EP17 โอกาสครั้งสุดท้าย (ฉากเรท)

EP17

.

.

.

-อายแคร์-

ฉันจ้องมองเข้าไปที่ดวงตาเรียบนิ่งคู่นั้นมันซ่อนไปด้วยรังสีอะไรบางอย่าง เหมือนดีไวน์จะรู้แล้วว่าฉันกำลังคิดที่จะทำอะไรบางอย่าง แล้วยังไง แค่นี้มันหยุดฉันไม่ได้หรอก

"เช็ดตัวเสร็จแล้วก็ปล่อย ฉันจะนอนพัก" นึกได้แบบนั้นก็สะบัดมือหนาที่วางอยู่หน้าขาตนเองออก ดีไวน์ไม่ได้สนใจคำพูดของฉัน แล้วดูเหมือนว่าจะมีรอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเพียงเสี้ยววินาทีก็หายไป

"ครั้งสุดท้ายแล้ว…" คำพูดของคนตัวโตทำให้ฉันหยุดดิ้นเราไม่ได้คุยเรื่องเดียวกันหรือดีไวน์เลี่ยงตอบไปอย่างอื่น แต่คำพูดของเขาที่พูดกรอกหูเมื่อกี้มันชวนขนลุกสิ้นดี

"พูดบ้าอะไรของนาย"

"แค่บอก…" สิ้นเสียงแหบพร่าปลายจมูกคมสันก็ซุกเข้าที่ลำคอ ปากหนาดูดเม้มอย่างมูมมามจนร่างกายโอนเอนตามแรง มือหนาตะโบมเข้าตรงนั้นแล้วขยํ้าเล่นส่งผลให้ร่างกายฉันบิดเร้าเรียวขาหนีบเข้าหากัน

"หยุด ดีไวน์" มือปัดป่ายแขนแกร่งออกจากร่างกาย ทั้งที่ไม่สบายอยู่เขาก็ยังจะรังแกฉันให้ได้

"อยู่นิ่งๆ" เสียงแหบสั่งเสียงเข้มเขาตวัดผ้าห่มออกแล้วรวบข้อมือเอาไว้ยกขึ้นเหนือศรีษะปลายลิ้นลากเลียตามราดไหล่และลำคอสลับกับขบเม้มอยู่แบบนั้นทับรอยเก่า

ฉันเม้มปากแน่นปล่อยให้ดีไวน์ทำตามอำเภอใจ ตอนนี้ไม่มีแรงจะขัดขืนเลยด้วยซ้ำในเมื่อพูดแล้วก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรก็ไม่รู้จะพูดเพื่ออะไรแล้ว ส่วนงานที่ต้องไปส่งอาจารย์คงต้องแบกสังขารไปส่งเอง

"…" ปากกัดแน่นกลั้นเสียงครางเอาไว้ ดีไวน์รวบร่างฉันหันเข้าไปหาตนเองด้วยมือข้างเดียวสายตาซ่อนรอยยิ้มไล่มองใบหน้าลงมาถึงเนินอก ปากหนาก็เข้าตะโบมยอดอกทันที

ลิ้นสากตวัดดูดเลียอย่างมูมมามแทบทนความวาบวามไม่ไหวต้องเชิดหน้าขึ้น ความร้อนแผ่ซ่านไปทั่วเนื้อตัว ศีรษะหนักอึ้ง ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศกระทบกับผิว

"อึก…" ร่างกายฉันสะดุ้งตกใจเมื่อถูกดันให้นอนแนบไปกับเตียงแผ่นหลังที่มีรอยแผลกระทบกับเตียงอย่างแรง เล่นเอาความปวดเร้าวิ่งแล่นไปทั่วแผ่นหลังดีไวน์ถอดเสื้อผ้าตนเองออกทุกชิ้นแล้วตวัดลงเตียงอย่างนึกรำคาญ

ฉันหลุบตามองการกระทำของเขาด้วยอาการหวาดระแวงตอนนี้ใบหน้าคมคายกำลังก้มลงระหว่างขา มือหนาแยกขาออกทำให้สองกลีบบวมอ้าออก พอเห็นแบบนั้นอาการเห่อร้อนก็ผุดขึ้นบนใบหน้าจนต้องหลับตาหนีสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น

