EP14 เคยเตือนแล้ว

EP14

.

.

.

"อ๊ะ!?" เสียงของใครบางคนสอดแทรกเข้ามาในโซนประสาท ทำให้อายแคร์หันกลับไปมองก็พบว่าเจ้าของเสียงนั้นไม่ใช่คนที่เธอกำลังนึก ทั้งสองสบตากันเพียงครู่ก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะเอ่ยขอโทษ

"ขอโทษครับ นึกว่าเพื่อนที่นัดไว้"

"เอ่อ…ไม่เป็นไรค่ะ"

"อาย ทางนี้" ในวินาทีต่อมาต้นน้ำก็เดินมายังหลังร้านพอดี คนตัวเล็กจึงเดินไปหาเพื่อนสนิทท่ามกลางสายตาของดีไวน์ที่ยืนมองอยู่ชั้นบนสุดของสถานบันเทิง

"รถจอดอยู่ไหน"

"ข้างหน้าร้าน"

"รีบไปเถอะ" เธอบอกเพื่อนสาวด้วยท่าทีร้อนรน ท้าวรีบก้าวเดินออกมายังหน้าร้านก่อนจะขึ้นรถพร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

"เกือบซวยแล้วไหมล่ะมึง"

"ดีที่ผู้ชายคนนั้นออกไปจากห้องก่อน ไม่งั้นชีวิตกูจบ"

"สรุปคนนี้รอดไหม"

"กำลังได้ แต่มีเรื่องมาขัดซะก่อน" อายแคร์ตอบแล้วเสยผมขึ้นในขณะเดียวกันต้นน้ำก็เริ่มสตาร์ทรถเคลื่อนตัวออกจากบริเวณนั้น

"ยังไงมึงก็ต้องหาข้อแก้ตัวไว้ก่อน ดีตามมาถึงที่ขนาดนี้เขารู้แน่นอนว่ามึงอยู่ที่นี้"

"เออ ก็คิดไว้แล้ว" เธอตอบไม่ใส่ใจนักแล้วเอื้อมมือเปิดรถหยิบยาลบลอยออกมาแล้วแตะลงบนรอยดูดสีแดงเข้ม หากปล่อยไว้ให้มันค้างบนคอแบบนี้ละก็คงไม่ใช่เรื่องดีเอาสักเท่าไหร่

"ไปส่งอยู่บ้านเลยนะ กูไม่อยากทะเลาะ"

"โอเค"

ผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมงรถสปอร์ตคันหรูก็เลี้ยวเข้ามาจอดในบ้านของดีไวน์ที่ตอนนี้มีเพียงความมืดครอบคลุมไปทั่วบริเวณบ้าน เธอถอดเข็มขัดนิรภัยออกแล้วก้าวท้าวเดินลงจากรถ

มือบางกำสายกระเป๋าสะพายไว้แน่น จมูกเชิดรั้นสูดหายใจเข้าปอดเรียกกำลังใจให้ตนเอง เธอจะไม่ให้ดีไวน์รู้เรื่องนี้เด็ดขาดจนกว่าทุกอย่างจะสำเร็จ พอเดินเข้ามาถึงหน้าห้องตนเองมือก็เปิดประตูเข้าไปข้างใน…

แกร๊ก!

"?" เรียวคิ้วคู่สวยขมวดยุ่ง สายตาเพ่งมองไปที่ร่างหนาที่กำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่ปลายเตียง มือหนามีเปลวไฟจากไฟแช็กสว่างจ้าขึ้นเป็นระยะ

"เข้ามาสิ…"

"ดีไวน์…คือ"

"ฉันไม่ได้ถาม"

"…" เสียงนิ่งพูดตัดบทขึ้นมาทำเอาคนที่กำลังเกิดอาการหวาดหวั่นลอบกลืนนํ้าลายลงคอแล้วทำใจเดินเข้าไปในห้อง

"ตัวสั่นนะ" เขาถามขึ้นมาอีกครั้งในตอนที่อายแคร์กำลังวางกระเป๋าสะพายเอาไว้บนโต๊ะเธอพยายามกลบเกลื่อนตนเองให้มากที่สุด "กลัวอะไร?"

