EP13 ตามตัว

EP13

.

.

.

พอเขาพูดชื่อตัวเองเสร็จฉันก็หันหน้ากลับไปหาต้นน้ำแต่มันกับแอบหลบอยู่แล้วชูมือขึ้นให้เป็นสัญญาณหลังจากนั้นยัยเพื่อนตัวดีก็เดินไปทางอื่น ทำให้ฉันอยู่กับดีเลนแค่สองคน

"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"

"เช่นกันครับ" รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลา มือหนาเอื้อมไปหยิบประตูห้องเข้าไปในโซนวีไอพีซึ่งมีการ์ดสองคนยืนอยู่ในห้องด้วยสีหน้า ท่าทางเรียบนิ่ง พอเห็นแบบนี้ก็ทำให้ฉันรู้สึกขึ้นมาเล็กน้อย เขาดูอันตรายกว่าที่คิด

"มาคุยงานหรอคะ อายรบกวนรึเปล่า"

"เปล่าหรอก ผมแค่มาดื่ม"

"ค่ะ"

"เดี๋ยวอายนั่งตามสบายเลยนะ ผมอยากให้เราทำตัวเป็นกันเอง" ฉันพยักหน้าตอบแล้วหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาสีดำมันวาวตรงกันข้ามกับร่างหนา ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศกระทบผิวกาย

บรรยากาศในห้องดูเงียบ คนพวกนี้ดูเหมือนลูกน้องมากกว่าเพื่อนที่สนิทพอจะคุยกันได้ ฉันนั่งนึกอยู่ลำพังก็มีร่างของผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาค้นตัวอย่างถือวิสาสะทำให้ร่างกายสะดุ้งตกใจเล็กน้อย

"ไม่ต้อง" ดีเลนยกมือปรามลูกน้อง ผู้ชายคนนั้นจึงยอมถอยกลับ พอเห็นท่าว่าเริ่มไม่ดีฉันจึงหยิบกระเป๋าขึ้นมาหวังจะเดินออกจากห้องไปด้วยเหตุผลที่ว่าอยากเข้าห้องน้ำเพราะอะไรหน่ะหรอมันรู้สึกไม่ปลอดภัยยังไงล่ะ

"อาย…ขอตัวไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึงนะคะ"

"พึ่งมาเอง นั่งดื่มด้วยกันก่อนสิครับ ไหนบอกสนใจ?" เขาหรี่ตามองแล้วตวัดท่อนขาขึ้นพาดกัน นิ้วแกร่งถือแก้วใบหรูที่บรรจุเครื่องดื่มยี่ห้อแพงแกว่งไปมาอย่างมีชั้นเชิง

"อายคงไม่สะดวกแล้ว เชิญคุณตามสบายดีกว่านะคะ" พูดจบเท้าก็เตรียมจะก้าวออกมา ทว่ากลับถูกมือหนาคว้าเอาไว้เขาส่งสายตามองฉันแล้วยื่นแก้วเครื่องดื่มมาตรงหน้า

"แต่ผมยังอยากดื่มกับคุณอยู่เลย สักแก้วนะครับ" ฉันกวาดสายตามองการ์ดสองคนนั้นที่สายตาจ้องมองฉันตลอดเวลาเหมือนคอยจับผิดแทนคำตอบ ทำให้ดีเลนมองไปที่พวกเขาแล้วโบ้ยหน้าไปทางประตู "ออกไปก่อน"

เขาบอกออกไปเป็นภาษาจีน แล้วผู้ชายสองคนนั้นก็ก้มหัวคำนับราวกับเคารพนักหนาพร้อมก็เดินออกไป แรงจากมือหนาจึงดึงร่างฉันนั่งลงบนตักภายในชั่วพริบตา

หมับ!