ถึงจะเคยเห็นมาหลายครั้งต่อหลายครั้งแต่ในสถานการณ์แบบนี้ฉันก็อดที่จะเกิดอาการเขินอายไม่ได้

"อ๊ะ!?" ร่างกายสะดุ้งตกใจพร้อมกับความร้อนเปียกแฉะที่แตะลงระหว่างสองกลีบ ปากหนาดูดเม้มอยู่แบบนั้นลิ้นชอนไชไปทั่วบริเวณก่อนจะหยุดตรงจุดเสียว ดีไวน์ดูดเม็ดคริสทัลอย่างดุเดือดเกิดเสียงดังคล้ายกำลังซดนํ้าทั่วห้อง

ฉันจิกเล็บลงบนที่นอนเรียวขาเกร็ง ร่างกายกระตุกทุกครั้งที่ถูกลิ้นร้อนละเลงเร่งจังหวะเรียกนํ้ากามให้ผลิตออกมาชโลมตรงนั้น แถมมันยังไหลซึมเข้าปากหนาแต่เขากลับชอบใจเล่นจังหวะอย่างนึกสนุก

"ดะ…ดีไวน์" ฉันอดที่จะร้องชื่อเขาออกมาไม่ได้ ดีไวน์เล่นลิ้นอย่างเอาแต่ใจทำให้สะโพกแอ่นกระดกอย่างอัตโนมัติ มันแสบเเละเสียวในขณะเดียวกันเพราะไม่นานมานี้ตรงนั้นของฉันมันฉีกขาดเพราะเขา

หมับ!

พอละเลงลิ้นจนคราบเปียกแฉะไหลทะลักออกมาเลอะที่นอนใบหน้าหล่อก็ผละออกพร้อมกับยกมือขึ้นเช็ดปากตนเองออกลวกๆ ดีไวน์กระชากร่างฉันขึ้นมานั่งบนตักเขาเหยียดขาตรงแล้วยกสะโพกฉันขึ้นจับหัวหยักสีชมพูใหญ่จ่อเข้าตรงนั้น

"เบาๆนะ มันเจ็บ"

ปึก!

"อื้ออ!!" ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุดีไวน์กดสะโพกฉันลงจนถึงครึ่งท่อนเพราะตรงนั้นมันแน่นเกินไปเกินกว่าจะลงสุดโคน คนใต้ร่างฉันเงยหน้าพ้นลมหายใจออกมาหนักหน่วงเขากัดปากตัวเองแล้วหลุบตามองจุดเชื่อม

ส่วนฉันก็ยกสะโพกค้างไว้แบบนั้นมันแน่นจนอึดอัดไปหมดแท่งใหญ่ยาวของเขามันแข็งอย่างกับเหล็ก

"ดะ…ดีไวน์ จะ…เจ็บ" ปกติเขาจะเป็นคนคุมเกมเองแต่ทำไมวันนี้ถึงได้บังคับฉันก็ไม่รู้ ทั้งที่รู้ดีว่าฉันไม่เต็มใจ

"กดลงมา" ฉันส่ายหัวปฏิเสธพัลวัน มันแน่นขนาดนี้ต้องถอดแล้วเข้าใหม่สิแบบนี้อึดอัดแย่ มันแสบจนแทบนํ้าตาเล็ดด้วยแ แต่พอเห็นสายตาแข็งกร้าวของคนตรงหน้ามือที่กำลังดันหน้าท้องแกร่งเอาไว้ก็ต้องยกขึ้นจับไหล่หนา

จังหวะนั้นเองดีไวน์ก็กระแทกสวนขึ้นมาทำเอาร่างฉันกระเด้งล้มทับร่างหนา…

ปึก! ปึก!

"กรี๊ดดดดดดด!"