"เปล่า…ฉันแค่อยากบอกนายว่าเรื่องคืนนี้ที่ฉันออกไปเที่ยวกับต้นน้ำไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่านั้น"

"ใครอนุญาต"

"ฉันเบื่อ นายก็รู้ว่าการไปเรียนแล้วกลับมาบ้านเฉยๆมันน่าเบื่อแค่ไหน"

"ขยันหาเรื่อง…" ดีไวน์พูดดักขึ้นมาสายตาหลุบมองก้นบุหรี่ระหว่างนิ้วแกร่งอย่างพิจารณาแล้วช้อนสายตาไร้ความรู้สึกมองใบหน้าเธอ

"…ฉันไปหาเรื่องอะไร"

"…" ชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเขาเค้นยิ้มเย้นหยันอายแคร์ที่แสร้งทำเป็นไขสือไม่รู้เรื่อง ทำไมเขาจะไม่รู้กันละว่าอายแคร์กำลังดิ้นรนอะไรบางอย่างอยู่เพื่อไปจากเขา

เกิดความเงียบระหว่างทั้งเสียงพักหนึ่งทำให้อายแคร์รู้สึกถึงความเงียบอันเป็นที่มาของหายนะ เธอเป็นฝ่ายเดินเลี่ยงไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วหายเข้าไปในห้องน้ำ ใช้เวลาในการทำธุระส่วนตัวให้นานที่สุดเพื่อให้ดีไวน์ออกจากห้องไป

เพราะเธอเองไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าดีไวน์กำลังคิดอะไรอยู่…

จนผ่านมานานร่างเล็กที่บนตัวมีเพียงผ้าขนหนูพันรอบอกเอาไว้ก็เดินออกมาจากห้องน้ำทั้งที่ภายในห้องยังมืดอยู่มองเห็นเพียงเงาเลือนรางของแสงจากพระจันทร์สอดเข้ามาเล็กน้อย

ดวงตาคู่สวยที่ซ่อนไปด้วยอาการหวาดกลัวเหลือบมองหาร่างของใครบางคน ในจังหวะนั้นก็ปรากฎร่างดีไวน์เดินออกมาจากนอกระเบียงสภาพของคนตรงหน้าไม่ต่างจากเธอเอาสักเท่าไหร่

เขาเดินย่างกรายเข้ามาหาเธอแล้วชูอะไรบางอย่างขึ้นในมือเป็นนามบัตรของดีเลนที่เคยหย่อนเอาไว้ให้ มือหนาบีบขยํ้ามันแล้วปาใส่ใบหน้านวลจนอายแคร์ต้องหลับตาหดคอหนี

ปึก!

"…"

"ดะ ดีไวน์"

"โกหกเก่งดี"

"ฉันอธิบายได้…"

"มันคันมากเลยสิ"

"มันไม่ใช่แบบนั้น"

"หุปปาก" คำพูดร้ายกาจหลุดออกมาจากปากหนา ดีไวน์คว้าคนตัวเล็กทุ่มลงเตียงด้วยความรุนแรงมือหนากระชากผ้าขนหนูออกร่างกายตวัดขึ้นคร่อมคนบนเตียงแล้วตามด้วยสิ่งปกปิดตามร่างกายอายแคร์

"อึก!" ร่างเธอกระตุกเมื่อแรงจากมือแกร่งจับเข้าที่คอแล้วออกแรงบีบจนเธอแทบขาดอากาศหายใจ เรียวขาคู่สวยตวัดไปมาอย่างคนหมดทางสู้ สายตามองคนบนร่างด้วยอาการตื่นตระหนก

และหวาดกลัวมากขึ้นกว่าเดิม ดีไวน์ทำร้ายคนอื่นได้โดยที่ไม่รู้สึกอะไรใบหน้าคมคายนิ่งอย่างคนไร้หัวใจ เขามองความทรมานของเธอด้วยแววตาว่างเปล่าไม่มีความสงสารหรือเห็นใจ

