EP11 คำสั่ง

EP11

.

.

.

เสียงจานข้าวของไวท์หกลงบนโต๊ะด้วยฝีมือของใครบางคน ทำให้สองสายตามองไปที่เจ้าของการกระทำนั้น อายแคร์ขมวดคิ้วยุ่งอย่างไม่เข้าใจโดยไม่รู้ว่าภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่งซ่อนไปด้วยบันดาลโทสะ

"นายมาทำอะไร"

หมับ!

"ดีไวน์!" อายแคร์รีบลุกจากเก้าอี้ด้วยอาการตกใจเมื่อมือหนาคว้าหมับเข้าที่คอเสื้อของไวท์แล้วกระชากร่างเด็กหนุ่มขึ้นมา เขาซัดหมัดเข้าที่แก้มสากในวินาทีต่อมา

ทำให้เหล่านักศึกษาที่นั่งอยู่บริเวณนั้นต่างตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทุกสายตามองมาที่พวกเขาเป็นจุดเดียว อายแคร์ที่เห็นแบบนั้นจึงรีบเข้าไปห้ามแต่ร่างของเธอกลับถูกสะบัดออกจนร่างกายล้มไปกองอยู่บนพื้น

"ดีไวน์ หยุด!" ไวท์ที่ยังงงกับเรื่องที่เกิดขึ้นยกมือขึ้นแตะกลีบปากตัวเองซึ่งมีเลือดไหลออกมาตามมุมปาก คอเสื้อนักศึกษายังคงถูกกระชากอยู่แบบนั้น โดยมีอายแคร์พยายามเข้าไปห้ามดีไวน์

"พี่ครับ ต่อยผมทำไม"

"หึ…"

ปึก!

"ฉันบอกให้นายหยุดไง!" มือหนาซัดหมัดเข้าที่แก้มของไวท์อีกรอบครั้งนี้ทำให้ร่างของไวท์ล้มไปกองอยู่บนพื้นพร้อมกับเสียงตกใจของคนบริเวณนั้น อายแคร์หมดความอดทนขบกรามแน่นแล้วตวัดมือฟาดลงที่แก้มใส "เป็นบ้าอะไรของนายวะ"

เธอสบถออกมาอย่างเหลืออดแล้วคว้ากระเป๋าสะพายขึ้นมาคล้องบ่าพร้อมกับเดินออกมาจากเหตุการณ์ ดีไวน์มองตามแผ่นบางหลังก่อนจะหลุบมองไวท์ที่นอนครวญครางบนพื้น ปลายท้าวหนาจึงเหยียบเข้าที่ฝ่ามือไวท์แล้วเดินตามคนตัวเล็กมา

หมับ!

"ปล่อย"

"…"

"ดีไวน์ ไอ้โรคจิต ปล่อยฉัน" คนตัวเล็กดิ้นพล่านให้หลุดจากพันธนาการจากมือหนาหากแต่ไม่เป็นผล ร่างของเธอถูกลากมายังห้องน้ำห่างออกมาจากตัวคณะพอสมควรแล้วถูกผลักเข้ามาข้างใน

"…" ดีไวน์จัดการล็อกประตูเอาไว้แล้วดึงวิกผมออกทำให้สภาพของเธอมันไม่น่าดู หากออกไปสภาพนี้คงน่าอายสิ้นดี

"เอาคืนมา"

"ไม่"

"นายคิดจะทำให้ฉันอับอายไปถึงไหน"

"ฮอตนักไม่ใช่?"

"นายมัน…"

"มันอะไร"

"…"

"โรคจิต?" ดีไวน์หรี่ตามอง มือหนาคว้าหมับเข้าที่คางมนแล้วบดขยี้จนใบหน้าสวยเบ้ด้วยอาการเจ็บ

"อื้อ!!"

