EP15 ไม่ได้เป็นอะไร

EP15

วันถัดมา…

"เอาอะไรดีคะ"

"ยาแก้อักเสบค่ะ" ฉันเอ่ยบอกพนักงานร้านขายยาออกไปแล้วหยิบเงินเหรียญออกมานับจ่าย มือยังคงจับหน้าท้องตนเองไว้มันเดินแรงไม่ได้ฉันจึงต้องระวังเอาไว้ส่วนบนร่างก็แต่งกายมิดชิดปกปิดรอยแดงชํ้า

"ขอบคุณนะคะ" พนักงานเอ่ยขอบคุณฉันจึงรับถุงยาแล้วเดินออกมาจากร้าน มันเป็นร้านขายยาเล็กๆหน้าซอยบ้านดีไวน์ ฉันเองก็พึ่งรู้เหมือนกันไม่งั้นคงมาซื้อตั้งนานแล้ว

ตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงของอีกวันฉันพึ่งตื่นนอนจากอาการเจ็บปวดเมื่อคืน ส่วนดีไวน์ก็ออกไปเรียนก่อนออกไปเขาก็ไม่ได้บอกอะไรสักคำให้เดาคงจะโกรธเรื่องเมื่อคืนไม่หายที่ฉันออกไปเที่ยวไหนจะได้นามบัตรของดีเลนมากออกซึ่งมันก็ถูกฉีกขาดหมดแล้ว

ในขณะที่ฉันกำลังเดินตามริมถนนนั้นก็มีรถสปอร์ตคันหรูขับออกมาจากท้ายซอย รถคันน้ั้นขับมาจอดข้างกายฉันทำให้รู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยจนต้องรีบสาวท้าวเดินหนี

ทว่าร่างของใครบางคนก็ลงมาจากรถ มือหนาแตะลงที่ไหล่ทำให้ร่างกายแน่นิ่งหยุดเดิน ใบหน้าเบือนกลับไปมองเจ้าของมือนั้นด้วยความสงสัยก่อนจะถอดฮูดออกเพื่อให้เขาเห็นว่าฉันอาจจะไม่ใช่คนที่เขารู้จัก

"นึกไว้แล้วว่าต้องเป็นเธอ" เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาเอ่ยทัก ดีเลนเหยียดยิ้มออกมาแล้วจ้องมองใบหน้าฉันอะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้กันนะ

"จำได้ด้วยหรอคะ…"

"ทำไมจะจำไม่ได้ ก็เรายังค้างเรื่องเมื่อคืนกันไว้อยู่" ดีเลนบอกสายตาของเขาบ่งบอกถึงจุดประสงค์อย่างชัดเจน แต่ตอนนี้ฉันว่ามันคงไม่เป็นเรื่องดีเอาสักเท่าไหร่หากมายืนคุยกับเขาแถวนี้นึกได้แบบนั้นสายตาก็หันมองซ้ายขวาด้วยอาการหวาดระแวง

"อายขอตัวก่อนนะคะ"

"เดี๋ยวสิ พักอยู่แถวนี้หรอ" มือหนาเลื่อนมาจับข้อมือฉันเอาไว้พอพยายามจะขัดขืนดีเลนก็ตวัดร่างฉันเข้าไปนั่งในรถ โดยมีร่างของตนเองคร่อมเอาไว้ไม่ให้ไปไหน

"เปล่าค่ะ อายแค่แวะมาซื้อยา"

"งั้นให้ผมไปส่งนะ" ไม่พูดเปล่าใบหน้าหล่อยังยื่นเข้ามาคลอเคลียที่ลำคอ ฉันกดตัวหลีกหนีเล็กน้อยเพราะสถานที่มันโจ่งแจ้งแต่ดูเหมือนคนตรงหน้าจะไม่พอใจ "หรือที่บอกเมื่อคืนว่าโสด โกหกงั้นหรอ?"

"เราไว้เจอกันใหม่นะคะ พอดีอายต้องรีบไปเรียน" ฉันระงับอาการร้อนรนเอาไว้แล้วเปลี่ยนเป็นแสดงท่าทีออดอ้อนดีเลนด้วยสายตาหว่านล้อม "นะคะ..."

