EP12 ไม่เข็ด

EP12

.

.

.

"ดีไวน์…" ฉันดิ้นขัดขืนพร้อมกับหดคอหนีในวินาทีต่อมาร่างกายก็ต้องหยุดแน่นิ่งเมื่อปลายนิ้วเเกร่งสอดเข้าใต้กระโปรงแล้วบดขยี้จุดเสียวจนฉันเผลอกัดปากตัวเอง

"อย่าขัด"

"อึก…อ๊ะ" สิ้นเสียงเรียบนิ่งเขาก็ผลักร่างกายฉันนอนแนบไปกับโซฟาท่อนขาตวัดขึ้นคร่อม มือหนาจัดการถอดเข็มขัดออกพร้อมกับรวบมือมัดเอาไว้ยกขึ้นกดลงกับข้างโซฟาในตอนที่ปลายนิ้วกำลังรูดซิปกางเกงยีนใบหน้าก้มลงจูบปาก

ฉันปิดปากแน่นไม่ต้องการให้คนบนร่างจูบ ดีไวน์จึงผละออกห่างไม่ถึงคืบด้วยสีหน้าไม่พอใจเขาไม่รอช้าบีบปลายคางแล้วสอดลิ้นหนาเข้ามาในทันที พอดึงกางเกงออกเสร็จก็เลื่อนมาปลดกระดุมนักศึกษาได้อย่างง่ายดาย

สัมผัสร้อนระอุจากเรียวลิ้นเปียกแฉะตวัดชิมทั่วโพรงปากอีกทั้งยังกดจูบหนักหน่วงมอบให้ มือไม่อยู่นิ่งบีบเคล้นหน้าอกรุนแรง เขาทำมันอยู่แบบนั้นจนพอใจก็ลุกขึ้น

ฉันจึงหอบหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่จูบแต่ละทีของเขามันทำเอาฉันแทบขาดอากาศหายใจ มันหนักหน่วงและรุนแรงในขณะเดียวกันในวินาทีต่อมาคนบนร่างก็จัดการถอดเสื้อช็อปออกทำให้ร่างกายเปลือยเปล่า

หมับ!

ไม่ทันไรร่างกายฉันก็ถูกตวัดลงไปนั่งบนพื้นเขาดึงร่างฉันเข้าไปอยู่ระหว่างขาตนเองพร้อมกับชักแก่นกายสองสามรอบมันก็ดึงดันแข็งขันต่อหน้า ดีไวน์ไม่รอช้าหยิบโซ่ที่วางอยู่บนโซฟาก่อนหน้านั้นขึ้นมา

"อ้าปาก"

"ไม่ สกปรก"

"ปากดี"

"อัก!" ฉันตอบเสียงแข็งใบหน้าสะบัดหนีเพียงเท่านั้นเอวหนาก็กดศีรษะลงที่ปลายหัวหยัก เอวสอบกระแทกเข้าปากในเวลาไม่ถีงเสี้ยววินาที ทำเอาใบหน้าฉันเบ้ออกมาด้วยความอึดอัดขยับใบหน้าไปไหนไม่ได้เพราะถูกกดหัว

ต่อมาเอวสอบก็เริ่มขยับเพิ่มความเสียวให้ตนเอง ดีไวน์ขยับโซ่พันรอบมือตัวเองแน่นเหลือไว้เพียงปลายนั้นทำให้ฉันรู้ดีแล้วว่าควรทำอะไร นึกได้แบบนั้นร่างกายมันก็พร้อมตอบรับอย่างอัตโนมัติ ปากอ้าออกให้ลึกพร้อมกับขยับไปมา

"…" ดูเหมือนว่าเขาจะเคลิบเคลิ้มเมื่อฉันขยับปากออกมาใช้ลิ้นกวาดเลียพร้อมกับดูดเบาๆตรงหัวหยักสีชมพู ทำให้ร่างหนาเกร็งกระตุกไปหนึ่งที ลมหายใจหนักหน่วงเริ่มเล็ดลอดออกมาจากปลายจมูกคมสัน

เพียงเท่านั้นแหละ

ฉันก็รีบจัดการขั้นเด็ดขาดทันที…

กึด!