"อ๊า~" ดีไวน์หลับตาขบกรามแน่นก่อนจะเปิดขึ้นในวินาทีต่อมา ปลายนิ้วแกร่งลูบไล้รอยแผลบนแผ่นหลังไปมาทำให้สัญชาตญาณของฉันมันบ่งบอกว่าต้องรีบขย่มแท่งเนื้อที่ผงาดดันช่องท้องให้เร็วที่สุด

"ดีไวน์อย่านะ…อ๊ะ?!" ไม่ทันที่ฉันจะพูดขาดคำนิ้วแกร่งก็ออกแรงกดแผลซํ้า ใบหน้าฉันเบ้ด้วยความเจ็บยื่นมือไปเกาะบ่าแกร่งเอาไว้สะโพกเริ่มขยับโยกเบาๆไม่ให้ตัวเองเจ็บมาก

แต่ลืมไปว่าต้องทำทุกอย่างให้ดีไวน์พอใจ

ไม่งั้นคงเจ็บตัว…

"ได้แค่นี้เองหรอ?" ฉันเม้มปากแน่นใบหน้าแดงซ่านก่อนจะซบหน้าเข้ากับศีรษะดีไวน์ กลั้นใจเร่งจังหวะสะโพกให้เร็วมากขึ้นกว่าเดิม

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!

ปึก!! ปึก!! ปึก!!

"อ๊ะ…อ๊่าา…อ๊าาา!!" ความอดทนของฉันขาดสะบั้นร้องครางออกมาสุดเสียงร่่างกายกระเด้งกระดอนบนตักหนา โดยที่ดีไวน์ยังคงซุกใบหน้าเข้ากับหน้าอกตวัดลิ้นเลียแข่งกับเสียงเนื้อกระแทกเนื้อ

ก่อนที่มือหนาที่ปลายนิ้วเปื้อนรอยเลือดจากการกดแผลจะสอดเข้าท้ายทอยดันใบหน้าฉันเข้าไปจูบ เขาใช้จังหวะที่ฉันอ้าปากครางตะโบมดูดอย่างหื่นกระหาย มืออีกข้างเปลี่ยนเป็นยกสะโพกฉันค้างเอาไว้

เอวหนาออกแรงกระแทกสวนขึ้นมาเป็นจังหวะถี่เร็วทำให้เสียงครางกระเซ้าในลำคอดังระงม

ตั่บ! ตั่บ! ตั่บ! ตั่บ!

ตั่บ!! ตั่บ!! ตั่บ!!

"อื้อ อื้ออ!!" ฉันจิกเล็บเข้าบ่าแกร่งจนเกิดรอยความเปียกแฉะไหลทะลักออกมาจากจุดเชื่อมอยู่ตลอด ดีไวน์ร้อนแรงจนฉันเผลอจูบตอบ

เขานิ่งทุกการกระทำยกเว้นบนเตียง ไม่อยากจะคิดเลยถ้าขยันหว่านเสน่ห์สาวจะเยอะขนาดไหน…

"อึก…อ๊ะ ดะ…ดีไวน์ จะ…จุก" ฉันดันอกแกร่งแล้วผละจูบออกร่างกายเซถอยหลังจากแรงตอกอัดหนักหน่วงจนต้องเอนตัวมือดันที่นอนเอาไว้ สะโพกอยู่ในท่ากระดกรับแรงสัมผัส

"เสียวฉิบ…" ดีไวน์สบถออกมาแล้วดึงร่างฉันเข้าไปหาอีกครั้งเขาแตะคราบเลือดลงบนปลายจมูกแล้วตวัดลิ้นเลียลงมาจนถึงใบหูขบกัดมันอยู่แบบนั้นทั้งที่เอวยังกระแทก ท่อนแขนรัดร่างฉันเอาไว้

"อ๊ะ…อ๊าย!!" นานนับหลายนาทีที่ร่างกายฉันถูกจับกระแทกแบบนั้น

มารู้ตัวอีกทีร่างกายก็เกร็งกระตุกปลดปล่อยนํ้ากามรดที่นอน…

...