"ดีเลน…" ฉันมองค่อนเขาด้วยสีหน้าตกใจเล็กน้อย พลันเรียวขาก็ถูกตวัดเข้าใกล้ตักหนามากกว่าเดิม เรียวแขนไม่อยู่นิ่งโอบกอดลำคอหนาในทันทีทำให้สีหน้าของเขาดูพอใจไม่น้อย

"ทีนี้คงสะดวก สักแก้วนะครับ" ก้นแก้วแตะเข้าที่ผิวแก้มแผ่วเบาเป็นเชิงหยอกล้อ ฉันจึงเหยียดยิ้มออกมาแล้วยื่นมือรับเครื่องดื่มมาจรดริมฝีปากก่อนจะกลืนรสชาติขมปร่าอมหวานลงคอเอือกใหญ่

"ไม่ได้แอบใส่ยาอะไรลงไปให้อายใช่ไหมคะ" ฉันยัดแก้วใส่มือหนาทำให้ดีเลนยกดื่มตอบ เขาไม่ได้ตอบคำถามเพราะสายตายังคงมองริมฝีปากที่ฉันกำลังใช้ปลายลิ้นเลียกลีบปากด้วยท่าทีอ้อยอิ่ง

"พูดเล่นใช่ไหม ผมจะเอาเวลาไหนไปใส่ครับ หื้ม?" ดีเลนวางแก้วเครื่องดื่มลงบนโต๊ะ สายตาโลมเลียไล่มองใบหน้าฉัน สายตานั้นไล่ตั้งแต่ดวงตาลงมาจนหยุดอยู่ที่หน้าอกมันดันเสื้อสายเดี่ยวออกมาอย่างเห็นได้ชัดเจน

เขามองมันอยู่แบบนั้นลำคอใหญ่ก็ลอบกลืนนํ้าลายลงคออย่างยากลำบาก แล้วก็ดูเหมือนว่าใต้ก้นจะมีของแข็งอะไรบางอย่างดันเนื้อผ้าออกมา พอรู้สึกได้แบบนั้นร่างกายมันก็ยกโอนเอนไปมาทำให้เสียงแหบพร่าหลุดร้องออกมา

"อ๊า…"

"เป็นอะไรคะ ทนไม่ไหวแล้วหรอ" ฉันไม่รอช้ายื่นใบหน้าเข้าไปใกล้กับดีเลน เอาตามตรงนายนี้ก็ตรงสเป็กเหมือนกันนะดูร้ายศิลเสมอกันดี ถามว่าฉันรักนวนสงวนตัวไหมหน่ะหรอก็แค่บางครั้งกับคนที่ไม่ต้องการ

กับคนที่ฉันสนใจและต้องการฉันไม่ได้สนใจข้อนั้นเลยด้วยซ้ำ เด็กที่โตมาในซ่องไม่ได้มีความคิดแบบนั้นอยู่หรอก ความเลวทรามทั้งหมดฉันเห็นมาทุกรูปแบบแล้วอีกอย่าง ร่างกายนี้เป็นของฉัน ฉันจะเอา หรือไม่เอากับใครก็ได้

ปราบใดที่ยังไม่ได้เข้าพิธีแต่งงานหรือเกิดความรักกับใครข้ึนมาจริงๆ ทุกคนอาจจะมองว่าฉันร่าน แต่การร่านของฉันมันเพื่อผลประโยชน์ทั้งนั้นและฉันก็สร้างกฎเกณฑ์เอาไว้ดี

ไม่ยุ่งกับของคนอื่น

พลาดครั้งแรกจะไม่มีครั้งสอง

ป้องกันตัวเองและใช้สมอง…

นั่นแหละ ฉันถึงได้พยายามหาอิสระให้ชีวิตตัวเอง เพราะฉันไม่ต้องการเสียอิสระชีวิตให้ใครไป

"ก็ใครไม่รู้ ทำผมแทบบ้า" ฉันมองออกว่าดีเลนต้องการแค่วันไนท์ดูจากสายตาของเขาสิ ความต้องการก็แค่ระบายความใคร่กับใครสักคน แต่ฉันต้องการมากกว่านั้น

"ผู้ชายหน้าตาดีมักปากหวาน อายรู้ทันหรอก" พูดจบปลายนิ้วก็จรดลงบนกลีบปากหยัก ดีเลนจึงจับออกมือหนาเริ่มไม่อยู่นิ่งลูบไล้ตามต้นขาสูงขึ้นมาเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ที่หน้าท้อง