"ยังเรียนอยู่งั้นสิ"

"ค่ะ ดรอปไว้แล้วกลับมาเรียน"

"อยากสบายรึเปล่า?" คำถามของดีเลนยิ่งทำให้ฉันมั่นใจว่าเขาเองก็เหมือนจะสนใจฉันบ้างแต่มันคงเป็นการสนใจแค่เรือนร่างเพื่อระบายความใคร่ แล้วยังไงฉันเปลี่ยนมันเป็นความรักได้ มันอาจจะช้าหน่อยแต่ก็คุ้มเสี่ยง…

"ใครกันบ้างละคะจะไม่อยากสบาย"

"ฉันมีข้อเสนอมาให้" สิ้นเสียงกระซิบลมหายใจอุ่นร้อนก็เป่ารดที่ลำคอของฉัน "มาเป็นเด็กฉัน…"

คำถามนั้นทำให้รอยยิ้มมันผุดขึ้นบนใบหน้า ในเมื่อฉันเลือกเขาแล้วมันต้องไปให้สุดสิ จริงมั้ย?

.

.

.

MMU. มหาวิทยาลัย

"พี่ดินคะ" เสียงหวานของใครบางคนเอ่ยขึ้นทำให้ดีไวน์ที่กำลังเรียนภาคปฎิบัติเกี่ยวกับชิ้นส่วนเครื่องบินลำเล็กอยู่ลานกว้างหันไปมองตามเสียงเรียก เขาไม่ได้สนใจเด็กสาวปีหนึ่งคนนั้นเลยแม้แต่น้อยแล้วหันมาสนใจงานต่อ

ทำให้เจ้าของนั้นหน้าเจื่อนลงจากการถูกเมิน เธอรวบรวมความกล้าทั้งหมดเดินเข้าไปประชันชิดกับแผ่นหลังกว้างทำให้ดีไวน์ถอนหายใจออกมาอย่างนึกรำคาญแล้วทิ้งอุปกรณ์ลงบนกล่อง

"อะไร?" เขาถามออกไปเสียงนิ่งแล้วเดินไปหยิบนํ้าขึ้นมากรอกปาก

"เมื่อวานที่มีเรื่องอยู่นิเทศ พี่ดินเป็นอะไรกับพี่อายหรอคะ" สิ้นเสียงคำถามเด็กสาวคนนั้นก็ก้าวทอยหลังกลับไปด้วยอาการประหม่า เธอเป็นอีกคนที่ชอบรุ่นพี่แสนเย็นชาในมหาลัยอย่างดีไวน์ พอมาเจอเรื่องเมื่อวานก็ทำให้ค้างคาใจไม่น้อยเลยตัดสินใจมาถาม

"แล้ว?" เขาหรี่ตามองทำเอาคนถามหน้าชาวาบเหมือนโดนด่าว่า 'เสือกทำไม… '

"ปละ เปล่าค่ะ หนูแค่อยากรู้ความจริงจากปากพี่ดิน"

"…"

"ถ้าไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไรค่ะ หนูขอตัวก่อนนะคะ"

"เดี๋ยว…"

"คะ?"

"อย่าเสอาะให้มันมาก" พูดจบคนตัวโตก็เดินผ่านร่างของรุ่นน้องคนนั้นไป พอเดินออกมาห่างพอสมควรก็เจอเข้ากับเพื่อนสนิทอย่างพัสกรที่ยืนรออยู่หน้าสาขา

"ไม่สงสารน้องหน่อยหรอวะ เขาอุตส่าห์มาถาม"

"ไม่จำเป็น"

"สนใจแค่คนเดียวจริงๆเลย" ชายหนุ่มส่ายหัวแล้วเดินนำเพื่อนมายังรถคนโปรดเพื่อจะขับออกไปข้างนอกเพราะวันนี้สองหนุ่มมีเรียนเสร็จช่วงบ่ายพร้อมกันจึงนัดออกไปทานข้าวข้างนอกแต่สายตาของดีไวน์ก็มองเห็นร่างของใครบางคนเดินผ่านคณะวิศวะ

"ไปไหนวะ"