"คงจริง" พูดจบเขาก็เดินออกมาจากห้องนํ้าพร้อมกับวิกในมือ อายแคร์ทรุดตัวนั่งลงบนชักโครกแล้วยกมือขึ้นจับหัว เขาจงใจทำให้เธอหมดสภาพยิ่งกว่าเดิม ทำให้เธออับอาย คิดได้แบบนั้นร่างเล็กก็ปิดฝาชักโครกแล้วทรุดตัวนั่งลง เธอไม่แม้แต่จะกล้าก้าวขาออกไปจากห้องน้ำ

ด้านดีไวน์ที่เดินถือวิกผมผ่าคณะนิเทศไม่แคร์สายตาแตกตื่นของเหล่านักศึกษา เขาเดินตรงดิ่งมาที่วิศวะแล้วมาหยุดที่ห้องชมรม ร่างหนาทรุดตัวนั่งลงแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเขาไม่ได้เข้าทวิตมาสองปีตั้งแต่ที่อายแคร์หนีไปแต่การเคลื่อนไหวของทวิตนั้นยังเคลื่อนไหวอยู่ เพราะอะไร?

"มึงหายไปไหนมาวะ"

"นิเทศ"

"ไปทำไม"

"ธุระ" ตอบเพียงเท่านั้นดีไวน์ก็วางโทรศัพท์มือถือไว้บนโต๊ะ ร่างของพัสกรจึงเดินเข้ามาข้างในพร้อมกับทิศเหนือ เขาวางถุงข้าวกล่องไว้ตรงหน้าเพื่อน

"ซื้อของมาให้แดก ได้ธุระของมึงนี้มันอะไรวะ ด่วนถึงขนาดต้องรีบไปเลยหรอ"

"อืม"

"แต่สายกูรายงานว่ามามึงไปก่อเรื่องกลางโรงอาหารคณะนิเทศ" ทิศเหนือถามต่อ ดีไวน์ไม่ได้สนใจเขาหยิบซองบุหรี่ขึ้นมาแล้วจุดสูบ ข่าวเสียหายนี้เร็วดี

"มึงเหงารึไงสัสไปต่อยเดือนนิเทศ" พัสกรถามต่อ

"มันวอนตีน"

"บังเอิญจัด ที่น้องแม่งพึี่งมีรูปคู่กับอายแคร์ลงเพจ"

"นั้นมันคนที่เคยล่อมึง เมื่อสองปีก่อนนิอย่าบอกนะว่ายังมีซัมติงกันอยู่" ทิศเหนือหรี่ตามองอย่างจับผิด

"ไม่มีห่าไรทั้งนั้น" ดีไวน์พูดตัดบทขึ้นมาแล้วพ้นควันบุหรี่สีขาวขุ่นลอยคละคลุ้งไปทั่วบริเวณห้องชมรม ชายหนุ่มนั่งนิ่งใช้ความคิดปลายนิ้วเปิดฝาไฟแช็กไปด้วยในขณะเดียวกัน

"มึงโดนแน่ไอ้เวร สารภาพมาว่าชอบ?"

"…"

"มึงจะกักทำห่าไร พวกกูนี้อยากเห็นมึงมีเมียสักที กูถามจริงไม่อยากบริหารเอวบ้างหรอวะ" พัสกรเดินไปตบไหล่หนาแล้วโยกไปมาให้ดีไวน์ยอมเปิดปาก เจ้าตัวที่เริ่มรำคาญจึงเดินออกไปจากห้องโดยไม่ทิ้งคำพูดใดๆไว้อีกเช่นเคย

"แม่งสัสดิน บรรพบุรุษมึงเป็นแวมไพร์หรอวะหายตัวเก่งฉิบหาย"

.

.

.

ตกดึก…

"อื้อ..." อายแคร์ครางงึมงำออกมาเมื่อยุงภายในห้องนํ้าที่มืดสนิทกัดตามเนื้อตัว เธอรีบควานหาโทรศัพท์มือถือเป็นอันดับแรกเป็นจังหวะเดียวกันกับที่สายเรียกเข้าของต้นน้ำจะแทรกเข้ามาเธอคลี่ยิ้มออกมาแล้วรีบกดรับ

(อายมีงอยู่ไหน เป็นอะไร กูโทรไปตั้งหลายสายทำไมไม่รับ)

"เดี๋ยวเล่า มารับหน่อยอยู่นิเทศห้องนํ้าห่างออกมา"

(ไปทำห่าไรตรงนั้นดึกป่านนี้)