เขากำลังจะเปิดมันขึ้นแต่ฉันกลับจับเอาไว้ก่อน มันมีรอยสัก เขาจะมองว่าฉันเป็นคนยังไง…

"อาย…" ดีเลนครางชื่อฉันอู้อี้ ทำให้สัญชาตญาณของฉันต้องจับแขนใหญ่มาโอบเอวตัวเอง ใบหน้าเข้าไปซุกไซร้ตามลำคอหนาพร้อมกับฝากรอยเอาไว้ ในวินาทีต่อมาหน้าอกก็ถูกบีบเคล้นปลายนิ้วแกร่งเกี่ยวสายเดี่ยวสีดำออกจากไหล่

ดีเลนผละใบหน้าฉันออกแล้วเปลี่ยนฝ่ายรุกแทน ปากหนาขบเม้มตามซอกคอ ทำให้ฉันหลับตาพริ้มความรู้สึกกับผู้ชายคนใหม่ก็ทำให้เกิดความรู้สึกดีไม่น้อย ชีวิตวกวนอยู่แต่กับนายนั้นมันน่าเบื่อสิ้นดี

.

.

.

ด้านดีไวน์ที่ขับรถกลับมาถึงบ้านตรงดิ่งข้ึนไปบนชั้นสอง เขาผละประตูห้องอายแคร์เข้าไปข้างในแต่กลับไม่เห็นใครมีเพียงอะไรบางอย่างคล้ายร่างคนอยู่ในผ้าห่ม มือหนาไม่รอช้าจัดการเปิดขึ้นก็พบว่าเป็นหมอนข้างและหมอน

ชายหนุ่มเดินออกมาดูยังกล้องวงจรก็เห็นอายแคร์แต่งตัวเหมือนจะออกไปเที่ยวเดินออกมาจากห้องพร้อมกับรถของต้นน้ำที่ขับออกมารับยังหน้าบ้าน ทำเอาคิ้วหนาขมวดยุ่ง

ขายาวก้าวออกมาจากบ้านแล้วตรงดิ่งเพื่อไปตามหาอายแคร์ในทันใด ในตอนที่ขับรถก็กดโทรหาอายแคร์ไปด้วยพอผ่านไปหลายสายปลายทางไม่รับ เขาก็รีบตรงดิ่งไปที่ผับหรูทันที

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

"ดีเลน…" อายแคร์เอ่ยเรียกคนตัวโตที่กำลังไซร้คอเธอฝากรอยเอาไว้มือบางพยายามผละอกแกร่งออก เมื่อสายตาพึ่งเหลือบเป็นสัญญาณเรียกเข้าใจปลายสายที่ถูกเมมชื่อเอาไว้ว่า ดีอีกทั้งเสียงเคาะประตูห้องก็ทำให้เธอเหมือนจะรู้สึกไม่ดีจนต้องพยายามเอ่ยเรียกดีเลน

"มีอะไร" ดีเลนผละออกแล้วถามเสียงอู้อี้หางตาเหลือบเห็นมือถือของอายแคร์ "แฟน?"

เขาเลิกคิ้วถาม เมื่อเห็นสีหน้ากังวลของอายแคร์ก็ยอมผละร่างออกห่างด้วยท่าทีเสียดายมือหนายกขึ้นเสยผมไปด้วย

"แปลว่าไม่โสด"

"อายโสดค่ะ พอดีมีธุระนิดหน่อย ไม่งอนนะคะ" เสียงหวานพูดออดอ้อนทั้งที่ใบหน้ากลับซีดเผือด ยิ่งนึกได้ว่าดีไวน์ผูกตำแหน่งไว้กับโทรศัพท์มือถือเธอภายในใจก็ยิ่งหวาดหวั่น

"ผมอยากสานต่อกับคุณนะ ถ้าโสดเราคงได้เจอกันอีก" เขาพูดมือหนาหยิบนามบัตรของตนเองหย่อนลงกระเป๋าสะพายใบโปรดของอายแคร์