หลังจากที่จบศึกหนักบนเตียงมาหลายยก อายแคร์ก็หมดสติลงบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้าบวกกับพิษไข้ ดีไวน์ลุกขึ้นจากเตียงมือหนาคว้าโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาเปิดเช็คอย่างถือวิสาสะ

นามบัตรนั้นคือชื่อบริษัทเก่าที่มีเจ้าของใหม่คือดีเลน ทำไมเขาจะไม่รู้

อายแคร์รู้จักดีเลนตอนไหน วันไหน เขาไม่สนแต่ที่รู้คือระหว่างสองคนนั้นจะไม่มีทางดั่งหวังแน่นอน

ครืด~ ครืด~

ในตอนที่เขากำลังคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอวเสียงโทรศัพท์มือถือก็มีสายเรียกเข้า สายตาคมปราดปรายมองรายชื่อก็ตัดสินใจหยิบขึ้นมากดรับสายด้วยท่าทีเบื่อหน่าย

"อะไร"

(พี่แกกลับไปทำธุรกิจที่ไทย ได้เจอกันบ้างรึยัง)

"เจอ" เสียงนิ่งตอบแล้วยกยิ้มมุมปาก ไม่เคยจะมีหรอกที่โทรมาหาเขามีแต่เรื่องลูกชายนอกสายเลือดเท่านั้น

(ว่างๆก็เข้าไปดูงานด้วยก็ดี มัวแต่แข่งรถไร้สาระไปวันๆ)

"แค่นี้ใช่ไหม" ดีไวน์พ้นลมหายใจออกมาด้วยความรู้สึกนึกรำคาญ ความจริงแล้ว 'ดีเทล' ผู้เป็นพ่อแท้ๆของเขาไม่มีสิทธิ์สั่งอะไรด้วยซํ้า เพราะตั้งแต่กลับมาอยู่ไทยดีไวน์ก็ไม่เคยใช้เงินเขาสักบาท ไม่แม้แต่จะเรียกเขาว่่าพ่อด้วยซ้ำ

(แกพูดกับคนที่ขึ้นชื่อว่าพ่อแบบนี้หรอ)

"ไม่ได้เก่งตอแหล"

(หึ แกยังพูดน้อยต่อยนักเหมือนเดิมเลยนะ)

ตี้ด! ดีไวน์กดตัดสายทิ้งไม่รอให้ดีเทลได้พูดจบเขาโยนมือถือตนเองลงบนโต๊ะแล้วหันมาสนใจโทรศัพท์ของอายแคร์ต่อ

"นาย ทะ…ทำอะไร" อายแคร์ที่กำลังนอนหายใจรวยรินถาม ใบหน้าซีดเผือดจากพิษไข้ เธอพยายามดันตัวลุกขึ้นคว้าโทรศัพท์คืนเพราะในไลน์หญิงสาวได้เพิ่มรายชื่อของดีเลนเอาไว้แล้ว

หากดีไวน์เห็นคงไม่ใช่เรื่องดี…

"?" เขาตวัดสายตามองอายแคร์ที่มีสีหน้าตกใจ ร่างกายอ่อนปวกเปียกแสดงสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัดเจน ทำให้เขาเริ่มเกิดความสงสัยว่าในมือถือเครื่องนี้มันมีอะไรกันแน่

"ขอคืนเถอะ นั้นมันของใช้ส่วนตัวของฉันนะ" ร่างกายบอบช้ำใช้ความพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อยื้อโทรศัพท์ตนเองคืนแต่ดีไวน์ก็ชักสีหน้าไม่พอใจใส่

"หุบปากไป" สิ้นเสียงคำพูดร้ายกาจ มือหนาก็กดเข้าไปในไลน์สายตาไล่มองตั้งแต่ข้อความบนสุดลงล่างสุด แต่สายตามันก็หยุดที่ข้อความที่เด้งขึ้นล่าสุดของใครพอดี บนแชทล่าสุดมันปรากฏข้อความจากดีเลนส่งมาว่า…

'คิดถึงจัง เมื่อไหร่จะได้เจอกันอีก'

งานงอกแล้วอายเอ้ย55555555555555555555555555

พี่งเจ็บตัวไปหมาดๆ นับจากนี้จะได้เจอกับพันธนาการเต็มรูปแบบแล้วนะคะ?

Next....

"ชอบท้าทายว่างั้น?"