EP16 ไม่เคยมองใคร

EP16

.

.

.

-อายแคร์-

พอฉันอธิบายเรื่องเด็กนั้นให้ดีไวน์ฟังเขาก็เหมือนยังงุนงงกับเรื่องที่ได้ยิน ส่วนตอนนี้หน่ะหรอไอ้บ้านี้มันก็เฝ้าฉันเรียนจนจบคลาสแล้วหิ้วฉันกลับมาที่ไหนสักแห่ง มันเป็นโกดังขนาดใหญ่มีพวกเศษเหล็กและอะไรมากมายกองอยู่ตามพื้น

บรรยากาศข้างในมืดเงียบสนิทไม่มีคนอยู่แต่ข้างในก็ดูสะอาดดีคงจะมีคนมาทำความสะอาดตลอดเวลา ห้องแต่ละห้องถูกแบ่งออกเป็นโซน ฉันไล่สายตามองไปทั่วบริเวณด้วยความสงสัยแล้วร่างหนาก็หยุดเดิน ทำให้ปลายจมูกชนเข้ากับแผ่นหลังกว้างอย่างห้ามไม่ได้

"นี้นาย จะหยุดเดินก็บอกกันหน่อยสิ" ดีไวน์ไม่ได้ตอบอะไรแต่มือหนากลับยื่นมาสอดนิ้วเข้ากับมือฉัน เหมือนเขารู้เลยว่าตอนนี้ฉันกำลังเริ่มรู้สึกหวาดกลัวทั้งที่พยายามระงับอาการของตนเองเอาไว้แล้ว

"…" ความนิ่งของคนข้างกายทำให้ฉันไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยถามขาก้าวเดินตามเขามายังห้องหนึ่ง ดีไวน์เปิดมันเข้าไปข้างในก็พบเจ้าตัวหุ่นยนต์ที่นอนชาร์จแบตอยู่บนเก้าอี้

"ดีไวน์ นั้นมันตัวอะไร" ไม่รู้สิ ฉันมองมันแวบเดียวก็รู้สึกแปลกตาชวนขนลุก เจ้าตัวนี้มันเหมือนไม่มีชีวิตแต่เสียงกรนที่คล้ายกับคนหลับจริงก็ทำให้ฉันอดที่จะถามไม่ได้

"หุ่นยนตร์"

"ฉันรู้ มันมีชีวิตหรอ"

"อืม" เสียงนิ่งตอบแล้วคลายมือออก เห็นแบบนั้นฉันจึงเกาะชายเสื้อแล้วเดินตามเขาแทนสายตายังคงมองเจ้าตัวหุ่นยนตร์นั้นอยู่ ในวินาทีต่อมามือหนาก็ถอดปลั๊กออกเมื่อสัญญาณแจ้งเตือนแบตเต็ม

"เรามาที่นี้กันทำไม ฉันอยากกลับบ้านแล้ว"

"ทำงาน"

"นายก็ควรให้ฉันกลับไปก่อนสิ" ฉันพยายามยื้อตัวพูดกรอกหัวคนตัวสูง แต่ดีไวน์ก็ไม่ได้สนใจเขายังคงสารวลอยู่กับการหยิบอุปกรณ์ไฟฟ้าขึ้นมาเช็คก่อนที่สายตาดุจะหันกลับมามอง

"ไปนั่ง"

"แต่ฉันอยากกลับ"

"?" พอฉันขัดขึ้นมาดวงตาคมกริบก็หรี่มองคล้ายกับกำลังถามว่าฉันมีปัญหาอะไรนักหนา นั้นทำให้ฉันยอมคลายมือออกแล้วเดินกลับไปหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาอย่างไม่เต็มใจนัก

'อะแฮ่ม ว่าไงจ๊ะคนสวย' แล้วจู่ๆเสียงของเจ้าหุ่นยนตร์มันก็พูดขึ้นมา ตามันเปิดขึ้นทำให้ร่างกายฉันขยับหนีด้วยอาการตกใจ เศษเหล็กเล็กตวัดขึ้นไขว้กันพร้อมกับกอดอกเหมือนท่าทางของคนกำลังแซวสาวทำให้ฉันแอบแปลกใจกระโดดเข้ากอดเอวสอบอย่างลืมตัว