"อื้อ!" อายแคร์พยายามดิ้นขัดขืน แรงจากมือหนาทำให้เริ่มหายใจไม่ออกจนเธอใกล้จะหมดความอดทนอยู่รอมร่อเขาก็ผละมือออกคนตัวเล็กจึงรีบหอบหายใจเข้าปอดใบหน้าแดงก่ำ "ทำไมนายไม่ฆ่าฉันตายไปเลยล่ะ…"

ปึก! ปึก!

"หึ" ดีไวน์เค้นหัวเราะออกมาแล้วกระแทกแก่นกายใหญ่เข้าระหว่างสองกลีบแห้งเหือด ใบหน้าของคนไร้เรี่ยวแรงจึงเบ้ด้วยความเจ็บ "ง่ายเกินไป"

สิ้นเสียงคำพูดเอวหนาก็เริ่มอัดกระแทกความแข็งเข้าร่องนุ่มเป็นจังหวะหนักหน่วง มือกดเรียวแขนเล็กเข้ากับเตียงนอนทำเอาอายแคร์เกร็งไปทั่วร่างกาย มีเพียงความเจ็บแสบจากการร่วมรักที่ไม่ได้มีการเล้าโลมใดๆ

"จะ…เจ็บ" เธอออกแรงบีบมือใหญ่แน่นหน้าอกแอ่นขึ้นดิ้นพล่าน ใบหน้าเหยเกอย่างทรมานเอวบางพยายามขยับหนีสัมผัสป่าเถื่อน ทำให้คนตัวโตที่กำลังตอกอัดสัมผัสหยาบโลนไม่พอใจ

มือคว้าหยิบเข็มขัดของตนเองที่ตกเกลื่อนตามเตียงนอนขึ้นมา ก่อนจะเปลี่ยนท่าเป็นดึงร่างของอายแคร์ลุกขึ้นแนบไปกับผนังห้องเอวหนาขยับออกแล้วกระแทกลงไปใหม่พร้อมกับยกขาเรียวเหยียบบนหัวเตียงเพื่อเปิดทาง

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!

ปึกก! ปึกก! ปึกก!

เสียงกระแทกกันดังกึกก้องไปทั่วห้องหน้าท้องแกร่งกระทบกับแผ่นหลังเนียนด้วยจังหวะหนักแน่น เอวทำหน้าที่เร่งจังหวะถี่ยิบส่งผลให้เสียงครวญครางไม่เป็นศัพท์ของคนตัวเล็กดังออกมาไม่หยุดเป็นระรอก

"ดีไวน์…อ๊ะ…บะ…เบาหน่อย…อ๊าา!" ดีไวน์ไม่ฟังคำขอร้องของหญิงสาวแม้แต่น้อย มือเอื้อมสอดไปด้านหน้าแล้วบีบเคล้นเต้าอวบที่กำลังสั่นกระเพื่อมตามจังหวะพร้อมกับไล่ปากดูดตามเนื้อตัวขาวเนียน

ภายในห้องอบอวลไปด้วยเสียงลากมก อายแคร์อดกลั้นความจุกแน่นเอาไว้จนแทบทนไม่ไหว ดีไวน์ไม่มีท่าทีว่าจะพอใจเขาจับร่างเธอพลิกไปมาตามความต้องการครั้งแล้วครั้งเล่าจนในที่สุดก็ตวัดร่างไร้เรี่ยวแรงนั่งลงบนพื้นระหว่างขา

อายแคร์ฟุบหน้าลงกับขอบเตียงเธอหายใจเหนื่อยหอบ ตามกรอบหน้ามีเหงื่อผุดเธอหลุบตามองตรงนั้นของตนเองก็พบว่าตรงน้ั้นมีเลือดไหลซึมออกมาเจือปนของเหลวสีขาวขุ่น ดีไวน์รุนแรงกับเธอมากตลอดเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมง ทำให้ตรงนั้นฝืนรับความหนักหน่วงไม่ไหวฉีกขาดออกเกิดความรู้สึกแสบและทรมาน

"ฉันสั่งให้หยุดแล้วหรอ"

"นายยังไม่พอใจอีกรึไง…อึก!"