"รีบมาเถอะ กูแม่งไม่อยากอยู่ตรงนี้ละแวะซื้อวิกมาให้ด้วยคล้ายทรงเดิมที่สุด"

(โอเค เดี๋ยวกูรีบไป ไว้กูโทรกลับ)

"อื้อ"

ปลายสายถูกตัดไป อายแคร์ดับมือถือลงแล้วรอเวลาที่ต้นน้ำมารับเกือบครึ่งชั่วโมงเสียงเคาะประตูห้องน้ำพร้อมกับแสงสว่างก็เปิดขึ้น

"อาย มึงอยู่ห้องไหน กูมารับมึงแล้ว"

"…" พอมั่นใจว่าเป็นเสียงของเพื่อนสนิทมือบางก็ผละประตูออกไป

"แม่งทำไรมึงอึก"

"ดึงวิกออก จนกูไม่กล้าออกไปได้แต่นั่งอยู่แบบนี้ดีที่แบตไม่หมด"

"มึงใส่วิกใหม่ก่อนเถอะ ค่อยไปคุยกันบนรถ" สิ้นเสียงพูดของต้นน้ำอายแคร์ก็หยิบวิกขึ้นมาสวมเป็นที่เรียบร้อย สองสาวจึงเดินมาหยุดที่รถของต้นน้ำพร้อมกับสอดตัวเข้าไปนั่งข้างใน

"ไหนเล่ามา" เธอถามในตอนที่กำลังเคลื่อนตัวออกจากคณะนิเทศ

"มีรุ่นน้องเข้าหากู แล้วดูเหมือนว่าดีไม่พอใจเลยหาเรื่อง"

"คนในมอคงคิดว่ามึงอ่อยเด็กอีกละสิ"

"ตามนั้น"

"มึงลองหาตัวช่วยดีไหม ในเมื่อเราช่วยตัวเองไม่ได้"

"ตัวช่วย ใครจะช่วยกูได้วะ"

"มึงต้องหาใครสักคนที่มีอิทธิพลมาช่วยประคับประคองให้รอดพ้นจากดี" สิ่งที่ต้นน้ำพูดออกมาทำให้อายแคร์ครุ่นคิด หาใครสักคนที่มีอิทธิพลงั้นหรอ แล้วจะไปหาจากไหนไปหาจากใครแล้วเหตุผลอะไรคนพวกนั้นจะยอมช่วยเธอกันล่ะ?

"มันก็น่าคิด แต่กูจะไม่ซวยกว่าเดิมหรอวะ"

"อย่างน้อยๆคงไม่โรคจิต ซาดิสม์แบบนี้หรอกไหม"

"แล้วกูต้องไปหาจากไหน"

"ผับ พวกมาเฟียมากันเยอะแยะ มึงคงเข้าตาไม่ยาก" อายแคร์เริ่มมีอาการประหม่าเล็กน้อยไม่ใช่กลัวว่าตัวเองจะพลาดกับการหลอกล่อเหยื่อ แต่เธอกลัวแผนแตกแล้วดีไวน์จับได้ต่างหาก มันคงไม่ใช่เรื่องดีเอาสักเท่าไหร่

"แต่ถ้าพลาดขึ้นมา"

"โอกาสรอดก็คงไม่มีเพราะเราลองมาหมดทุกหนทางแล้ว"

"ไม่ลองก็ไม่รู้ ปราบใดที่กูยังไม่ตายต้องไปให้พ้นจากผู้ชายคนนี้ให้ได้" อายแคร์ตอบออกมาด้วยนํ้าเสียงแน่วแน่ คืนนี้เธอต้องเริ่มแผนการให้เร็วที่สุดก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายไปกว่านี้

"มึงจะเริ่มวันไหน"

"วันนี้"

"แล้วมึงแน่ใจ ว่าดีจะไม่จับได้" คำถามของต้นน้ำทำให้อายแคร์ครุ่นคิด ไม่ทันไรเสียงมือถือเรียกเข้าของคนที่ถูกกล่าวถึงก็โทรมา

"มึงหาโอกาสได้วันไหนค่อยนัดกับกู"