"ดะ ดีไวน์ ทำไมเจ้านี้มันพูดได้"

'คนสวยขากลัวผมหรอ' ดีไวน์ที่กำลังเตรียมอุปกรณ์เสร็จถอนหายใจออกมาแล้วตวัดมองอายแคร์ ใบหน้าตื่นตระหนกของคนตัวเล็กทำให้เขาไม่กล้าแม้แต่จะดุออกไป ใบหน้าหล่อจึงหันไปหาคุณเตอร์

"มาทำงาน"

'นานๆจะเห็นสาวสวยมา แซวหน่อยไม่ได้รึไง' คุณเตอร์บุ่นอุบอิบแล้วกระเด้งตัวลุกจากโซฟาเดินเข้าไปหาดีไวน์ พอเห็นแบบนั้นอายแคร์จึงยอมคลายกอดแล้วกลับไปนั่งที่เดิม

เรียวขาคู่สวยตวัดขึ้นไขว้กันพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเล่นรอเวลาดีไวน์ทำงาน แต่เสียงของอุปกรณ์ไฟฟ้าก็ทำให้เธอเริ่มหงุดหงิิด คนตัวเล็กจึงอดกลั้นจนเวลาล่วงเลยไปถึงตีสองเธอก็พล็อยหลับล้มตัวนอนลงบนเตียง

'ดิน คนสวยขาหลับแล้ว พาเธอกลับก่อนดีไหม'

"ทำต่อ" ดีไวน์มองร่างเล็กที่นอนขดบนโซฟาเพียงเล็กน้อยแล้วหันมาสนใจงานตรงหน้าต่อ ทั้งที่บรรยากาศข้างในเย็นยะเยือกจากเครื่องปรับอากาศ ไหนจะเสียงที่รบกวนเครื่องอุปกรณ์ต่างๆแต่เขาก็ทำเหมือนไม่สนใจ

'ว่าแต่ใครหรอดิน ผมไม่เคยเห็นดินพาหญิงมาเลยสักครั้ง ชอบผู้หญิงด้วยหรอครับ^^' เจ้าหุ่นยนตร์ตัวเล็กถาม นอกจากจะไม่เคยเห็นดีไวน์พาผู้หญิงแล้วเขายังได้ยินสามหนุ่มคุยกันอีกว่าดีไวน์ไม่เคยสนใจใคร

แถมยังปฏิเสธอย่างเลือดเย็นอีก…

"ถามมากว่ะ"

'ก็ผมว่ามันแปลกไปนะ ถึงท่าทางดินจะดูไม่เป็นห่วงแต่สายเนี้ยผมมองออกนะว่าเป็นห่วง'

"เงียบปากไป" มือหนาทิ้งไขควงลงบนกล่องก่อนจะมาคีบมวลบุหรี่สีขาวบนกลีบปากออก เขาพ้นควันสีขาวขุ่นออกมาลอยคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ

'ดิน ผมง่วงแล้วขอไปนอนก่อนนะครับ'

"อืม" สิ้นเสียงคำตอบคุณเตอร์ก็กดปิดระบบทำงานของตนเองบนหน้าท้องแล้วล้มตัวลงนอนเหมือนกับการพักระบบทำงานเอาไว้ไม่รู้สึกตัวหรือรับรู้ใดๆทั้งสิ้นจนถึงเวลาทำงานที่ตั้งไว้ในโปรแกรมคือหกโมงเช้า

ทำให้ภายในห้องเหลือเพียงความเงียบและควันบุหรี่ ดีไวน์เหยียดกายลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินเข้าไปหาร่างอายแคร์ที่นอนหันหน้ามาทางเขา ชายหนุ่มทรุดตัวนั่งลงบนพื้นหน้าโซฟาแล้วเอนหลังพิงกับที่ตั้ง