"มีธุระ" ตอบกลับไปไม่กี่ประโยคร่างหนาก็เดินตามอายแคร์เข้าไปในนิเทศโดยไม่ให้เธอรู้ตัว พัสกรที่เห็นว่าเพื่อนตนเองเดินตามใครไปจึงเค้นยิ้มออกมาแล้วสอดตัวเข้าไปในรถ

จะให้ดีไวน์สนใจคนอื่นได้ยังไง

ในเมื่อมองแค่อายแคร์มาตลอด…

"พี่อายครับ~" ในตอนที่อายแคร์กำลังเหม่อลอยอยู่เสียงของใครบางก็เอ่ยแทรกเข้ามาพร้อมกับร่างสูงที่เดินมาขวางหน้าด้วยรอยยิ้มสดใส ใบหน้ายังคงมีรอยฝกชํ้าจากเหตุการณ์เมื่อวานอยู่

"ว่าไง"

"วันนี้มาเรียนบ่ายหรอ ผมไม่เห็นเจอพี่เลยตอนเช้า"

"ใช่ค่ะ ว่าแต่แผลเป็นยังไงบ้าง หายเจ็บยัง" อายแคร์ถามด้วยรอยยิ้ม ทำให้คนที่ยืนกอดอกมองอยู่หลังต้นไม้เริ่มตะหงิดอยู่กับเขาไม่เห็นจะขยันบริหารเสน่ห์ขนาดนี้ห่างไม่ได้อ่อยไปทั่ว

"หายแล้วครับ ไม่ได้เป็นอะไรมากว่าแต่เมื่อวานพี่เขาเป็นใครกัน ทำไมถึงต้องมาหาเรื่องพี่อายด้วย"

"คนรู้จัก เราเคยมีปัญหากันนิดหน่อย" เธอตอบในขณะที่ทั้งสองเดินเคียงข้างกันไป วันนี้อายแคร์โชคดีที่มีเรียนตอนบ่ายจึงมีเวลาให้นอนพักช่วงเช้า

"อ่อครับ" คนรู้จัก? ดีไวน์ทวนเรื่องเมื่อคืนยังไม่ซา ขยันหาข้อหาเพิ่มความอดทนของเขาเริ่มอดทนเดินเข้าไปหาอายแคร์มากขึ้น

"แล้วนี้ไม่มีเรียนหรอ ทำไมถึงมาอยู่เป็นเพื่อนพี่ได้"

"ตอนบ่ายไม่มีเรียนครับ ไปอยู่เป็นเพื่อนพี่อายดีกว่า จะได้ไม่เหงา"

หมับ!

"ไม่ต้อง" ข้อมือเล็กถูกกระชากกระทบอกแกร่ง ดีไวน์แทรกตัวเข้าระหว่างสองร่างสายตาตวัดมองไวท์อย่างหาเรื่อง

"ดีไวน์ นายมาได้ยังไง"

"มาหาเมีย"

"นายจะบ้าหรอ?" อายแคร์เบิกตากว้างพยายามดิ้นรั้นให้หลุดจากพันธนาการจากมือหนา ทว่าสายตาชวนเสียวสันหลังก็จ้องมองเธอจนคนตัวเล็กต้องยอมหยุดแน่นิ่ง ในขณะที่ไวท์กำลังตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน

"พี่อาย…"

"กลับไป"

"ผมคุยกับพี่อาย"

"มันไม่ใช่อย่างที่ไวท์คิดนะ…"

"เงียบ" ดีไวน์กดเสียงตํ่า

"พี่อายบอกผมว่าพี่เป็นคนรู้จัก ปล่อยพี่อายเถอะครับ"

"เสือก"

"ดีไวน์…อื้อ!" ไม่ทันที่อายแคร์จะได้ห้ามปรามแขนแกร่งก็ดึงคนตัวเล็กเข้ามากดจูบตรงหน้าไวท์ ลิ้นหนาสอดแทรกเข้ามาอย่างเอาแต่ใจปากกดจูบหนักหน่วงเรียกสายตาของคนที่เดินผ่านแถวนี้ให้ยืนมอง อายแคร์พยายามต่อต้านด้วยการใช้กำปั้นเล็กทุบอกแกร่ง ภาพตรงหน้าทำให้ไวท์ทนมองไม่ไหวจนต้องเดินหนีเข้าไปในคณะนั้นทำให้ดีไวน์ยอมผละจูบออก

