดีไวน์เดินกลับมาแล้วคว้าข้อมือเล็กมามัดรวบกันเอาไว้

"อ๊ะ…เจ็บ ดีไวน์" อายแคร์ใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดขัดขืนแต่ก็ไม่เป็นผลข้อมือถูกรวบมัดได้อย่างง่ายดาย พอจัดการทุกอย่างเสร็จด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึกร่างหนาก็หมุนตัวกลับแล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมประตูที่ปิดลงเสียงดัง

ปัง!

ลับร่างดีไวน์คนบนเตียงก็ขดตัวเข้าหากันด้วยความทรมาน เจ็บไปทั้งกาย เธอปลดปล่อยหยาดน้ำตาที่อดกลั้นให้ไหลทะลักออกมาอาบพวงแก้มทิ้งให้ตัวเองระบายความเจ็บปวดที่ไม่มีวันหลุดพ้น…

…

หลายชั่วโมงผ่านไป…

เคล้ง!

อายแคร์ที่รู้สึกตัวขึ้นในช่วงเย็นของอีกวันล้มตัวลงบนพื้นพร้อมกับร่างกายที่ชนโคมไฟบนโต๊ะตกเป็นเสี่ยง ปลายเท้ายื่นเขี่ยโทรศัพท์มือถือด้วยความพยายามจนในที่สุดก็ได้มา

เธอทรุดตัวนอนเหยียดไปกับพื้นทั้งที่ข้อมือยังถูกมัดอยู่ พอได้โทรศัพท์มาอยู่ในมือก็รีบประกอบในใจได้แต่ภาวนาให้เครื่องเปิดติดและมันก็เป็นดั่งที่ใจหวังโชคดีที่โทรศัพท์เธอไม่ได้พังหน้าจอแค่แตก

เห็นแบบนั้นก็ไม่รอช้ารีบต่อสายไปหาต้นน้ำเพื่อนสนิททันทีและปลายสาวก็กดรับในเวลาไม่นาน…

"นะ…นํ้า"

(อาย…มึงเป็นอะไรเสียงไม่ค่อยโอเคเลย)

"มาหาหน่อย ชะ…ช่วยกูด้วย"

(มึงอยู่ไหน กูจะรีบไปเดี๋ยวนี้)

"บ้านดีไวน์"

(โอเค กูจะรีบไปรอก่อน)

"อื้อ…รีบมานะ"

คุยโทรศัพท์จบปลายสายก็ถูกตัดไป อายแคร์แกะโทรศัพท์ให้อยู่สาพเดิมแล้วตะเกียกตะกากขึ้นบนเตียง รอเวลาให้ต้นน้ำมาช่วยผ่านไปไม่กี่นาทีเพื่อนสนิทของเธอก็มาถึง

ต้นน้ำชะเง้อคอดูตรงหน้าบ้านเมื่อพบว่าดีไวน์ไม่อยู่บ้านจึงรีบเข้าไปตามหาอายแคร์อย่างถือวิสาสะ ก่อนจะหยุดที่ห้องสุดท้ายที่อายแคร์กำลังนอนไร้เรี่ยวแรงอยู่ เนื้อตัวมีเพียงผ้าห่มนวลคลุมตัวเอาไว้

เธอกวาดสายตามองบริเวณห้องด้วยแววตาตกใจ ต้นน้ำหยิบเสื้อผ้าตัวใหม่ออกมาจากตู้แล้วเข้าไปหาเพื่อนเธอรีบแกะมัดออกแล้วช่วยอายแคร์สวมเสื้อผ้สด้วยท่าทางเร่งรีบ

"นํ้า…" เสียงแผ่วเรียกเพื่อนสนิทด้วยความดีใจเธอนึกว่าตนเองต้องนอนเน่าอยู่บนเตียงไปไม่รู้กี่วัน ถึงดีไวน์กลับมาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตนเองจะถูกปล่อยให้เป็นอิสระแบบนี้รึเปล่า

"มึงอย่าพึ่งพูดอะไร กลับห้องกูก่อน"

"กู…คงไปไม่ได้ ถ้านายนั้นกลับมา"

"แล้วมึงจะอยู่แบบนี้หรอ แล้วได้กินอะไรบ้างรึยัง ร่างกายมึงก็แทบจะมองไม่ได้ รู้ไหมอายสภาพมึงตอนนี้เหมือนนักโทษไม่มีผิด" ต้นน้ำพูดออกมาพร้อมกับถอนหายใจ เธอมองเพื่อนด้วยสายตาเห็นใจก่อนจะรั้งคนตัวเล็กเข้ามากอด