ใบหน้าหันไปมองอายแคร์ที่กำลังหลับสนิท ก่อนจะคีบมวลบุหรี่ออกจากปากหนาแล้วทิ้งลงบนถาดเขี่ย เขาหยิบมือถือขึ้นมาพร้อมกับหูฟังแล้วเปิดเพลงโปรดมือหนาใส่หูฟังให้อายแคร์แล้วเอนศรีษะลงบนแขนเรียวแผ่วเบาพร้อมความรู้สึกอะไรหลายอย่าง…

( ฉันยอม…ทำเพื่อเธอได้ทุกอย่าง

แค่เพียง…เธอบอกมาว่าต้องการ

ฉันทำ…ทำให้เธอได้ทั้งนั้น

แต่ไม่เคย…ได้หัวใจของเธอกลับมา

ใจร้าย…เธอน่ะใจร้ายเกินไป

ไม่ว่าฉันจะทำอย่างไร

มันก็จบแบบเดิมทุกๆที

เจ็บแบบเดิมทุกๆที… )

10 : 00 AM.

เช้าของอีกวันอายแคร์ก็พบว่าตนเองนอนอยู่บนเตียงในห้องของใครบางคน เธอพาตัวเองลุกขึ้นนั่งแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูตารางเรียนก็พบว่าวันนี้เป็นวันหยุดคนตัวเล็กจึงถอนหายใจออกมาแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้งด้วยอาการหนักอึ้งที่หัว

แกร๊ก…

แล้วเสียงประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับร่างหนาที่เดินเข้ามาในห้อง ในมือมีกะละมังใบเล็กและผ้าสีขาวสะอาด ดีไวน์หย่อนตัวนั่งลงข้างกายอายแคร์ทำให้เธอขยับตัวหนีเล็กน้อย

"เมื่อคืนนายพาฉันกลับตอนไหน"

"ตีสาม"

"แล้วทำไมไม่ปลุกล่ะ" อายแคร์พยุงตัวเองพิงหัวเตียงแล้วมองคนข้างกายด้วยแววตาสงสัย แสดงว่าเมื่อคืนดีไวน์อุ้มเธอกลับมาแทนการปลุกให้เดินเองงั้นหรอ

"เห็นหลับ"

"งั้นก็…ขอบใจนะ แต่นายไปทำอะไรก็ไปเถอะ ฉันจะเอางานเข้าไปส่งอาจารย์" เธอพูดขึ้นมาไม่ใส่ใจนักเรียวขาตวัดลงจากเตียงเพื่อจะเอางานเดี่ยวที่อาจารย์สั่งตั้งแต่เมื่อวานไปส่งเพราะหากส่งช้าคะแนนคงลดกำหนดส่งแค่วันนี้เท่านั้น

"นอนลง"

"ทำไมฉันต้องทำตามคำสั่งนายด้วย"

"เดี๋ยวไปส่งให้ เช็ดตัวก่อน" คำตอบของดีไวน์ทำเอาคนฟังหยุดชะงัก เธอไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองว่าดีไวน์จะพูดประโยคยาวขนาดนี้

"ฉันเช็ดเองได้…"

"…" ดีไวน์ไม่ได้ตอบอะไรเขาโบ้ยหน้าให้เธอเอนหลังลงบนหัวเตียงเหมือนเดิม อายแคร์ที่หวาดหวั่นทุกครั้งกับสายตาดุๆของคนตัวโตก็ยอมเอนหลังลง ความจริงเธอก็แอบเพลียเหมือนกันไม่อยากทำอะไร

เพราะไม่อยากให้ดีไวน์มาทำดีด้วยเลยพยายามบ่ายเบี่ยง อายแคร์ไม่อยากให้ดีไวน์คิดว่าเธอยอมอ่อนข้อให้ เขาคงคิดไปไกลว่าเธอเริ่มใจอ่อนให้แล้วทั้งที่ในใจไม่มีใครทำใจรักคนที่เคยตามตัวเองเหมือนโรคจิตได้หรอก