"แน่นอนค่ะ อายต้องรีบไปแล้วนะ…" เธอตอบแล้วแต่งตัวให้กลับสภาพเดิมไม่ให้ถูกจับได้

"เข้ามา" ดีเลนแอบหงุดหงิดเล็กน้อยเขาเอ่ยเรียกลูกน้องที่เป็นคนเคาะประตู ก่อนที่ร่างของการ์ดจะเดินเข้ามากระซิบอะไรบางอย่าง ทำให้สีหน้าดีเลนวุ่นวายมากกว่าเดิม

"ไอ้เหี้ยเอ่ย!" ชายหนุ่มสบถออกมาแล้วคว้ากระเป๋าตังขึ้น ร่างหนาเดินออกไปจากห้องไปพร้อมกับยีหัวตนเองบ่งบอกถึงความกรุ่นเคืองภายในใจ อายแคร์ถอนหายใจออกมาโล่งอก พอแต่งตัวเสร็จมือเรียวก็รวบผมมาปิดลำคอเอาไว้ รอยดูดมันชัดเจนมากจนทำเอาเธอแอบหวาดกลัว…

ทางด้านล่างของผับต้นน้ำที่นั่งดื่มรออายแคร์ติดต่อกลับมาเผื่อมีอะไรฉุกเฉินเธอกำลังต่อสายหาเพื่อนสาวเมื่อสายตาดันไปเห็นร่างของดีไวน์เข้าให้ เขากำลังเดินเข้ามาข้างใน ใบหน้าเรียบนิ่งนั้นกำลังแผ่รังสีอะไรบางอย่างออกมา

"ฉิบหายแน่มึง" ต้นน้ำอุทานออกมาพยายามกดยํ้าๆให้อายแคร์รับสาย ในวินาทีต่อมาเธอก็เหลือบเห็นร่างของดีเลนเดินลงมาจากชั้นสองสวนอีกฝั่งกับดีไวน์

( ว่าไงมึง ) แล้วเสียงร้อนรนของอายแคร์ก็กรอกผ่านปลายสาย

"อีอาย พ่อมึงมา รีบหนีก่อนชะตามึงขาด"

( เหี้ยเอ่ย มันอยู่ไหน )

"กำลังขึ้นไปทางซ้าย มึงออกมาตรงสูบบุหรี่แล้วลงมาหลังร้าน กูจะไปรอตรงนั้น"

( โอเค )

พูดจบอายแคร์ก็รีบกดตัดสายเธอคว้ากระเป๋าขึ้นมา แล้วโผล่หน้าออกไปมองยังทางเดินก่อนจะรีบสาวเท้าเดินแฝงผู้คนออกมายังลานสูบบุหรี่ เท้าเล็กก้าวลงที่บันไดอย่างหวุดหวิดในตอนที่ดีไวน์กำลังเดินสวนตรงนั้น ทำเอาหัวใจแทบหล่นไปอยู่ตาตุ่มจนต้องกุมอก

พอลงมาถึงชั้นล่างเธอก็ถอนหายใจออกมา ก่อนจะตัดสินใจกดปิดเครื่องขืนเปิดทิ้งไว้แบบนี้คงไม่รอดแน่และที่แย่ไปกว่านั้นคือรอยที่คอมันชัดเจนชวนมองเป็นอย่างอื่นไม่ได้

เธอยืนเครียดอยู่เพียงลำพัง ก็รู้สึกเหมือนฝีเท้าของใครบางคนกระทบกับพื้นเข้ามาใกล้เรื่อยๆมือเรียวจึงจิกลงที่กระโปรงตัวเกร็งไปหมด เธอหลับตาแน่นภาวนาในใจให้คิดไปเองก่อนที่ปลายเท้าจะก้าวหวังจะเดินหนี ก็มีมือของใครบางคนคว้าเข้าที่ไหล่เข้าให้…

หมับ!

"ไง…"

แอบเสียวสันหลังนะ555555555555555555555

ขอให้รอดนะเจ๊อาย?