"ยัง" มือหนากระชากผมขึ้นจนใบหน้าเหนื่อยล้าเฉิดขึ้นตามแรงใสตอนที่ร่างกายกำลังนั่งพับอยู่ สายตาคมกริบจ้องมองใบหน้าเธอแล้วบีบปากเล็กพร้อมกับกดหัวเข้าตรงนั้นของตนเองที่กำลังผงาดขึ้นอยู่

"อื้อ!!" อายแคร์ร้องประท้วงในลำคอ เธอหลับตาแน่นปากพยายามขยับออกด้วยความรู้สึกขยะแขยง

"อ้าปาก"

"…" เสียงนิ่งสั่งพลันความรู้สึกจากวัตถุอะไรบางอย่างก็แตะลงแผ่นหลังบาง อายแคร์สะดุ้งตกใจแล้วเหลือบมองด้วยหางตาก็พบว่ามันคือเข็มขัดหนังสีดำมันวาว

"ฉันสั่ง" ใบหน้าหวานเบ้มากขึ้นเธอแข็งข้อไม่ยอมทำตามในสิ่งที่เขาต้องการจนทำเอาชายหนุ่มหมดความอดทนออกแรงฟาดเข็มขัดลงบนแผ่นหลังเนียนเข้า

เพี๊ยะ!!!

"อื้ออ!!!" เธอได้แต่ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดร่างกายสะดุ้งความเจ็บเริ่มแผ่ซ่านตามรอยยาวของเข็มขัด ร่างกายสั่นเทาก่อนจะถูกฟาดลงอีกครั้งเมื่ออายแคร์ยังแน่นิ่ง

เพี๊ยะ!!! ดีไวน์ฟาดลงที่รอยเดิมอย่างไร้ความปรานี ทำให้เธอจิกนิ้วเข้ากับหน้าขาแกร่งแล้วเริ่มขยับปากตอบสนอง ขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้จากความแสบจากแผลที่เหมือนจะมีของเหลวอะไรบางอย่างไหลซึมออกมา

"ทนไม่ไหว ก็ทนไป" สินเสียงพูดลิ้นเรียวก็จำใจกวาดเลียชิมรอบหัวหยักพร้อมกับหยาดน้ำตาที่หยดแหมะลงมาตามพวงแก้มใส เธอปรนเปรอความต้องการของดีไวน์ไม่ลดละ หากไม่ได้ดั่งใจเข็มขัดหนังก็คงถูกฟาดลงบนแผ่นหลังอีกมันช่างทรมานจนจะขาดใจ...

ผ่านไปราวยี่สิบนาทีของเหลวมากมายก็พุ่งทะยานเข้าอุ้งปากเล็กทะลักออกมาตามกลีบปากแดงระเรื่อ อายแคร์ทรุดตัวนอนแผ่หล่าบนพื้นเธอขดตัวเข้าหาตนเองอย่างน่าสมเพชโดยมีสายตาของดีไวน์จ้องมองอยู่

หากอายแคร์ยอมฟังที่เขาเตือนตั้งแต่แรกคงไม่เป็นแบบนี้

แต่เธอก็เลือกที่จะโกหกแถมยังคิดหาวิธีจะไปจากเขาอีกแบบนี้คงช่วยอะไรไม่ได้…

"เลือกเองนะ" ปากหนาเอ่ยบอกแล้วหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูงเดินเข้าไปหยุดข้างใบหน้าอายแคร์

"…"

"เคยเตือนแล้ว…"

เขาจิตขนาดนี้ อายอย่าดื้อเลยนะ55555555555555555555

ว่าจะมาสองตอน ต่อคงไม่รอดจริมๆ???

Next...

"มาเป็นเด็กฉัน…"