"น่ารำคาญชะมัด" เธอสบถออกมาแต่ก็เลี่ยงจะตัดสายทิ้งไม่ได้ต้องกดรับอย่างจำใจ

(อยู่ไหน)

"กำลังกลับ"

(กับใคร)

"กับต้นน้ำ"

(ห้านาทีให้ถึง)

"นี้…" ไม่ทันที่เธอจะได้พูดจบดีไวน์ก็ชิงตัดสายทิ้ง อายแคร์ถอนหายใจออกมาแล้วหย่อนมือถือลงกระเป๋า

"ว่าไงมึง"

"ไปส่งกูที่ป้ายรถเมล์แล้วกัน ไม่อยากกวนเวลามึงมาก"

"กูไปส่งถึงบ้านเลยดีกว่า ขืนปล่อยให้มึงกลับคนเดียวคงมีหัวข้อมาหาเรื่องมึงว่าโกหกอีก"

"เอางั้นก็ได้"

-อายแคร์-

หลังจากที่ต้นน้ำกลับไปฉันก็เดินเข้ามาในบ้านสายตาสบเข้ากับร่างหนาที่นั่งอยู่บนโซฟา เขาไล่สายตามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะหยุดที่ใบหน้า ฉันจึงเลือกที่จะเดินหนีหวังจะกลับเข้าไปห้องเดิมที่เคยอยู่มาสองสามวัน

"จะไปไหน"

"ขึ้นห้อง"

"ฉันยังไม่สั่ง"

"แล้วนายต้องการอะไร?" ฉันหรี่ตามองอย่างไม่เข้าใจอันที่จริงก็ไม่อยากจะคุยด้วยเพราะยังไม่พอใจเรื่องที่เขาทำเมื่อตอนกลางวันแต่มันเลี่ยงได้ที่ไหนกันล่ะ…

"ถอด"

"ฉันไม่มีอารมณ์"

"หนึ่ง"

"ดีไวน์…" เป็นอีกครั้งที่ต้องถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่าย ดีไวน์ไม่ฟังอะไรที่ฉันพูดเอาแต่สั่งเสียงแข็ง

"สอง"

"…"

"…สะ"

"ถอดแล้ว" เพียงเท่านั้นใบหน้าเรียบนิ่งก็ปรากฏรอยยิ้มพึงพอใจเสี้ยวเดียวในตอนที่ปลายนิ้วกำลังถอดเสื้อนักศึกษาให้ตนเองจนครบทุกเม็ดก็กระชากมันลงพื้น

"ทั้งตัว"

"…" เอาวะ ไหนๆมันก็เคยเห็นมาหมดแล้วมาอยู่ที่นี้ก็ไม่ต่างจากนักโทษที่ดีไวน์สั่งอะไรก็ต้องทำ ผ่านไปไม่กี่นาทีร่างกายของฉันก็เปลือยเปล่าทั้งร่าง มือหนาจึงคว้าหมับเข้าที่ข้อมือแล้วกระชากตัวฉันลงตักตัวเอง

"ไอ้นั่นใคร" เขาเอ่ยถามในตอนที่ปากหนายังคงซุกไซร้ซอกคออย่างคนหื่นกระหายมาทั้งวัน

"ฉันไม่รู้จัก…อ๊ะ!"

"ทำไมนั่งกับมัน"

"อื้อ…ดีไวน์ นายจะถามอะไรเยอะแยะ" ไม่ถามเปล่ามือหนาก็บีบนมฉันไปด้วยมันแรงขึ้นตามอารมณ์ความหงุดหงิดภายในใจของเขา

"ฉันถาม"

"รุ่นน้องมันเข้ามาทัก จะให้ฉันเมินรึไง"

"มันเข้ามาจีบ"

"ฉันรู้ ไม่ใช่เด็กใสซื่อสักหน่อย"

"เลยให้ท่า?"

"ก็บอกไปแล้วว่าไม่ใช่…"

"หยุดร่าน อย่าให้ต้องยํ้า"

พ่อมันคุมเข้มจัด555555555555555555555555

ฝันดีน้าทุกคน~

❤️❤️❤️