"อ๊า!!" ฉันกัดเข้าที่ลำแข็งเต็มแรงจนคนตัวโตร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เสี้ยววินาทีต่อมาก็พาร่างกายตัวเองวิ่งขึ้นมาบนชั้นสองห้องตนเองพร้อมกับล็อกเอาไว้อย่างแน่นหนา

ให้ตายยังไงฉันก็ไม่ยอมให้ไอ้บ้านี้รังแกฉันมากขึ้นเรื่อยๆหรอก…

ด้านดีไวน์ที่นอนขดบนโซฟาด้วยใบหน้าเจ็บปวดชายหนุ่มขบกรามแน่นแล้วมองตรงนั้นของตนเอง มันก็ปรากฏลอยฟันขึ้นอย่างชัดเจน เขาได้แต่เก็บความแค้นเอาไว้ในใจแล้วจะขึ้นไปคิดบัญชีกับอายแคร์บนห้อง

ขณะเดียวกันเสียงโทรศัพท์มือถือก็มีสายเรียกเข้ามือหนาฟาดโซ่ลงบนพื้นด้วยอารมณ์หงุดหงิด สายตาคมกริบตวัดมองรายชื่อแล้วคว้าขึ้นมากดรับ เมื่อเจ้าของปลายสายร้อยวันพันปีไม่เคยจะโทรมาหา

(กว่าจะรับโทรศัพท์ฉันได้)

"มีไร" เขาตอบกลับไปอย่างไร้เยื่อใยแล้วลุกขึ้นสวมชุดเดิม สายตามองขึ้นไปบนห้อง

(ฉันกลับมาคุยงานที่ไทย ออกมาเจอกันหน่อยสิ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ)

"ไม่จำเป็น"

(คุยกับพี่ได้เย็นชาขนาดนี้ จะไม่มาเจอกันจริงๆหรอ)

"ไม่"

(โต๊ะสนุ๊กเมื่อคราวก่อนถ้าเปลี่ยนใจก็ออกมาเจอกัน)

พูดจบ 'ดีเลน' พี่ชายคนละแม่ของดีไวน์ก็วางสายลง พวกเขาอายุห่างกันห้าปี ดีเลนทำงานอยู่มาเก๊ากับผู้เป็นพ่อแท้ๆของเขา ทั้งสองไม่ค่อยถูกกันสักเท่าไหร่เนื่องจากผู้เป็นพ่อไม่ให้ความยุติธรรมกับเขาและแม่มากนัก

เดิมทีครอบครัวของดีไวน์เป็นผู้มีอิทธิพลของมาเก๊าทำบริษัทนำเข้ารถยนต์บังหน้า หลังจากที่แม่ผู้ถูกต้องตามกฎหมายเสียชีวิตด้วยการถูกฆ่าตกรรมลงโดยฝีมือเมียน้อยผู้เป็นแม่ของดีเลนดีไวน์ก็ย้ายมาอยู่ไทยคนเดียวตั้งแต่สมัธยมเขาตัดขาดกับครอบครัวนั้นอย่างแน่วแน่

ดีไวน์รู้ความจริงทุกอย่างเขาพยายามบอกให้ผู้เป็นพ่อรู้แต่ความลุ่มหลงเสน่ห์ผู้หญิงก็ทำพ่อเขาไม่เชื่อ นับตั้งแต่นั้นมาดีไวน์ก็มองว่าเขาไม่เคยไม่มีครอบครัวที่แท้จริง ด้วยเหตุผลนี้จึงทำให้เขาเก็บกด ขาดความรัก

.

.

.

โต๊ะสนุ๊กเกอร์ D-Luck

ในที่สุดชายหนุ่มก็ยอมออกมาเจอกับดีเลน ร่างหนาสวมฮูดเดินเข้ามาในโซนวีไอพี ไม่นานก็สบตาเข้ากับพี่ชายต่างแม่ ดีเลนเหยียดยิ้มออกมาในตอนที่เขากำลังจะเล็งไม้คิวใส่ลูกสนุ๊กเกอร์

"ไม่เจอกันตั้งหลายปี หน้านายยังนิ่งเหมือนเดิมเลยนะ…ดีไวน์"