"อ๊ะ!" อายแคร์ยังไม่แม้แต่จะอ้าปากพูดร่างเล็กก็ถูกกระชากออกมาจากคณะนิเทศ แขนเล็กจึงพยายามบิดออก "ดีไวน์ปล่อย ฉันต้องไปเรียน"

"…" เขายังคงเงียบแล้วลากเธอมาที่รถของตนเอง

"นายอย่าวุ่นวายมากได้ไหม มันน่ารำคาญ ปล่อย" คำพูดของอายแคร์ทำให้ดีไวน์หยุดเดินแล้วหันไปมอง ดวงตาคมกริบหรี่มองทำเอาใบหน้าหยิ่งผยองของคนดื้อรั้นซีดเผือดขึ้นมาในทันใด

"รำคาญ?"

"นี้มันเวลาส่วนตัวของฉันนายไม่ควรมายุ่ง"

"เมื่อคืนไม่เข็ดงั้นสิ"

"มันเจ็บนะ" มือหนาบีบข้อมือเล็กแน่นแล้วยัดเธอเข้ามาในรถทั้งที่อายแคร์พยายามขัดขืนแต่ก็ไม่เป็นผล "จะพาฉันไปไหน"

"ดัดนิสัย"

"ดีไวน์ ฉันต้องไปเรียน"

"…" คนเอาแต่ใจไม่พูดอะไรกลับเขาเคลื่อนรถออกจากบริเวณคณะวิศวะโดยมีใบหน้าไม่พอใจของอายแคร์มองอยู่จนรถหรูเลี้ยวเข้ามาจอดในม่านรูด

"ไม่เอา นายพาฉันกลับเดี๋ยวนี้"

"เลิกยุ่งกับมัน" เสียงนิ่งพูดขึ้นมาโดยไม่สนใจคำพูดของอายแคร์ ทำเอาใบหน้านวลฉายแววสงสัยว่าเขาหมายถึงใคร

"นายหมายถึงใคร" เธอถามออกไปในตอนที่มือหนากำลังปลดเข็มขัดนิรภัยอายแคร์จึงพยายามยื้อแย่งเอาไว้เพื่อไม่ให้คนตัวโตลงจากรถเพราะร่างกายเธอไม่ได้พร้อมทำเรื่องอย่างว่านั้นตลอดเวลา

อีกทั้งเมื่อคืนยังหน่วงตรงนั้นอยู่…

"เด็กนั้นไง"

"ไวท์…ฉันกับน้องเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน นายหยุดหาเรื่องสักทีได้ไหมให้ฉันอยู่อย่างมีความสุขทีเถอะ" อายแคร์พูดออกมาพร้อมกับถอนหายใจเหนื่อยหน่าย มือบางเสยผมขึ้นไม่เข้าใจกับการกระทำของคนข้างกายที่คอยตามติดเป็นเงายิ่งกว่าเมื่อก่อนซะอีก

"มันจีบเธอ"

"เข้าใจอะไรผิดรึเปล่า คนที่น้องมันอยากจีบคือนายอย่าโง่ให้มันมาก"

"?" คำตอบของอายแคร์ทำให้คิ้วหนาขมวดยุ่ง จีบเขา?

ตอนแรกอายแคร์ก็นึกว่าน้องมันจะมาจีบตนเองแต่เปล่าเลย เธอมารู้ทีความลับสุดยอดของเดือนนิเทศคือ เด็กนั้นเป็นเกย์และสนใจดีไวน์เพราะเป็นที่จับตามองของสาวๆเลยต้องเหยียบความลับเอาไว้

"น้องมันเป็นเกย์แล้วก็ชอบนาย หยุดทำท่าทางเหมือนหมาหวงก้างได้แล้ว"

"ทำไม?"

"ก็เราไม่ได้เป็นอะไรกัน…"

"เป็น…เธอเป็นเมียฉัน"

ชัดเจนนะอาย เขาบอกว่าเธอเป็นเมีย5555555555555555555

รู้แบบนี้ก็หยุดดื้ออออ??

Next....

"ดีไวน์ ดะ…เดี๋ยวถอดเอง"