ชีวิตอายแคร์ไม่เคยแม้จะพบกับความสุขเลยสักครั้งตั้งแต่เกิดยันโต…

"ถ้ามึงไม่อยากออกไปกับกูก่อนก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูจะออกไปซื้อยาลดไข้และยารักษาแผลเข้ามาให้ มีอะไรอีกไหมเดี๋ยวกูจะทำให้มึงเอง" อายแคร์หลับตาซบอกเพื่อน เธอคิดถึงคนที่มีบุญคุณกับตนเองหากตอนนี้พวกท่านทั้งสองคนยังอยู่คงดี ชีวิตเธอน่าจะดีกว่านี้มันติดที่ว่าโชคชะตาของเธอมันไม่เคยพบกับความโชคดี ชีวิตหลุดจากห้วงความอัปยศแล้วผู้มีพระคุณก็ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตในปีต่อมา

"อื้อ…"

"มึงลุกเดินไหวไหม" พอปล่อยให้อายแคร์ซบอกร้องไห้จนพอใจ ต้นน้ำก็ผละออก

"ไหวดิ กูฝากมึงส่งงานอาจารย์ด้วยนะ ขืนไปสภาพนี้คงไม่รอด"

"เออ เดี๋ยวกูกลับมานอนพักให้หายป่วยแล้วค่อยคิด" มือบางตบไหล่เพื่อนให้กำลังใจแล้วลุกขึ้นจากเตียงเดินออกไปนอกห้องเพื่อไปซื้อยามารักษาแผล ไหนจะต้องไปส่งงานให้อายแคร์

ตอนแรกดีไวน์บอกจะไปส่งให้เขาก็แค่พูด สุดท้ายก็รังแกเธอให้เจ็บปวดแล้วจากไป…

โกดัง…

"อีกไม่กี่วันมีงานประมูลที่มาเก๊า ใครจะเป็นคนไปวะ" ไฟนอลพูดขึ้นมาในขณะที่สี่หนุ่มกำลังนั่งคุยงานกันอยู่ในห้องประชุม โดยมีเจ้าหุ่นยนต์คอยทำหน้าที่เป็นเลขา

"นิวาไม่สบายว่ะ กูไม่อยากห่าง"

"กระถินจะกลับไปเชียงใหม่กูก็ไม่ว่าง" สิ้นเสียงพูดของพัสกรทุกคนในห้องก็ต่างเงียบ ทุกสายตามองไปที่ดีไวน์

'ดินไปสิครับ พาคนสวยขาไปด้วย' คุณเตอร์พูดขึ้นแล้วหันไปคะยั้นคะยอดีไวน์ที่นั่งหน้านิ่งไม่ได้ออกความคิดเห็นอะไร

"ใครวะ คนสวยขา อย่าบอกนะว่ามึงพาสาวมาเชือดในที่ทำงาน"

"ไม่ใช่"

'ดินจะปิดบังทำไมครับ บอกไปเลยสิๆ' คำพูดของเจ้าหุ่นยนต์ทำให้สายตาคมปราดตวัดมองคุณเตอร์ เจ้าตัวเล็กเกิดอาการสะดุ้งตกใจเล็กน้อยแล้วโดดเข้าไปหลบหลังทิศเหนือ

"ถ้ามึงไม่พร้อมไป เดี๋ยวกูไปก็ได้นะ" ไฟนอลพูดขึ้น ดีไวน์จึงหันหน้ากลับไปมองไฟนอล เพื่อนเขามีแฟนหมดแล้วและทุกคนคงไม่อยากห่างคนรักของตนเองรัก หากขาดเรียนคงไม่ดีเอาเท่าไหร่ ด้วยความคิดถึงเพื่อมากกว่าตัวเองเสียงนิ่งจึงตอบออกไป

"กูไปเอง"

"มึงติดอะไรรึเปล่า" ทิศเหนือถามด้วยความเป็นห่วง

"ไม่"

'พาคนสวยขาไปเที่ยวด้วยสิดิน'

"หยุดพูดมาก" ดีไวน์พูดแล้วเพ่งสายตามองเจ้าหุ่นยนต์

"คนสวยขานี้ใช่อายแคร์รึเปล่าวะ" พัสกรอดที่จะถามไม่ได้ทั้งที่รู้คำตอบแล้ว ที่ดีไวน์ไม่มองใครคงเป็นเพราะชอบอายแคร์เข้าให้

"ถามไรนักหนา" พอได้ยินชื่ออายแคร์ภายในใจมันก็เริ่มหงุดหงิด ปลายนิ้วแกร่งเปิดฝาไฟแช็กใช้ความคิดก่อนจะเอนตัวลงบนผนักเก้าอี้

เขาต้องเดินทางไปมาเก๊าในอีกไม่กี่วัน แล้วอายแคร์ละ ปล่อยไว้แบบนี้คงไม่ใช่เรื่องดีเอาสักเท่าไหร่…

23 : 00 AM.