"มึงด้วย" ดีไวน์ยกยิ้มกลับแล้วเดินไปหยิบไม้คิวขึ้นมาร่างหนาเดินไปอยู่ฝั่งตรงข้าม เขาเล็งลูกเข้าเป้าทั้งสี่ฝั่งทำให้การ์ดชุดดำที่ยืนอยู่ในห้องมองเขาเป็นจุดสนใจเดียว "คงเหี้ยเหมือนเดิม"

"ในวงการนี้ ใครคนดีก็กลายเป็นศพ"

"คงงั้น" เขาตอบแล้วเค้นหัวเราะเย้ยหยันออกมา หากคนเลวยังอยู่ได้ยาวคนดีก็ต้องถูกกำจัดไม่งั้นแม่ของเขาคงไม่ถูกฆ่าตาย

"เรามาเดิมพันกันหน่อยไหม ฉันชักอยากเล่นอะไรสนุกๆกับนาย" พูดจบดีเลนก็วางกุญแจรถแลมโบว์คันโปรดลงบนกลางโต๊ะ ทำให้ดีไวน์หรี่ตามอง

"?"

"เฟอร์รารี่นาย ฉันอยากลองขับเล่นหน่อย ถ้าชนะแลมโบกินี่เอาไปเลย" ดีเลนเว้นคำพูดเอาไว้แค่นี้ก็เดินเข้าไปกระซิบดีไวน์ "แต่ถ้าแพ้ ก็ยกให้ฉัน"

ดีเลนพูดออกมาอย่างมั่นใจ เขาแค่อยากดวลกับดีไวน์สักยกบนโต๊ะสนุ๊กและก็มั่นใจกับตนเองมากว่าจะได้เฟอร์รารี่ของผู้เป็นน้องมาทุบเล่น ใช่…เขากำลังคิดว่าดีไวน์เก็บเงินซื้อมาทั้งชีวิตเลยอยากหาเรื่องเท่านั้น

พอลับสายตาของผู้เป็นพ่อดีเลนก็มักจะเผยธาตุแท้ออกมา เขาชอบหาเรื่อง ชอบแข่งขันกับดีไวน์ในทุกสิ่งรวมถึงอำนาจทั้งหมดในมาเก๊าที่เขาต้องการครอบครองมันเพียงคนเดียวโดยไม่มีส่วนแบ่งกับใคร

"น่าสนุกดี"

"งั้นฉันเริ่มก่อน"

"…" ดีไวน์ยักไหล่ไม่ใส่ใจนัก เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบเข้าปากพร้อมกับเอนหลังพิงกับเสาสายตานึกสนุกมองลงบนโต๊ะด้วยท่าทีสบาย เกมแรกจึงเริ่มขึ้นดีเลนยิงเข้าลูกแรกจึงเป็นคราวของดีไวน์ ชายหนุ่มหยิบรูปออกมาจากรูแล้วเล็งใส่เข้าล็อกเพียงเสี้ยววินาทีซึ่งดีไวน์ไม่ได้ใช้เวลาเล็งนานเลยแม้แต่น้อย

"หนึ่งแต้มเท่า ฝีมือใช้ได้นิ"

"…" พูดเย้ยหยันผู้เป็นน้องเสร็จก็เป็นคราวตนเอง "อ่า…เข้าอีกแล้ว"

"…" ดีไวน์ยังคงเล็งลูกด้วยสเต็ปเดิมด้วยท่าทีสบาย ทำให้ดีเลนที่มองอยู่ว่าเขามีเทคนิคอะไรถึงได้แม่นขนาดนั้น

และลูกสองและสามก็ผ่านไปจนถึงลูกที่สี่…

แกร๊ก!