"ดีไวน์ ดะ…เดี๋ยวถอดเอง" เขียนเรียวยกขึ้นปัดป่ายมือหนาพัลวันเมื่อดีไวน์ยื่นมาหยุดที่กระดุมเสื้อ ดีไวน์กลับไม่สนใจเขาพาตัวเองขึ้นไปนั่งช้อนหลังคนตัวเล็กแล้วรวบข้อมือเอาไว้เพียงข้างเดียว อีกข้างเลื่อนมาปลดกระดุมเสื้อ

ทำเอาลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดลำคอขาวปลายจมูกคมสันอยู่ไม่ห่างจากตัวเธอเอาสักเท่าไหร่ อายแคร์ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวแรงเธอยอมปล่อยให้คนตัวโตถอดเสื้อผ้าออกจนท่อนบนเปลือยเปล่า

แผ่นหลังสัมผัสกับของแข็งอะไรบางอย่างที่กำลังดึงดันเนื้อผ้าขึ้นมา ยิ่งทำให้ขนอ่อนทั่วร่างกายลุกชัน พอถอดท่อนบนเสร็จดีไวน์ก็เอื้อมผ้าชุบนํ้าที่ผ่านการบิดหมาดแล้วมาเช็ดตามลำคอระหงซึ่งยังคงเหลือรอยแดงจากฝีมือเขาหลงเหลืออยู่

ในตอนที่ไล่เช็ดพิษไข้ให้คนในอ้อมกอดสายตาเรียบนิ่งก็เหลือบมองรอยแผลจากฝีมือเขาอีกเช่นเคยมันคงเหลือรอยแดงทิ้งเอาไว้ ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เขานึกหงุดหงิดที่อายแคร์ชอบทำตัวดื้อรั้นจนได้แผล

หากปล่อยไปแล้วไม่สั่งสอนคงได้ใจ ทำอีกเรื่อยๆนั้นเป็นสิ่งที่เขาเกลียดที่สุด…

"วันนี้นายไม่ออกไปไหนหรอ" ความเงียบที่เข้าครอบงำระหว่างทั้งสองทำให้อายแคร์เป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนา เธอเหลือบมองใบหน้าหล่อเหลาเพียงหางตาก็พบว่าจมูกโด่งกำลังไล่สูดดมตามหัวไหล่ตนเองจนต้องหดคอหนี

ในขณะเดียวกันมือหนาก็จัดการเกี่ยวกระโปรงพร้อมแพนตี้ตัวจิ๋วออกจากเรียวขาคู่สวยใต้ผ้าห่มออกเพราะเขาจัดการเช็ดท่อนบนเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว อายแคร์สะดุ้งตกใจเมื่อความเย็นจากผ้าแตะลงบนหน้าขา เธอจึงดึงผ้าห่มมาปิดหน้าอกตนเองเอาไว้

"ทำไมต้องไป"

"ก็ปกติฉันเห็นนายไม่ค่อยอยู่บ้าน" อายแคร์ตอบตัวเกร็ง ทำให้คนถูกถามแอบนึกในใจเขาจะออกไปข้างนอกทำไมกัน ในเมื่อหัวใจอยู่นี้ตัวจะห่างได้ไง หัวใจกับตัวก็ต้องอยู่ด้วยกันตลอดสิ สองปีที่ผ่านหาเขาโหยหาเธอมามากพอแล้ว…

"อยากให้ไป" เขาหรี่ตาถาม อายแคร์จึงรีบงับปากเธอแค่ถามลองเชิงเพราะตอนนี้ต้องรีบเร่งมืิอให้คำตอบกับดีเลน คนที่จะช่วยเธอได้...

"เปล่า ฉันแค่ถาม"

"คิดอะไร" ดีไวน์รู้ดีว่าเธอต้องคิดอะไรบางอย่างเขาจึงกระซิบถามด้วยนํ้าเสียงชวนขนลุก

"..."

"ดื้อหรอ บอกไม่ฟัง?"

Next...

"กดลงมา"