ตอนนี้เป็นเวลาเท่าไหร่ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน พอต้นน้ำอาสาทำทุกอย่างให้ฉันก็หลับต่อจนฟ้ามืดความรู้สึกเบื่อหน่ายก็เข้ามาครอบงำจึงออกมาเดินเล่นตามซอยแถวบ้านดีไวน์

มันเงียบสงบดีนะ มันอยู่ท้ายซอยไม่ได้อยู่ติดถนนใหญ่ไม่มีรถพลุ่งพล่านเหมาะสำหรับคนที่ต้องการใช้ความคิดอย่างฉัน

ฉันอยากรู้จัง ว่าที่ฉันกำลังเจออยู่ตอนนี้มันคือเรื่องบ้าอะไร ฟ้าเล่นตลกกับฉันหรอ ส่งผู้ชายอย่างดีไวน์เข้ามาในชีวิตซึ่งฉันไม่ต้องการเลยสักนิด เขาเป็นเหมือนความโชคร้ายที่สุดในชีวิต

ใครไม่ยืนอยู่จุดนี้คงไม่รู้หรอกว่าการที่เราไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขา แล้วมาโดนทำร้ายสารพัด กักขัง หน่วงเหนี่ยวสารพัดแบบนี้ มันเป็นความรู้สึกที่แย่ขนาดไหน…

"ไปไหนมา?" พอเดินเล่นได้ปล่อยความรู้สึกไปกับสายลมเสียงนิ่งของใครบางคนก็ถามขึ้นในตอนที่ฉันกำลังจะก้าวเท้าเข้าไปในบ้านร่างกายจึงหยุดแน่นิ่ง หันกลับไปมองตามต้นเสียงก็พบกับคนตัวโตที่ยืนพิงขอบประตูห้องนั่งเล่น

เขากำลังสูบบุหรี่ไฟฟ้าทำให้ควันลอยคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ

"เดินเล่น" ฉันตอบกลับไปไม่แม้แต่จะมองหน้าเขา ร่างกายตอนนี้สวมเพียงเสื้อฮูดตัวใหญ่สีเขากับกางเกงขาสั้นสบายตัว

"เก่งนิ" ดีไวน์ปรายตามองฉันพร้อมคำพูดร้ายกาจ มันอาจจะฟังดูเหมือนไม่มีอะไรความจริงแล้วเขากำลังจะบอกว่าฉันเก่ง ที่สามารถปลดเชือกออกมาเดินเล่นข้างนอกได้

"…" ฉันเมินสายตาน่ากลัวคู่นั้นแล้วเลือกที่จะเดินหนี ก่อนจะถูกมือหนาคว้าหมับเข้าที่ข้อมือ ดีไวน์ดึงฉันเข้าไปกอดสายตาเรียบนิ่งจ้องมองที่ลำคอก่อนจะซุกจมูกคลอเคลียที่ลำคอ

เหมือนกำลังเช็คว่าฉันออกไปเดินเล่นมาจริงๆหรือโกหก

"ใครช่วย" ดีไวน์ยิงคำถามแล้วผละใบหน้าออก ฉันจึงเบือนหน้าหนีพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอด

"ต้นน้ำ ถ้ารู้แล้วก็ช่วยปล่อย" พูดจบก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ดีไวน์วางบุหรี่ไฟฟ้าลงข้างโต๊ะ มือหนายกตัวฉันขึ้นไปนั่งแล้วแทรกตัวเข้าไประหว่างขา เขาดึงชายเสื้อขึ้นสายตาไร้ความรู้สึกเพ่งมองหน้าท้อง

พอเห็นรอยสักชื่อตัวเองยังคงอยู่ก็ยกยิ้มขึ้นมาเพียงเสี้ยววินาที…

"นายจะทำอะไรดีไวน์…" ถามกลับไปเสียงแผ่วด้วยหัวใจที่เต้นระทึก ดีไวน์ไม่ได้ตอบคำถามเขาหยิบมือถือขึ้นมาแล้วต่อสายหาใครบางคนไม่นานปลายสายก็กดรับพร้อมกับดีไวน์ที่กดเปิดลำโพง

"ไง…"

(ว่าไงน้องรัก อยากเจอพี่รึไง คราวก่อนเล่นซะเสียหายหลายล้านเลยนะ) ฉันไม่รู้ว่าดีไวน์กำลังจะสื่ออะไรแต่เสียงที่พูดผ่านปลายสายมันคุ้นมากเหมือนฉันเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน

"อยากเสียหายกว่าเดิมไหม" เขาถามกลับไปเสียงเยือกเย็น

(หึ…ท้าทายว่างั้น เอาสิ น่าสนุก)

"คราวนี้เดิมพันอะไรดี"

(ลองเสนอมา)

"ผู้หญิงที่ชื่ออายแคร์ดีไหม…" พูดจบดีไวน์ก็จ้องมองอายแคร์ด้วยสายตาซ่อนรอยยิ้ม

ให้เธอรู้ตัวว่ากำลังจะเจอกับความหายนะเต็มรูปแบบ…

ดีไวน์เบามือกับว่าที่เมียหน่อยนะ5555555555555555555555555

Next....

"ผิดคลาดหรอ เป็นอะไรกับมัน"