"…" เคล้ง! ดีเลนทิ้งไม้คิวลงบนโต๊ะด้วยอารมณ์หงุดหงิดเมื่อลูกสุดท้ายเขาพลาด ทำให้โอกาสที่ดีไวน์จะชนะมาถึงแต่ถ้าดีไวน์พลาดแต้มก็เสมอ

"แลมโบว์~" ปากหนายกยิ้มด้วยท่าทีร้ายกาจแล้วเล็งเข้าล็อกสุดท้ายได้พอดี ทำให้คนที่ถ้าตั้งแต่แรกสีหน้าเจื่อนลง

มือหนาจึงโยนไม้คิวลงแล้วหยิบกุญแจเฟอร์รารี่มาหย่อนลงกระเป๋ากางเกง พร้อมหยิบกุญแจแลมโบว์ขึ้นมาควงเล่นแล้วเดินไปตบไหล่ดีเลน

"โง่" เพียงเท่านั้นร่างหนาก็เดินออกมาจากห้องวีไอพีในทันที ดีไวน์คว้าเหล็กขึ้นมาแล้วทุบกระจกสุดแรงหลายครั้งจนมันร้าว ตามด้วยขวดสเปรย์สีที่ถูกทิ้งเรี่ยราดแถวนั้นเขาฉีดใส่จนสภาพรถเละก็ทิ้งกุญแจไว้ข้างกัน

รถของคนสกปรกเขาไม่อยากแม้แต่จะก้าวขึ้นไปเหยียบด้วยซ้ำ…

-อายแคร์-

ตอนนี้เป็นเวลาเกือบตีหนึ่งและดูเหมือนว่าดีไวน์ยังจะไม่กลับห้อง ฉันเลยตัดสินใจโทรนัดกับต้นน้ำและค้นชุดเที่ยวในกระเป๋าเดินทาง โอกาสนี้แหละฉันควรออกไปหาเหยื่อผู้ที่จะช่วยชีวิตฉันได้

พอแต่งตัวแต่งหน้าเสร็จก็เดินออกมารอรถหน้าบ้านไม่นานรถของต้นน้ำก็ขับมาจอดเพราะฉันส่งโลเคชั่นไปให้ ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงเราก็มาถึงผับกัน สถานที่ต้นน้ำบอกว่าพวกมาเฟียมาเยอะ

"พวกมาเฟียสังเกตจะมีการ์ดที่สวมชุดดำทั้งตัวมาด้วยอย่างน้อยสองคน พวกนี้ชอบความเป็นส่วนตัว ส่วนมากจะอยู่ชั้นสองกัน"

"ข้อมูลแน่นดีนะ"

"เพื่อนเก่ากูเคยมาทำงานที่นี้ ไปกันเถอะ โกทูชั้นสอง" พูดจบต้นน้ำก็เดินขึ้นไปบนชั้นสอง เราสองคนเดินมาที่โซนวีไอพีพลันสายตาของฉันมันก็มองเห็นเหยื่อ ผู้ชายคนนั้นดูเหมือนชาวต่างชาติคล้ายคนจีนเขาหล่อสูงและดูน่าเกรงขาม

"คนนั้นกูว่าชัวร์ ลองเข้าหาทันทีดูไหม มัวเล่นตัวกูว่าพลาด"

"อ๊ะ…อีนํ้า?"

ปึก! ไม่ทันที่ฉันจะได้ตั้งหลัก นางก็ผลักฉันเข้าไปหาผู้ชายคนนั้นดีที่เขารับตัวฉันเอาไว้ทันทำให้เราสองคนสบตากันเข้าให้อย่างเลี่ยงไม่ได้ ฉันเลยขอโทษออกไปเป็นภาษาอังกฤษ

"Sorry"

"ผมพูดไทยได้ครับ"

"อ่อ ขอโทษด้วยนะคะ เดินไม่ทันระวัง"

"ไม่ใช่เพราะสนใจ?" ชายหนุ่มถามออกไปพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก สายตาหลุบมองร่องอกของฉัน สีหน้าเขาก่อนหน้านี้ดูอารมณ์เสียแต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนเป็นนึกสนุก

"เบื่อคนรู้ทันจังเลยค่ะ" ฉันตอบออกไปอย่างมีจริตแล้วพยุงตัวเองลุกขึ้นแต่ดูเหมือนว่าเขาจะรั้งตัวเอาไว้เลยทำให้ร่างกายถูกดอกอยู่แบบนั้น

"งั้นเข้าไปดื่มกันไหม"

"ได้หรอคะ อายไม่คิดเเล้วนะ"

"ชื่ออาย?"

"ใช่ค่ะ อายแคร์"

"ผม ดีเลน…"

อายไม่เข็ดแถมเจอแจ็คพอร์ต555555555555555555555555555

พ่อจับได้นี้ซวยยยยยยย